Assassin's Creed Review

”Πλατφόρμες: Xbox 360, PlayStation 3 - Έλεγχος έκδοσης Xbox 360.”

Στα παιχνίδια μετράνε οι πρώτες εντυπώσεις στον κόσμο και λίγα παιχνίδια έχουν κάνει μια τόσο εκθαμβωτική πρώτη εντύπωση όπως το Assassin’s Creed. Είναι το είδος του παιχνιδιού που είναι εγγυημένο ότι θα δείχνει καλό σε τρέιλερ ή σε παιχνίδια συνδιάσκεψης παιχνιδιών. το είδος του παιχνιδιού που τρέχει τόσο πυκνά με εκπληκτικά γραφικά και υπόσχεται προηγμένα χαρακτηριστικά που ακόμη και οι πιο κυνικοί δημοσιογράφοι παιχνιδιών θα δυσκολευτούν να μην παγιδευτούν στη διαφημιστική εκστρατεία. Τώρα, όμως, μετά από δεκαοκτώ μήνες υστερίας «θα είναι υπέροχα, δεν θα είναι μεγάλα», έχουμε μια απάντηση. Το Assassin’s Creed είναι ό, τι ονειρευόσασταν ότι θα ήταν,

Λοιπόν, τις πρώτες δύο ώρες, ούτως ή άλλως.

Αυτός είναι ένας τίτλος μνημειώδους φιλοδοξίας και από κάποιες απόψεις μνημειώδη επιτεύγματα. Τα γραφικά είναι πραγματικά απίστευτα. Μετά το Ghost Recon και το Gears of War γινόμαστε πιο δύσκολο να ευχαριστηθούμε με υπο-λευκασμένο HDR και λεπτές υφές, αλλά υπάρχει κάτι τέτοιο συνεπής για τον τρόπο με τον οποίο το παιχνίδι της Ubisoft καθιστά τον Μεσαιωνικό, Μέση Ανατολικό κόσμο που τον καθιστά πανέμορφο και απόλυτα πιστευτός. Ξέρω πολύ λίγα για το μπαρ των Σταυροφοριών αυτό που έχω δει σε ταινίες όπως το Kingdom of Heaven, αλλά το παιχνίδι σίγουρα αποτυπώνει κάτι συναρπαστικό και διακριτικό για την περίοδο που φαίνεται και αισθάνεται απόλυτα σωστά.

Το animation, επίσης, είναι φανταστικό, με τον ήρωα με κουκούλα, τον Altair, να ανεβάζει τον προκάτοχό του - Πρίγκιπας της Περσίας - με μια σειρά από ακροβατικές κινήσεις που ρέουν τακτοποιημένα η μία στην άλλη με μια μικρή δυσλειτουργία. Είτε τρέχει ελεύθερα στις ταράτσες της Δαμασκού, μάχεται με φρουρούς ή εμποδίζει να περάσει από ένα πλήθος με ζεστά στρατεύματα επιδίωξη, πρέπει να θαυμάσετε τον τρόπο που αλληλεπιδρά με το περιβάλλον και τον τρόπο με τον οποίο αλληλεπιδρούν τα ανθρώπινα στοιχεία του περιβάλλοντος αυτόν. Η θέα από τα ψηλά σημεία κάθε πόλης, ή από απομονωμένους πύργους στους Αγίους Τόπους εν γένει, κόβει την ανάσα και την αστραφτερή λεπτομέρεια. Το Assassin’s Creed είναι ένα απλά όμορφο παιχνίδι για να το παρακολουθήσετε.

Επιπλέον, η Ubisoft Montreal έχει υλοποιήσει πολλές από τις υποσχέσεις που έδωσε σχετικά με την προηγμένη συμπεριφορά του πλήθους. Το παιχνίδι επικεντρώνεται σε δραστηριότητες στους τρεις κύριους οικισμούς των Αγίων Τόπων της τρίτης σταυροφορικής εποχής, και σε κάθε μία από αυτές τις πόλεις είναι γεμάτη στρατιώτες, εμπόρους, ζητιάνους, τρελούς, μεταφορείς βάζων, μελετητές, ιππότες και γενικούς, πολυσύχναστους παρευρισκόμενους. Ξεκινήστε να σκαρφαλώνετε τοίχους στη μέση του δρόμου και αρχίζουν να σχολιάζουν την περίεργη συμπεριφορά σας. Οι φύλακες σε παρακολουθούν για να δουν αν συμπεριφέρεσαι ύποπτα. Τρέξτε μακριά από τις αρχές και τμήματα του πλήθους θα σας βοηθήσουν ή θα σας εμποδίσουν σύμφωνα με την προηγούμενη συμπεριφορά σας. Perhapsσως δεν είναι τόσο πειστικό όσο έχουν φτιάξει μερικά προσεκτικά δημιουργημένα τρέιλερ της Ubisoft - ιδίως η θέα του Altair απαλά το να σπρώχνεις το πλήθος φαίνεται περίεργο και τεχνητό σε λιγότερο κατοικημένες περιοχές-αλλά είναι δρόμοι μπροστά από οτιδήποτε έχουμε δει σε ένα παιχνίδι ανοιχτού κόσμου πριν.

