Είναι μέχρι το Dawn πραγματικά μια «νέα» ιδέα για ένα παιχνίδι;

ΓΝΩΜΗ: Οι προγραμματιστές παιχνιδιών χρησιμοποιούν το «νέο» ως τρόπο για να περιγράψουν την εμπειρία του παιχνιδιού. Είναι όμως σωστό;

Η έννοια του κάτι που είναι «νέο» σχετίζεται συγκεκριμένα με το ότι δεν υπήρχε πριν από τώρα, είτε σε παγκόσμιο επίπεδο είτε σε σχέση με την προσωπική μας πραγματικότητα και τις εμπειρίες. Όταν η λάμπα ξεκίνησε στη σκηνή, αυτό ήταν πραγματικά νέο - κάτι που κανείς δεν είχε ξαναδεί, μια παγκόσμια νέα εμπειρία. Όταν βλέπετε τον Bambi για πρώτη φορά, αυτή η ταινία είναι νέα για εσάς, αλλά δεν είναι νέα για τις προηγούμενες γενιές - κάποιος το έχει δει στο παρελθόν, αλλά παραμένει νέο όσον αφορά την ιστορία που έχει βιώσει η δική σας μάτια.

Και οι δύο ορισμοί του «νέου» είναι εξίσου σωστοί και αξιόπιστοι, αρκεί να συμφωνείτε με την ιδέα ότι η προσωπική σας πραγματικότητα είναι εξίσου σημαντική με την κοινή πραγματικότητα του σύμπαντος. Και τα δύο υπάρχουν ταυτόχρονα και εργάζονται για να ενισχύσουν και να ενημερώσουν ο ένας τον άλλον.

Η σύγχυση έρχεται στην ερμηνεία της λέξης «νέα», σίγουρα όταν εμπλέκεται το μάρκετινγκ και η πωλησιμότητα. Σε μια προσπάθεια να κάνουμε κάτι να φαίνεται πιο συναρπαστικό από ό, τι (ίσως) είναι πραγματικά, τα επίθετα αυτού του είδους κατακλύζονται με απερίσκεπτη εγκατάλειψη και με μικρό σεβασμό στον ορισμό πίσω από αυτό.

Το επερχόμενο παιχνίδι τρόμου PS4 αποκλειστικά τρόμου μέχρι το παιχνίδι είναι το πιο πρόσφατο για την υπερβολική θεραπεία, και τα δύο εκδότης Sony και προγραμματιστής Supermassive Games που θέλουν να το προωθήσουν ως κάτι πρωτοποριακό, πραγματικά φρέσκο και μοναδικό. Είναι όμως καινούργιο;

Η ιδέα περιστρέφεται γύρω από οκτώ έφηβους κολλημένους σε μια απομονωμένη καμπίνα και αγωνίζονται για τη ζωή τους. Δεδομένου του τίτλου του παιχνιδιού, είναι ασφαλές να υποθέσουμε σε αυτό το σημείο ότι προσπαθούν να επιβιώσουν μέχρι την αυγή. Συνδυάστε αυτήν την αφηγηματική ιδέα με τον οπτικό σχεδιασμό του καστ, την περιβαλλοντική αισθητική και την απειλή ενός φαινομενικά ανίκητου σειριακού δολοφόνου και έχετε τη χαλαρή πλοκή σχεδόν κάθε ταινίας slasher ποτέ παράγεται.

Ασταμάτητη δύναμη εναντίον Οι σέξι αλλά ευάλωτοι έφηβοι είναι η ιδέα πίσω από τα πάντα, από το The Texas Chainsaw Massacre έως το Scream, από το Halloween έως το Cabin in the Woods. Ως δημιουργική κατεύθυνση, δεν είναι μια «νέα» ιδέα και οποιοσδήποτε με εμπειρία από τέτοιου είδους ταινίες θα βρει το Μέχρι την Αυγή (με βάση αυτό που έχουμε παίξει μέχρι τώρα) απίστευτα οικείο.


