The Elder Scrolls Online: Tamriel Unlimited Review

Beschikbaar op Xbox One, PS4 (geteste versie), pc
Veertien maanden na de lancering op pc arriveert The Elder Scrolls Online eindelijk op de console met verlaagde abonnementskosten en een nieuw bedrijfsmodel. Dit laat ons met twee vragen in onze gedachten terwijl we de PS4 opstarten: hoe goed heeft TESO de overgang overleefd en hoe goed houdt het stand?

Bij de eerste telling best goed. En de tweede? We zijn er niet zo zeker van. Een jaar is lang in gamen, en hoewel TESO een solide MMO blijft met een paar vreemde eigenaardigheden, ziet het er nu vreemd uit en voelt het vreemd gedateerd aan. Ondertussen wordt de spanning tussen de solo-RPG-roots van de serie en wat we verwachten van een MMO er niet beter op. We houden nog steeds van TESO - begrijp ons niet verkeerd - maar we vinden het niet zo leuk als vorig jaar.

Over het algemeen is de kern van de gameplay ongewijzigd ten opzichte van de pc-versie. De actie begint met je ontluikende held die gevangen zit in Coldharbour, het vliegtuig van Oblivion geregeerd door de duivelse Daedric Prince, Molag Bal. Na een ontsnapping bevind je je op drift in een uithoek van het continent Tamriel, gewapend met de uitrusting waarmee je wist te ontsnappen, en klaar om je eerste speurtochten te beginnen. Waar je begint en welke speurtochten voor jou openstaan, hangt volledig af van welke van de drie games facties waarbij je je hebt aangesloten tijdens het maken van personages, waardoor je drie volledig afzonderlijke toegangspunten hebt tot het spel.

Dat is belangrijk, omdat we hebben vastgesteld dat de aard en kwaliteit van de ervaring varieert, afhankelijk van welke je kiest. Tot op zekere hoogte ben je vrij om te gaan en te doen wat je maar wilt, monsters te verslaan, missies te accepteren en in het algemeen goede daden te verrichten. In de praktijk kunt u zich echter het beste laten leiden door de game. Het volgen van een reeks speurtochten zal je naar nieuwe gebieden leiden, waar nieuwe reeksen speurtochten zullen ontstaan. Sla in je eentje toe of probeer vooruit te springen, en je zult het moeilijker vinden en de monsters moeilijker. Je gaat vaak dood.

Het is niet zo dat de strijd op de console moeilijker is. Het is nog steeds een soort halverwege tussen de realtime, op vaardigheden gebaseerde gevechten van Oblivion en Skyrim en de op sneltoets gebaseerde gevechten van een meer traditionele MMO, waarbij de linker trigger wordt geblokkeerd, de rechter trigger wordt geraakt en de bumpers en gezichtsknoppen spreuken en speciale beweegt. Het verplaatsen en ontwijken van inkomende slagen is aantoonbaar gemakkelijker met analoge sticks dan met toetsenbord en muis, en terwijl Als je onthoudt welke aanval, vaardigheid of spreuk je aan welke knop hebt toegewezen, een uitdaging kan zijn, valt uiteindelijk alles op zijn plaats. Knoppen kunnen ook op elk moment opnieuw worden toegewezen aan nieuwe bevoegdheden.

TESO doet het ook goed met de rest van een complexe interface, op basis van Bethesda's ervaring met Oblivion en Skyrim om een ​​systeem van menu's, zoekdagboeken, kaarten en inventarismenu's te maken dat intuïtief en snel is navigeren. Natuurlijk wil je een rustige plek vinden om van wapen te wisselen of je zoektochtjournaal te bekijken - zonder pauze sta je open voor aanvallen - maar dat zal je niet lastig vinden.

