The Last of Us recensie

Exclusief voor PlayStation 3

We gaan aan de slag. Met The Last of Us heeft Naughty Dog een recente PlayStation 3-klassieker gemaakt die gelijk is aan Uncharted 2 en 3; een verhaalgestuurd actie-avontuur dat presteert op alle technische, verhalende en gameplay-fronten, hoewel soms minder op voorhand over het tot het uiterste drijven van de console-hardware. Grappig genoeg is het ook een reactie op Uncharted. Waar Uncharted naar de Hollywood-kaskraker keek voor inspiratie, door op een vlotte manier drama, romantiek en geweld te mixen, daar is het niets glibberigs aan The Last of Us. Het is een duister en wreed spel, zelfs meer dan bijvoorbeeld de herstart van Tomb Raider dit jaar. Er is iets moeilijks en compromisloos in zijn wereld en in zijn strijd dat zegt: "dit is nog steeds entertainment, maar denk eens goed na over wat je doet. Hoe voelt het?"

Bekijk de lanceringstrailer van The Last of Us:

The Last of Us: Hello Cruel World

De wereld die het presenteert is van ons, maar twintig jaar nadat een ziekte de meerderheid van de wereldbevolking heeft besmet en ze heeft getransformeerd in vreemde schimmelmutanten die zich tegoed doen aan menselijk vlees. Degenen onder ons die achterblijven, leven in gebarricadeerde steden die worden gecontroleerd door totalitaire regeringstroepen en die hun brood verdienen hoe we maar kunnen. Joel, de held van het spel, is een schutter en drugssmokkelaar geworden, soms in samenwerking met een verzetsgroep, de vuurvliegjes, maar op geen enkele manier verbonden met hun zaak. Terwijl ze wraak nemen op een dubbelhartige criminele bendeleider, raken Joel en zijn partner, Tess, verwikkeld in een plan om een ​​jong meisje, Ellie, de stad uit te krijgen. Het verhaal houdt bij wat er gebeurt op weg naar buiten, en wat er gebeurt als het allemaal misgaat.

Het is niet moeilijk om de inspiratie voor het grote scherm en het kleine scherm te herkennen - qua inhoud en toon is dit The Road meets The Walking Dead ontmoet 28 Days Later en 28 Weeks Later en Day of the Dead, met accenten van Children of Men en Stalker. Qua gameplay zijn er elementen van Uncharted in kleine delen van platformactie of de third-person gunplay, maar The Last of Us heeft net zoveel te danken aan stealth en survivalhorror als aan de actiespel.

The Last of Us: The Breakdown

Als je het koud bekijkt, zou je het hele spel kunnen opsplitsen in brokken of ontmoetingen. Joel en zijn huidige metgezellen moeten van A naar B komen, en er staan ​​geïnfecteerde of menselijke agressors in de weg. Je kunt proberen ze voorbij te sluipen, achter dekking gehurkt en van het ene obstakel naar het andere te fladderen, of je kunt proberen het uit te schieten met een pistool, geweer, boog en jachtgeweer. Je kunt achter je vijanden sluipen en ze een voor een neerhalen met een wurggreep of shiv, of je kunt proberen vallen te plaatsen om ze te overmeesteren.

Plan A valt vaak uiteen in Plan B voordat alle plannen uit het raam verdwijnen, in welk geval je manisch een mix van al het bovenstaande zult proberen. Uiteindelijk werk je door de ontmoeting of sterf je en begin je opnieuw.

Naughty Dog doorbreekt deze basissjabloon vakkundig door de vijanden en de situaties te variëren, en door je zo'n rijke set tools te geven om je werk mee te doen. Stealth-, afstands- en contactwapens spelen allemaal hun rol, en sommige moeten worden gemaakt of geüpgraded met behulp van weggegooide voorraden. Sommige knutselwerken kunnen in het veld worden gedaan, terwijl voor serieuzere wapenupgrades een werkbank nodig is. Ondertussen vecht je door deels ondergelopen woestenijen, de begraafplaatsen en achtertuinen van het verlaten kleine stadje Amerika en de grimmige stedelijke schuilplaatsen van de meest gedegenereerde overlevenden. Het is geen pretje, tenzij je houdt van de geur van bederf en de smaak van roest en bloed.

Slim voegt de noodzaak om te scavenge een mooie risico / beloningsstructuur toe aan de mix. Hoewel elk hoofdstuk eigenlijk vrij lineair is, zijn er altijd gebouwen en bijgebouwen om te verkennen. Hierdoor krijg je altijd meer voorraden, maar het verhoogt ook de dreiging van een aanval. Ondertussen zijn er kleine puzzels die moeten worden opgelost, meestal met het verschuiven van planken om daken over te steken of slaat over om hoge richels te bereiken, hoewel de zaken soms gecompliceerd worden door bedreigingen in de onmiddellijke omgeving omgeving.

The Last of Us: Seamless Stealth, Action en Survival

Het belangrijkste is dat al deze elementen naadloos samenwerken. De stealth-bedieningselementen zijn eenvoudig, intuïtief en voorspelbaar. Verrassingsaanvallen en grijpbewegingen komen vanzelf met één druk op de knop. Door de R2-knop ingedrukt te houden, luistert Joel, wordt het gebied donkerder en wordt de positie van naderende vijanden gemarkeerd. Crafting en healing werken langzaam genoeg om ervoor te zorgen dat je beide in het heetst van de strijd vermijdt, maar snel genoeg dat je kunt ontsnap aan vijanden met een snelle sprint, spring dan in een hoek en zorg dat je opgelapt wordt of je honkbalknuppel meer dodelijk.

