Canis Canem Επεξεργασία κριτικής

"Πλατφόρμα: PS2" "

Εντάξει, οπότε η διαμάχη για το Canis Canem Edit δεν είναι εντελώς ανεπιθύμητη. Αυτό είναι ένα παιχνίδι όπου τα παιδιά χτυπούν άλλα παιδιά και περιστασιακά το κάνουν με νυχτερίδες του μπέιζμπολ. Είναι ένα παιχνίδι που ενθαρρύνει τη ρίψη τούβλων και καπακιών, ένα παιχνίδι στο οποίο πολλές καταστάσεις αντιμετωπίζονται καλύτερα από βία, κλοπή ή και τα δύο, και ένα παιχνίδι στο οποίο ο πρωταρχικός χαρακτήρας είναι το είδος του έφηβου ASBO που φτιάχνει το αυτοκίνητό σας στο δρόμο για το σπίτι από ένα νυχτερινό μηλίτη στο πάρκο. Εάν αφήσετε ένα δέκαχρονο οπουδήποτε κοντά του, είστε απολύτως τρελοί.

Από την άλλη πλευρά, κανένα από αυτά δεν αλλάζει το γεγονός ότι το Canis Canem είναι ένα εντελώς εκπληκτικό παράδειγμα σχεδιασμού παιχνιδιών, αναμφισβήτητα κάνει περισσότερα για να προχωρήσει το ανοιχτό κόσμο είδος από οποιαδήποτε από τις λεγόμενες προσπάθειες επόμενης γενιάς - για παράδειγμα Saints Row ή Just Cause - με μετατόπιση από το βασικό γρήγορη οδήγηση, ευκρινείς, ανοησίες που έβγαλε το GTA για πρώτη φορά στο πάρτι και προς ένα παιχνίδι πιο οικείων και ποικίλων στόχων και προκλήσεις. Στην πραγματικότητα, το πιο κοντινό παιχνίδι είναι το Dead Rising. περιορίζοντας τον κόσμο του παιχνιδιού σε μια αρκετά μικρή περιοχή και συμπληρώνοντάς το με ένα πιο ενδιαφέρον καστ χαρακτήρων, και τα δύο παιχνίδια χτίζουν ένα περιβάλλον που αισθάνεται πλουσιότερο στη ζωή και την προσωπικότητα. Δεν πειράζει το μέγεθος, ελέγξτε το βάθος.

Εδώ εκείνο το περιβάλλον είναι η Bullworth Academy, ένα εκπαιδευτικό ίδρυμα που διευθύνεται από μια αόριστα ψυχωτική σχολή και διαθέτει μια συλλογή από πλούσια παιδιά, σκληρούς καρπούς και διάφορα κοινωνικά λάθη. Μετά από ένα σύντομο προοίμιο «καλωσόρισμα στο σχολείο», ο Τζίμι είναι σχετικά ελεύθερος να το εξερευνήσει, ολοκληρώνοντας αποστολές και δευτερεύουσες εργασίες, κάνοντας φίλους και εχθρούς και προσπαθώντας να μείνει έξω από τα προβλήματα.

Γιατί μόνο σχετικά δωρεάν; Λοιπόν, σε αντίθεση με το GTA και τα περισσότερα παιχνίδια ανοιχτού κόσμου, στο Canis Canem η ημέρα σας είναι ιδιαίτερα δομημένη. Αναμένεται να ξυπνήσετε το πρωί, να πάτε στο πρώτο σας μάθημα, να κάνετε ένα σύντομο διάλειμμα για μεσημεριανό γεύμα, επιστρέψτε για ένα δεύτερο μάθημα, απολαύστε λίγο χρόνο το βράδυ και μετά επιστρέψτε στον κοιτώνα του αγοριού πριν ώρα ύπνου. Φυσικά, δεν χρειάζεται να ακολουθήσετε αυτήν τη ρουτίνα - στην πραγματικότητα, δεν θα φτάσετε πολύ μακριά αν το κάνετε - αλλά οι αίθουσες και τα μονοπάτια του Bullworth περιπολούνται από ζηλότυποι νομάρχες, και αν σε πιάσουν να παίζεις πατημένο κατά τη διάρκεια του μαθήματος ή να καταπατήσεις σχολικά κτίρια μετά το βράδυ, τότε θα υπάρξουν επιπτώσεις.

