Child of Light recensie

Beschikbaar op Xbox 360, Xbox One, PS3, PS4 (beoordeeld), pc, Wii U
Child of Light is een spel gemaakt door artiesten, waarbij nostalgie de overweldigende sfeer is. Het is een game die teruggrijpt naar de gloriedagen van 2D-graphics en naar een tijdperk waarin Square Enix enkele van zijn beste RPG's produceerde.

Het is niet moeilijk om de invloeden te herkennen - een beetje vroege Final Fantasy, wat Zelda, een spot van Chrono Trigger, Secret of Mana en Enix's Actraiser - maar het wordt op geen enkele manier door hen beperkt. De arthouse gaming-inspanning van Ubisoft is zowel een Europese kijk op een Japanse stijl als een poging om die stijl opnieuw in te richten voor moderne spelers.

Het is het verhaal van Aurora, een opgewekte prinses die beroofd is van haar moeder die onder mysterieuze omstandigheden sterft en weer ontwaakt in het vreemde, donkere land Lemurië. Het enige wat Aurora wil doen is terugkeren naar haar verdrietige vader, maar daarvoor moet ze eerst een missie: herstel de zon, maan en sterren die uit de lucht zijn gestolen door de boze koningin van de nacht.

Het is geen verrassing dat deze reis haar naar enkele vreemde mensen en enkele even vreemde plaatsen zal brengen, of dat ze onderweg nog meer bekende gezichten tegenkomt. Wat je misschien zal verbazen, is hoe slim en elegant het allemaal is gemaakt.

Het zijn de graphics die de meeste indruk maken. Child of Light gebruikt hetzelfde UbiArt-framework als vorig jaar Rayman-legendes, en het team heeft daarmee een verbluffend sprookjesachtig landschap en personages gebouwd die eruit zien als oude Japanse RPG-personagestudies die tot leven zijn gewekt.

De scherpe HD-graphics helpen - elke lijn en textuur is ongelooflijk helder - maar het wordt ook verkocht door de belichting en de animatie. Bekijk het scharlaken haar van je jonge heldin als reactie op elke wind of beweging, of de manier waarop grotere monsters in actie komen, en het is zowel vreemd dromerig als enorm sfeervol, en wat je zou hopen dat een klassieke JRPG eruit zou zien als deze is gemaakt met moderne tech.

Het volgende dat je zou kunnen raken, is de stijl van het spelen. Wees niet in de war: het ziet er misschien uit als een platformgame, maar het is echt een RPG. Tuurlijk, je rent, springt en vliegt uiteindelijk van platform naar platform, en je zult de vreemde vuurbal of piek vinden die moet worden vermeden, maar in het algemeen vormen de platforming-bits eenvoudigweg de reis van de ene gebeurtenis of ontmoeting naar de De volgende.

Het vlees van het spel is hetzelfde als elke andere RPG: gevechts- en karakterontwikkeling. Wat meer is, het is gebaseerd op feesten, niet individueel, en die gevechten hebben een echte ouderwetse, turn-based smaak.

Er zijn echo's van Final Fantasy in de op tijd gebaseerde gevechten. Aurora en / of haar teamgenoten en vijanden slaan elk om de beurt een slag toe of verdedigen, maar wanneer ze dat doen dus in de beurt hangt af van hun positie op een tijdmeter, met pictogrammen die langzaam over de lengte omhoog gaan. Wanneer ze op de ‘Cast’-sectie klikken, kunnen ze een actie kiezen, en wanneer ze het einde van de balk raken, wordt die actie uitgevoerd. Daarna moet je terugkeren naar het begin van de balk om de volgende beurt af te wachten.

In eerste instantie lijkt het allemaal makkelijk, maar word geraakt door een monster terwijl je in de castingfase zit en kan je worden onderbroken, in welk geval dat personage terug wordt gestuurd naar het begin van de tijd. Daarom moet je goed nadenken over wanneer je aanvalt en wanneer je verdedigt, en met welke aanvallen je loopt als je de castingfase bereikt.

