Warhammer 40.000: Dawn of War 3 recensie

Beschikbaar op pc

Dawn of War 3 is misschien niet de game om de RTS terug te trekken naar de hoogtijdagen van eind jaren negentig / begin 2000, maar het is niet voor niets om het te proberen. Dit is een slimme, moderne kijk op het genre, met ideeën van de klootzakken van de RTS, de MOBA, maar met behoud van de strategie en schaal op hoog niveau die ooit Dawn of War en zijn voorouders zo maakten opwindend.

Het werkt ook als een brug tussen de twee kampen van Dawn of War-fans, voor degenen die van de epische gevechten van de originele titel en fans van de meer intieme, door Diablo beïnvloede smaak ervan vervolg. Er zijn tekenen van spanning - van een RTS die alles voor alle mannen wil zijn - maar niets staat een geweldige RTS-ervaring in de weg.

Enerzijds is dit nog steeds je klassieke RTS. Hoewel je in de serie grondstofpunten vastlegt en vasthoudt, in plaats van actief te oogsten, is het algemene patroon van het bouwen en ontwikkelen van je basis, rekrutering eenheden, het opbouwen van je leger en het domineren van de kaart zal iedereen bekend voorkomen die zich ooit een weg heeft gevochten door een Command & Conquer, een StarCraft of zelfs meer recent

Halo Wars 2.

Waar Dawn of War 3 verschilt, is door meer aandacht te vragen voor de details. Dit is geen spel waarin superieure aantallen altijd winnen, of waar je het je kunt veroorloven om troepen kanonnenvoer naar goed verdedigde bases te slingeren. De oude ‘lasso een grote groep en dan klikken op je doel’ tactiek werkt niet.

In plaats daarvan is het een spel waarbij het begrijpen van de actieve en passieve mogelijkheden van elke eenheid cruciaal is, zodat je weet hoe je snel bewegende aanvalstroepen, stiekeme sluipschutters en krachtige mechs moet gebruiken. Hier kan het gebruik van de juiste krachten op het juiste moment een onbezonnen aanval omtoveren in een beslissende mini-overwinning, terwijl het achterlaten van massale troepen hen het slachtoffer zal maken van een vervelende counter.

Verwant: Beste Strategiegames

Dit geldt zelfs nog meer voor hero-eenheden, genaamd Elites. Hoewel er minder nadruk ligt op het uitrusten en nivelleren ervan dan in Dawn of War II, is het nog steeds cruciaal dat je grip krijgt op de speciale aanvallen en ondersteuningsmogelijkheden, snel schakelen tussen helden met de F-toetsen om ze in beweging te houden, ze dood te houden en - soms - om ze gewoon te houden levend.

Je zult ontdekken dat de centrale Eldar-held, Farseer Macha, een geweldige een-twee-combinatie heeft om groepen vijanden uit elkaar te halen, door een speer te gooien die ze zes uur lang raakt voordat een energiepuls tot ontploffing komt. Je zult leren Blood Angel Master, Gabriel Angelos, in de strijd te gooien, zijn hamer te gebruiken om Ork-eenheden in close-combat te verpletteren, of ze in alle richtingen te verspreiden. Zelfs de wannabe Ork-baas Gorgutz heeft een aantal interessante tactische vaardigheden, met een wervelende kettingklauwaanval die zowel de vijand beschadigt als de eigen troepen beschermt met zijn straal.

Dit zijn slechts de eerste drie van de vele elites die je zult tegenkomen, elk met zijn of haar eigen equivalenten; een of andere vaardigheid die een schermutseling in uw voordeel kan veranderen, of u kan helpen te overleven als alles verloren lijkt.

Dit is ook een spel waarbij het landschap ertoe doet, niet alleen omdat je je grondstof moet pakken, vasthouden en upgraden punten, maar omdat het je kansen geeft voor versterking - ingraven om een ​​afgeschermde positie te creëren - en heimelijkheid. Dit is een must voor verrassingsaanvallen op door alarmen beveiligde posities, of gewoon een geweldige manier om te kamperen en Ork-patrouilles uit relatieve veiligheid te vernietigen.