Αυτό έχει άμεση επίδραση στον τρόπο που παίζετε. Πρώτον, ορισμένα τμήματα πρέπει να παιχτούν όπως το Metal Gear Solid-lite, με τον Τζίμι να ολοκληρώνει με άνεση στόχους ενώ αποφεύγει το βλέμμα των κοντινών νομάρχων (εμφανίζεται εύκολα στον μίνι χάρτη στην οθόνη). Δεύτερον, ένας έξυπνος παίκτης μαθαίνει να οργανώνει αποστολές γύρω από τη δομή της ημέρας, καθώς είναι πιο εύκολο να επιτευχθεί ορισμένα καθήκοντα ενώ οι νομάρχες είναι εκτός φύλαξης (κατά τη διάρκεια του μεσημεριανού γεύματος ή νωρίς το βράδυ) ή ενώ οι αίθουσες είναι κυρίως έρημος. Τέλος, μαθαίνετε τα οφέλη από την ανάπτυξη συντομεύσεων (ώστε να μπορείτε να ξεφύγετε από τους νομάρχες σε ένα κυνήγι) και χρησιμοποιώντας τους κάδους και τα ερμάρια για να κρυφτείτε (πάντα καλό όταν η ζέστη είναι ενεργή)

Ευτυχώς, όταν συλληφθείτε κατά τη διάρκεια του μαθήματος, συνήθως θα καταλήξετε στην τάξη, κάτι που απέχει πολύ από το χειρότερο μέρος που μπορείτε να είστε. Σε αντίθεση με τόσα πολλά από τα αληθινά μαθήματα που υπέφερα στις παλιές σχολικές μέρες μου, αυτά έχουν απτά οφέλη. Απλώς ολοκληρώστε τα απλά μίνι παιχνίδια - κάνοντας λέξεις από ένα μικρό γράμμα στα αγγλικά ή ολοκληρώνοντας ένα απλό παιχνίδι δράσης με ρυθμό στο Χημεία - και θα μάθετε να κοροϊδεύετε το δρόμο σας σε προβλήματα ή να ξεριζώνετε το δρόμο σας από αυτό, ή πώς να κατασκευάζετε βρωμικές βόμβες και φαγούρα σκόνη. Ακόμη και η τάξη Gym έχει τις χρήσεις της, καθώς μπορείτε να δημιουργήσετε κινήσεις μάχης στο δαχτυλίδι πάλης ή να βελτιώσετε την ακρίβειά σας με τα αυτοσχέδια βλήματα του σχολείου.

Ενώ όλα αυτά συμβαίνουν, προχωράτε επίσης στην κοινωνική σκηνή του σχολείου. Υπάρχουν μεμονωμένοι εκφοβιστές που περιπλανιούνται, καθώς και κλέφες σπασίκλες, προετοιμασίες, λιπαντικά και τζόκερ για να αντιμετωπίσουμε. Η φιλία με αυτές τις ομάδες έχει νόημα - θα σας προσφέρουν αποστολές και περιστασιακά θα σας βοηθήσουν με αντικείμενα - ενώ ο ανταγωνισμός τους μπορεί να κάνει τη ζωή σας πολύ πιο δύσκολη. Είναι αλήθεια ότι δεν μπορείτε να φτιάξετε μια ομελέτα χωρίς να σπάσετε μερικά αυγά, αλλά όσο περισσότερο χτυπάτε σε ένα γκρουπ, τόσο περισσότερο θα μοιάζουν να μαζεύονται και να σας δίνουν ανταμοιβή. Και αν αναρωτιέστε πόσο απειλητική μπορεί να είναι μια συμμορία σπασίκλων, θυμηθείτε: αυτοί οι τύποι μπορεί να είναι απασχολημένοι παίζοντας «Grottoes and Gremlins», αλλά σίγουρα γνωρίζουν το δρόμο τους γύρω από μια βρωμερή βόμβα.

Τα βασικά συστατικά του παιχνιδιού είναι σταθερά, αλλά αυτό που κάνει το παιχνίδι να λειτουργεί είναι ο τρόπος με τον οποίο συγκεντρώνονται όλοι. Το Bullworth είναι ένα φανταστικά συνεπές σύμπαν. Το ίδιο το σχολείο είναι λογικά και εύκολο στην πλοήγηση, αλλά γεμάτο από συντομεύσεις και μυστικές περιοχές για να ανακαλύψετε, ενώ το καστ είναι γεμάτο προσωπικότητα. Από τους μεθυσμένους δασκάλους έως τους φασιστές διευθυντές, τους φρικτούς μάγειρες έως τους γκρεμισμένους, τους παγίδες πολεμικών κτηνιάτρων, τους γκέικς τόσο αδρανείς και παχουλός, κοντόκαρδο bimbettes, μικροσκοπικά ψίθυρα και εγκεφαλικά νεκρά κρέατα, το παιχνίδι ρίχνει σε κάθε σχολικό κλισέ πηγαίνοντας αλλά γεμίζει το καθένα με μερικά ατομική λεπτομέρεια. Ο διάλογος δεν είναι πάντα εξαιρετικά αστείος - ή τουλάχιστον όχι τόσο αστείος όσο νομίζει - αλλά δεν είναι ποτέ λιγότερο από έντονα παρατηρημένο. Συγκρίνετε το με τα κενά στερεότυπα των Just Cause, Scarface ή Saints Row και είναι δύσκολο να μην εντυπωσιαστείτε.