Het maakt ook extraatjes en vaardigheden die uw voortgang versnellen of onderbrekingen voorkomen erg nuttig; ze kunnen de sleutel zijn om meerdere tegenstanders te verslaan, of om de hits op een enkele, harde baas te laten rollen. Plus, met slechts twee leden van uw gezelschap die tegelijkertijd deelnemen, maar met de optie om te ruilen karakters in en uit bijna naar believen, je moet goed nadenken over de mix en balans van mogelijkheden.

Gooi monsters in die min of meer kwetsbaar zijn voor specifieke soorten aanvallen en je hebt een fantastisch systeem; bedrieglijk eenvoudig, maar toch vol nuances.

Hetzelfde geldt voor karakterontwikkeling. Terwijl je vecht, verdien je XP en als je XP wint, ga je een level omhoog, waarbij je belangrijke attributen verbetert en vaardigheidspunten krijgt. Elk personage heeft een scherm met een aantal vaardigheidspaden die ze kunnen volgen, meer aanvallen toevoegen of spreuken of je hetzelfde geven in versterkte vormen, of extra bonussen toevoegen aan gezondheid, magische punten of verdediging. Het is een flexibel systeem, maar toch heel gemakkelijk te volgen.

Hoewel Child of Light geen wapens of bepantsering als zodanig heeft, heeft het nog steeds een systeem van juwelen die je offensief en defensieve capaciteiten, en zelfs een crafting-systeem dat juwelen van hetzelfde basistype combineert om nieuwe te creëren met verschillende bevoegdheden.

Het laatste punt om te vermelden is de rol van Igniculus de vuurvlieg. Bediend met de tweede analoge stick, is hij een in-game helper, die gloeiende planten laat vallen om los te laten gezondheids- en magie-versterkende lichten, en zijn gloed gebruiken om bepaalde schatkisten of controle te ontgrendelen mechanismen. Hij vindt zelfs een centrale rol in de sporadische puzzels van het spel.

Het belangrijkste is dat Igniculus een nuttige rol speelt in gevechten. Beweeg hem over een monster en activeer zijn gloed en hij laat de arme, lichtgevoelige beestjes een tijdje ineenkrimpen, waardoor de voortgang van hun tijdmeter wordt vertraagd. Intelligent gebruikt, kan Igniculus het verschil betekenen tussen overwinning en nederlaag in vitale veldslagen.

Er is ook een optie om hem te besturen met een tweede controller, zodat ouders op een leuke manier kunnen helpen en betrokken kunnen raken terwijl hun kinderen genieten van dit gezinsvriendelijke avontuur.

Child of Light is geen onberispelijke triomf. Het is een beetje te lineair, te kort en te licht om met de groten naar boven te gaan - en mogelijk een beetje te gemakkelijk. Er is niet erg veel variatie in je vijanden, of in de aanvallen die je gebruikt als je het tegenkomt ze, en het is uiteindelijk mogelijk om je personages maximaal te benutten in plaats van te kiezen voor één speelstijl boven een ander.

Het is ook geen spel van diepe emoties, en het gebruik van rijmende coupletten in de dialoog zou meer een kracht zijn als de coupletten zelf geestiger of beter gemaakt waren.

Maar tegelijkertijd is het boeiend en moeiteloos charmant - en het legt echt iets van de magie van die klassieke RPG's vast. Terwijl we houden van onze duistere en gruizige fantasie, er is iets speciaals aan een game die zo graag de taal van het sprookje verkent, warme, vage gevoelens van nostalgie oproept of aandringt op vreemde personages en knock-out lacht.

Het is niet eigenzinnig omwille van de eigenzinnigheid, maar eigenzinnig omdat dat het soort verhaal is dat het is. Dit zorgt er alleen maar voor dat je er des te meer van gaat houden.

Vonnis
Een liefdevolle combinatie van klassiek Japans RPG-avontuur en Europese folklore, gekleed om eruit te zien als een prachtig, met de hand geschilderd platformspel. Het is een beetje te zwak voor de klassieke status, maar het heeft nog steeds een deel van de oude magie en het mysterie van de groten van Square Enix uit de jaren negentig. Het is een uitstekende waarde voor een downloadtitel en onmisbaar, of je nu wel of niet hebt gespeeld en genoten van de inspiratiebronnen ervan.

Lees verder: Xbox One versus PS4