Verwant: Beste pc-games

De campagnestructuur voor één speler zal enigszins controversieel worden. Om Blood Angel space marines, Eldar en Orks in een drievoudig conflict te werpen over een heilig Eldar-relikwie, is de zeldzame stap van het draaien tussen de drie facties in plaats van het verhaal te volgen vanuit het standpunt van rechtvaardigheid een. Dit betekent dat je ruwweg afwisselt tussen, bijvoorbeeld, Gabriel Angelos die een vliegend fort van Eldar, Farseer Macha opruimt. aanvallen van marineposities en Gorgutz 'strijd om de macht tegen rivaliserende Ork-oorlogsbossen, en dan terug naar Angelos nog een keer.

Deze benadering heeft een keerzijde: het vertraagt ​​de voortgang van het personage en kan ervoor zorgen dat het verhaal een beetje verwarrend - hoewel een heleboel optionele zijgesprekken het uitstekend doen om er een in te vullen blanco's. Aan de positieve kant geeft het je meer variatie in de troepen en helden die je zult hanteren. Relic heeft geweldig werk geleverd door alle drie de leads op hun eigen vreemde manier sympathiek te maken, met Gabriel en Macha navigeren door politiek en verraad in de imperiale en Eldar-hiërarchieën, terwijl het verhaal van Gorgutz zijn eigen brute leuke factor. Wie kan er immers weerstaan ​​aan de barbaarse rock-'n-roll-benadering van de Ork in de zaken van Waaarrgh?

Wat nog belangrijker is, je krijgt de kans om tijdens de ene campagne je hoofd rond de drie facties-eenheden, helden en monteurs te krijgen. Dit is belangrijk, want hoewel er duidelijke overeenkomsten zijn tussen specifieke eenheden met specifieke rollen over de drie, heeft elk ook zijn eigen unieke vaardigheden en voordelen.

De Orks kunnen bijvoorbeeld veel doen met slagveldschroot, of ze nu uit hun eigen waaargh-torens komen of gewoon rondslingeren. Individuele eenheden kunnen de kleinere stapels opruimen en ze in granaten en bepantsering veranderen, terwijl grote brokken door gretchen-eenheden kunnen worden omgevormd tot mechs, vrachtwagens en tanks. Pak een lading vrachtwagens, pak ze in met Orks en je hebt een snel bewegende invasiemacht die de vijand hard raakt voordat ze zelfs maar weten wat er aan de hand is. Leuk.

Verwant: Xbox Scorpio laatste nieuws

De Eldar kan ondertussen wat zwakker en langzamer lijken, maar ze hebben een aantal fantastische stealth- en melee-eenheden - plus een aantal krachtige, herlevende eenheden die je later kunt gebruiken. Het beste van alles is dat ze hun websites hebben: insta-teleport-routes die u kunt gebruiken om de basis te verbinden met externe structuren, waardoor je eenheden zo snel mogelijk in de strijd kunt blijven storten, op voorwaarde dat je een poort krijgt naar beneden. Als je de leercurve eenmaal onder de knie hebt, worden deze verschillen alleen maar interessanter naarmate je meer speelt.

Op zijn best werkt de campagne van Dawn of War III echt met de capaciteiten van elke factie, om nog maar te zwijgen van de specifieke vaardigheden van individuele eenheden en helden. Je zult moeten jongleren, overschakelen van productie aan de basis naar groepen troepen naar je elites, maar de game maakt dit net zo gemakkelijk mogelijk door de standaard tools voor het groeperen van eenheden, grote, aanhoudende Elite-pictogrammen, veel audiofeedback en een effectief minikaart.

