Metroid Prime: Hunters Review

Όπως πολλοί άνθρωποι, η πρώτη μου εμπειρία στο multiplayer deathmatch ήρθε το 1993. Το παιχνίδι ήταν το Doom που κυκλοφόρησε πρόσφατα και η δημιουργία ενός αγώνα απαιτούσε από τον παλιό μου σύντροφο Bri να πάρει τον υπολογιστή μου και την οθόνη μου, τοποθετώντας τον μαζί του στο τραπέζι της κουζίνας του, συνδέοντας τα δύο με ένα καλώδιο μηδενικού μόντεμ, περνώντας περίπου μία ώρα με τις ρυθμίσεις, στη συνέχεια σταυρώνοντας τα δάχτυλα και ελπίζοντας καλύτερος. Clταν ακατάστατο και οδυνηρά αργό και απαιτούσε εξοπλισμό αξίας σχεδόν δύο, αλλά - αγόρι μου - ήταν διασκεδαστικό.

Είναι αστείο πώς έχουν συμβεί τα τελευταία δεκατρία χρόνια: το 2006 το μόνο που θα χρειαζόμασταν θα ήταν δύο ή περισσότερες φορητές συσκευές Nintendo DS και ένα αντίγραφο του Metroid Prime: Hunters. Τα πράγματα είναι πολύ πιο εύκολα αυτές τις μέρες…

Βλέπετε, το τελευταίο της Nintendo δεν είναι μόνο το πιο γλαφυρό και απολαυστικό φορητό FPS όλων των εποχών - ένα εκπληκτικό επίτευγμα σε κάθε τεχνικό επίπεδο - είναι επίσης το πρώτο φορητό FPS που λειτουργεί πραγματικά ως multiplayer παιχνίδι. Μοιάζει με μια έκδοση χαμηλής ανάλυσης του Metroid: Prime, αν και λειτουργεί χωρίς τα πιο λαμπερά αντανακλαστικά εφέ και ρυθμίσεις φωτισμού, αλλά παίζει με αστραπιαίο ρυθμό. Επιπλέον, η οθόνη αφής του DS έχει αποδειχθεί το κλειδί για το σπάσιμο των χειριστηρίων FPS, διπλασιάζοντας και τα δύο ως Έλεγχος «mouselook» και ως πίνακας ελέγχου για την επιλογή όπλων, συμπληρωμένος με ένα εύχρηστο άλμα με διπλό πάτημα λειτουργία. Συνδυάστε το με το D-pad για κίνηση και την αριστερή σκανδάλη για πυρκαγιά και έχετε μια εκπληκτικά αποτελεσματική ρύθμιση που χτυπά τα περισσότερα χειριστήρια FPS κονσόλας πλήρους μεγέθους.

Η συνολική αίσθηση, εν τω μεταξύ, είναι λαμπρή. Με τον γρήγορο ρυθμό και τα μαξιλαράκια άλματος να είναι πασπαλισμένα στις περισσότερες αρένες, το deathmatch Hunters είναι πολύ κοντά στο κλασικό Quake III. Είναι σκοτώστε ή σκοτωθείτε, όταν πρέπει να κινηθείτε γρήγορα και να πυροβολήσετε γρηγορότερα εάν θέλετε να επιβιώσετε. Υπάρχει μια εξαιρετική επιλογή όπλων, συμπεριλαμβανομένου κάποιου ικανοποιητικού βαρύ πυροβολικού και ενός δροσερού τουφέκι ελεύθερου σκοπευτή πλήρους εμβέλειας, και μια μεγάλη εμβέλεια αρένες, που τρέχουν από μεγάλους χώρους με άφθονο κάλυμμα κατάλληλο για τακτικό πόλεμο σε μικρότερα, αρκετά ανοιχτά περιβάλλοντα για πιο έντονο, τρέξιμο και όπλο μάχες. Εκπληκτικά, υπάρχουν ακόμη και πολλοί τύποι παιχνιδιών, που καλύπτουν την κλασική deathmatch συν τις παραλλαγές της σύλληψης της σημαίας και της επίθεσης.

