Yoshi Touch & Go Review

Το Yoshi Touch & Go αιωρείται επικίνδυνα κοντά στο να είναι το πρώτο καλόπιστο κλασικό στο DS. Όπως πολλοί από τους χρυσούς σπουδαίους παίκτες της Nintendo, βασίζεται σε μια απλή ιδέα και έχει σχεδιαστεί γύρω από τα δυνατά σημεία της πλατφόρμας. Για ένα παιχνίδι Sony ή Microsoft, αυτό συνήθως σημαίνει απλώς τα τεχνικά πλεονεκτήματα - ας μάθουμε πόσα polys μπορούμε να πιέσουμε και δείξτε τη νέα σκίαση νερού που έβγαλαν τα boffins την περασμένη Τετάρτη - αλλά με τη Nintendo, πρόκειται πάντα για έλεγχος. Εάν ο Mario 64 έγραψε το βιβλίο για το τι μπορείτε να κάνετε με μια οθόνη 3D, έναν αναλογικό ελεγκτή και μερικά κουμπιά και DK: Το Jungle Beat έδειξε πόσο πολύ μπορείς να κάνεις με ένα ηλίθιο σετ μπόνγκο, τότε το Touch & Go αφορά τη δύναμη του στυλό. Είναι ένα παιχνίδι που θα λειτουργούσε μόνο στο DS.

Αλλά η ιδιοφυΐα του είναι ελαττωματική. Δεν αρκεί για να καταστρέψετε το παιχνίδι αν το αγοράσετε, αλλά αρκετά για να σας κάνει να σκεφτείτε δύο φορές την επένδυση.

Για όσους δεν γνωρίζουν, αυτό είναι το παιχνίδι πλατφόρμας όπου σχεδιάζετε τις πλατφόρμες. Στην αρχική λειτουργία επίθεσης σκορ, βρίσκεστε πρώτα να προστατεύετε το μωρό Μάριο καθώς κατεβαίνει από τον ουρανό. Το να σχεδιάζει διαφάνειες τον κρατά να μαζεύει χρυσά νομίσματα και χωρίς προβλήματα. Σχεδιάζοντας δαχτυλίδια γύρω από τους διάφορους πλωτούς κακούς τους παγιδεύουν σε φυσαλίδες και τους μεταμορφώνουν σε νομίσματα. Αυτά μπορούν στη συνέχεια να παρασυρθούν στο μονοπάτι του βρέφους για σημεία.

Ακούγεται καλό? Δεν είναι τίποτα. Μόλις ο Mario χτυπήσει στο έδαφος, ο Yoshi έρχεται στη διάσωση και το παιχνίδι μοιάζει λίγο με ένα κανονικό 2D platformer, εκτός από το ότι το σχέδιο εξακολουθεί να είναι το όνομα του παιχνιδιού. Τα εγκεφαλικά επεισόδια δημιουργούν πλατφόρμες για τον Yoshi να περπατά ή να γεφυρώνει πάνω από το χάσμα. Το πάτημα της οθόνης κάτω από τον Yoshi τον αναγκάζει να πηδήξει ή να αιωρείται. Αν χτυπήσετε την οθόνη αλλού στέλνει ένα αυγό που πετάει προς αυτήν την κατεύθυνση και για άλλη μια φορά τα διάφορα τρελάκια μπορούν να κυκλωθούν, να παγιδευτούν και να συρθούν. Καθώς ο Yoshi χρειάζεται φρούτα για να φτιάξει αυγά, πρέπει επίσης να τον κρατήσετε εφοδιασμένο με αυτά. Όλα αυτά χρειάζονται λίγο να συνηθίσουν, αλλά είναι υπέροχα. Είναι επίσης απλό, διαισθητικό, διασκεδαστικό, ευφάνταστο και πολύ διασκεδαστικό: όλες οι λέξεις που συνδυάζουμε με Nintendo platformers από το αρχικό Super Mario μέσω του Yoshi's Island μέχρι σήμερα.

