Call of Duty 3 recensie

"’ Platformen: Xbox 360, Xbox, PS2, PS3, Wii - Xbox 360-versie beoordeeld. "’

Call of Duty 2 moet een moeilijke daad zijn geweest om te volgen. Voor de meeste mensen was het de onwaarschijnlijke ster van de 360-lanceringsreeks, die het gat opvulde dat was achtergelaten door de teleurstellende Perfect Dark Zero en een nieuwe golf van consolegamers voor het soort visuele effecten van de volgende generatie en rijke, meeslepende FPS-gameplay die voorheen alleen pc-bezitters hadden ervaren. Bovendien was het een spel dat zelfs degenen die beweerden zich dom te vervelen van spellen uit de Tweede Wereldoorlog, hadden te bewonderen, alles uit de kast gehaald om een ​​ervaring van praktisch opera-intensiteit op te leveren. Sindsdien heeft het zijn aantrekkingskracht ook niet verloren, dankzij een boeiend multiplayer-aanbod. CoD2 werd bij de lancering een Live-hoofdbestanddeel en heeft sindsdien niet meer de toppositie verlaten.

En het trieste is dat Call of Duty 3 het niet helemaal heeft kunnen volgen. Het is moeilijk te zeggen of de redenen te maken hebben met een verandering van ontwikkelaar (Infinity Ward overhandigt aan Treyarch) of een gehaast releaseschema (het is minder dan een jaar geleden dat CoD2 verscheen), maar CoD3 voelt zeker het mindere spel. Het is alsof het is samengesteld door een team dat slechts een gedeeltelijk idee heeft van wat Call of Duty heeft aangezet; zij hebben bombast aanzien voor drama, overdaad voor tempo en kwantiteit voor bevrediging. Het resultaat is een game met echte momenten van genialiteit, maar dat is over het algemeen een beetje een teleurstelling.

Toegegeven, de game maakt zeker een geweldige eerste indruk en raakt je hard met een showcase-aanval die laat zien dat de verbeterde CoD2-engine niet traag is. De texturen zijn even rijk, de animatie even geloofwaardig en de rook-, explosie- en deeltjeseffecten even dynamisch zoals ze de vorige keer waren en - totdat Gears of War eraan komt - zijn de weerseffecten ongeveer het beste in de omgeving van. En bovendien gooit het spel een mooi nieuw zwaaiend gras-effect in, dat op een handvol niveaus goed wordt gebruikt. Naarmate het spel beweegt, begint de glans echter een beetje te vervagen. Zijn er in die Franse boerderij evenveel levendige details als in de steegjes en interieurs van de Noord-Afrikaanse steden CoD2? Is de sfeer net zo huiveringwekkend als in Stalingrad? Is er hier echt iets - wuivend gras opzij - dat we nog niet eerder ergens anders hebben gezien?

En dit brengt ons keurig bij een ander groot probleem. Onthoud: CoD2 gaf ons drie campagnes - Stalingrad, Noord-Afrika en de aanval op Normandië - en na de eerste paar levels konden we er tussen vliegen. CoD3 concentreert zich echter op één enkele campagne: de ontsnapping in Normandië waarbij de geallieerden van de bruggenhoofden wegtrokken om Parijs te veroveren. Nu kan ik zien wat Treyarch probeerde te doen: drie verhalen samenvoegen die verschillende aspecten van de campagne vertegenwoordigen samenhangend geheel, zodat je de verschuiving van de ene fase van de invasie naar de volgende kunt voelen - maar de keerzijde is een verlies van broodnodige verscheidenheid. Simpel gezegd, CoD3 voelt een beetje beperkt in zijn palet, en het trieste feit is dat het - voor delen van het spel voor één speler - allemaal een beetje eentonig wordt.

Nee wacht. Er zijn fantastische momenten. Sommige van de grote gevechten zijn bijna angstaanjagend; het is moeilijk om te weten waar je heen moet te midden van de enorme hoeveelheid lawaai en geweld die naar je wordt gegooid. Je merkt dat je van kaft naar kaft kruipt, alleen maar om tijd te vinden om je te oriënteren en uit te zoeken wat je verdomme nu moet doen. Af en toe herhaalt Treyarch deze truc, en het werkt altijd als gangbusters. Dan, na een vroege trog, begint het spel met een zeer plezierige aanval op een brandstofdepot (nazi's en exploderende vaten zijn altijd een vermakelijke mix) en een kort maar opwindend tankritgedeelte dat zwaar is op de grote gieken en verbrijzeld metselwerk. Dat wordt dan gevolgd door een mooi niveau waarop je door een schaduwrijk bos sluipt en de jacht oppakt met een sluipschuttersgeweer terwijl je geniet van de weelderige vegetatie. Allemaal goed spul.

Tussen de goede dingen in komen echter verschillende niveaus die in de categorie ‘dezelfde oude, dezelfde oude’ vallen. Wil je echt schuren en herenhuizen van nazi's blijven opruimen, terwijl je van verdieping naar verdieping werkt? Wat vind je van het vooruitzicht dat er meer bunkers zullen worden geïnfiltreerd en dat er meer luchtdoelkanonnen zullen worden vernietigd? Het grootste probleem van CoD3 is dat er een echt gevoel van déjà vu is en - erger nog - het gevoel dat het de vorige keer allemaal leuker was.