Wat de graphics betreft, is het nieuws niet zo positief. Op PS4 ziet TESO er eenvoudiger en minder glamoureus uit dan op een pc met hoge instellingen, en terwijl je kunt zien Bethesda's geweldige art direction schijnt door, deze game is geen partij voor Skyrim op consoles van de laatste generatie, laat staan ​​andere next-gen consoles RPG's zoals Dragon Age: Inquisition of The Witcher 3. Voor een game vol fantastische vergezichten, kan het landschap er saai en repetitief uitzien en de vegetatie levenloos. Bovendien lijken de tekenafstanden kleiner te zijn, terwijl problemen zoals texture pop-in en hoogdravende animatie vaker opduiken dan zou moeten. Na maandenlang de Enhanced Edition van deze of de Definitive Edition ervan te hebben gespeeld, is het jammer om een ​​PS4 / Xbox One-conversie te zien die er duidelijk minder goed uitziet dan de versie die we vorig jaar speelden. En hoewel we geen verbindingsproblemen of game-breaking bugs hebben ondervonden, zijn anderen op het forum hun eerlijke aandeel tegengekomen.

Het is natuurlijk niet eerlijk om een ​​MMORPG te vergelijken met de nieuwste geavanceerde RPG's voor één speler, maar dan vraagt ​​TESO er bijna om. Feit is dat TESO in de beginfase nog steeds aanvoelt als een solo-RPG. Het is niet alleen dat je substantiële delen van de vroege game solo kunt oppoetsen, maar dat je dat ook moet doen; belangrijke missies zijn ontworpen voor solospelers. Je zult merken dat verschillende leden van een groep niet kunnen deelnemen aan een missie voortgang, en je wordt ervan weerhouden de multiplayer-gerichte missies en kerkers te spelen totdat je niveau 10 hebt bereikt of hoger.

Dit hoeft niet per se een slechte zaak te zijn. Het helpt TESO die authentieke Elder Scrolls-sfeer te behouden, en betekent dat spelers de kneepjes van het vak leren voordat ze gaan groeperen. Bovendien spelen sommige MMO-spelers graag solo, althans een deel van de tijd. Het belangrijkste is dat je, zelfs als je alleen aan het zoeken bent, zelden alleen speelt. Je wordt omringd door andere spelers, en het is niet ongebruikelijk dat ze samen met je een woeste menigte of een lastig baasmonster uitschakelen, of dat jij op hun beurt hetzelfde voor hen doet. Soms werkt dit in het nadeel van het spel - het is moeilijk om je de held te voelen die redt Davon’s Watch als iedereen Davon’s Watch om je heen opslaat - maar dat is onvermijdelijk een MMO.

Een ding waar we vorig jaar dol op waren, was de kwaliteit van het zoektochtontwerp van de TESO. Naast de muziek, de blockbuster-presentatie, de achtergrondinformatie en de volledig ingesproken personages, de spelgebouwde sfeer door middel van speurtochten die je meer te doen gaven dan x monsters te verslaan en hun vitaal te verzamelen orgels. Er moest speurwerk worden gedaan, mysteries moesten worden opgelost en er moesten enkele interessante morele keuzes worden gemaakt, allemaal waarvan TESO minder aanvoelde als een doorsnee World of Warcraft-kloon, en meer als een echte Elder Scrolls spel.

Dit jaar zijn we niet zo overtuigd. Vorig jaar sloten we ons aan bij de Daggerfall Covenant-factie en genoten van een vroege game die leek te vegen je van nature van zoektocht naar zoektocht, het verhaal verdiept en wordt steeds boeiender naarmate we verder gingen langs. Dit jaar hebben we ons aangemeld voor het Ebonheart-pact en we zouden moeten zeggen dat de zoektocht niet zo boeiend is. Er zijn meer directe kill-and-collect-missies geweest, verschillende variaties op ‘vind mijn verloren vriend / broer / kinderen’ en een zorgwekkende obsessie met verloren vee. Om dit in evenwicht te brengen, hebben we een aantal epische, meerdelige missiereeksen gehad met aan het einde bevredigende uitbetalingen, en de missies lijken te verbeteren naarmate we een level omhoog gaan en kracht opbouwen, maar het laat alleen maar zien hoe verschillend de ervaring kan zijn, afhankelijk van de factie die je kiest.

Zoals we al zeiden, is er hier een rare spanning tussen fans geven wat ze verwachten van een Elder Scrolls-game en het volgen van de conventies van een MMORPG, en soms dreigt dit TESO uit elkaar te halen. Toch maakt het ook deel uit van wat de game interessanter maakt dan veel gewone MMORPG's, vooral als je meer van de RPG-kant komt dan de MMO.

