Nights: Journey of Dreams Review

Μερικές φορές είναι καλύτερο να το βγάλεις κατευθείαν. Εάν, όπως και εγώ, έχετε περάσει το χρόνο από το 1996 περιμένοντας με ανυπομονησία μια συνέχεια για το λατρευτικό κλασικό Nights in Dreams της Sega, αυτό θα έρθει ως μεγάλη απογοήτευση.

Οι αρχικές νύχτες ήταν απελπιστικά εξοπλισμένες για να κάνουν τη δουλειά που ήθελε η Sega - να είναι αυτή της κονσόλας του Κρόνου απάντηση στο Super Mario 64 - αλλά εξακολουθεί να θυμάται με αγάπη ως ένα από τα πιο φρέσκα, πιο πρωτότυπα παιχνίδια του εποχή. Κατά κάποιο τρόπο, έμοιαζε με αερόβια έκδοση των παιχνιδιών Sonic. παρά την τρισδιάστατη εμφάνιση, ο ομώνυμος γελωτοποιός ήρωας πέρασε το χρόνο του πετώντας σε έναν κόσμο ονείρων κατά μήκος ενός ουσιαστικά 2D διαδρομή, επιτάχυνση και περιστροφή μέσω δαχτυλιδιών και συντριβή εχθρών χρησιμοποιώντας επίθεση «drill-dash» υψηλής ταχύτητας ή δροσερό «paraloop» ελιγμός. Το Nights δεν είχε τίποτα σαν τον επαναστατικό 3D κόσμο του Mario ή το ανοιχτό gameplay, αλλά είχε έναν μυστηριώδη κύριο χαρακτήρας, μια ιδιόρρυθμη, ονειρική ιστορία, εκκεντρικά αφεντικά και - κυρίως - η χαριτωμένη, ρέουσα φύση του πτήση. Κατά την κυκλοφορία, το Nights συνοδεύτηκε από ένα ολοκαίνουργιο αναλογικό μαξιλάρι και αυτό είχε απόλυτο νόημα. Κανένα ψηφιακό D-pad δεν θα μπορούσε να τραβήξει τέτοιους ακροβατικούς βρόχους και ανατροπές.

Τώρα, ίσως σκεφτείτε ότι, ξεκινώντας στο Wii, η πολυαναμενόμενη συνέχεια θα χρησιμοποιούσε το καινοτόμο χειριστήριο του συστήματος για να πάει αυτό το συναίσθημα ένα στάδιο παραπέρα. Έχει χρησιμοποιηθεί το τηλεχειριστήριο Wii για να στείλει τις νύχτες να αναβοσβήνουν, να γυρίζουν και να ανεβαίνουν, ίσως σε πλήρη, δωρεάν περιαγωγή 3D αυτή τη φορά; Με μια λέξη, όχι. Στα ιπτάμενα τμήματα του παιχνιδιού, οι Νύχτες συμπεριφέρονται σχεδόν όπως πάντα, πετώντας σε ένα προκαθορισμένο, δισδιάστατο επίπεδο κατά μήκος μιας διαδρομής από δαχτυλίδια και σφαίρες. Μερικές φορές το παιχνίδι παίρνει μια τρισδιάστατη προβολή στην οθόνη, αλλά αυτά λειτουργούν με τον ίδιο σχεδόν τρόπο όπως στα παιχνίδια 3D Sonic - ως γρήγορες, θεαματικές σκηνές που προσφέρουν περιορισμένο έλεγχο ή περιθώριο για παίκτες ελιγμός.

Δυστυχώς, η εφαρμογή του ελεγκτή Wii είναι καταστροφή. Χρησιμοποιώντας το τηλεχειριστήριο ως δείκτη, μπορείτε να ελέγξετε έναν κέρσορα στην οθόνη που σέρνει σταθερά τις Νύχτες προς το μέρος του όταν πατάτε το Α. Αυτό λειτουργεί αρκετά καλά όταν πετάτε μόνο σε ευθεία γραμμή, αλλά προσπαθήστε να τραβήξετε σύνθετους αεροβικούς συνδυασμούς ή ακόμα και μένοντας στο δρόμο όταν η κάμερα αλλάζει ξαφνικά την προοπτική - πράγμα που συμβαίνει - και το σύστημα απλά δεν ανταποκρίνεται αρκετά αντιμετωπίζω. Όποιος έχει οποιαδήποτε αίσθηση θα μεταβεί γρήγορα στην επιλογή Nunchuk, η οποία χρησιμοποιεί το αναλογικό ραβδί για να κατευθύνει και τα κουμπιά στο τηλεχειριστήριο για την τρυπάνι. Είναι λίγο θαμπό, αλλά τουλάχιστον λειτουργεί.

