Resident Evil 5 recensie

"’ Platforms: PlayStation 3, Xbox 360 - PS3-versie beoordeeld "’

Omdat ik momenteel liever mijn tijd besteed aan het spelen van Resident Evil 5 dan over het schrijven over Resident Evil 5, ga ik de gewoonte van mijn leven doorbreken en de achtervolging in. Voor het geval je het nog niet hebt gehoord, Resident Evil 5 is niet zo goed als Resident Evil 4. Het is niet baanbrekend. Het zal de serie of het survivalhorror-genre als geheel niet nieuw leven inblazen, en in veel opzichten zijn de spelmechanica en inderdaad de hele aanpak merkwaardig gedateerd. Visueel is het verbluffend, maar er gebeuren hier dingen die echt niet thuis horen in een kaskraker uit 2009. Ik zou niet zeggen dat Capcom op zijn lauweren rust, maar er is een duidelijk gevoel dat de ontwikkelaar al het zware werk heeft gedaan met de laatste aflevering en nu tevreden is om die stijl voort te zetten. In wezen is Resident Evil 5 voor Resident Evil 4 wat Resident Evil 3 was voor Resident Evil 2; Het werkt met en ontwikkelt stijlen en ideeën en thema's van zijn voorganger, maar richt zich meer op het leveren van solide, ballen-tegen-de-muur-actie dan op het vinden van geheel nieuwe manieren om te senseren en te beangstigen.

Tot op zekere hoogte is dit een teleurstelling. Gedurende een groot deel van zijn looptijd - op één belangrijk verschil na waar we later op terugkomen - speelt en voelt Resident Evil 5 veel aan als Resident Evil 4. De verandering van omgeving, van een mistig, rustiek Europa naar een zonovergoten visie op Afrika, voelt huiddiep aan. De nieuwe zombies, de Majini, zijn vrijwel hetzelfde als de oude, Los Ganados, zij het met enkele nieuwe varianten die zijn geïntroduceerd door de upgrade van Los Plagas naar versie 2.0. Voor dat we allemaal tribale krijgers krijgen in plaats van moordende monniken en olieraffinaderijen en ondergrondse tempels in plaats van onderzoekscomplexen en kastelen, de verschillen lijken kunstmatig. Menigtecontrole met handvuurwapen, jachtgeweer en sluipschuttersgeweer is nog steeds het hoofdgerecht, met eindbaasgevechten, snelle actiescènes voor evenementen en verkenningsplekken aan de zijkant. Het is misschien een welkome terugkeer voor RE1-ster Chris Redfield, maar als Leon Kennedy op het podium zou staan, zou je waarschijnlijk geen wenkbrauwen optrekken.

Onvermijdelijk heeft de vertrouwdheid een deel van de schokfactor weggenomen die RE4 zo angstaanjagend maakte. We zijn nu gewend aan snel bewegende zombies die je van alle kanten aanvallen, je naar de daken drijven en je dwingen je munitie te sparen. We hebben ze door de ramen laten inslaan, over balies geklommen en de deuren omver gegooid. We hebben tactieken ontwikkeld voor de spelers die molotovcocktails gooien en degenen die op je af komen, gehurkt achter schilden. RE5 is verheugd om de meeste van zijn ideeën in het groot te nemen van Resident Evil 4, in de mate van het recyclen van baasgevechten en het opnemen van de iconische kettingzaag-zwaaiende maniak van het eerdere spel.

De echte schok is dat Capcom weinig heeft gedaan om de bedieningselementen of enkele van de meest verouderde spelmechanismen van RE5 te veranderen. De richt- en vuurknoppen zijn nu verplaatst naar de triggers, Call of Duty-stijl, in de standaardconfiguratie, maar tijdens het fotograferen ben je nog steeds effectief naar de plek geworteld. Denk voor wendbaarheid aan Land Rover Discovery, niet aan Mini Cooper. Sommigen denken dat de beperkende blik achter de schouder en de even beperkende controles deel uitmaken van wat Resident Evil 5 zo maakt filmisch en zo eng, maar de kans is groot dat je de combinatie op een bepaald moment tijdens het spel woedend vindt. Ik weet dat ik dat zeker deed.