Ωστόσο, εδώ είναι μερικά που ίσως δεν περιμένατε: σύντομα, περιορισμένα, ήπια απογοητευτικά, χωρίς συνολική όραση. Μπορεί να μην θέλετε να το ακούσετε, αλλά το Yoshi’s Touch & Go είναι επίσης όλα αυτά.

Το κεντρικό πρόβλημα εδώ είναι οι λειτουργίες παιχνιδιού. Δεν βοήθησε που το αντίγραφό μου ήρθε στα Ιαπωνικά, αλλά πέρασα την πρώτη μου ώρα με το Touch & Go πεπεισμένος ότι μου έλειπε κάτι ζωτικής σημασίας: το κύριο παιχνίδι για έναν παίκτη. Η πρώτη επιλογή, η λειτουργία High Score, σας δίνει μόνο ένα κάθετο επίπεδο με το Baby Mario, και στη συνέχεια ένα οριζόντιο επίπεδο με το Yoshi. Αυτό είναι. Βαθμολογήστε πάνω από 300 και ανοίγετε μια λειτουργία μπόνους παιχνιδιού - Time Attack, όπου ο Yoshi πρέπει να σώσει το Baby Mario από την απαγωγή - αλλά αυτό δεν θα σας απασχολήσει μακροπρόθεσμα.

Λοιπόν, για τη λειτουργία του Μαραθωνίου. Στην αρχή, αυτό μοιάζει περισσότερο με την πραγματική συμφωνία. Μετά την αρχική κάθοδο του Mario, εναπόκειται στον Yoshi να τον μεταφέρει όσο πιο μακριά μπορούν να ξεπεράσουν διάφορες μορφές ερήμου, σπηλαίου και δασικού τοπίου. Κάθε 1000 μέτρα, ξεκινά ένα νέο περιβάλλον και ένα νέο Yoshi αναλαμβάνει. Το περίεργο είναι ότι τα επίπεδα, στο βαθμό που τα περιβάλλοντα μπορούν να περιγραφούν ως επίπεδα, δημιουργούνται φαινομενικά τυχαία, σαν δομικά στοιχεία παιχνιδιών πλατφόρμας που ανακατεύονται με τη σειρά. Χωρίς αρχή και τέλος, το μόνο που χρειάζεται να ανησυχείτε είναι να φτάσετε όσο πιο μακριά μπορείτε και να ανεβείτε στο διάγραμμα υψηλής βαθμολογίας. Για άλλη μια φορά, η κορυφή του γραφήματος σας φέρνει μια νέα λειτουργία μπόνους, την Πρόκληση, προσθέτοντας ένα χρονικό όριο στο στυλ Out Run στο γενικό μείγμα Μαραθωνίου.

Πριν προχωρήσουμε, ας είμαστε όλοι ξεκάθαροι για ένα πράγμα: Η λειτουργία Μαραθωνίου είναι πολύ διασκεδαστική. Οι παραλλαγές επιπέδου λειτουργούν καλά, το παιχνίδι συνεχίζει να ρίχνει νέα κόλπα για να κρατήσει το ενδιαφέρον σας και η επιθυμία να πάρετε μερικά μέτρα ακόμα την επόμενη φορά είναι εξαιρετικά εθιστική. Μοιραστείτε το DS σας με έναν φίλο ή αγαπημένο σας πρόσωπο και θα σας απασχολήσει και οι δύο προσπαθώντας να ξεπεράσετε ο ένας τον άλλον για μέρες. Αυτό που δεν είναι, είναι ένα πλήρες παιχνίδι ενός παίκτη.

