The Walking Dead: The Final Season

Er was iets speciaals aan Clementine. We hebben het destijds niet eens opgemerkt. Niet echt. Clem was slechts een van de vele personages die we tegenkwamen toen we voor het eerst in Telltale's visie stapten De verbazingwekkend wrede wereld van Robert Kirkman, en slechts een van de vele mensen die we moesten verzorgen en in de gaten moesten houden over.

Maar ook al was het verhaal ogenschijnlijk dat van haar vaderfiguur Lee - en hoewel latere afleveringen subtiel de lens draaiden weg van Clem - denk aan Telltale's The Walking Dead, en onmiddellijk denk je aan die donkere krullen en dat groezelige honkbal cap.

Naarmate het vorderde, ontwikkelden we echter een beetje een haat-liefde-relatie met Telltale's versie van Kirkmans buitengewone post-apocalyptische universum. Er was altijd een sacharine-kwaliteit aan die vroege Telltale-avonturen, een soort gefabriceerde intensiteit die opzettelijk - kwaadwillig - naar de spelers trok. hartverscheuringen, die ons van de ene vreselijke beslissing naar de volgende slepen, eindeloze manieren vinden om ons in gruwelijke situaties te dwingen waarin een verkeerde knop de dood kan zijn zin.

Verwant: Beste PS4-games

Het laatste seizoen - getiteld "Done Running" - is van plan dit recht te zetten door het verhaal er weer op te focussen Clementine, alleen nu is ze ouder geworden, en misschien een beetje kouder, en heeft ze nu de leiding over een jong kind, AJ, haarzelf. De game zoekt naar een eerdere save om vast te stellen of je de Telltale-serie al eerder hebt gespeeld, maar zelfs als je dat nog niet hebt gedaan, hoef je je niet druk te maken; je kunt in het begin toch een paar willekeurige keuzes maken, dankzij een korte samenvatting die zowel voor beginners als veteranen nuttig is.

Net als de Telltale-games ervoor, wordt The Final Season episodisch uitgebracht en biedt het een paar uur aan verhaal elke keer eerder, vermoedelijk, rommelde naar een "complete editie" -release verderop in de lijn. Sommige mensen houden misschien niet van de episodische aard van Telltale's verhalen, maar wij wel; ongeacht welke gedaante het ook aanneemt, The Walking Dead biedt een hectische, ademende intensiteit die goed is geschikt voor afbetalingen, niet in de laatste plaats omdat het ons de kans geeft om tussendoor onze gedachten - en hartslag - te herstellen afleveringen.

Als je eerder een Telltale-game hebt gespeeld, voelt het besturingsschema meteen vertrouwd aan, maar zelfs als je dat nog niet hebt gedaan, is het mooi intuïtief, hoewel u wordt geadviseerd om altijd het scherm in de gaten te houden, omdat het moeilijk is om te weten wanneer de volgende QuickTime-beslissing opspringen.

Elk van die keuzes telt, zelfs de ogenschijnlijk alledaagse keuzes, en - zoals we van Telltale gewend zijn - aan het einde van de aflevering zie een samenvatting van al uw beslissingen, samen met statistische gegevens die laten zien hoe uw keuzes een afspiegeling zijn - of verschillen - van uw vrienden en anderen over de hele wereld.

Verwant: Aankomende Xbox One-games

Bijna volledig gedreven door de keuzes die je maakt - soms met slechts een paar seconden waarschuwing - beweegt het verhaal op jouw bevel, en u kunt kiezen uit een handvol dialoogopties of, in sommige gevallen, tussen twee zeer zwart-wit scenario's. De keuzes voelen voor het grootste deel authentiek aan, maar er is nooit een keer een aflevering waarin de opties voor Clem niet automatisch overeenkomen met wat we wilden zeggen of doen. Gelukkig is dat vrij zeldzaam.

Mechanisch gezien is het meer van hetzelfde dat we eerder hebben gehad. Je kiest zelf waar, wanneer en hoe je door bijvoorbeeld een horde Walkers en de graphic novel-achtige beelden gaat hebben zijn flair behouden voor de over-the-top geisers van bloed en gebroken pezen waar we in eerdere afleveringen van zijn gaan houden.

Hoewel het niet echt een loopsimulator is in de traditionele zin van volledig verhaalgestuurde verhalen zoals Dear Esther of Everybody’s Gone to the Rapture, vergis je je niet; in The Final Season is het verhaal het belangrijkst. Maar je krijgt ook de mogelijkheid om je vaardigheden om knoppen te stampen en snel te timen aan te scherpen dankzij een goede selectie van gevechts- en verkenningsmogelijkheden die ook tijdens de aflevering opduiken. Dat gezegd hebbende, de eerste is niet zo effectief in het telegraferen wat hij moet doen, wat betekent dat Clem kan struikelen de handen van nieuwelingen die nog moeten leren dat de beste manier van handelen soms helemaal niets is.

Het tempo is echter niet helemaal goed. Zoals je zou verwachten van de inaugurele aflevering, moet de eerste aflevering van The Final Season wat tijd besteden aan het opstellen van het achtergrondverhaal en ook aan het opzetten van Clems nieuwe avontuur. Maar hoewel je wat downtime zou verwachten na het aangrijpende openingssegment van de game, zwaait het tweede bedrijf ook ver terug en ziet Clem en AJ doelloos rondscharrelen, in een poging contact te maken met een groep kinderen die in een oude, nu verlaten voorbereiding zitten school.

Verwant: Gamescom 2018

Helaas kun je zelfs de ondersteunende cast voorspellen voordat je ze ontmoet. Er is het gebruikelijke pak buitenbeentjes - het stekelige maar kwetsbare tom-meisje; de rustige, sombere schrijver; de grappige, eigenzinnige muzikant; en de sterke charismatische leider natuurlijk - wat een beetje jammer is, aangezien Telltale meestal behoorlijk goed is in het vormen van geloofwaardige karakters. Deze missen echter de nuance om ze uit karikaturen te verheffen.

De sterren blijven echter in Clem en haar wijk, AJ. En het is interessant om te zien hoe Clem AJ overlevingstips geeft nadat ze Lee hetzelfde bij haar had zien doen. Maar AJ heeft alleen deze post-apocalyptische nachtmerrie van een wereld gekend, wat betekent dat hij de onschuld van Clem mist, wat resulteert in reacties die beslist onvoorspelbaarder zijn dan die van Clem ...

Het is echter verbluffend, deze wereld, hoe gekneusd en gebroken hij ook is geworden. Telltale's iconische kunststijl heeft er nooit scherper of sterker uitgezien, en nooit eerder was het verkennen van een van zijn werelden aantrekkelijker, vooral als er is nu meer vrijheid om geheimen en verzamelobjecten te verkennen en op te zuigen - zelfs als er nog steeds een of twee onzichtbare muren zijn verspreid om de onderdompeling.

Vonnis

Tot nu toe is The Final Season ongeveer zoals we hadden verwacht, hoewel er een paar goede wendingen zijn om het verhaal fris en boeiend te houden. Door het hele verhaal heen is een voelbaar gevoel van wedergeboorte, verandering en opnieuw beginnen; een nieuw begin, niet alleen voor de serie, maar ook voor Clementine zelf.

En we kunnen niet wachten om te zien waar de laatste reis van Clem naartoe gaat.