Resistance: Burning Skies Review

Laten we eerst eens kijken naar het goede nieuws: Resistance: Burning Skies is de beste FPS die we ooit op een handheld-apparaat hebben gespeeld. Het kan op het gebied van looks niet in de buurt komen van Resistance 3, maar het is redelijk dicht bij het originele Resistance, en met dubbele analoge controllers om mee te werken voelt het gewoon goed. Er is geen gedoe met het richten op het touchscreen of het proberen om een ​​dradenkruis te sturen met een digitale pad, jij kan gewoon alle vaardigheden gebruiken die je hebt geleerd tijdens het spelen van console-shooters en ze direct toepassen weg. Toegegeven, de nauwkeurigheid op zulke kleine sticks is niet helemaal goed met de Dual Shock 3-controller - laat staan ​​de machtige Xbox 360-pad - maar het is echt heel goed.

Het resultaat is dat Burning Skies de eerste console-FPS is waar we de eerste paar uur niet hebben doorgebracht met het vechten tegen de bedieningselementen of het aanpassen aan de blokkerige graphics of onhandige bewegingen. Je begint te spelen en je wordt meteen in het spel gezogen.

Het verzet bewapenen
Wat meer is, hoewel dit geen Insomniac-project is - de ontwikkeling werd uitgevoerd door Nihilistic Software - begrijpt Burning Skies nog steeds wat Resistance speciaal maakt: de wapens. Guns in Resistance mag nooit zomaar knallen, en Burning Skies brengt alle eigenaardigheden en secundaire vuurmodi die we kennen en waar we van houden, plus een paar die we niet hebben. Dat betekent dat we nog steeds de Auger krijgen, met zijn röntgenstralen en gravende rondes, de Bullseye, met zijn automatisch gerichte marktopnames, en de Folsom Carbine, met zijn ondergeslingerde granaat. launcher, en maar ook nieuwe variaties op het Marksman-geweer en het Fareye-sluipschuttersgeweer, allemaal met leuke secundaire vuurmodi en een jachtgeweer dat ook dienst doet als kruisboog, compleet met exploderende bouten.

Dit betekent dat je in Burning Skies, net als in elk ander Resistance-spel, nooit een tekort aan entertainment zult hebben manieren waarop je die vervelende buitenaardse Chimera kunt afslachten, maar deze keer zijn er verschillende manieren om dat te doen zo. Burning Skies gaat groots op het gebied van aanraakbediening, van een kleine prik om een ​​vertrouwde vuurbijl te zwaaien tot een nette sleep-to-to-toss-actie voor het gooien van granaten.

Je tikt op het scherm om een ​​vijand te taggen voor je Bullseye, veegt hem diagonaal om een ​​kruisboogschoot te laden of sleept over vijanden om ze met een raketwerper te richten. Dit veroorzaakt enkele problemen omdat het een uitdaging is om deze dingen te doen en uw duimen bij de normale bedieningselementen te houden (tenzij u een slangenmens bent of bezit van enorme handen), maar het geeft de wapens wat extra flexibiliteit en helpt Vita's verlies van twee van de vier schouderstukken van de Dual Shock goed te maken. toetsen.

New York verdedigen
Net als bij Resistance: Retribution op PSP, is Burning Skies een beetje een bijverhaal, maar dit speelt in ieder geval beter in de algehele Resistance-boog. Dit keer ben je een simpele brandweerman uit New York, verstrikt in de Chimeraanse invasie van de Big Apple tussen de gebeurtenissen van Resistance: Fall of Man en Resistance 2. Je hebt niet alleen te maken met de Chimera, inclusief een nieuw soort buitenaards uitschot, maar ook met duistere krachten van binnen meer aardse autoriteiten.

Na het aangrijpende verhaal van Resistance 3 voelt deze zich onderontwikkeld. Het feit dat je een brandweerman bent, heeft niet veel invloed op het verhaal, behalve het feit dat je een vuurbijl hebt en het vreemde al vroeg als je iemand gaat redden. De haak zou moeten zijn dat je op zoek bent naar je gezin, maar je voelt hier niet echt een gevoel van urgentie over, en de game functioneert meer als een rondleiding door slagvelden, met het vreemde historische monument van New York - Ellis Island, de George Washington-brug - maar meestal neergestreken in vrij algemene gebouwen, laboratoria en daken.

