Assassin's Creed 4: Ανασκόπηση μαύρης σημαίας

Διατίθεται σε Xbox 360 (δοκιμασμένο), PS3 (PC, Wii U, Xbox One και PS4 για παρακολούθηση)
Λυπάμαι για το Assassin’s Creed 4: Black Flag. Λαμβάνοντας καθαρά από μόνη της αξία, είναι ένα από τα καλύτερα παιχνίδια της σειράς, ισχυρότερο από το Assassin’s Creed και το Assassin’s Creed 3, ακόμα κι αν δεν ταιριάζει αρκετά με τα πρότυπα που έχουν τεθεί από το Assassin's Creed 2 ή Αδελφότητα. Κατά κάποιο τρόπο, έχει την ίδια σχέση με το Assassin’s Creed 3 (το οποίο μας άρεσε λιγότερο όσο περνάει ο χρόνος) που το Assassin’s Creed 2 μοιράστηκε στο αρχικό παιχνίδι. Είναι μια ελαφρύτερη, πιο σφιχτή, πιο εύγευστη παρακολούθηση που μετατρέπει σχεδόν μια απώλεια σε ένα αξιοπρεπές παιχνίδι. Ωστόσο, όπου το Assassin’s Creed 2 είχε μόνο ένα παιχνίδι πίσω του, η Black Flag έχει την ατυχία να έχει πέντε. Αναπόφευκτα, λοιπόν, είναι το θύμα της κούρασης του Assassin’s Creed και κληρονόμησε μια τόσο φουσκωμένη μάζα χαρακτηριστικών παιχνιδιού, μηχανικής, ιστορίας και ανάλογων ανοησιών. Μην μας κάνετε λάθος: όταν είναι καλό, η Μαύρη σημαία είναι απολύτως λαμπρή, αλλά υπάρχουν πολλά που είναι πολύ οικεία ή απλά, πάρα πολύ.

Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι όλα παλιά, ίδια παλιά. Ακριβώς όπως το AC3 είχε να κάνει με τη σειρά έξω από την πόλη και στα άγρια ​​σύνορα, έτσι το AC4 παίρνει τη δράση σε μια νέα σκηνή. στα βαθιά γαλάζια νερά του ισπανικού Main κατά τη χρυσή εποχή της πειρατείας. Ο ήρωας μας, ο Έντουαρντ Κένγουεϊ, ο πατέρας του Haytham Kenway της AC3 και ο παππούς του στον Κόνορ, δεν ξεκινά καν το παιχνίδι ως Assassin, αλλά ως άπληστος ιδιοκτήτης. Εν τω μεταξύ, η Μαύρη Σημαία παίρνει τη ναυτική δράση που ήταν περιθωριοποιημένη στο AC3 και το βάζει στο κεντρικό πλαίσιο και ενώ θα συνεχίσετε να περνάτε ώρες ανεβαίνοντας ψηλά κτίρια, εκτελώντας διαδρομές parkour πέρα από τις στέγες και αντιμετωπίζοντας τους φρουρούς και τους στόχους με πιστόλι, κρυμμένες λεπίδες ή σπαθί, θα ξοδεύετε εξίσου χρόνο στα κύματα, καταστρέφοντας πλοία με πλαγίες και λεηλατώντας φορτίο. Αυτό είναι το Assassin’s Creed συναντά τους Πειρατές της Καραϊβικής.

Η Μαύρη σημαία δείχνει επίσης ότι η Ubisoft άκουσε μερικά από τα παράπονα για το Assassin’s Creed 3. Παρόλο που ο Έντουαρντ δεν μπορεί να έχει τη γοητεία του Ezio του AC2, εξακολουθεί να είναι πιο ελκυστικός πρωταγωνιστής από τον γκρινιάρης Connor του AC3 και έχει ένα πιο ενδιαφέρον τόξο ιστορίας. Το φετινό παιχνίδι δεν είναι τόσο αργό να ξεκινήσετε όσο και το προηγούμενο έτος και ο ρυθμός είναι λιγότερο σοβαρός και πιο δυνατός. Δεν είναι ότι η Μαύρη Σημαία στερείται συνομιλητών, κουραστικές αποστολές σκίασης και υποκλοπής και η περίεργη ακολουθία με TUTORIAL γραμμένο σε όλο αυτό, αλλά αισθάνεται πολύ περισσότερο σαν ένα σχίσιμο νήμα, και ένα που τραβά φιγούρες από την ιστορία χωρίς να μπλοκαριστεί από το Λεπτομέριες. Βρίσκει επίσης μια νέα προσέγγιση στο σύγχρονο πλαίσιο του Abstergo, το οποίο είναι αόριστα αναζωογονητικό και πολύ λιγότερο ενοχλητικό από το παρελθόν του παλαιού Desmond Miles.

