Fast Racing Neo recensie

Exclusief voor Nintendo Wii U

De titel is in ieder geval een understatement. Fast Racing Neo, een futuristische racer in de stijl van WipEout, F-Zero en Quantum Redshift, begint als een belachelijk snelle racer wordt dan alleen maar sneller en bereikt uiteindelijk snelheden die, eerlijk gezegd, sommigen van ons niet zijn uitgerust ermee omgaan. Ik suggereer niet dat dit de snelste racer ooit is, maar het is zeker de snelste die ik ben tegengekomen sinds de Zone-modus van WipEout Fusion en WipEout HD. Als je snel wilt racen, gaat het niet veel sneller.

Het kan echter komen met meer originaliteit en vindingrijkheid. Fast Racing Neo speelt de dingen vrij recht uit het WipEout-rulebook, met een reeks teams die meedoen hoekige, zwevende vaartuigen die langs banen banen die in een lus en golvend rond een reeks sci-fi vliegen scènes. Je vaartuig draait naar links en rechts, accelereert en remt en kan kantelen om door hoeken te drijven met een druk op de linker- en rechtertrekkers. Als je een deel van je jeugd hebt misgelopen met de originele Psygnosis-klassiekers, ziet en voelt Fast Racing Neo er heel goed uit vertrouwd, nooit helemaal hun allesomvattende designglans bereiken, maar een beetje gemakkelijker blijken te zijn controle.

De belangrijkste innovatie van deze game is een omschakeling van mechanica. De ietwat Mario Kart-achtige wapens en schilden van de WipEout-games komen tevoorschijn, met het soort kleurwisselmechanisme dat je zou kunnen vinden in een van Treasure's cult-klassieke shoot-em-ups. Op elke baan zijn er blauwe of oranje stroken die je vaartuig een boost geven of vertragen. Om de boost te krijgen in plaats van de remmen, moet je ervoor zorgen dat je je vaartuig 'phase-switch' zodat het overeenkomt met de kleur in kwestie. In Fast Racing Neo is het niet genoeg om de horizon af te speuren naar de volgende krappe bocht of obstakel - dat is nodig om je ogen op de komende kleuren te houden om er zeker van te zijn dat je blauw of oranje bent als je de strip.

Later wordt deze gewoonte zelfs nog essentiëler. Eerst gooit het spel een soort springhek in, dat je vaartuig naar voren en de lucht in slingert als je in de goede fase bent, maar het vertraagt ​​zo niet; een serieus probleem als je naar een helling of opening snelt. Vervolgens voegt Fast Racing Neo ronde portalen toe, die je doorlaten of verder vertragen. Bovendien duiken strips, poorten en portals op in verschillende combinaties, waardoor een perfecte timing en een goed geheugen voor hun volgorde bijna net zo belangrijk zijn als de basisvaardigheden in bochten.

Verwant: Beste Wii U-spellen 2015

Als de gameplay een beetje ouderwets is, is de structuur een serieuze knaller uit het verleden. Er zijn vier kampioenschappen die elk uit vier races bestaan, en je kunt alleen doorgaan naar het volgende kampioenschap als je derde of beter kunt worden in de bestaande. Voltooi alle vier kampioenschappen in één snelheidsklasse en je mag doorgaan naar de volgende en nog sneller over dezelfde circuits racen. Er is een nog uitdagendere Hero-modus voor degenen die de derde snelheidsklasse onder de knie kunnen krijgen, plus tijdritten voor elke klasse en elk circuit. Dat is ongeveer wat de voortgang betreft.

Nu zijn er veel dingen die ik leuk vind aan Fast Racing Neo. Het gevoel van snelheid is oogverblindend en de wegligging wordt overwegend goed beoordeeld. Je vaartuig groeit zowel sneller als sneller om te versnellen terwijl je door de kampioenschappen stijgt, maar ook moeilijker te bereiken, waardoor je wordt aangemoedigd om de juiste balans te vinden voor het huidige kampioenschap en sporen. En hoewel de beelden niet de scherpe 1080p-helderheid hebben van die in de PS3 WipEouts, pronken de tracks met een fantastisch landschap en zijn er een aantal indrukwekkende spektakels te zien terwijl je racet. Aanrakingen zoals de gigantische stampende spider-mechs op het ene niveau of de watervallen in een ander brengen me terug naar de gloriedagen van de arcade-racers van Sega en Namco. Alles draait op wat een foutloze 60 fps lijkt.