Ακόμη και στην περιοχή που περίμενα περισσότερο τα προβλήματα - οι έλεγχοι - τα αποτελέσματα είναι ως επί το πλείστον επιτυχημένα. Αυτό είναι ένα παιχνίδι βασισμένο βασικά σε μυστικότητα, δολοφονίες, μάχες, αναρρίχηση και υπεκφυγή και χαρτογράφηση των κουμπιών προσώπου σε ενέργειες ευαίσθητες στο περιβάλλον με με τη βοήθεια ενός αμυντικού/επιθετικού τροποποιητή με δεξιά σκανδάλη, η Ubisoft Montreal σας έδωσε ένα ευρύ φάσμα επιλογών χωρίς υπερβολικά περίπλοκο σύνολο χειριστήρια.

Είχα τις αμφιβολίες μου για τον τρόπο με τον οποίο το παιχνίδι χειρίζεται πολλές από τις φυσικές πτυχές του ελεύθερου τρεξίματος, αλλά και πάλι εκπλήσσομαι ευχάριστα. Κρατήστε τη δεξιά σκανδάλη και πατήστε το Α, και ο Άλταϊρ σπριντ προς την κατεύθυνση που καθοδηγείται από το αριστερό αναλογικό ραβδί, πηδώντας και σκαρφαλώνοντας πάνω από τυχόν κενά ή εμπόδια στο δρόμο του. Ακούγεται σαν ο Πρίγκιπας της Περσίας με όλη την πρόκληση να έχει εξαλειφθεί, αλλά όχι έτσι. Εδώ η πρόκληση είναι να αναλύσουμε τους δρόμους και τις στέγες, να σχεδιάσουμε προσεκτικά τη διαδρομή του Altair για να του δώσουμε τις βέλτιστες πιθανότητες να φτάσει εκεί που πρέπει να πάει ή μακριά από όποιον τον ακολουθεί. Μου θυμίζει περίεργα το Burnout, εκτός από το ότι αντί να εντοπίζετε πιθανότητες να μετακινηθείτε σε κίνηση υψηλής ταχύτητας, εντοπίζετε τα καλύτερα μέρη για να τρέξει και να πηδήξει ο Altair στη συνέχεια.

Μόνο δύο πράγματα πραγματικά απογοητεύουν τους ελέγχους. Πρώτον, ενώ το περιβάλλον AI είναι έξυπνο, υπάρχουν ακόμα στιγμές που κάνει τη λάθος επιλογή τη λάθος στιγμή και σάς στέλνει από ταράτσες ή μακριά από έναν τοίχο όταν θέλετε να ανέβετε - συνήθως στο χειρότερο δυνατό χρόνος. Δεύτερον, ο αγώνας είναι λίγο μπερδεμένος, με μια σειρά κινήσεων ευαίσθητων στο πλαίσιο ή στο χρόνο χρησιμοποιώντας το σκανδάλη και κουμπιά Α και Χ που, ακόμα και μετά από πολλές ώρες στο παιχνίδι, εξακολουθώ να έχω πρόβλημα να βγάλω νόημα του. Συχνά όλα μοιάζουν λίγο ασήμαντα-έχω μια αόριστη ιδέα για το πώς να κάνω τον Altair να αποκρούσει τα εισερχόμενα χτυπήματα ή να κάνει μια θεαματική αντίθετη κίνηση, αλλά ποτέ δεν αισθάνομαι 100 % τον έλεγχο.

Ωστόσο, συνδυάστε όλα αυτά και έχετε μια εκθαμβωτική, πρωτοποριακή εμπειρία που μοιάζει πραγματικά με το μέλλον του gaming-τουλάχιστον τις πρώτες ώρες. Στη συνέχεια, όμως, καθώς το παιχνίδι εξελίσσεται, γίνεται σαφές ότι ενώ η Ubisoft Montreal έχει δώσει μεγάλη προσοχή στα γραφικά, τον κόσμο, την ιστορία και η ευρύτερη ιστορία-ακόμα και η εμπειρία του παιχνιδιού λεπτό προς λεπτό-έχουν ρίξει την μπάλα όταν πρόκειται για τον τρόπο παιχνιδιού, ώρα με την ώρα.