Η εμπειρία που μέχρι να προσπαθήσει να προσφέρει η Dawn υπάρχει ήδη, απλώς δεν υπάρχει, αναμφισβήτητα, σε μορφή βιντεοπαιχνιδιού. Μπορεί μια ιδέα που επιμένει τόσο έντονα και ορατά σε ένα άλλο μέσο να θεωρηθεί ποτέ πραγματικά πρωτότυπη απλά με τη μεταφορά της σε μια νέα πλατφόρμα;

Έως ότου η Dawn νιώθει τόσο πολύ σαν μια ταινία slasher που είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι η σχεδιαστική ομάδα της ήθελε να δημιουργήσει οτιδήποτε άλλο εκτός από έναν άμεσο φόρο τιμής σε τέτοια πράγματα. Αυτό σίγουρα δεν είναι ένα «παιχνίδι slasher», είναι μια ταινία slasher που συμπιέζεται σε ένα πακέτο βιντεοπαιχνιδιών. Δεν πρέπει να εκπλήσσει λοιπόν ότι τα πιο απογοητευτικά στοιχεία αυτού που έχουμε παίξει μέχρι στιγμής είναι αυτά που έχουν σχεδιαστεί για να διευκολύνουν την αλληλεπίδραση. Η γλώσσα, ο ρυθμός και ο τόνος αυτού που προσφέρεται εδώ είναι σχεδόν μια «κινηματογραφική εμπειρία», προκαλώντας τις στιγμές της αλληλεπίδρασης να αισθάνονται αδέξιες συγκριτικά.

Δεν είναι ότι τα σχήματα εισόδου δεν λειτουργούν, το πρόβλημα παραμένει περισσότερο με τη θεωρία των διαδραστικών ιδεών για ένα πρότυπο που βασίζεται στην παθητική προβολή. Η ανάμειξη δύο υπαρχουσών ιδεών μπορεί σίγουρα να οδηγήσει στη δημιουργία κάτι καινούργιου, αλλά αυτό το μείγμα ο κινηματογράφος και το παιχνίδι είναι κάτι που είμαστε πολύ καλά σε αυτό το σημείο και κάτι που μένουμε πεισμένος από. Σίγουρα, η λήψη αποφάσεων αυτού του είδους υπάρχει σε όλα, από το Heavy Rain έως το The Walking Dead.


Όπου η Μέχρι την Αυγή διαφημίζεται ίσως με μεγαλύτερη ένταση ως κάτι πρωτότυπο στην παροχή αφηγηματικής επιλογής. Από τους οκτώ έφηβους που παίζουν συν-πρωταγωνιστές ρόλους, όλοι μπορούν να επιβιώσουν ή να πεθάνουν ανάλογα με τις πράξεις και τις αποφάσεις σας. Είναι πιθανό να φτάσετε στο φινάλε με οκτώ άτομα ανέπαφα. Είναι εξίσου πιθανό η ιστορία σας να τελειώσει νωρίς, επειδή όλοι έχουν ελέγξει την πρώτη υπόδειξη κινδύνου.

Αυτό σίγουρα δεν είναι μια εντελώς νέα προσέγγιση στην αφήγηση βιντεοπαιχνιδιών, αλλά το επίπεδο πολυπλοκότητας που απαιτείται για να λειτουργήσει ένα τέτοιο σύστημα με οκτώ συμμετέχοντες αξίζει επαίνους. Πιο σημαντικό από τη δημιουργία ενός σεναρίου που λειτουργεί για όλες τις δυνατότητες, ωστόσο, είναι εάν μια τέτοια «επιλογή» επηρεάζει την εμπειρία με τρόπο που την κάνει να νιώθει πρωτότυπη και προοδευτική.

