Αναθεώρηση Edge Mirror

Εδώ είναι η πραγματική πρόκληση του Mirror's Edge: απλώς παίξτε σε ένα επίπεδο χωρίς να κλίνει ή να σφίγγει στη θέση σας. Είναι αδύνατο. Ως ηρωίδα μας, η Faith, διασχίζει τις στέγες, βρίσκω τον εαυτό μου να αλλάζει αριστερά και δεξιά για να ταιριάζει με τις κινήσεις της. Κάθε φορά που πηδάει, η άποψή της μετατοπίζεται με παράξενο ρεαλισμό στο σημείο προσγείωσης λίγο πολύ πιο κάτω, βρίσκω τον εαυτό μου στρίβω προς τα εμπρός, τα μάτια μου κοιτάζουν προς τα κάτω στην οθόνη με μια ασαφή, ασυνείδητη πεποίθηση ότι θα δω λίγο περισσότερο αυτό τρόπος. Παρόλο που τα άκρα που βλέπω να χτυπάνε μπροστά μου είναι προφανώς εκείνα μιας νέας, πανκ γυναίκας του δρόμου, υπάρχει κάτι σχετικά με την επαναστατική χρήση του πρώτου προσώπου στο Mirror's Edge που σε σέρνει κατευθείαν στο Faith's θέση. Για όλα τα σφάλματα, το παιχνίδι της DICE μπορεί να είναι ένα από τα πιο συναρπαστικά και συναρπαστικά παιχνίδια που έχετε παίξει ποτέ.

Τυχόν συγκρίσεις με υπάρχοντα παιχνίδια δράσης πρώτου προσώπου είναι παραπλανητικές. Ίσως μπορείτε να δείτε τους προκατόχους σας στο Portal ή το κυνήγι του Half-Life 2 στον τελευταίο όροφο, αλλά το Mirror's Edge είναι πραγματικά πλατφόρμα. συγγενείς του Tomb Raider και πρίγκιπας της Περσίας, που αποδίδονται μόνο από την προοπτική ενός πρώτου προσώπου. Κάθε επίπεδο είναι ουσιαστικά ένα εμπόδιο, με την Faith - ένα είδος υπόγειου ταχυμεταφορέα σε μια ανώνυμη, κοντινή πόλη - διασχίζοντας από το σημείο Α στο σημείο Β χρησιμοποιώντας το είδος των τεχνικών που σχετίζονται με το ελεύθερο τρέξιμο ή το Parkour όπως οι Γάλλοι φίλοι μας αρέσουν να το καλέσω. Η ταχύτητα και η ορμή είναι όλα σημαντικά, καθώς ανεβαίνετε πάνω και πάνω από αεραγωγούς κλιματισμού και στον τελευταίο όροφο γεννήτριες, θωρακισμένα πάνω από συρματοπλέγματα, τείχος κατά μήκος των χαλάσεων και αρπαγή σε προεξοχές από τις άκρες του δάχτυλα.

Το πραγματικό παιχνίδι είναι μόλις καινοτόμο - υπάρχουν λίγα που δεν έχετε ξαναδεί στο Assassin’s Creed ή στο Prince of Persia: Sands of Time - αλλά η παρουσίαση τα κάνει όλα να φαίνονται νέα για άλλη μια φορά. Ο τρόπος με τον οποίο η κάμερα παρακολουθεί το όραμα της Faith, δείχνοντας μια ματιά στα χέρια της να πιάνουν την ισορροπία ή τα πόδια της χτυπούν το σκυρόδεμα, είναι απίστευτα πειστικό. Συνδυάστε το με την ταχύτητα με την οποία παίζεται το παιχνίδι και δημιουργεί μια σχεδόν εξαντλητική εμπειρία, όπως αυτή η εξαιρετική οπτική ακολουθία κυνηγιού στην ταινία Point Break που εκτείνεται σε ώρες παιχνιδιού χρόνος.

Οπτικά, είναι ένα υπέροχο παιχνίδι. Όπου οι περισσότεροι τίτλοι τροφοδοτούνται από τον κινητήρα Unreal 3 χτυπά σε στρώμα μετά από στρώμα λεπτομέρειας υφής και επιφανειακών εφέ, το Mirror's Edge έχει να κάνει με την αφαίρεση υποστηρίξτε το περιβάλλον σε ελάχιστες λευκές λευκασμένες επιφάνειες, τυφλό φως και περιορισμένη παλέτα με έντονα κόκκινα, μπλε, πράσινα και πορτοκάλια. Από αυτά τα κόκκινα είναι τα πιο σημαντικά, σηματοδοτώντας διαδρομές που μπορεί να ακολουθήσει η Πίστη, πόρτες που μπορεί να ανοίξει και αντικείμενα στα οποία μπορεί να πηδήξει ή να πιάσει. Το στυλ ταιριάζει απόλυτα στο θέμα και επιτρέπει στο παιχνίδι να αποδίδει σύνθετες σκηνές στον τελευταίο όροφο και μεγάλες αποστάσεις με γελοίες ταχύτητες, αλλά επίσης σε κάνει να εστιάζεις στο χέρι που κάνεις: πού πηγαίνω, και σε τι πηγαίνω, αγωνίζομαι, χτυπάω ή αρπάζω απεγνωσμένα Επόμενο?