Πάρα πολύ καλό για να είναι αληθινό? Υπάρχουν περισσότερα. Οι θαυμαστές της Metroid θα θυμηθούν την ηρωίδα, τη Samus και τη μορφή της: μια τροχαία μορφή υψηλής ταχύτητας που μπορεί να μεταμορφωθεί σε αυτήν που ρίχνει υψηλές εκρηκτικές γογγιές στο πέρασμά της. Λοιπόν, ο Χάντερς προσθέτει έξι εναλλακτικούς κυνηγούς, που όλοι έχουν τις δικές τους μορφές μορφής, ο καθένας με συγκεκριμένες δυνατότητες προστασίας ή πρόκλησης ζημιών. Επιπλέον, κάθε κυνηγός έχει ένα όπλο «συγγένειας» που, όταν χρησιμοποιείται από αυτόν τον κυνηγό, παίρνει επιπλέον δυνάμεις. Περιμένετε να σας πειράξει ο κυνηγός Noxus, ο οποίος μετατρέπει τον ήδη θανατηφόρο Δικαστή σε μια εντυπωσιακά ενοχλητική ακτίνα παγώματος, αλλά μην ανησυχείτε - σύντομα θα καταλάβετε ότι αργεί να φορτιστεί και ότι αυτό αφήνει τον αντιπαθητικό χιμπατζή στην άλλη άκρη της δοκού ευάλωτο για δευτερόλεπτα χρόνος.

Όλα αυτά είναι εντυπωσιακά εύκολο να γίνουν. Μπορείτε να παίξετε με τρεις φίλους χρησιμοποιώντας ένα μόνο φυσίγγιο, αν και με αυστηρούς περιορισμούς στις διαθέσιμες επιλογές. Για ένα σωστό παιχνίδι, θα χρειαστείτε τέσσερις πλήρως εξοπλισμένες μονάδες DS με Metroid Prime. Ακόμα καλύτερα, παίξτε online μέσω σύνδεσης με δυνατότητα Wi-Fi. Μπορείτε να ζητήσετε από την υπηρεσία να σας προετοιμάσει για μια τυχαία συνάντηση τεσσάρων παικτών, ανάλογα με την περιοχή και το επίπεδο δεξιοτήτων, εάν το επιθυμείτε. Είστε περιορισμένοι στο straight deathmatch, αλλά υπάρχουν τρόποι γύρω από αυτό. Εάν γνωρίζετε τους «κωδικούς φίλων» του DS ενός συντρόφου, μπορείτε να τους προσθέσετε σε μια λίστα φίλων και να παίξετε με ενεργοποιημένες άλλες επιλογές. Και αν συναντήσετε κάποιον στο διαδίκτυο που εντυπωσιάζει, μπορείτε να επιλέξετε να τον προσθέσετε σε μια λίστα ανταγωνιστών με το ίδιο αποτέλεσμα. Ως διαδικτυακό στοιχείο, είναι γρήγορο, ομαλό και λειτουργεί άψογα.

Ορίστε λοιπόν. Εάν το Metroid Prime: Hunters ήταν καθαρά ένας τίτλος για πολλούς παίκτες, θα προέτρεπα όλους με DS να τελειώσουν και να το αγοράσουν αμέσως, και θα έλεγα σε κάθε FPS ανεμιστήρα χωρίς DS να κάνει το επενδυτικό PDQ. Το γεγονός ότι είναι επίσης ένα εκπληκτικά στιλβωμένο παιχνίδι για έναν παίκτη το καθιστά διπλά απαραίτητο.

Από τις περισσότερες απόψεις, η λειτουργία περιπέτειας είναι κλασικό υλικό Metroid, που περιλαμβάνει ένα ταξίδι στο μυστηριώδες σύμπλεγμα Alembic, την κληρονομιά ενός χαμένου πολιτισμού και την αναζήτηση ενός όπλου της απόλυτης δύναμης. Αυτό είναι "Κυνηγοί" σημαίνει επίσης συχνές εμφανίσεις από τους προαναφερθέντες αντίπαλους μισθοφόρους που αναζητούν το ίδιο μεμονωμένο αντικείμενο. Παραδόξως, η δράση είναι λίγο πιο up-tempo από τους δύο τίτλους του Gamecube Metroid Prime, με λίγο περισσότερη έκρηξη και λίγη λιγότερη επίλυση παζλ, αλλά υπάρχει ακόμα αρκετή δράση για αναπήδηση στην πλατφόρμα και καυτή μορφή.