MMO-veteranen zijn misschien teleurgesteld door de vroege game, maar er is later genoeg om hun tanden in te zetten. Er wacht meer groepscontent als je eenmaal een level omhoog bent gegaan, met een massa aan groepskerkers voor vier spelers beschikbaar, plus een aantal slimme tools voor het vinden van groepen om je te helpen een pick-upteam samen te stellen om ze aan te pakken. Daarnaast zijn er openbare kerkers en eindbaasgevechten, plus grootschalige speler-tegen-speler-gevechten in het centrale rijk van Cyrodil. Misschien wordt te veel van dit spul achter slot en grendel gehouden totdat spelers hogere niveaus bereiken - we moeten zelf de echt verheven hoogten nog bereiken - maar het geeft spelers langetermijndoelen om naar te streven.

Een nadeel dat we niet hadden verwacht, was het toegenomen gebruik van voicechat. Dit heeft zijn positieve kant als het gaat om groepsactiviteiten en teamwerk, en Bethesda heeft volume aan afstand gekoppeld, zodat je andere spelers alleen hoort als ze redelijk dichtbij zijn. Desalniettemin is er niets zo corrosiever aan de atmosfeer van een fantasie-RPG dan dat er luide hiphop doorheen wordt geblazen de microfoon van een andere speler of iemands broer / partner / moeder / significante andere die op de achtergrond tegen hen aan het twijfelen is jij speelt.

Het klinkt misschien alsof we op TESO zitten, maar het is eigenlijk nog steeds een solide en plezierige MMO. Het heeft flexibele personagecreatie die je niet in smalle rollen brengt, plus een sterk progressiesysteem waarmee je je held in verschillende richtingen kunt brengen. Zelfs als het ontwerp van de zoektocht saai is, heb je nooit het gevoel dat je op zoek bent naar buit en ervaring - de vloek van veel te veel MMO's. Hoe meer je speelt en hoe meer tijd en energie je investeert, hoe boeiender het geheel wordt.

Omdat er geen maandelijkse kosten zijn, is er ook geen reden om niet door te spelen. Hoewel je echt geld kunt betalen voor in-game valuta, pantserpakketten, familiars, mounts en andere upgrades - Om nog maar te zwijgen van lidmaatschappen met maandelijkse kredieten, voortgangsbonussen en DLC - Bethesda dwingt je niet naar. Tijdens het spelen van TESO hebben we op geen enkel moment het gevoel gehad dat onze voortgang geblokkeerd of belemmerd werd in een poging om ons eruit te laten spatten.

Is TESO essentieel voor fans van RPG's, The Elder Scrolls of MMO's? Nee. The Witcher III en Dragon Age: Inquisition zijn beide superieure solo-RPG's, en TESO heeft moeite om de vrijheid en het drama van Skyrim te evenaren. En hoewel MMO's op consoles krap waren, kunnen Xbox One-bezitters al terecht bij Neverwinter, terwijl PS4-bezitters DC Universe en Final Fantasy XIV: A Realm Reborn hebben om op terug te vallen. De laatste is de grootste concurrent van TESO, en een die aantrekkelijker wordt gemaakt door de aanstaande Heavensward-uitbreiding. Met een maandelijks abonnement om te blijven betalen, kost het u echter meer op de lange termijn.

Vonnis
Hoewel we niet zo onder de indruk zijn van de graphics, heeft TESO een prima overgang naar console gemaakt wat betreft bediening, interface en de allerbelangrijkste gameplay. Op zijn best is het nog steeds een solide, opwindende MMO, met veel te verkennen, een aantal geweldige missielijnen en wat leuke multiplayer-gameplay later. In het ergste geval voel je dat het ergens tussen een solo-RPG en een echte MMO valt, en de zoektocht kan je interesse niet wekken. Tamriel is het ontdekken waard op PS4 en Xbox One, maar wie op zoek is naar een MMO-equivalent van een Skyrim of Oblivion, kan teleurgesteld weggaan.