Ίσως να παίρνετε μερικές από τις αποφάσεις, αλλά ποια επιλογή έχετε ποτέ θα οδηγήσει σε παρουσίαση μιας αφηγηματικής ταινίας. Η ουσία είναι ότι, παρά τις επιλογές που σας παρουσιάζονται, θα εξακολουθείτε να δοκιμάζετε μια μοναδική εκδοχή εκδηλώσεων. Γι 'αυτό το λόγο, το στοιχείο της επιλογής το κάνει να νιώθει «νέο» ή διαφορετικό σε σύγκριση με το να περάσει μια προκαθορισμένη αφήγηση;

Είτε είναι προκαθορισμένο είτε ανοιχτό, θα δείτε μόνο μια ιστορία να λαμβάνει χώρα. Θα ήταν λιγότερο ισχυρή αυτή η ιστορία αν είχε συνταχθεί εντελώς από έναν συγγραφέα;


Παρόλο που η ιστορία κάθε παίκτη μπορεί να είναι ελαφρώς διαφορετική μεταξύ τους, κάθε παίκτης θα συνεχίσει να παίρνει το είδος της εμπειρίας ταινίας που είδαμε πριν.

Η επανάληψη του παιχνιδιού για δεύτερη ή τρίτη φορά για να δείτε ένα διαφορετικό σύνολο γεγονότων μπορεί να σας δώσει μια νέα προοπτική, αλλά αυτό το είδος επανεξέτασης αμαυρώνει εντελώς τη βασική έννοια της επιλογής. Με βάση τις εμπειρίες που παίζουμε αυτού του είδους τα παιχνίδια στο παρελθόν, σε επόμενες επισκέψεις μπορείτε απλά να επιλέξετε επιλογές που δεν έχετε επιλέξει αρχικά - αφαιρώντας κάθε αίσθηση ελευθερίας επιλογής.

Μπορεί να παίξετε δέκα φορές, αλλά μόνο η πρώτη φορά θα αισθανθείτε νόημα και ρεαλιστική - οτιδήποτε πέρα ​​από αυτό θα μοιάζει να βλέπεις μια περικοπή σκηνοθέτη που περιλαμβάνει σκηνές που διαγράφονται από το πρωτότυπο. Και πάλι, αυτό λειτουργεί για να υπονομεύσει την ιδέα ότι μέχρι το Dawn προσφέρει κάτι πραγματικά νέο.

Επιστρέφοντας στην αρχική ιδέα για το τι σημαίνει «νέο», το Μέχρι την Αυγή θα νιώθει καινούργιο μόνο αν το συναντήσετε χωρίς προηγούμενη εμπειρία ταινιών και παιχνιδιών slasher που περιλαμβάνουν τέτοιου είδους επιλογές. Αν είστε τότε, στην προσωπική σας πραγματικότητα, αυτό θα μπορούσε να αισθανθεί σαν μια πολύ πρωτότυπη εμπειρία.


Η προειδοποίηση για όλα αυτά είναι ότι - με βάση αυτό που έχουμε παίξει μέχρι τώρα - Μέχρι το Dawn φαίνεται να είναι μια διασκεδαστική εμπειρία. Η ψυχαγωγία, ωστόσο, δεν ισοδυναμεί με πρωτοτυπία ή «νεότητα» και είναι καιρός να σταματήσει η βιομηχανία βιντεοπαιχνιδιών προσποιούμαστε ότι ιδέες όπως αυτή - ιδιαίτερα αυτές που δανείζονται από άλλα μέσα - είναι πραγματικά πρωτοποριακές και μοναδικός.

Ζούμε σε έναν διασυνδεδεμένο κόσμο στον οποίο η ψυχαγωγία είναι αυτο-σεβαστή και εμπνέεται σε μεγάλο βαθμό από αυτό που είναι, και ήταν, δημοφιλές στο παρελθόν και το παρόν. Το να βλέπεις ταινίες και παιχνίδια ως δύο πλήρως αποκλειστικές οντότητες είναι να παρεξηγήσεις τη φύση αυτού που είναι συχνά ένα λογοκλοπές περιβάλλον. Ίσως δεν είχε εμφανιστεί σε αυτήν την ακριβή μορφή βιντεοπαιχνιδιού πριν από τώρα, αλλά αυτό δεν το καθιστά νέο.