Οι αποστολές, εν τω μεταξύ, είναι ως επί το πλείστον εξαιρετικές. Ναι, υπάρχουν οι παραδοσιακές αποστολές τροφοδοσίας και συλλέγουν όλες τις δουλειές τους, αλλά ακόμη και αυτές έχουν μια συστροφή την επιλογή θέσεων αντικειμένων (τουαλέτες κοριτσιού, το ντουλάπι του σχολικού τρόπαιου) ή την παρουσία του συνεχώς επαγρύπνησης νομάρχες. Διαφορετικά, το να κλέβεις ένα αποκαλυπτικό ημερολόγιο ή να παίζεις ελαφρώς δυσάρεστες σανίδες το βράδυ του Halloween είναι πολύ διασκεδαστικό, καθώς προστατεύει έναν πολιτικό wannabe nerd από τους πετώντας πέτρες.

Κάτω από όλα υπάρχει μια πραγματική αίσθηση προόδου και βαθύτερη ιστορία, καθώς οι παραδοχές αντιστρέφονται, οι φίλοι γίνονται εχθροί και οι εχθροί γίνονται σύμμαχοι. Υπάρχει ακόμη - ψιθυρίστε το - μια υπαινιγμό ηθικής, καθώς ο Τζίμι έρχεται όλο και περισσότερο σε αντίθεση με τη φιλοσοφία του Νίτσε σκύλου που τάσσεται από τον Πρίγκιπα και τον ψυχωτικό φάρσα Gary. Ίσως να μην είναι πάντα σωστό.

Και ακριβώς όταν νομίζετε ότι πρέπει να αντιμετωπίσετε το Canis Canem, το παιχνίδι ανοίγει λίγο περισσότερο. Οι πύλες προς το Bullworth Vale είναι ανοιχτές και σας επιτρέπεται να εξερευνήσετε την πόλη με ποδήλατο ή skateboard, επιτρέποντάς σας να κάνετε λίγα ψώνια για νέα θέματα ή να κερδίσετε λίγα χρήματα από την παράδοση χαρτιά. Πριν από πολύ καιρό, μάλιστα κάνετε εύνοιες για τη σχολή, βρείτε κρυμμένα μπουκάλια ποτού για τον καθηγητή Αγγλικών σας με ουίσκι ή συλλέγετε αντικείμενα για τον εντυπωσιακά ανθυγιεινό μάγειρα. Και όλη την ώρα, το παιχνίδι συσκευάζεται σε εκατοντάδες διαφορετικές πλευρικές αναζητήσεις, οι οποίες σας έχουν συλλέξει καβούρια από το λιμάνι της πόλης ένα λεπτό, ρίχνοντας σοκολάτες για ένα υπέροχο παιδί το επόμενο. Υπάρχουν αντικείμενα για συλλογή, ακόμη και χρόνος για λίγο ρομαντισμό. Συνομιλήστε με κορίτσια, δώστε τα λουλούδια και ποιος ξέρει πού μπορεί να οδηγήσει…

Όλα αυτά υποστηρίζονται από μερικούς από τους πιο κομψούς μηχανικούς παιχνιδιών οποιουδήποτε παιχνιδιού ανοιχτού κόσμου. Το σύστημα μάχης λειτουργεί άψογα, με μια σειρά από γροθιές και κινήσεις, που ακολουθούνται από συνδυασμούς οστών (και παξιμάδι). Το παιχνίδι παίζει γενναιόδωρα με πολλαπλούς αποθηκευτικούς πόντους και ένα σχολικό λεωφορείο που μπορεί να σας επιστρέψει γρήγορα από την πόλη και οι μόνες σημαντικές δυσκολίες είναι ότι είναι περιστασιακά πολύ εύκολο να γωνιαστεί από νομάρχες ή δασκάλους, με αποτέλεσμα την άμεση αποτυχία μιας αρκετά εκτεταμένης αποστολής και Αυτό συμβαίνει συνήθως σημαίνει ότι πρέπει να επιστρέψεις την επόμενη μέρα και να ξαναδείς ολόκληρο το θέμα (αν και τουλάχιστον μπορείς να το περνάς) προοίμιο). Θα προκαλούσαν τόσο πόνο τα σημεία ελέγχου και η επανεκκίνηση της αποστολής;