In het ergste geval voelt het een beetje generiek aan, met de neiging om missies te structureren rond een paar front-geladen doelstellingen, gevolgd door een strijd halverwege de wedstrijd om middelen en overheersing, met als hoogtepunt een finale, uitdagender objectief. Gelukkig zijn er genoeg meer interessante en inventieve missies om dit te compenseren, en het wisselen tussen facties helpt ook om het déjà vu te verlichten.

Verwant: PS4 Pro versus PS4

Een grotere zwakte is de AI. Het is volgens alle normen niet slecht - en op hogere moeilijkheidsniveaus spelen je vijanden een gemener en meer indringend spel. Je eigen troepen kunnen echter die oude vervelende RTS-gewoonte hebben om een ​​schermutseling in de buurt te negeren omdat ze geen zichtlijn hebben, terwijl hun Pathfinding kan een beetje handhaving vereisen als je bijvoorbeeld niet wilt dat je ruimtemacht splitst, terwijl de ene helft binnen het bereik van een Ork dwaalt vestingwerk.

Anders ontmoet Dawn of War III en overtreft af en toe de StarCraft II-trilogie bij het herdefiniëren van de RTS-state of the art. Het is een fantastisch ogend spel, met fantastische, zeer gedetailleerde animaties, een prachtig landschap en, misschien wel, de beste deeltjes- en explosie-effecten die je ooit in een pc-strategiespel hebt gezien. Het heeft een beetje van die Diablo III-cartoonkwaliteit, maar als het het ontwerp zoveel karakter geeft, is dat geen probleem. Bovendien zijn er zeker genoeg gruwelijke, gore-spetterde, grimmige dingen aan de hand om de Warhammer-hardcore gelukkig te houden.

Relic begrijpt het publiek en begrijpt wat ze uit de franchise willen halen. Space Marines schieten weg op horden Orks, met zware bolters die vervolgens bomvolle aanvalsmarines naar de strijd sturen; bloeddorstige greenskins die door de gelederen van Eldar breken in hun klap-trap-mechs en dodgy motoren. En hoewel er geen twijfel over bestaat dat de gebruikersinterface complex is, is het ook logisch dat de campagne helpt om te vergemakkelijken uit de leercurve, zodat u niet met elke functie en secundaire vaardigheid tegelijk wordt bestookt.

Verwant: Red Dead Redemption 2 laatste nieuws

Dat is maar goed ook, want er is geen gebrek aan diepgang in het spel voor meerdere spelers. Op dit moment is er maar één modus - Power Core - die de klassieke gameplay van Dawn of War een MOBA-achtige draai geeft. Hoewel je nog steeds je basis moet bouwen en grondstofpunten moet pakken en vasthouden, moet je er ook drie aanpakken sets van doelen, het vernietigen van schildgeneratoren die enorme torentjes beschermen die op hun beurt de kracht van de basis beschermen kern.

Dit heeft een aantal effecten op de manier waarop elke wedstrijd verloopt. Ten eerste zijn er meerdere kansen om te zegevieren of te falen op het slagveld; het is perfect mogelijk om het vroege spel te bestormen en de schildgeneratoren uit te schakelen, maar uit elkaar te vallen terwijl je de torentjes aanpakt, waardoor de andere kant een goede kans krijgt om terug te vechten. Ten tweede is er geen ruimte om simpelweg je basis en schildpadden op te bouwen; als je daar niet vecht voor grondstofpunten en de schildgeneratoren aanvalt, word je gewoon overspoeld.

Bovenal voel je de MOBA-invloed in de manier waarop je elites er echt toe doen. Je kunt ze alleen inzetten als je genoeg Elite-punten hebt verzameld, en omdat sommige minder kosten dan andere, moet je dat ook doen bedenk of het beter is om uw middelgrote wapens vroeg uit de kast te halen of te wachten en de grote wapens op een beslissende punt.