Δείτε πώς λειτουργεί το Assassin's Creed στην πράξη. Ο κύριος σας στο προπύργιο του Assassin σας δίνει έναν στόχο. Ταξιδεύετε μέσω των Αγίων Τόπων στην πόλη όπου κατοικεί ο στόχος και επικοινωνείτε με το τοπικό γραφείο Assassin’s. Στη συνέχεια, πρέπει να βρείτε πληροφορίες, αλλά πρώτα πρέπει να ανεβείτε σε κάποια υψηλά σημεία, ώστε να έχετε μια ευρύτερη εικόνα της πόλης και του τρόπου λειτουργίας της. Αφού επιτευχθούν μερικές κορυφές, πρέπει να λάβετε τα δεδομένα σας. Κάποια από αυτά μπορείτε να τα πάρετε παρακολουθώντας και στη συνέχεια τσεπώνοντας όσους γνωρίζουν. Άλλα κομμάτια που μπορείτε να αποκτήσετε μέσω της υποκλοπής ή με την προσέγγιση τοπικών εσωτερικών πληροφοριών. Ακόμα περισσότερα αποκόμματα μπορούν να αγοραστούν από τον αδελφό Assassins, στην τιμή της εκτέλεσης κάποιων βοηθητικών εργασιών για αυτούς. Μόλις ολοκληρώσετε ένα σχέδιο μαζί, επιστρέφετε στο γραφείο και, στη συνέχεια, ξεκινήστε την απόπειρα δολοφονίας. Πάρτε τον στόχο σας, αποδράστε και ήρθε η ώρα να επιστρέψετε στον κύριο για τον επόμενο στόχο σας.

Παίζεται μια φορά, είναι πολύ διασκεδαστικό. Κάθε μέρος λειτουργεί αρκετά καλά, τα αναρριχητικά μέρη σας δίνουν την ευκαιρία να κλιμακώσετε τα πιο ενδιαφέροντα μέρη της πόλης, και ενώ όχι κάθε η δολοφονία φαίνεται τόσο έξυπνα σχεδιασμένη ή δραματική όσο θα περιμένατε από τα διάφορα teasers, ο φόνος και η απόδραση είναι συνήθως συναρπαστικές υλικό. Τη δεύτερη και την τρίτη φορά είναι ακόμα αρκετά συναρπαστικό. Κάθε νέα πόλη έχει τη δική της ξεχωριστή εμφάνιση και αίσθηση, και μπαίνουν νέα όπλα και προκλήσεις. Το πρόβλημα είναι ότι όταν επαναλαμβάνετε τον ίδιο βασικό κύκλο έξι ή επτά φορές στη σειρά, όλα αρχίζουν να μπαίνουν λίγο. Όταν έφτασα στα μισά του παιχνιδιού, το ενδιαφέρον μου είχε μειωθεί δραματικά.

Στην πραγματικότητα, το Assassin's Creed έχει το ίδιο βασικό πρόβλημα με το φετινό πολυαγαπημένο Crackdown: μπορεί να αισθάνεται σαν ένα ολόκληρο παιχνίδι που αποτελείται από δευτερεύουσες αποστολές. οι βασικές αποστολές φαίνεται να έχουν αποσυρθεί μυστηριωδώς. Το Crackdown τα κατάφερε επειδή οι μάλλον άχρηστες αποστολές του - για να μην αναφέρουμε τους διάφορους μηχανισμούς εξερεύνησης κάθε ίντσας της πόλης και ανάπτυξης τρομερών υπερδυνάμεων - ήταν τόσο διασκεδαστικές. Στο Assassin's Creed, αυτό δεν συμβαίνει πάντα. Οι βασικές αποστολές είναι λίγο ίδιες. Οι πραγματικές παράπλευρες αποστολές, που περιλαμβάνουν τη συλλογή σημαιών, την ανατροπή των κροτάλων και την παροχή βοήθειας στα θύματα της βιαιότητας των φρουρών, είναι εντάξει, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι τόσο επιτακτική. Ακόμα και οι Άγιοι Τόποι έξω από τις πόλεις στερούνται διασκέδασης. Έχει μερικούς πύργους για να ανέβει, μερικές σημαίες για να συλλάβει και μερικές συμμορίες στρατιωτών για να νικήσει, αλλά δεν ζωντανεύει ποτέ με τον τρόπο που, ας πούμε, ο Hyrule κάνει στα παιχνίδια Zelda.