Ωστόσο, οι μηχανικοί δεν είναι το μόνο πράγμα που θαυμάζετε. Το Canis Canem δεν είναι μια γιορτή οπτικών εφέ ή υψηλού αριθμού πολυγώνων, αλλά είναι γεμάτη με γνήσια τέχνη. Η εμφάνιση και η αίσθηση είναι διακριτικά και almose συνεκτικά, με λαμπρές πινελιές στο σχεδιασμό χαρακτήρων (οι κρύες πληγές γύρω από το nerd-queen Τα χείλη του Beatrice ή αυτή η ενοχλητική υπόδειξη του μπροστινού Y που σπρώχνει το παντελόνι του Melvin), ενώ το κινούμενο σχέδιο διαπερνά την προσωπικότητα (όπως το Melvin Y-μέτωπα).

Το φωνητικό έργο ταιριάζει τέλεια και το soundtrack είναι από τα καλύτερα που έχω ακούσει φέτος. Το κυρίαρχο όργανο - το μπάσο - δίνει στο παιχνίδι ένα συναισθηματικό ρυθμό, παίρνοντας funky όταν είστε προσπαθώντας να σπάσω ένα ντουλάπι, και μετά να χτυπήσεις μια ευτυχισμένη υπερφόρτωση όταν σε κυνηγούν μια συμμορία θυμωμένων λιπαντικά. Συνολικά, το Canis Canem βρίσκεται ακριβώς εκεί με το Shadow of the Colossus ως παράδειγμα για το πώς τα γραφικά επόμενης γενιάς δεν είναι ο μόνος τρόπος για να δημιουργήσετε έναν συναρπαστικό και συναρπαστικό κόσμο παιχνιδιών.

Ωστόσο, παρά όλα αυτά, δεν μπορώ να αγαπήσω το παιχνίδι όσο θα ήθελα. Έχω το ίδιο πρόβλημα με αυτό που κάνω με πολλές νοσταλγικές εορταστικές εκδηλώσεις. Ναι, η σκέψη των κινεζικών εγκαυμάτων, των τραυματισμών των βουβωνικών και των γάμων γεμίζει ακόμα κάποιο παιδικό μέρος μου με ένα χρυσό λάμψη, αλλά υπάρχει ένα άλλο, μεγάλο μέρος μου που βρίσκει κάποια από αυτά τα πράγματα όχι μόνο νεανικά, αλλά βαθιά δυσάρεστος.

Εάν τα παιχνίδια μας προσφέρουν την ευκαιρία να ζήσουμε φαντασιώσεις που δεν έχουμε ζήσει ποτέ στην πραγματική ζωή, δεν είναι λίγο λυπηρό να παίρνουμε μέρος ενός κακοποιού παιδικής χαράς που γελάει με geeks και πρέπει να τρυπήσει το δρόμο του από τα προβλήματα; Για κάθε εννέα λεπτά διασκεδάζω ή όπου γέλασα δυνατά στο Canis Canem, υπήρχε εκεί όπου ένιωσα λίγο αναστατωμένος. Είναι καλό για ένα παιχνίδι να γελάσει με αυτήν τη συμπεριφορά; Είναι πραγματικά κάτι που πρέπει να παίζει ένας μεγάλος άντρας; Υποθέτω ότι θα μπορούσες να πεις το ίδιο για τη Zelda ή τον Mario, αλλά τουλάχιστον αυτά τα παιχνίδια δεν με αφήνουν με άσχημη γεύση στο στόμα μου.

Γι 'αυτό, στο τέλος, η προσωπική μου βαθμολογία για αυτό είναι οκτώ, όχι εννέα ή δέκα. Μην με κάνεις λάθος. Κρίνοντας από κάθε μέτρηση, αυτό είναι ένα εξαιρετικό παιχνίδι και η γνώμη σας θα μπορούσε εύκολα να διαφέρει - μη διστάσετε να προσθέσετε ή να αφαιρέσετε πόντους ανάλογα με το γούστο. Όμως, γενικά, δεν μπορώ να πιστεύω ότι ο Canis Canem ακολουθεί μια μάλλον φτηνή, εύκολη, μεθυστική προσέγγιση στο θέμα της σχολικής ημέρας και ότι το παιχνίδι είναι ελαφρώς το χειρότερο.

"'Ετυμηγορία"'

Τεχνικά και καλλιτεχνικά, το Canis Canem είναι ένας θρίαμβος και θα πιέζετε σκληρά να ονομάσετε ένα καλύτερο παιχνίδι ανοιχτού κόσμου φέτος. Το αν η μεταχείριση του σχολείου είναι αστεία ή δυσάρεστη είναι θέμα προσωπικής γνώμης.