Fire Emblem Echoes: Shadows of Valentia Review

Exclusief verkrijgbaar op Nintendo 3DS

Als je de Fire Emblem-serie uit het oog bent verloren, zal Echoes: Shadows of Valentia je verwarring waarschijnlijk niet op afstand houden. In 2013 bracht ontwikkelaar Intelligent Systems het beangstigend goede Fire Emblem: Awakening uit, maar vorig jaar kwam het al even fantastische Fire Emblem Fates uit. Met drie verschillende versies van de game - Birthright, Conquest en een downloadbaar contentpakket genaamd Revelations - werd de Fire Emblem-serie complex.

Koop Fire Emblem Echoes: Shadows of Valentia nu vanaf Amazon verenigd koninkrijk | Amazon.com

Nu brengt Intelligent Systems Echoes: Shadows of Valentia uit, wat helemaal geen nieuwe game is. In plaats daarvan is het een volledige remake van de Famicom-game uit 1992, Fire Emblem Gaiden. Dit is een herinnering aan hoe lang deze gewaardeerde serie bestaat, maar het is verfrissend; In tegenstelling tot reboots en remasters zijn complete remakes tegenwoordig zeldzaam.

Het mag dan een remake zijn van een kwarteeuw oud spel, maar Shadows of Valentia behoudt de strategische kernmechanismen die Intelligent Systems is in die tijd aan het verbeteren, wat betekent dat je er meteen in kunt springen, zelfs als je alleen Awakening hebt gespeeld of Fates. Het is ook een prachtige herinnering aan hoe goed de 3DS-console in de juiste handen is. Dit is een fantastisch goed gemaakt spel - van het uiterlijk tot het stemwerk tot de implementatie van de strategie - ondanks de overduidelijk beperkte bedieningselementen van de handheld-hardware.

Net als bij Fire Emblem-games uit de oudheid, is de strategische turn-based gevechten verpakt in een verhaal met een grote inzet met een sympathieke cast. In dit geval speel je als twee verschillende personages, Alm en Celica, die levenslange vrienden zijn die zich aan weerszijden van dezelfde enorme oorlog bevinden.

Dit is waar Shadows of Valentia veel goed doet, met een heleboel geweldige personages en een aantal fantastische verhaallijnen. Het helpt dat het schrijf- en stemwerk overal opvalt, waarbij de acteurs super-effectief momenten van verhoogde emotie en beladen spanning leveren. In tegenstelling tot Legend of Zelda: Breath of the Wild, komt Shadows of Valentia er superieur uit als het om dialoog gaat, en het feit dat alles wordt geuit is ook indrukwekkend.

Het verhaal is echter niet het beste, en het duurt veel te lang om op gang te komen. De dynamiek tussen hoofdrolspelers Alm en Celica is behoorlijk interessant, net als de relaties tussen alle cast van de game, maar de eerste ongeveer acht uur zijn traag. Fans van Fire Emblem zullen ook gewend zijn aan de vele verschillende namen die naar je worden gegooid terwijl je door het verhaal werkt, en Valentia is hier niet anders.

Verwant: E3 2017


Gelukkig is het duidelijk dat het verhaal niet de belangrijkste attractie is. In plaats daarvan is het samenspel tussen de personages terwijl je ze door echt spannende gevechten voert, wat Fire Emblem zo'n meer handheld-ervaring maakt.

Strategie begint vrij eenvoudig, waardoor je de basisprincipes van bewegingen en aanvallen leert kennen, maar het kan je snel overweldigen omdat het hardere vijanden en milieuoverwegingen introduceert. Zelfs op de standaard moeilijkheidsgraad - er is een moeilijke modus voor degenen met een doodswens - heeft Shadows of Valentia me verschillende keren vernietigd, waardoor ik de gevechten opnieuw moest starten en altijd mijn saves moest beheren. En net als de ingenieuze Ironman-modus van XCOM, stelt Fire Emblem je in staat sadistisch te zijn en permadeath in te schakelen, waardoor elk gevecht mogelijk de laatste is voor al je gerekruteerde teamgenoten.

Ik speelde zonder permadeath, maar zelfs toen vond ik de balans tussen uitdaging en voldoening behoorlijk goed. Ik raad ook aan om de instellingen voor gevechten aan te passen, de snelheid te verhogen en de opties naar wens aan te passen - ze zijn uitgebreid, wat welkom is in een game als deze.

Verwant: Nieuwe Nintendo 2DS XL Hands-on


Als ik een belangrijk punt van kritiek heb op de veldslagen, is het dat de grote kaarten van het spel vaak veel te visueel saai zijn om de enorme landmassa waarop ze plaatsvinden te rechtvaardigen. Ik merkte dat ik nogal wat tijd besteedde aan het gewoon naar een vijand bewegen, in plaats van ze te bevechten of te manoeuvreren naar interessante strategische posities - en er is nooit veel variatie.

Wat wel helpt met dezelfde kaarten, is de nieuwe kerkersfunctie. Valentia speelt zich af op een grote bovenwereldkaart, waar je vooruit en achteruit beweegt op een voorbestemd pad. Je kunt nu echter optionele kerkers betreden waarmee je in realtime te voet kunt verkennen, en zelfs kortere, kleinere gevechten kunt aangaan als je een vijandelijke NPC tegen het lijf loopt. Deze gevechten zijn behoorlijk goed, zelfs als de verkenning van de kerker zelf een beetje onvoldoende gaar is en aanvoelt als snellere, hapklare ontmoetingen.

Er zijn ook kleine hub-locaties, waarmee je van spatie naar ruimte kunt gaan en met personages in een bepaald gebied kunt praten. Dit is waar je een aantal van de meer perifere castleden rekruteert en betrokken raakt bij de meer optionele gesprekken. Over het algemeen werkt het goed, en voelt het alsof de verkenningssegmenten van Professor Layton zijn ingeklemd in de traditionele Fire Emblem-structuur om wat broodnodige downtime tussen gevechten te bieden.

Vonnis

Ondanks zijn strategische diepte en ambacht, kun je niet anders dan het gevoel hebben dat Fire Emblem op 3DS is uitgevoerd. Dit is op zich geen kritiek, en het is nu opmerkelijker dan ooit dat de handheld-console met een het goedkope scherm en nauwelijks enige verwerkingskracht kan nog steeds zo diep en boeiend zijn ervaringen. Intelligent Systems kijkt waarschijnlijk naar Nintendo Switch voor zijn volgende grote strategische avontuur - maar voorlopig Shadows of Valentia is groot genoeg om je onverwoestbare kleine zakspeeltje nog een keer af te stoffen Hoera.