Τώρα, ας είμαστε ξεκάθαροι. Ενώ είναι απογοητευτικό το γεγονός ότι η Sonic Team δεν έχει βρει καμία έμπνευση την τελευταία δεκαετία για να πάρει το βασικό παιχνίδι του Nights σε μια νέα διάσταση, η πτήση μπορεί να είναι πολύ ευχάριστη. Μόλις καταλάβετε τα χειριστήρια, η περιστροφή και η γρήγορη είσοδος, μέσα και γύρω από τις στεφάνες μπορεί να είναι συναρπαστική και υπάρχουν ακολουθίες-σαν κυνηγητό σε ένα θεματικό πάρκο ονειρικού κόσμου-όπου το παιχνίδι είναι γεμάτο υπόσχεση. Οι μάσκες, που δίνουν στις Νύχτες τη δυνατότητα να μεταμορφώνονται και να κολυμπούν κάτω από το νερό ή να αγνοούν τους ανέμους, είναι μια ωραία προσθήκη και ορισμένα επίπεδα ενσωματώνουν μερικές ισχυρές ιδέες. Αν το Journey of Dreams είχε επικεντρωθεί στα ιπτάμενα τμήματα, θα μπορούσαμε ακόμα να ευχόμαστε κάτι πιο καινοτόμο, αλλά τουλάχιστον θα είχαμε ένα sequel των Nights που θα κρατούσε τους πιστούς ευχαριστημένους.

Αντ 'αυτού, έχουμε ένα που φαινομενικά βγαίνει από το δρόμο του για να σας χαλάσει τα πράγματα. Κάποια από αυτά καταλήγουν μόνο στον χαρακτηρισμό - το αρχικό παιχνίδι είχε επίσης ένα αγόρι ήρωα και μια κοπέλα ηρωίδα που συνδέθηκαν με τις Νύχτες στο ο κόσμος των ονείρων, αλλά οι νεοσύλλεκτοι, οι φωνές τους και τα σχέδιά τους είναι τόσο απαίσια twee που οποιοσδήποτε άνω των οκτώ ετών θα φίμωτρο. Αυτό μπορεί να μην είναι ένα τέτοιο ζήτημα αν μόνο το παιχνίδι δεν ήταν τόσο γεμάτο με ατελείωτες και συχνά αβλαβείς σκηνές. Το χειρότερο απ 'όλα, ότι οι νύχτες του/της/της έχουν αλλάξει, αναπτύσσοντας μια προκλητική γυναικεία φωνή και μια εκνευριστική προσωπικότητα που αφαιρεί αμέσως αυτόν τον αέρα του μυστηρίου. Ο καθένας, από έξι έως εξήντα, μπορεί να παίξει το Super Mario Galaxy και να κερδίσει από την απόλυτη γοητεία του παιχνιδιού. Nights: Journey of Dreams, δεν είναι ένα παιχνίδι που εσείς, ως ενήλικας, θέλετε να παίξετε.

Ωστόσο, είναι ένα καλό παιχνίδι για τα παιδιά, σωστά; Λανθασμένος. Υπάρχουν διαρθρωτικά ζητήματα που λειτουργούν και εδώ. Βασικά, παίζετε την κύρια ιστορία από τις οπτικές των δύο παιδιών, παίζοντας πρώτα ως το ένα και μετά το άλλο μέσω τριών ονειρικών κόσμων το ένα, και στη συνέχεια συναντιέστε για μια τελική αναμέτρηση. Κάθε κόσμος χωρίζεται σε πέντε αποστολές και εδώ τα πράγματα πηγαίνουν γρήγορα προς τα κάτω. Ένας κόσμος ξεκινά με μια ακολουθία όπου οι Νύχτες πρέπει να κυνηγήσουν τρεις ιπτάμενους κακούς για να πάρουν τρία κλειδιά για να ξεκλειδώσουν τρεις φυλακές και μετά να νικήσουν μια μάχη αφεντικού. Οι μάχες των αφεντικών έχουν καλή εμφάνιση και είναι γεμάτες με ωραίες ιδέες, αλλά ταυτόχρονα μπορεί να είναι, αρχικά, πολύ μπερδεμένες. Αυτό που τους προκαλεί εκνευρισμό είναι ότι, αν τους αποτύχετε - συχνά επειδή απλά δεν μπορείτε να καταλάβετε ποια μπερδεμένη ακολουθία βημάτων προορίζεστε να διαχειριστείτε μέσα σε ένα αυστηρό χρονικό όριο - τότε πρέπει να επαναλάβετε όχι μόνο αυτούς, αλλά και ολόκληρη την προηγούμενη ακολουθία κυνηγιού επίσης.

