Assassin's Creed: Rogue - Remastered recensie

Beschikbaar op Xbox One (geteste versie), PS4, pc
Arme oude Assassin’s Creed: Rogue. De minst geliefde en meest ondergewaardeerde franchise, werd uitgebracht om de laatste generatie gamers tevreden te houden. Ondertussen genoten hun gelukkige vrienden van de volgende generatie van Assassin’s Creed: Unity (alleen deden ze dat niet); en deze remaster komt nu maanden na de beste Assassin's Creed in jaren. Hierdoor blijft Assassin’s Creed: Rogue - Remastered op een vreemde plek achter. Ik begrijp waarom ik en zo velen Rogue leuk vonden op de eerste release, maar na Assassin’s Creed: Syndicate uit 2015 en die van vorig jaar Oorsprong, kan deze update een te grote stap achteruit zijn.

Rogue lijkt veel op Revelations - de ietwat rommelige sluitsteen van de Ezio-trilogie die Ubisoft in 2011 uitbracht. Het is net zo goed een uitbreiding als een echte nieuwe game, met een nieuwe bestemming voor de engine, mechanica en sommige van hetzelfde locaties en activa als Assassin's Creed III en de briljante Black Flag, maar met een geheel nieuwe verhaallijn.

Koop Assassin's Creed Rogue: Remastered van Amazon verenigd koninkrijk

Er wordt veel gerend rond de Noord-Atlantische kust van Amerika, de wildernis van New England en New York City in de stijl van AC3, plus een heleboel zeilen, zeeslagen en plundering in de stijl van Black Vlag. Als je bekend bent met het laatste, biedt Rogue je meer van hetzelfde.

Verwant: Sea of ​​Thieves

Alleen is er een twist. Rogue is een grimmiger, donkerder verhaal dat dingen door elkaar haalt door de avonturen van een afvallige huurmoordenaar te verslaan. De actie overbrugt de kloof tussen Black Flag en Assassin’s Creed III, te beginnen met Irish Amerikaanse huurmoordenaar, Shay Patrick Cormac, in de leer bij Achilles, de mentor van Connor in de eerste van die spellen.

Shay probeert zijn stempel te drukken op de broederschap, wordt kapitein van een schip en vecht tegen Britse en Tempeliers in de ontluikende VS, wanneer een catastrofe hem ertoe brengt zijn geloof in twijfel te trekken. Jaren later sluiten we ons weer bij hem aan, terwijl hij wraak zoekt op zijn eens kameraden en de krachten bundelt met de Tempeliers om de Assassijnen te stoppen.

Dit verandert een deel van de dynamiek van het spel. Waar je als huurmoordenaar tempeliersdoelen zou kunnen besluipen, hier zul je merken dat je ze verdedigt en de moordenaars van de Broederschap plukt voordat ze toeslaan. Soms zul je het doelwit zijn, luisterend naar het gefluister van je potentiële moordenaars, en stop ze voordat ze je een halt toeroepen.

Gedeeltelijk historische samenzweringsthriller, deels dodelijk kat-en-muisspel, Rogue is misschien wel meer vermakelijker aan land dan ACIII of Black Flag - een spel dat altijd op zijn best was op de open water.

Rogue gooit ook wat handig nieuw speelgoed in, waaronder een multifunctionele granaatwerper en een stil luchtaangedreven sluipschuttersgeweer dat wordt gebruikt om verdovende darts en drugs af te geven die je vijanden gek maken. Je schip - de Morrigan - krijgt een smakelijke uitrusting om op te starten, niet in de laatste plaats wat zware artillerie, een brute stormram en een primitief snelvuurkanon.

Verwant: Beste PS4-games

Na een langzame start komt Rogue vrij goed in zijn tempo, de actie slaat over van zeegevechten in de ijskoude Overnames van Atlantische tot kustforten en spannende, verhalende missies in de straten en op de daken van New York.

Net als bij ACIII zijn er bijna te veel activiteiten, maar Rogue hanteert een onbeperkte buffetbarbenadering: heb wat je wilt, laat wat je niet achterlaat. Je moet een bepaalde hoeveelheid piraterij of walvisjacht doen om genoeg geld te verdienen om de De persoonlijke uitrusting van Morrigan en Shay, maar niemand dwingt je om vaten te maken of door elk pictogram te bladeren de kaart. En in Shay heeft Rogue een van de meer sympathieke hoofdrolspelers uit de serie, met zijn eigen manier van denken en zijn eigen interessante morele boog.

Kortom, dit is helemaal geen slechte Assassin’s Creed. Het probleem is dat het niet essentieel aanvoelt. Dit is niet de schuld van de remaster. Als de laatste Assassin's Creed van de laatste generatie zag Rogue er al redelijk goed uit, en hoewel de gezichtsvormgeving van de personages en de animatie er onhandig uit kan zien, is het verrassend hoe veel glitchy overgangen tussen animaties waar we mee te maken hadden - HD-texturen en vernieuwde verlichtingssystemen doen er behoorlijk goed aan om Rogue eruit te laten zien als een huidige generatie spel. Het is vooral sterk op zee, waar het diepgroene water en de ijsbergen van een ijzige Noord-Atlantische Oceaan ervoor zorgen dat Rogue eruitziet als de winterversie van Black Flag's eindeloze zomercruise op het Caribisch gebied. Op zijn best is het een werk van grimmige, koude schoonheid.

Op andere gebieden is het niet zo goed gedragen. Het is frustrerend dat er zoveel bomen, kliffen en muren zijn die je niet kunt beklimmen. Het tegenzware melee-gevecht voelt nu onhandig aan, vooral als je tegenover meerdere vijanden staat en niet kunt ontsnappen. Enkele uren later begon ik schepen aan stukken te blazen en hun lading te redden, omdat ik gewoon geen ander gevecht op de dekken kon aangaan.

Verwant: E3 2018

Zoals met alle ‘Amerikaanse trilogie’ van Creeds, zijn de architectonisch saaie steden op een laag niveau gewoon niet zo leuk om te racen en rond te sluipen. Hoewel de missies op het land gevarieerder en interessanter zijn dan die in Black Flag of AC3, zijn het nog steeds variaties op extreem versleten thema's.

De manier waarop de kaart is opgedeeld in brokken met daartussen laadschermen is echt saai. Hoewel Rogue een interessant, experimenteel randje heeft, kun je zien dat het een serie is die dringend opnieuw moet worden uitgevonden - van het type dat het kreeg in Syndicate en Origins. Het is een boeiend avontuur in de open wereld - meestal - maar hoe meer je speelt, hoe meer herhaling en frustratie door het hout begint te sijpelen.

Vonnis
Is de geremasterde Rogue het spelen waard? In het onwaarschijnlijke geval dat je een enorme AC-fan bent die dat nog nooit heeft gedaan, dan wel. Rogue vult enkele van de hiaten in het overkoepelende verhaal op en breidt uit met personages uit zowel ACIII als Black Flag. Als je Black Flag hebt gespeeld en ervan hield en een soortgelijke ervaring wilt, vul dan je schoenen aan.

Als je echter een meer casual fan bent van de serie, dan is dit pas de op drie na beste Assassin’s Creed op hardware van de huidige generatie, en er zijn andere, sterkere spellen in de open wereld als je gewoon meer van dit soort wilt van ding. Het is geweldig om te zien dat Rogue er zo goed uitziet, maar het lijkt voorbestemd om een ​​bijverhaal te blijven, geen klassiek hoofdstuk in de saga.