In andere opzichten is Fast Racing Neo geen partij voor zijn inspiratiebronnen. Je kunt het team van Shin'En niet kwalijk nemen dat ze niet het budget hebben om de soundtrack te vullen met geavanceerde EDM, maar de muziek die het heeft gevonden, is vrij algemeen en onaantrekkelijk. Je smacht naar The Chemical Brothers, Aphex Twin en FSOL. Bovendien mist Fast Racing Neo de dichtheid en impact van de geluidseffecten van WipEout, die net zo goed deel uitmaakten van de ervaring als de beelden.

Wat nog belangrijker is, Fast Racing Neo is enorm, irritant frustrerend. Sommige levels zijn ronduit briljant, ze betrekken je hersenen bij dat klassieke WipEout-gevoel van zen-achtige flow, maar te veel andere worden bedorven door plotselinge obstakels, hiaten, asteroïden, rotsblokken en barrières die je vaartuig stoppen of resulteren in de onmiddellijke vernietiging ervan, waardoor je steevast enige afstand terug en achter het belachelijk nabije stel rivaliserende racers. Wat erger is, sommige hiervan zijn onvoorspelbaar, en hoewel je snel zult leren dat je naar links moet sturen als je door een portal om te voorkomen dat u van de baan valt of crasht, dat maakt het niet minder vervelend dan het voor de eerste keer gebeurt tijd. Fast Racing Neo is het soort racer waarbij je bij elke fout van de derde of vierde naar de negende of tiende positie kunt vallen, en het is niet het soort spel waarbij je dat gemakkelijk terug kunt klauwen.

Verwant: PS4 versus Xbox One

Ik zou zelfs dit bijna kunnen verdragen, ware het niet voor één ding: blaas de race op en je kunt niet stoppen en opnieuw beginnen. Nee. Shin’En heeft de zaken zo opgezet dat je alleen maar helemaal uit het kampioenschap kunt stappen, wat betekent dat een fout in de vierde race al je harde werk in de eerste drie ongedaan kan maken. Het zou nog erger kunnen zijn - het duurt maar ongeveer twaalf minuten om elk kampioenschap te doorstaan ​​- maar dat betekent niet dat het je niet op de zenuwen werkt.

Ik weet heel goed dat sommige mensen dit als een pluspunt zullen beschouwen. Ze zullen zeggen dat games als Fast Racing Neo uitdagender zouden moeten zijn en dat degenen die niet van de hitte houden, de keuken uit de buurt moeten blijven. Ze hebben misschien een punt. Toch vraag ik me af hoeveel mensen FRN zullen proberen en zelfs nooit de hogere snelheidsklassen zullen zien, allemaal vanwege een structuur die zo gemakkelijk kan worden opgelost.

Het is zeker niet groot genoeg om het spel van Shin'En te verdoemen. Natuurlijk, het is een beetje alsof je naar een tributeband gaat die een klassieke artiest dekt, maar net als bij de tributeband is de toegangsprijs lekker en goedkoop. Er is ruimte voor een aantal leuke lokale multiplayer-sessies, met snel bewegende, gesplitste actie voor vier spelers, en terwijl we dat nog moeten doen probeer online actie met een volledige configuratie voor acht spelers, zelfs de games voor twee tot vier spelers die we hebben geprobeerd, verlopen soepel en voelden competitief.

Met een paar valkuilen in het ontwerp van de baan en enkele kleine wijzigingen, had dit een briljante racegame kunnen zijn, niet alleen een snelle. Zoals het nu is, is het niet een van de groten, maar een behoorlijke poging om toch hun magie opnieuw te creëren.

Vonnis
Fast Racing Neo herovert nooit de glorie van de WipEout-serie, maar het is een snelle, opwindende en visueel indrukwekkende poging, compleet met een faseverschuivende, kleurafstemmende twist. Het is een frustrerende game dankzij de retro-achtige ontwerpbeslissingen, maar als je hunkert naar de dagen van bonzende soundtracks, trance-achtige focus en pulserende beelden, dan is dit een echte knaller uit het verleden.