Voorraadbeheer blijft een nachtmerrie. Je hebt nu negen dozen per personage die je kunt vullen met elk object van elke grootte, maar hoe verder je in het spel komt, hoe meer nachtmerrieachtig dit wordt. Omdat verschillende wapens bij verschillende situaties passen, en omdat gezondheid en munitie schaars zijn, moedigt het spel je positief aan om te horden, maar later ontdek je dat je bijvoorbeeld de shotgun-granaten niet kunt oppakken omdat je negen slots allemaal vol zijn, ook al zijn al je andere wapens leeg en is één slot bezet door - tada! - het lege jachtgeweer. Laat het geweer of een ander wapen vallen en het is voorgoed weg, dus je laat iets anders vallen of je loopt het risico het geweer binnen twee minuten nodig te hebben zonder de munitie te hebben om het te vullen. Het is echt tandenknarsen en onnodig vervelend.

En terwijl ik op oorlogspad ben, laten we het hebben over checkpoints. Meestal doet het spel het goed, maar er zijn momenten waarop een overlijden je twintig minuten zombieslachting, het verzamelen van objecten en het trekken van de hendel tegelijk terugbrengt. Erger nog: je kunt er niet altijd op vertrouwen dat de game je voortgang heeft opgeslagen bij het laatste checkpoint wanneer je je console uitschakelt. In één geval moest ik een uur spelen herhalen omdat het spel de status van mijn personage had opgeslagen, maar niet het punt dat ik had bereikt (ook al was het bericht Opslaan verschenen).

Al deze dingen zouden genoeg zijn om de meeste games te verdoemen tot een middelmatige 6 of een betere 7 als we bij de eindscore komen, maar gelukkig - en ondanks al zijn fouten - is Resident Evil 5 niet de meeste games. Ik moet toegeven dat ik niet 100 procent blij ben dat de serie zo'n actiegerichte richting heeft ingeslagen, of dat de game veel van de puzzelen, dat was vroeger een Resident Evil-kenmerk (ik weet niet eens zeker of je ‘aan de volgende hendel trekken’ een puzzel kunt noemen, tenzij je een nauwelijks functionerende imbeciel). Als Capcom een ​​meer ingetogen back-to-basics-game zou overwegen die de ‘horror’ de volgende keer boven de ‘survival’ zou stellen, zou ik heel blij zijn. RE5 is eigenlijk niet zo eng. Ik ben zelfs een beetje gealarmeerd door het binnendringen van verschillende snelle filmpjes die op de knoppen slaan en - urgh! - shooter-secties op rails in het spel. Maar ondanks al mijn klachten valt niet te ontkennen dat dit een van de meest gepolijste, filmische en meeslepende actiespellen met horrorsmaak is.

Een deel hiervan komt neer op de enige belangrijke wijziging van de game in de formule: de toevoeging van een coöp-personage, Sheva Alomar. In het spel voor één speler zorgt ze voor back-up en dekking van vuur met wisselend succes; ze is nauwkeurig, maar ze is nogal traag om te vuren, en je zult een aantal verbijsterende secties tegenkomen - de ergste waarbij gigantische krokodillen betrokken zijn - waar ze graag in de buurt blijft en niets doet terwijl jij brutaal bent verscheurd. U kunt haar naar uw positie roepen en haar vragen om aan te vallen of op uw hoede te zijn, maar verder beperkt uw beheer van haar zich tot het uitzoeken van haar inventaris; items heen en weer ruilen en alles wat ze zou kunnen verspillen (d.w.z. kruidengeneesmiddelen, granaten en EHBO-sprays) ver uit de buurt houden.