Παίρνουμε ακόμη και μια δίκαιη δόση για τη σάρωση εμπορικών σημάτων της σειράς. Η μετάβαση στο γείσο σάρωσης είναι μια απαίτηση σε ορισμένες περιπτώσεις - να χειρίζεστε διακόπτες ή να ανοίγετε μια πύλη - αλλά δεν είναι πάντα απαραίτητη. Είναι αλήθεια ότι, όπως πάντα, η πλήρης ολοκλήρωση του παιχνιδιού απαιτεί από τον ασυνήθιστα εμμονικό παίκτη του Metroid να σαρώσει κάθε πιθανό στοιχείο, πλάσμα και εχθρό. Καλό, αν σας αρέσει κάτι τέτοιο.

Με μόνο τέσσερις δύο πλανήτες και δύο διαστημικούς σταθμούς για εξερεύνηση μπορεί να ακούγεται σαν μια σύντομη περιπέτεια, αλλά οι Hunters παίζουν το κλασικό κόλπο του Metroid να σας στείλει πίσω σε παλιές περιοχές για να ανοίξετε νέες περιοχές με τα νέα όπλα που έχετε βρει. Τεμπέλης? Κουραστικός? Οχι τόσο. Ενώ υπάρχει κάποια αναδρομή, οι δευτερεύουσες περιοχές κάθε κόσμου είναι στην πραγματικότητα αρκετά εκτεταμένες και μπορείτε πάντα να χρησιμοποιήσετε τις πύλες για να επιταχύνετε τους χρόνους ταξιδιού σας. Επιπλέον, το παιχνίδι ανεβάζει ομαλά το επίπεδο πρόκλησης στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής, τσακίζοντας μερικές φοβερές πυροβολισμούς μόλις περάσετε το μισό του ορίου.

Perhapsσως το μεγαλύτερο επίτευγμα εδώ είναι το πόσο στενά απηχεί ο Hunters την ατμόσφαιρα των μεγάλων τίτλων Gamecube Metroid Prime. Εκεί τα περιβάλλοντα ήταν πάντα το αστέρι. Με την ποικιλία του κλίματος και του εδάφους, την περίεργη αρχιτεκτονική και τη μοναδική τους βλάστηση, Metroid Prime και Metroid Prime: Οι ηχώ έκαναν καλύτερη δουλειά από οτιδήποτε άλλο για να δημιουργήσουν μια εμπειρία για το πώς θα ήταν να εξερευνήσεις έναν εξωγήινο κόσμος. Το σύμπλεγμα Alembic είναι λίγο πιο πεζογραφικό - και οι τεχνικοί περιορισμοί του DS σημαίνουν ότι οι περιοχές είναι απαραίτητα μικρότερες σε μέγεθος - αλλά υπάρχουν ακόμα τμήματα περίεργη μεγαλοπρέπεια όπου παλαιωμένα ερείπια ανεβαίνουν στον ουρανό πάνω-για να μην αναφέρουμε τις αυλακωτές περιοχές επιστημονικής φαντασίας, που μπλοκάρουν με παλλόμενα ολογραφικά δοκάρια και ακατανόητη λάμψη κονσόλες.

Ο ήχος και η μουσική, εν τω μεταξύ, είναι επίκαιροι, με τα έντονα θέματα περιβάλλοντος και τα ηλεκτρονικά εφέ που χαρακτήριζαν τους τίτλους του Gamecube. Με τα ακουστικά ανοιχτά και τον ήχο ανασηκωμένο, πραγματικά απολαμβάνετε όλη την εμπειρία του Metroid. Mightσως σταματήσετε να παρατηρείτε ότι παίζετε σε φορητό υπολογιστή και απλώς μπείτε στο κλίμα του Metroid.