Και τα προβλήματα δεν τελειώνουν εκεί. Αφού ολοκληρώσετε τη μάχη του αφεντικού, έχετε στη συνέχεια τρεις αποστολές για να ολοκληρώσετε πριν από μια δεύτερη και τελευταία μάχη αφεντικού. Αυτή είναι βασικά μια πιο περίπλοκη εκδοχή της πρώτης μάχης αφεντικού και ως εκ τούτου σας αφήνει με α) μια φρικτή αίσθηση deja vu και β) τη γνώση ότι θα χρειαστεί να ακολουθήσετε μια ακόμη πιο περίπλοκη ακολουθία αυτή τη φορά περίπου.

Αυτό δεν είναι καλό, αλλά τα πραγματικά άσχημα νέα είναι ότι οι ενδιάμεσες αποστολές είναι μια πραγματική μικτή τσάντα. Το καλύτερο χαρακτηριστικό Nights απλώς κάνει αυτό που κάνει καλύτερα - πετώντας. Τα εντάξει διαθέτουν Νύχτες που εκτελούν μερικές θαμπές εργασίες -μαζεύοντας φυσαλίδες ή αποθηκεύοντας μικρά ψάρια, αλλά τουλάχιστον τελειώνουν αρκετά γρήγορα. Το χειρότερο χαρακτηριστικό των παιδιών στα πιο κουραστικά επίπεδα πλατφόρμας που μπορούν να φανταστούν, όπου μόνο η σκέψη ότι πρέπει να τα επαναλάβετε εάν λήξει το χρονικό όριο θα σας ωθήσει στη νίκη. Πραγματικά ελπίζω ότι ένα τμήμα στον καθρέφτη-λαβύρινθο θα είναι το πιο καταθλιπτικό κομμάτι του παιχνιδιού που παίζω φέτος, γιατί ειλικρινά δεν πιστεύω ότι θα μπορούσα να παίξω με κάτι πιο σκοτεινό και ψυχικό καταστρέφοντας.

Έτσι, σε ένα επίπεδο, το Journey of Dreams δείχνει μια ανησυχητική έλλειψη φαντασίας και γενική φινέτσα σχεδιασμού παιχνιδιού. Από την άλλη, φαίνεται απελπιστικά αποσπασματικό. Το επίπεδο δυσκολίας εκτρέπεται παντού. ένα επίπεδο θα σπάσετε σε δύο λεπτά στην πρώτη σας προσπάθεια, σε άλλο θα μπορούσατε να κολλήσετε για μισή ώρα ή περισσότερο. Γραφικά, επίσης, είναι ασυνεπές. Μερικοί από τους κόσμους δείχνουν το είδος του έντονου χρώματος και της πλούσιας φαντασίας που ήταν το σήμα κατατεθέν της Sega, αλλά υπάρχουν στιγμές που θα Στεναχωριέμαι με τις θαμπές υφές, τα μοντέλα ropey και τις κακώς αποδιδόμενες σκηνές που έχει ανακατέψει η Sonic Team στην οθόνη για όλους. βλέπω. Από την ομάδα που μας αγόρασε το Sonic and the Secret Rings και σε μια μηχανή που μπορεί να παράγει Super Mario Galaxy και Metroid Prime: Corruption, αυτό απλά δεν είναι αρκετά καλό.

Wantedθελα να μου αρέσει αυτό το παιχνίδι, αλλά ακόμη και τα μικρά τεχνητά παιχνίδια και η μισοψημένη λειτουργία για πολλούς παίκτες δεν μπορούν να με φέρουν. Αγόρασα το πρωτότυπο σε ιαπωνική εισαγωγή πριν από την κυκλοφορία και οι Νύχτες είναι μία από τις λίγες καλές αναμνήσεις που έχω από ολόκληρη την εποχή του Κρόνου της Sega. Αλλά το απλό γεγονός είναι ότι το Journey of Dreams είναι ένα παιχνίδι που έπρεπε να πιέσω τον εαυτό μου να παίξει περισσότερο όταν η μόνη πραγματική παρόρμησή μου ήταν να τα παρατήσω. Είναι ένα πράγμα να μην είσαι καινοτόμος, αλλά το να κυκλοφορείς ένα παιχνίδι με ελαττώματα, απογοήτευση και εκπληκτικά λείπει στα βερνίκια είναι κάτι άλλο. Τελικά, θα ήθελα ο Sega να είχε αφήσει τις νύχτες μόνος - και τι θα μπορούσε να είναι πιο λυπηρό για έναν θαυμαστή μετά από έντεκα και πλέον χρόνια από αυτό;

"'Ετυμηγορία"'

Μια πολυαναμενόμενη συνέχεια που εγγυάται ότι θα απογοητεύσει τους ενήλικες θαυμαστές. Ωστόσο, ακόμη και τα παιδιά θα ενοχληθούν από τα πολλά ελαττώματα και απογοητεύσεις που βρίσκονται μέσα. Αποφύγει.

Αξιόπιστη βαθμολογία