De waarde van Sheva ligt in het feit dat ze beschikbaar is om te spelen als een tweede held in online en offline coöpmodi. Dit is niet zomaar een feature-aanvinkvakje. Capcom heeft een aantal ingenieuze manieren gevonden om RE te laten werken als een coöptitel, door gebroken ladders en hefboompuzzels te gebruiken om je te scheiden, en jullie dwingen elkaar te bedekken, te bewaken en te genezen op een manier die de pogingen van Army of Two om hetzelfde te doen saai en fantasieloos lijkt. Zelfs als ik singleplayer speel, valt het me op hoeveel aandacht hieraan is besteed, en of je een vriend hebt met dezelfde console of je hebt een scherm dat groot genoeg is om te delen, dan kan RE5 als vrij veel worden beschouwd essentieel.

Bovendien laat RE5 zien dat Capcom de weg niet is kwijtgeraakt met de geweldige kunst van het set-stuk - een angst die zal zijn gedeeld door iedereen die de middelmatige Lost Planet speelde. De beste stukjes van RE5 zijn inderdaad heel, heel goed, ze mengen verschillende soorten Majini om je scherp te houden en je verblindend met een verrassingsaanval of een of andere grote bruut die je nooit had verwacht. Het is misschien niet zo innovatief, maar RE5 verveelt nooit. Het is het soort spel dat erg moeilijk is om te stoppen met spelen, omdat je gewoon moet zien wat er gaat komen.

Ten slotte is RE5 een goed voorbeeld van hoe goed Capcom is in het omgaan met artistieke stijl en stemming. Visueel is het enorm indrukwekkend, misschien niet op hetzelfde technische niveau als bijvoorbeeld Killzone 2 of Gears of War 2, maar met behulp van belichting en nabewerkingseffecten in een reeks subtiele manieren die het spel en zijn personages er volledig overtuigend uit laten zien, zelfs als de plot en karakterisering - in typische RE-stijl - volkomen kapstok.

De personagekunst en -modellering is bijzonder verbluffend, of we het nu hebben over Sheva's prachtige, eindeloos kijkbare rondingen of de afschuwelijke, pulserende organen van een of ander gemeen, onnatuurlijk beest. Chris is misschien een andere spierbundel, maar hij is een stuk steviger en geloofwaardiger dan je gebruikelijke Marcus Fenix-kloon. En hoewel de verhaallijn vaag belachelijk is en een heroïsche maar gedoemde poging doet om de gebeurtenissen van RE1 aan 3 te koppelen aan de gebeurtenissen van RE4, is er nog steeds iets vreselijk overtuigends aan. Terwijl de reis van onze held zich voortzet tot de onvermijdelijke, overdreven conclusie, is het moeilijk om niet verstrikt te raken.

Is Resident Evil 5 een klassieker? Nee, en daarom wachten we op de onderscheidingen en schrijven we de overdrijving een jota. Toch kan ik niet anders dan het gevoel hebben dat het een briljante game is, en een game die elke fan van de serie tot het einde wil doorzien. Ik zou het daar niet rangschikken met de hoogtepunten van RE2 en RE4, maar ik zou het zeker boven RE3 of RE Zero plaatsen. Het lijdt geen twijfel dat dat van EA Lege ruimte was een enger en fantasierijker spel, maar ik kan niet zeggen dat RE5 niet minder boeiend is. Laten we hopen dat Capcom de volgende keer de boel zal opschudden en de resterende verouderde functies van de serie zal herstellen, maar er is geen reden om te boos of te somber te worden over deze aflevering: RE5 is nog steeds erg goed is.

"'Vonnis"'

Resident Evil 5 speelt op veilig en een beetje te dicht bij de gevestigde formule van RE4 en enigszins gedateerd spel mechanica, maar Capcom's verzekerde omgang met sfeer, stijl en actie maakt het een ervaring die er gewoon is goed om te missen.