Βλέπετε, παρά την αδιαμφισβήτητη έκκληση όλου αυτού του παλιού σχολικού παιχνιδιού arcade, το Touch & Go σας αφήνει να φωνάξετε για τα παλιά βασικά του 2D platformer: κατάλληλα επίπεδα, με νέες δεξιότητες που πρέπει να μάθουν, νέα περιβάλλοντα προς εξερεύνηση, αφεντικά που πρέπει να νικηθούν και αίσθηση πρόοδος. Δεν είναι ότι ενδιαφερόμαστε πραγματικά για τα αφηγηματικά πράγματα, αλλά μέρος της ελκυστικότητας, ας πούμε, του Yoshi’s Island, ήταν ο τρόπος με τον οποίο προστέθηκε και επεκτάθηκε στους μηχανισμούς του παιχνιδιού καθώς συνεχίζονταν τα επίπεδα. Στα χέρια ενός Shigeru Miyamoto, ένα κλασικό platformer είναι σαν μια ομάδα τζαζ που σχηματίζει νέα riffs από παλιά θέματα πριν φτάσουν μια ευκαιρία να βαρεθείτε - εκπλήσσεστε συνεχώς από λαμπρά, προκλητικά κομμάτια του σχεδιασμού παιχνιδιών που προσθέτουν νέες ανατροπές στο βασικά. Σε σύγκριση, το Touch & Go φαίνεται να είναι ένα σκόπιμο βήμα προς τα πίσω - ένα βήμα που οδηγεί μέχρι το αρχικό Super Mario Bros.

Επιπλέον, είναι ένα παιχνίδι που είναι δύσκολο να μπεις στα δόντια σου. Καθώς μια απλή συνάντηση με κάθε είδους κακό αρκεί για να σας στείλει πίσω στο μενού Επανάληψη, οποιαδήποτε πρόοδος που κάνετε μπορεί να χαθεί σε κλάσματα δευτερολέπτου. Ομολογουμένως, αυτό προσθέτει στα εθιστικά πλεονεκτήματα του παιχνιδιού, αλλά μερικές φορές φαίνεται περισσότερο από λίγο άδικο. Οι ξαφνικές επιθέσεις από βομβαρδισμούς αρκούδων όταν μόλις χτυπήσατε το όριο των 3.000 μέτρων είναι αρκετές για να προκαλέσουν ένα αποτρόπαιο ξέσπασμα βωμολοχίας στο τρένο για δουλειά. Είναι το παιχνίδι για το οποίο δημιουργήθηκαν τα ASBO.

Παρόλα αυτά, δεν μπορώ να μην το αγαπήσω. It’sσως είναι η παρουσίαση. με τον τρόπο που, όπως το Yoshi’s Island, δημιουργεί τον δικό του παράξενο κόσμο με ταραγμένες άκρες και χρώματα παστέλ, γελοία χαρούμενη μουσική και παιδικά χαρούμενα ηχητικά εφέ. Maybeσως απλά δεν μπορώ να σταματήσω να επιστρέφω για να ανακτήσω τη θέση μου στη λειτουργία Μαραθώνα, ή επειδή η λειτουργία πολλαπλών παικτών έναντι της λειτουργίας - χρειάζεται μόνο ένα αντίγραφο αν θέλετε να παίξετε ενάντια σε έναν φίλο - είναι επίσης πολύ διασκεδαστική. Αλλά κυρίως, πρέπει να είναι η απόλυτη γοητεία του παιχνιδιού. Ακριβώς όταν νομίζετε ότι είστε άρρωστοι και κουρασμένοι από αυτό, το αφήνετε για μια μέρα, δοκιμάστε το ξανά και βρεθείτε ξανά γοητευμένοι από το ηλίθιο, αλλά παράξενα λαμπρό παιχνίδι του. Αυτό θα μπορούσε να ήταν ένα κλασικό, αλλά ας ξεχάσουμε τι θα μπορούσε να ήταν. Πρέπει να το αγοράσετε τώρα; Λοιπόν, είναι άγγιγμα και φύγε, αλλά θα το έκανα.

"'Ετυμηγορία"'

Η Nintendo έχει καταλήξει σε έναν λαμπρό μηχανικό παιχνιδιών, μετά δεν κατάφερε να το δικαιώσει. Η έλλειψη κατάλληλου παιχνιδιού για έναν παίκτη είναι απογοητευτική, αλλά οι παλιομοδίτικες δυνάμεις του arcade του Yoshi δεν πρέπει να υποτιμηθούν.

Αξιόπιστη βαθμολογία