Έτσι, το μεγαλύτερο μυστικό του Assassin's Creed δεν είναι η περίεργη ιστορία της επιστημονικής φαντασίας-συγνώμη αν έδωσα το παιχνίδι σε οποιονδήποτε έχει την κατοικία του κάτω από έναν βράχο κάπου σε ένα απομακρυσμένο τμήμα του Orkney - αλλά το γεγονός ότι για όλη του τη γοητεία και την απίστευτη τεχνολογία του, μπορεί να είναι λίγο οπή. Για να γίνει χειρότερο, το παιχνίδι βασίζεται όλο και περισσότερο σε αριθμούς φρουρών και μαζικές μάχες όσο περνάει ο καιρός, με την εσφαλμένη πεποίθηση ότι αν δύο λεπτά απόδρασης στον τελευταίο όροφο ή μάχη με τέσσερις στρατιώτες είναι διασκεδαστική, τότε έξι λεπτά και οκτώ στρατιώτες θα είναι αναλογικά περισσότεροι συναρπαστικός. Δυστυχώς, αυτό δεν ισχύει.

Στην πραγματικότητα είναι η ιστορία πλαισίωσης που το σώζει, διατηρώντας το ενδιαφέρον σας ακόμη και όταν το παιχνίδι απειλεί να το χάσει. Η ιστορία του Altair διπλασιάζεται με την ιστορία ενός σύγχρονου απογόνου, ο οποίος εξερευνά τις αναμνήσεις του Altair, γενετικά κωδικοποιημένες στο σώμα του, κατόπιν εντολής μιας απαίσιας οργάνωσης. Σύντομα ενδιάμεσα, που θυμίζουν γραφική περιπέτεια που μοιάζει με Φαρενάιτ, σας δίνουν νέες προοπτικές για τον Αλτάιρ και τις ενέργειές του και τους δίνουν μια σημασία με το σήμερα. Ποιοι είναι οι πραγματικοί σκοποί του Assassin και πώς συνδέονται με αυτούς του οργανισμού; Γιατί βρίσκεστε εδώ και τι συμβαίνει; Αυτές είναι οι ερωτήσεις που θα σας κάνουν να προχωρήσετε.

Το σημαντικό εδώ είναι να παραδεχτούμε αλλά να μην μπερδευτούμε στα λάθη του παιχνιδιού. Παίξτε Assassin’s Creed για ώρα με ώρα και η επανάληψη σας κατεβάζει. Δώστε του ένα διάλειμμα και παίξτε το σε μικρότερα χρονικά διαστήματα και αρχίζετε να βλέπετε ξανά τι το έκανε τόσο ελκυστικό τις πρώτες ώρες όταν το παίξατε. Στα μισά του δρόμου μπήκα στον πειρασμό να αφήσω το παιχνίδι οριστικά, αλλά επέστρεψα μια ή δύο μέρες αργότερα και διαπίστωσα ότι μεταξύ κλιμάκωσης Ο γιγαντιαίος καθεδρικός ναός του Άκρη και μια ιδιαίτερα συναρπαστική απόδραση από το προπύργιο των Σταυροφόρων, πήρα πίσω μου κάποια εξαιρετικά καλά συναισθήματα πάλι. Από τότε, το ενδιαφέρον μου έχει υποχωρήσει και κυλήσει, αλλά θα πω ένα πράγμα. Όταν είναι καλό, το Assassin's Creed είναι εξαιρετικό. Όταν είναι κακό είναι απλώς μέτριο. Για ένα παιχνίδι με τόσο στρατοσφαιρικές φιλοδοξίες, αυτό πρέπει να είναι πηγή απογοήτευσης, αλλά είναι λάθος να αφήσουμε αυτό το συναίσθημα να πάει πολύ μακριά. Για όλα τα ελαττώματά του, υπάρχει κάτι μοναδικό και υπέροχο εδώ για να το απολαύσετε και η μόνη μου ελπίδα είναι ότι η Ubisoft Montreal μπορεί να μας δώσει μια συνέχεια που πληρώνει λίγο λιγότερη προσοχή στα πράγματα που φαίνονται καλά στους κυλίνδρους εκπομπής και λίγο περισσότερο στα πράγματα που αισθάνονται καλά όταν κάθεστε μπροστά από την οθόνη της κονσόλας σας Σπίτι. Η καλοσύνη ξέρει, υπάρχει ένα παιχνίδι εδώ που το αξίζει.

"'Ετυμηγορία"'

Τις πρώτες ώρες είναι απίστευτο. Τις επόμενες ώρες γίνεται κουραστικό. Τις επόμενες ώρες ταλαντεύεται άγρια ​​ανάμεσα σε αυτά τα δύο άκρα. Αγοράστε το Assassin’s Creed ως έργο υπέροχης φιλοδοξίας, αλλά προσπαθήστε να μην κολλήσετε στα λάθη του.

Αξιόπιστη βαθμολογία