Αρχικά, η Μαύρη Σημαία αγωνίζεται να νιώσει πολύ διαφορετική από το Assassin’s Creed 3 ή την τριλογία Ezio για αυτό το θέμα. Οι δεξιότητες parkour που ασκούνται μυστηριωδώς στο Kenway λειτουργούν όπως ο Connor, ενώ οι μάχες δεν έχουν αλλάξει αισθητά από την επίθεση και τους μηχανικούς αντίθεσης που είδαμε πέρυσι. Οι εχθροί εξακολουθούν να έχουν έναν περίεργο τρόπο να περιπλανηθείτε έτσι ώστε να αντιμετωπίζετε μόνο δύο ή τρία κάθε φορά, γεγονός που το καθιστά παράξενα ευγενικό. Όλες οι αποστολές stealth και survelliance, όλες οι αποστολές sneak and καταστροφή, όλες οι αποστολές συνοδείας, προστασίας και διάσωσης που περιμένετε από Το Assassin’s Creed είναι εκεί, και ενώ είναι λίγο να πούμε «ήταν εκεί, το έκανε αυτό, αγόρασε το T-Shirt» ο τύπος φαίνεται να αυξάνεται μπαγιάτικος. Στα πολύ πρώιμα στάδια της, η Μαύρη σημαία σας αφήνει να πετάξετε για κάτι νέο.

Το βρίσκει μόλις το παιχνίδι φτάσει στη θάλασσα, καθώς πολεμικές μάχες, λεηλασίες, μυστηριώδη νησιά και ερείπια των Μάγια πλημμυρίζουν Η ιστορία και η έξοδος του πλοίου σας γίνεται εξίσου σημαντική με το να διατηρείτε τον Edward εξοπλισμένο με καλύτερα σπαθιά και πιο σκληρό είδη ένδυσης. Η θάλασσα - μερικές φορές ήρεμη, μερικές φορές θυελλώδης, αλλά συνεχώς σε κίνηση - είναι το αστέρι του Assassin’s Creed 4 και και τα βραχώδη, αφιλόξενα τροπικά νησιά που περιβάλλει δημιουργούν ένα πιο συναρπαστικό σκηνικό από τις ΗΠΑ του AC3 αποικίες.

Μόλις εν πλω το παιχνίδι αισθάνεται ενεργοποιημένο. Η ναυτική μάχη είναι τόσο πιο περίπλοκη και πιο δύσκολη από ό, τι στο Assassin’s Creed 3, με ισχυρότερα και πολυάριθμα πλοία που το καθιστούν τόσο πιο δραματικό όσο και πιο απαίσια ικανοποιητικό. Δεν είναι ακριβώς μια ρεαλιστική μάχη από πλοίο σε πλοίο, αλλά τα πλοία έχουν αρκετό ύψος και περισσότερο από αρκετή πυρκαγιά για να το κάνουν να νιώσει σε αντίθεση με οτιδήποτε άλλο έχετε παίξει, και η τελική δράση επιβίβασης δίνει σε κάθε συνάντηση ένα ικανοποιητικό συμπέρασμα - αν και ένα ελαφρώς εκτός τόπου, όταν έχετε ακόμα άλλους εχθρούς στην περιοχή για να τελειώσετε μακριά από. Είτε αντιμετωπίζετε ισπανικές φρεγάτες με πυροβόλο, βαρέλια πυρκαγιάς και κονιάματα, επιβιβαστείτε σε κατεστραμμένα πλοία ή θήρατε σε πιο αδύναμα εμπορικά πλοία, δεν μπορείτε να αισθανθείτε ότι η πειρατική ζωή είναι για σας. Μερική από αυτήν την ενέργεια βγαίνει και στις χερσαίες αποστολές, και ενώ ο Έντουαρντ κάνει λίγα πράγματα που δεν έκανε ο Κόνορ πριν από αυτόν, το τροπικό τοπίο και τα μυστηριώδη ερείπια βοηθούν στην αναζωογόνηση των πραγμάτων. Kudos to Ubisoft, επίσης, για τη χρήση γρήγορων τρόπων ταξιδιού και πρακτικών καταστημάτων στο πλοίο για τη μείωση της παρακολούθησης και του σπαταλημένου χρόνου ταξιδιού.

Δυστυχώς, δεν είναι όλα καλά νέα. Όπως το Assassin’s Creed: Revelations, η Μαύρη Σημαία μερικές φορές αισθάνεται ασυνεπής ή έλλειψη στιλβωτικής ουσίας. Μερικές αποστολές αισθάνονται υπανάπτυκτες. Άλλοι σπρώχνουν την υπομονή σας με γελοί περιορισμούς ή φαίνεται να ρίχνουν τυχαία στοιχεία στο μείγμα. Μια ναυτική αποστολή, για παράδειγμα, έπρεπε να επαναληφθεί ξανά και ξανά επειδή άλλα πλοία συνέχισαν να εμφανίζονται και να συμμετέχουν στη μάχη. Τελικά στρίψαμε το πλοίο από μόνο του και κερδίσαμε, αλλά αισθανθήκαμε ότι τελικά κερδίσαμε περισσότερα με τύχη παρά κρίση.