Je moet ook weten hoe je ze en hun capaciteiten moet hanteren, zodat wanneer je ze daarbuiten krijgt, ze de vijand hard raken. De beloning ligt in het feit dat het kijken naar een grote elite die met massale troepen naar de stad gaat, of het tegen elkaar opnemen een ander monster, is onmiskenbaar spectaculair - en als je uit zo'n duel komt, is het een ander micro-overwinning.

Verwant: E3 2017 laatste nieuws

Dit alles wordt gevoed door een aantal briljante mechanica voor het bouwen van het leger, waarbij je de schedels die je verdient in zowel singleplayer- als multiplayer-activiteiten kunt gebruiken om nieuwe elites en nieuwe legerdoctrines te ontgrendelen; factiespecifieke voordelen waarmee je specifieke eenheden en capaciteiten kunt versterken en elke factie kunt aanpassen aan je eigen speelstijl.

Als alles bij elkaar komt, is Dawn of War 3-multiplayer enorm spannend en volkomen boeiend; tussen het bouwen van structuren, het rekruteren van eenheden, het grijpen van resource-punten, het vasthouden van resource-punten, het verdedigen van je doelen en het aanvallen van de vijand, het spel beweegt zich in een ademloos tempo. Bovendien werken de Elites uitstekend in multiplayer. Er gaat niets boven Ork-grunts doorsnijden in een enorme Eldar Wraithknight, ze laten vliegen met enorme kanonnen of een spiraalvormig vervormingsveld.

Het is echter niet de meest gemakkelijke of toegankelijke multi-player RTS. De enorme hoeveelheid dingen waar je op een bepaald moment voor moet zorgen, kan overweldigend zijn, waardoor je weinig tijd, laat staan ​​middelen, hebt om te verdedigen grondstofpunten terwijl je een geschutskoepel aanvalt terwijl je de elites micro-managet die je aanvalsmacht leidt en probeert om vijandelijke posities verderop te omzeilen de kaart. Soms kan het spelen van Dawn of War 3 aanvoelen als het tegelijkertijd spelen van een RTS en een MOBA, en dat vereist vaardigheid en oefening.

En als het niet allemaal samenkomt, kan de Power Core-modus veranderen in een eindeloze strijd midden in het spel, met beide zijden die legers oprichtten, ze naar goed verdedigde torentjes slingerden en bijna nergens heen kwamen voor het grootste deel van een uur. Niet alle spelers lijken te begrijpen hoe de modus werkt, waardoor bijvoorbeeld twee spelers in een 3v3-match kunnen pushen vooruit op de schildgeneratoren terwijl de derde troepen tegen de vijandelijke basis werpt die niet waarneembaar zijn voordeel.

Ik vermoed dat we hier allemaal een leercurve hebben en dat Power Core steeds sterker zal worden, maar ik vermoed ook dat ik niet de enige speler ben die hunkert naar een eenvoudigere, meer rechtlijnige actie. Het zou in ieder geval leuk zijn om de optie te hebben. Voorlopig is het beste advies om veel te oefenen tegen CPU-tegenstanders om je basisopdrachten, tactieken en Elite-vaardigheden onder controle te krijgen.

Koop Dawn of War 3 nu vanaf Amazon verenigd koninkrijk | Amazon.com

Vonnis

Er is nog steeds iets ouderwets aan de RTS-actie van Dawn of War III, maar als het diezelfde oude jeuk zo goed krabt, is er heel weinig reden om te klagen. Het is een spel dat nieuwe invloeden van de MOBA gebruikt en deze goed gebruikt, waarbij krachtige elites worden gemengd met tactisch interessante eenheden om geweldige slagveldmomenten te creëren, terwijl je een interessant garen spint van drie verschillende perspectieven.

De langdurige singleplayer-campagne maakt je verslaafd en geeft je een geweldige basis in een behoorlijk complexe gameplay. De multiplayer is intens, uitdagend en wijkt sterk af van de gemiddelde RTS, maar ook snel, spannend en boeiend. Zet alles bij elkaar en je hebt een Dawn of War met echte energie en kracht.