En hier komen we bij het centrale probleem met Resistance: Burning Skies. Hoewel het geweldig is om te zien dat een schutter zo bekwaam wordt afgehandeld door Vita, is solide en bekwaam alles wat het is. Vijandelijke AI is soms fragmentarisch, meestal redelijk, maar nooit zo uitdagend. Het levelontwerp is ongeïnspireerd. De ontmoetingen met de Chimera zijn niet slecht geënsceneerd, maar er is geen gevoel van spanning en ontlading, of van dingen die opbouwen tot enige vorm van crescendo. De gevechten van de baas zijn, wanneer ze aankomen, saai, blazen ze tot ze vallen. Er zijn geweldige secties, maar ze verschijnen sporadisch. Het is niet het soort spel dat beter wordt naarmate het vordert, meer een met een handvol hoogtepunten die er doorheen worden gestrooid.

Ongewenste parallellen
Het is een vermakelijk spel, en zeker niet zo saai en flauw als sommige van de meer boze recensies die er zijn, maar niet altijd even boeiend. In feite lijdt het aan precies dezelfde kritiek als het originele Resistance: Fall of Man toen het verscheen bij de lancering van de PS3. Het is een redelijke shooter die zelfs een geweldige wapenset niet zo spannend kan maken, en dat is niet echt wat we willen op een gloednieuwe, krachtige game-machine.

De parallellen strekken zich inderdaad uit tot de grafische weergave. Het merendeel van de tijd ziet Resistance: Burning Skies eruit als wat je zou verwachten van een Vita-game; een iets minder glanzende versie van een geweldige PS3. Er zijn echter ook momenten waarop armoedige texturen, glitches en saaie architectuur door de deur vallen en het feest bederven. Waar Uncharted: Golden Abyss op wonderbaarlijke wijze dicht in de buurt kwam van de visuele kwaliteit van Uncharted: Drake's Fortune, is deze niet echt een schot in de roos.

Online actie
Dit alles maakt Resistance: Burning Skies moeilijk volledig aan te bevelen, maar er is nog een voordeel: multiplayer. Nogmaals, de opties zijn solide in plaats van spectaculair, maar deathmatch voor acht spelers en team deathmatch zijn redelijk aangrijpend, en er is een leuke draai aan de formule - de overlevingsmodus - waarin een groot team mensen het opneemt tegen een kleinere groep hersenschim, maar elke keer dat een mens wordt gedood, voegen ze zich bij de hersenschim kant.

Er is een nivelleringssysteem en een selectie van prestaties, en je kunt je uitrustingen kiezen en aanpassen, net als in een console-FPS. Onze grootste klacht is dat het verhoogde tempo van de multiplayer elk touchscreen-bediende wapen vrijwel onbruikbaar maakt. Pauzeer om op het scherm te tikken en je bent dood voordat je het weet.

Een beetje teleurstellend dan? Ja, maar het is het bekijken waard als je bewijs nodig hebt dat handheld FPS-games kunnen werken. Het is gewoon jammer dat Resistance: Burning Skies ons laat verlangen en wachten op iets met een beetje meer kracht en verbeeldingskracht, omdat het duidelijk maakt dat Vita een uitstekend platform zou zijn voor een Killzone, een Call of Duty of, inderdaad, een geweldige Weerstand. Het is gewoon dat deze het niet is.

Vonnis
Resistance: Burning Skies is de eerste handheld-FPS die alle basisprincipes goed heeft, met strakke, intuïtieve analoge bedieningselementen, meestal fatsoenlijke graphics en goede multiplayer-opties. Helaas worstelt het dan met de andere elementen, met fragmentarische AI, levelontwerp en pacing. In veel opzichten is het nog steeds de beste handheld FPS die er is, maar er zou niet veel voor nodig zijn om de titel te winnen.