Het richten en schieten van de derde persoon werkt net zo goed als in Uncharted, maar met een meer realistische benadering van richten, vuursnelheden en herladen. In Uncharted kun je bijna ongestraft machinegeweervuur ​​rondspuiten. In The Last of Us huiver je als een headshot niet raakt. En hoewel geïnfecteerde vijanden redelijk dom spelen en het gevaarlijkst worden als je in paniek raakt of als ze in aantal opduiken, zijn menselijke vijanden een beetje slimmer. We hebben momenten gehad van farce waarbij we regeringstroepen rond het meubilair achtervolgden, maar ook momenten waarop we omsingeld, te slim af en te slim af waren.

The Last of Us: plot en karakter

Dit alles is geweldig, maar niet noodzakelijk de ingrediënten van een klassieker. Wat The Last of Us meer maakt dan alleen een goed spel, is het verhaal en de sfeer. Het helpt dat er een echte diepte in de personages zit, en het is het soort diepte dat uit de prestaties en de dialoog, niet een spoor van achtergrondinformatie die je zou moeten laten begrijpen hen.

`` Show, don't tell '' is de oude Hollywood-stelregel, en The Last of Us volgt het grotendeels, met Joel's wereld vermoeide houding duidelijk in elk woord en elke animatie, en zijn tienerlast Ellie's jeugdige geest gewoon de dezelfde. De game gooit ze vervolgens in situaties die niet alleen je vaardigheden als speler testen, maar nieuwe aspecten van hun personages onthullen. Uiteindelijk kan het je niet schelen omdat je constant wordt verteld dat je om je moet geven, maar omdat je deze mensen hebt leren kennen en leuk vindt.

Tess, Ellie en de andere CPU-gestuurde personages spelen ook een cruciale rol. Op het ene niveau bieden ze effectieve en soms onvoorspelbare ondersteuning, gooien ze je munitie of komen ze te hulp als je overspoeld bent, maar ze vullen ook de opzettelijk spaarzame soundtrack van de game met leven, met natuurlijk klinkende dialogen die je verder in het verhaal meenemen terwijl de actie stil is vordert. Er zijn tussenfilmpjes, maar waar mogelijk werkt de game hard om de flow niet te vertragen.

The Last of Us: graphics, geluid en sfeer

De graphics zijn ondertussen altijd fantastisch, met enkele van de meest gedetailleerde personages, monsters en omgevingen die we hebben gezien op PS3, en verbluffende verlichting die wordt gebruikt met een echt oog voor de fijne kunst van cinematografie. Buiten de stad is het een weelderige en groene soort apocalyps, met de natuur te midden van stedelijk verval, en sommige van de vergezichten zijn ronduit prachtig. Bekende omgevingen - kantoorgebouwen, appartementen, achtertuinen, winkelstraten, een school in de voorsteden - zijn verwrongen in locaties voor hectische gevechten om te overleven tegen Infected en de meest wilde mens vijanden. Het naast elkaar plaatsen van het normale en het abnormale is hier net zo effectief als in The Road of The Walking Dead.

Bovenal gedijt The Last of Us op zijn atmosfeer. Het is moeilijk om het eng te noemen in de zin van een Resident Evil of Dead Space 1 en 2, maar het is verschrikkelijk gespannen, je ingewanden in de knoop raken terwijl Joel besmet voelt om de hoek of je zit vast met moorddadige overlevenden allemaal in de omgeving van. Je leert al snel de verschillende soorten Infected kennen en begint bang te worden voor de blinde maar niet te stoppen Clickers en de afschuwelijke, overbelaste Bloaters, en een deel van de menselijke tegenstand is niet meer liefdevol. Het geweld als het komt is snel, brutaal en verrassend grafisch, maar zelden goedkoop. Het is het soort geweld dat ervoor zorgt dat je je hoofd wilt afwenden, hoewel er zoveel wordt gesuggereerd als daadwerkelijk wordt getoond.

Zoals altijd is het de soundtrack die veel van het zware werk doet. De score, opzettelijk uitgekleed en zwaar op wasbeurten van synthesizers en met de vinger geplukte akoestische gitaar, is afwisselend donker en zenuwslopend, en dan vreemd warm. Het gebruik van effecten is even gericht, wat betekent dat gebeurtenissen echte impact hebben wanneer dat nodig is.

Vonnis

Het is gemakkelijk om The Last of Us te deconstrueren, naar alle afzonderlijke elementen te kijken en te zeggen dat het niets nieuws of speciaals doet. Je kunt klagen dat het lineair is, dat het spelers de echte keuze ontzegt en dat sommige van de middelen die worden gebruikt om te voorkomen dat je de huidige bubbel verlaat, duidelijk kunstmatig zijn. Maar als je het speelt, doet dit er allemaal niet toe. Het gaat erom dat Joel en Ellie hen naar hun bestemming brengen en dit rijke verhaal tot een einde brengen. The Last of Us is misschien niet de meest verbluffend originele of verbluffende game die je dit jaar zult spelen, maar het is een intelligent, gepolijst en grimmig bevredigend kunstwerk op het gebied van gaming.

Lees verder: Beste games van 2013