Και όπως το Assassin’s Creed 3, η μαύρη σημαία μπορεί να αισθάνεται φουσκωμένη. Σίγουρα, είναι υπέροχο που υπάρχουν πολλά να κάνουμε. Μπορείτε να εντοπίσετε τους σκούνερ και να παρενοχλήσετε τα ξένα ναυτικά, να βρείτε χάρτες και να αναζητήσετε θαμμένες περιπέτειες, να κυνηγήσετε δέρματα κρέατος και ζώων, για να μην αναφέρουμε συλλέξτε θραύσματα animus, θαλάσσιους σκελετούς και πολλά άλλα συλλεκτικά. Υπάρχουν μίνι παιχνίδια χάκερ, μίνι παιχνίδια καρχαρίας, για να μην αναφέρουμε επιθέσεις σε παράκτια φρούρια. Μπορείτε να βουτήξετε για βυθισμένο θησαυρό, να μαζέψετε κλειδιά και αντικείμενα των Μάγια ή να δημιουργήσετε νέα ρούχα. Ωστόσο, ενώ όλα αυτά σας κρατούν πολύ απασχολημένους, πολλές από τις δραστηριότητες δεν είναι πραγματικά τόσο βαθιές ή διασκεδαστικές. Η Καραϊβική έχει δεκάδες νησιά, αλλά μόνο μερικά έχουν ξεχωριστή προσωπικότητα ή κάτι πραγματικό να κάνουν. Η μαύρη σημαία είναι ένα παιχνίδι με μια τεράστια λίστα χαρακτηριστικών, γιατί γιατί λίγοι από αυτούς νιώθουν ότι μετράνε;

Τουλάχιστον δεν μπορείτε να αμφισβητήσετε τις τιμές παραγωγής. Παρόλο που δεν είναι κάθε χαρακτήρας υπό στενή παρακολούθηση, η μοντελοποίηση και η κινούμενη εικόνα είναι ως επί το πλείστον υπέροχα και το παιχνίδι είναι ένα από αυτά Οι καθυστερημένοι οπτικοί θριάμβοι της γενιάς της κονσόλας, γεμάτοι όμορφα φωτισμένα και αποτυπωμένα τοπία της Καραϊβικής, λεπτομερείς χαρακτήρες και καταπληκτική θάλασσα. Τα καιρικά φαινόμενα, που επηρεάζουν το gameplay όσο και την αισθητική, είναι μερικά από τα καλύτερα που έχουμε δει. Το σκορ σαρώνει καταλλήλως και ενισχύεται από κάποιες επιλογές θαλάσσιων σκαφών και ακόμη και η φωνητική εργασία είναι καλή μόλις συνηθίσετε Η διακριτική φωνή του Έντουαρντ (μας πήρε λίγο καιρό πριν συνειδητοποιήσουμε ότι επρόκειτο να είναι Ουαλός, όχι απλώς Αγγλικά με σκουπίδια προφορά).

Στο τέλος, η Μαύρη Σημαία έχει μερικές ισχυρές ιδέες, μια αξιοπρεπή ιστορία και περισσότερο από το μερίδιό της στις υπέροχες στιγμές του Assassin’s Creed. Όσο περισσότερο μπαίνετε σε αυτό, τόσο πιο ενδιαφέρον γίνεται. Ωστόσο, δεν μπορεί ακόμα να μας πείσει ότι αυτή η σειρά δεν εξαντλείται. Ίσως ήρθε η ώρα το Assassin’s Creed να σταματήσει να ρίχνει νέα χαρακτηριστικά και να επικεντρώνεται σε μια πιο εμπεριστατωμένη ανανέωση. Ίσως είναι καιρός να σκεφτούμε μια πιο φρέσκια, πιο ευέλικτη προσέγγιση. Ούτως ή άλλως, η Μαύρη σημαία είναι αρκετά καλή για να διατηρήσει τη σειρά σε σχήμα πλοίου, αλλά θα χρειαστεί περισσότερα για να συνεχίσει να πλέει συνεχώς.

Ετυμηγορία
Η Μαύρη Σημαία λειτουργεί ως ένα σχίσιμο νήμα, πιο άμεσο και διασκεδαστικό από το Assassin’s Creed 3. Ενώ το βασικό παιχνίδι αυξάνεται ελαφρώς παλιό, η θαλάσσια δράση εξερευνά νέα περιοχή και βοηθά στη διατήρηση του franchise. Το αποτέλεσμα είναι μια πολύ πειστική ιστορία πειρατών που θα πρέπει να ευχαριστεί τους οπαδούς της σειράς, ακόμη και αν δεν τους εκπλήσσει.