Γιατί αυτή η αίσθηση απόγνωσης; Επειδή το Mirror's Edge έχει να κάνει με το κυνήγι. Ως παράνομος χειριστής εμπλεκόμενος σε μια απαίσια συνωμοσία, η Faith περνά τον περισσότερο χρόνο της στη φυγή από βαριά οπλισμένους πράκτορες του νόμου. Για μεγάλο χρονικό διάστημα, το παιχνίδι δημιουργεί μια συντριπτική αίσθηση ότι τα «blues», όπως λέγονται, είναι ακριβώς στα βήματά σας, και καθώς τρέχετε μπροστά από ένα χαλάζι πυροβολισμού, υπάρχει η αίσθηση ότι απλά δεν μπορείτε να επιβραδύνετε κάτω. Η πίστη δεν είναι ανυπεράσπιστη - μπορεί να επιτεθεί σε αγνώστους εχθρούς ή να εξαπολύσει μια κλωτσιά και χτυπήματα πάνω τους, ακόμη και να πιάσει ένα όπλο και να την ενεργοποιήσει. Έχει επίσης πρόσβαση σε μια δυνατότητα Slowmo τύπου Matrix, επιτρέποντάς της να ολοκληρώσει έναν αγώνα με ελάχιστη ζημιά. Παρόλα αυτά, πιάστηκε στο ύπαιθρο ή υπερβαίνει ότι δεν μπορεί να διαρκέσει πολύ. Πολέμησε όταν έπρεπε να τρέξεις και απλά δεν θα επιβιώσεις.

Όπως και με το Sands of Time ή οποιοδήποτε υπέροχο παιχνίδι πλατφόρμας, η πρόκληση είναι διπλή. Πρώτον, πρέπει να επεξεργαστείτε τη διαδρομή σας, κατασκοπεύοντας ποιες στέγες ή προεξοχές ή εκτεταμένες ράβδοι θα σας οδηγήσουν εκεί που πρέπει να πάτε. Δεύτερον, πρέπει πραγματικά να εκτελέσετε τους απαραίτητους ελιγμούς. Ευτυχώς, ως επί το πλείστον, το Mirror's Edge παίρνει το σύστημα ελέγχου του σωστά, χρησιμοποιώντας το αριστερό ραβδί για να κατευθύνει την πίστη και τα κουμπιά σκανδάλης για να χειριστεί τα διαφορετικά άλματα, αρπάγες και διαφάνειες. Δεν είναι τόσο ανόητο όσο η προσομοίωση της ελεύθερης εκτέλεσης του Assassin’s Creed - και επομένως λίγο περισσότερο ικανοποιητικό - αλλά όσο μπορείτε να πατήσετε τα κουμπιά L1 και L2 με κάποιο βαθμό δεξιότητας, θα είστε πρόστιμο. Όταν το Mirror's Edge συγκεντρώνεται σε μια εκπληκτική ροή ακροβατικών στον τελευταίο όροφο, είναι απολύτως ασυναγώνιστο. Υπάρχουν πέντε ή δέκα λεπτά τεντώματα που σας αφήνουν με μια αίσθηση δύσπνοια. Μια πρώιμη απόδραση από ένα κτίριο γραφείων, μια κυνηγητική περιπέτεια στους σταθμούς του μετρό - αυτές είναι μερικές από τις καλύτερες στιγμές παιχνιδιού που είχα φέτος.

Δυστυχώς, υπάρχουν πολλές περιπτώσεις που δεν συγκεντρώνεται και αυτό καθιστά το Mirror's Edge ένα τόσο απογοητευτικό παιχνίδι σχεδόν για κάθε έννοια της λέξης. Το μεγάλο ζήτημα είναι ο σχεδιασμός επιπέδων. Μερικά τεντώματα είναι απολύτως υπέροχα. Μερικά είναι ερεθιστικά, θαμπό ή απλά προκαλούν σύγχυση. Παρά το ενσωματωμένο σύστημα υπόδειξης που υποτίθεται ότι προσανατολίζει το όραμά σας στον επόμενο στόχο σας, έχω συναντήσετε πολλά σημεία όπου απλά δεν είναι ξεκάθαρο πού πρέπει να πάτε ή τι πρέπει να πάτε κάνω. Στην πραγματικότητα, υπάρχουν σημεία στα οποία το σύστημα υπόδειξης είναι ενεργά παραπλανητικό. Σε αυτές τις καταστάσεις μένει να βρεις το δρόμο μέσω δοκιμής και σφάλματος, επαναλαμβάνοντας την ίδια ενότητα δύο ή τριών λεπτών ξανά και ξανά έως ότου βασικά τύχει.