Έτσι, είναι σχεδόν κατάλληλο ότι ένα από τα λίγα προβλήματα του Hunters είναι αυτό που έχει προβληματίσει τη σειρά περισσότερες από μία φορές: η ηλίθια δύσκολη μάχη αφεντικού. Οι ίδιοι οι κυνηγοί είναι μια χαρά - απαιτητικοί και ικανοποιητικοί στη μάχη - αλλά το παιχνίδι σας χτυπά επίσης με οκτώ τέρατα φύλακες που εκτρέπονται άγρια ​​μεταξύ δυσάρεστα εύκολα και ακατανόητα σκληρά. Το χειρότερο απαιτεί αρκετές κινήσεις διαδοχικά ενώ σας χτυπά με τόσες πολλές επιθέσεις υψηλής ισχύος από τόσες πολλές οπτικές γωνίες που η νίκη τους είναι λιγότερο θέμα επιδεξιότητας παρά επιμονή. Προσθέτοντας την προσβολή στον τραυματισμό, υπάρχουν μόνο δύο από αυτούς τους κηδεμόνες - για να πάρουν το πλήρες συμπλήρωμα των οκτώ, προσθέτουν απλώς παραλλαγές στα γρήγορα κουρασμένα βασικά θέματα. Με τη συνάντηση τριών, δεν θα θέλετε πραγματικά να δείτε ξανά το βρωμερό ol ’Slench.

Το να τους νικήσεις εγείρει επίσης ένα άλλο σημείο - και αυτό που μπορεί να είναι πιο κρίσιμο αν παίζεις εν κινήσει: μπορείς να αποθηκεύσεις το παιχνίδι μόνο όταν είσαι στη μητέρα του Samus. Αυτό δεν είναι ένα ζήτημα τις περισσότερες φορές, καθώς η μητρότητα είτε είναι εύκολα προσβάσιμη στο μέρος του κόσμου εξερευνάτε αυτήν τη στιγμή ή υπάρχει μια κοντινή πύλη τηλεμεταφοράς που μπορεί να σας μεταφέρει εκεί σε ένα τρείς φορές. Ωστόσο, όταν μόλις σκουπίσατε το αφεντικό και αντιμετωπίζετε αντίστροφη μέτρηση πέντε λεπτών για να ξεφύγετε από την εξαφάνιση, μπορεί να είναι ενοχλητικό το αντιμετωπίζετε μια δεύτερη μάχη κυνηγών και στη συνέχεια μια δύσκολη ακολουθία αναρρίχησης, τρεξίματος και άλματος πριν μπορέσετε να αποθηκεύσετε το παιχνίδι και να σταματήσετε παιχνίδι. Δεν είναι ένα από αυτά που παίζουν κατά τη μετακίνηση εκτός Λονδίνου, εκτός αν είστε ευτυχείς να βρεθείτε στο Penzance μερικές ώρες αργότερα.

Παρ 'όλα αυτά, αυτά τα σημεία προσκόλλησης δεν καταστρέφουν μια μεγάλη περιπέτεια και σύντομα τα ξέχασα καθώς επέστρεψα στη δράση. Probσως το χειρότερο πράγμα που μπορώ να πω για τους Hunters είναι ότι ενώ το σύστημα ελέγχου λειτουργεί αποτελεσματικά, αναγκάζει επίσης το χέρι σας σε μια άβολα στριμωγμένη θέση. Είναι λοιπόν αφιέρωμα και προειδοποίηση ότι βρέθηκα τακτικά μετά από ενενήντα λεπτά παιχνιδιού με το χέρι μου κολλημένο σε ένα αρθριτικό νύχι, μώλωπας που αναπτύσσεται στην παλάμη μου και ένα άβολο αίσθημα τσιμπήματος στα μάτια μου - και μετά μπήκα πίσω και έπαιξα λίγο ακόμα. Πόσα άλλα παιχνίδια θα μπορούσαν να κάνουν αυτόν τον πόνο αξιόλογο; Οχι πολλά. Metroid Prime: Hunters κάνει.

"'Ετυμηγορία"'

Περισσότερο από ένα υπέροχο φορητό FPS, αυτό είναι ένα από τα καλύτερα παιχνίδια για κινητά και μια λαμπρή μαρτυρία για το τι μπορεί να κάνει το ταπεινό DS όταν πιέζεται. Μη αποδεκτό.

Αξιόπιστη βαθμολογία