Dat komt omdat het tempo dit jaar is uitgeschakeld. Call of Duty 2 had meer missies (27) en slechts een paar waren langer welkom. Elk opgebouwd vanuit een hectische intro, via een paar crisispunten, zwellend naar een grote, sappige climax. De actie was prachtig georkestreerd en de altijd gespannen vuurgevechten werden onderbroken door enkele geweldige filmische momenten. Er was angst, er was paniek, er was adrenaline, er was spanning en ontlading. Hier zijn er minder missies (14) en hoewel ze langer zijn, zijn ze niet altijd op een goede manier langer. De besten blijven doorgaan met een behoorlijke lik, maar de ergste treuzelen van doel naar doel alsof elk een quotum van minuten te bezetten heeft, maar geen grote behoefte om je bezig te houden. Een handvol slepen eindeloos, en als je vastzit aan dingen om te doen, gooi je gewoon golf na golf meedogenloze nazi's naar je. Een level halverwege daalt af in een reeks vermoeiende aanvallen op een gehavende fabriek, met tanks die moeten worden vernietigd terwijl ze constant worden lastiggevallen door regenererende sluipschutters. Als ik de game niet had herzien, zou ik al mijn wilskracht hebben gekost om niet op dat moment te stoppen met spelen.

Er is mij verteld dat de AI is verbeterd en dat er periodes zijn - vooral op het niveau van de moeilijkheidsgraad van veteranen - wanneer de nazi's lijken te denken en meer te doen dan de oude schiettent routine. Er zijn echter nog steeds genoeg gelegenheden waarbij ze ter plekke geworteld lijken, om de paar seconden opduiken om nog een foto te maken, en er zijn enkele bizarre secties waarin als je schiet op één goosestepper, je kunt gewoon de vizieren op hun plaats houden, veilig in de wetenschap dat zijn kameraden genereus in dezelfde positie zullen stappen, klaar voor hetzelfde behandeling. Slim? Niet precies.

Ondertussen voegen de veel gehypte ‘quicktime’-evenementen niet echt veel toe aan de ervaring. De plotselinge hand-aan-hand kladjes met vijandelijke troepen zijn simplistisch en niet bijzonder plezierig, terwijl de beslissing dat wel doet voer een driestaps-druk uit, beweeg die routine voor elke keer dat je een lading plaatst of een bom plaatst, is volkomen verbijsterend. Het wordt al snel extreem moe.

Al met al, als we alleen punten zouden toekennen voor de singleplayer, zouden we wanhopig op zoek zijn naar een zeven en verschrikkelijk naar een zes slingeren. Gelukkig heeft CoD3 daarom één grote redding: multiplayer.

Aan de ene kant is het een veel complexer spel voor volwassenen dan vorig jaar. Er is deze keer meer een teamfocus, ondersteuning voor 24 spelers, plus een handvol nieuwe modi, met oude favorieten zoals team deathmatch (nu teamgevecht) en hoofdkwartier vergezeld door een Battlefront-stijl War-modus en single-flag Capture the Vlag. Sterker nog, we krijgen een arbeidersklasse systeem, met medici, zware mitrailleurs die ondersteunende troepen inpakken en stiekeme, snipende verkenners bovenop de meer traditionele schutters en aanvalstroepen. Voeg hier een reeks voertuigen aan toe, waaronder jeeps en motorfietsen om rond te rijden, en we beginnen echt warm te worden. Bovendien is het kaartontwerp absoluut fantastisch.

Er zijn enge dorpen, waar het open land tussen huizen en boerderijgebouwen jachtterrein wordt voor potentiële sluipschutters en het spel een reeks gespannen wordt, die de eerste afstanden beweegt. Er zijn enkele ingewikkelde stadsplattegronden vol met snelkoppelingen naar steegjes en dreigende vensters om je op de hoogte te houden tenen en een uitgestrekte dam die perfect is om rond te racen op een motorfiets, klaar om in de vijandelijk hoofdkwartier. Het is niet zo geavanceerd als Battlefield 2: Modern Combat, maar het voelt lichter, strakker en directer plezier aan. Sterker nog, ik heb er moeite mee om aan een console-gebaseerd multiplayer-aanbod te denken waar ik meer van heb genoten. Als Activision zich herinnert het te ondersteunen en nieuwe kaarten en tweaks blijft toevoegen, begrijp ik niet waarom het niet zou moeten nemen het over van het origineel als de 360 ​​Live-favoriet - op voorwaarde dat Gears of War niet de positie inneemt eerste.

In feite is multiplayer gemakkelijk goed genoeg om de score met twee punten omhoog te duwen naar een acht. Houd hier rekening mee als je een hekel hebt aan online shooters of te gierig bent om voor Xbox Live te betalen - dit is nog steeds niet de beste game die je deze maand zou kunnen kopen. Anders is het echter een gelukkige ontsnapping uit de greep van middelmatigheid voor Call of Duty 3. Geef ons de volgende keer, Activision, een singleplayer-ervaring die de naam Call of Duty waard is, of wacht tot je iemand hebt gevonden die dat kan.

"'Vonnis"'

De singleplayer is het ei van een kapelaan, en hoewel sommige delen geweldig zijn, zijn sommige behoorlijk verrot. Multiplayer redt de dag en biedt een spannende ervaring die de Tweede Wereldoorlog een tijdje online zal houden.