Υπάρχουν επίσης τμήματα όπου ένα συγκεκριμένο άλμα ή ακολουθία κινήσεων πρέπει να εκτελεστεί με τη μέγιστη ακρίβεια, αφήνοντάς σας να τρίβετε τα δόντια σας καθώς - επαναλαμβάνετε - επαναλαμβάνετε και επαναλαμβάνετε διαφημιστικό ναυτικό. Αυτό δεν είναι απλώς ενοχλητικό. σπάζει τη δυναμική που ενεργοποιεί ολόκληρο το παιχνίδι. Σας δίνει επίσης πολύ χρόνο για να σκεφτείτε και αυτό που θα σκεφτείτε είναι πόσο γραμμικό είναι το όλο θέμα. Όσο περισσότερο παίζετε, τόσο περισσότερο συνειδητοποιείτε ότι η διαδρομή της Faith έχει τεθεί σε πέτρα και το μόνο που μπορείτε να κάνετε είναι να την ακολουθήσετε. Εν ολίγοις, ένα παιχνίδι που υποσχέθηκε να είναι εξαιρετικό φαίνεται γεμάτο με πολύ συνηθισμένα ελαττώματα.

Ήταν επίσης λάθος να ρίχνεις τμήματα όπου η μάχη είναι αναπόφευκτη. Παρόλο που μπορείτε να φτάσετε χρησιμοποιώντας μυστικότητα και δόλο για να ξεπεράσετε πολλούς εχθρούς, είναι πολύ πιο δελεαστικό να φτάσετε απλώς στην οθόνη επιλογών και να καλέσετε τη δυσκολία του αντιπάλου και, στη συνέχεια, να χτυπήσετε. Το σύστημα μάχης δεν είναι μόνο στη δουλειά και αυτά τα κομμάτια δεν είναι καθόλου διασκεδαστικά.

Αυτό είναι πραγματική ντροπή, γιατί ενώ το Mirror's Edge μπορεί να είναι ομοιόμορφο, οι λαμπερές στέγες του και ο φωτισμός οι εσωτερικοί χώροι φαίνεται να επαναλαμβάνονται από επίπεδο σε επίπεδο, η καρδιά του παιχνιδιού που είναι εμποτισμένη με αδρεναλίνη μεγαλοπρεπής. Αν μόνο θα μπορούσε να διατηρήσει την ορμή του και να μην ταξιδεύει συνεχώς και να σκοντάψει ή να χάσει τον δρόμο του. Εάν μόνο αυτό θα μπορούσε να αποφύγει να σας φράξει ή να σας κάνει να νιώσετε ότι, μετά από είκοσι λεπτά δουλεύοντας στο ίδιο κομμάτι δύο λεπτών, ίσως να απολαμβάνετε περισσότερο να κάνετε κάτι άλλο.

Σκορ σοφ, θα μπορούσε να ήταν ένα εννέα - ίσως ακόμη και ένα δέκα - αλλά αντ 'αυτού νιώθω τρομερά πειρασμένος να το καταραστεί με έξι και να κάνω κάποια εκδίκηση. Αλλά μετά το παίζω ξανά και θυμάμαι πόσο συναρπαστικό μπορεί να είναι αυτός ο πρώτος πλατφόρμας. Ένα ελαφρώς απογοητευτικό επτά είναι, λοιπόν, αλλά αυτό που προσκολλάται σε οκτώ ήταν να αισθάνομαι ευγενικός. Θα ήθελα να είμαι, και ελπίζω πολύ ότι το DICE θα επιστρέψει για μια άλλη ρωγμή, ίσως έχοντας μάθει κάποια μαθήματα από αυτήν την περίοδο. Kudos στο στούντιο για να έρθει με μια νέα ιδέα και μια νέα εμπειρία, αλλά θα ήταν υπέροχο αν ήταν σταθερά απολαυστικό και όχι τόσο συχνά και καταστροφικά ενοχλητικό.

"'Ετυμηγορία"'

Ένα απίστευτο γύρισμα πρώτου προσώπου στο παιχνίδι της πλατφόρμας που παίζεται με ταχύτητα πρωτοπόρου για απίστευτες συγκινήσεις Αν και μόνο δεν είχε κολλήσει με τόσο απρόσεκτο ή χωρίς κατεύθυνση επίπεδο σχεδίασης.