Olympus E-PL2 recensie

Met de belofte van ‘probleemloze’ fotografie voor diegenen die foto's van hogere kwaliteit willen maken dan hun huidige compact mogelijk maakt, is de 12,3 effectieve megapixel E-PL2 Olympus 'vierde Micro Four Thirds compact system Digital Pen camera. Het komt in de nasleep van 2009 E-P1, zijn grotere broer in de E-P2, en de E-PL1 van vorig jaar, waarvan dit zijn directe, beginnersvriendelijke afstammeling is. De verleidelijke toonhoogte voor het spiegelloze model is opnieuw DSLR-achtige kwaliteit - dankzij een fysiek grotere chip dan uw conventionele compactcamera, plus verwisselbare lenzen - en met shoot-from-the-hip toegankelijkheid en draagbaarheid.

Met de fabrikant die schijnbaar afstand heeft gedaan van toekomstige digitale SLR-plannen na de laatste snik-release van de E-5, er is nu veel meer te danken aan het succes van de Pen, vooral wat betreft het behoud van de erfenis en het prestige van het merk onder fotografen op alle niveaus. Dus hoe zit het met de nieuwe E-PL2? Nou, om te beginnen is het beschikbaar voor ongeveer  £ 500, afhankelijk van de kitlensconfiguratie waarvoor u wilt kiezen (we kijken naar de 14-42 mm (28-84 mm 35 mm equivalent) kitlens), dezelfde prijs als een instap-DSLR, zoals de Nikon D3100, met een eigen standaardlens.

Zoals de directe rivaal van Panasonic in de GF2, is er niet een alleen geadverteerde optie voor iedereen die overweegt om te upgraden vanaf een eerdere iteratie, hoewel ze te vinden zijn voor ongeveer £ 380. Andere spiegelloze compacte systeemconcurrenten zijn natuurlijk de Sony NEX-3 en NEX-5, de Samsung NX-serie, en tot op zekere hoogte Ricoh's modulaire GXR-systeem, waarop niet alleen de lens maar ook de sensor verwisselbaar is. De grote twee van Canon en Nikon houden hun lippen stijf op elkaar of en wanneer ze zullen deelnemen aan dit specifieke ‘hybride’ camerafeest.

Bemoedigend voor iedereen die voor het eerst het eigen camerasysteem van Olympus koopt en gezien de toekomstige uitbreidbaarheid ervan, zijn er nu 16 Micro Four Thirds-lenzen en drie andere conversielenzen, met oudere Four Thirds DSLR-optiek die kan worden bevestigd via een optionele adapter ring. Dit in tegenstelling tot een jaar of zo geleden waar een veel kleiner assortiment beschikbaar was.

Terwijl de originele E-PL1 er iets meer plastic uitzag en aanvoelde in vergelijking met de metalen E-P1 en E-P2, dat is niet zo duidelijk het geval met de E-PL2, althans wat betreft de incarnatie met zilveren body die we op de proef hadden. Anders nemen de E-PL2- en de E-PL1-modellen naast elkaar evenveel ruimte in, waarbij de verschillen eerder subtiel dan substantieel zijn. Het nieuwere model is comfortabeler vast te houden dan de E-PL1 dankzij een meer afgeronde greep aan de voorkant en een nieuw geïmplementeerde curve aan de achterkant waardoor de duim comfortabel op de achterplaat rust; hoewel hierbij de ingebouwde luidspreker wordt geblokkeerd. Voor de rest zijn de camera's aan de voorkant identiek.

Op de bovenplaat van de E-PL2 vinden we dezelfde integrale pop-up flitser, slank verzonken in de carrosserie wanneer deze inactief is, flitsschoen voor optionele flitser met accessoirepoort (nu ook in de tweede generatie) voor de bevestiging van een optische of elektronische zoeker (EVF) of zelfs een microfoon die er net achter is verscholen, plus een identieke opnamemodus van een halve cent wijzerplaat. Dit biedt de standaard P, A, S, M creatieve instellingen voor diegenen die de handen willen pakken, een speciale instelling voor Olympus Art Filter digitale effecten (meer waarop later), plus scènemodi, videomodus (hoewel er ook een speciale instant-opnameknop aan de achterkant is) plus een verzameling scènemodi, 22 in totaal.

De ontspanknop is nu bijna twee keer zo groot als die op de E-PL1, zodat deze zowel duidelijker als comfortabeler in gebruik is, terwijl de aan / uit-knop is omgekeerd verwisseld van een ronde knop naar een smalle ruitvormige knop en verder verzonken in de bovenplaat om onbedoeld gebruik te voorkomen activering.

Aan de achterkant van de E-PL2 is het meest opvallende verschil dat het LCD-scherm groter is gemaakt dan dat van zijn voorganger (het is nu 3-inch met een resolutie van 460.000 pixels), wat altijd welkom is, en vooral als er geen aparte zoeker is die bij de camera. Het tweede dat je oppikt, is dat de grote rechthoekige en plastic-achtige bedieningselementen aan de rechterkant zijn geweest geschakeld voor kleinere, afgeronde knoppen die vrijwel dezelfde functies hebben, maar opnieuw zijn aangepast in termen van positionering. De bedieningstablet in de stijl van de kruistoetsen op de E-PL1 is vervangen door een pad met een scrollwieltje dat we gewend zijn te zien op Canon PowerShot-modellen, maar waar we geen grote liefde voor hebben, omdat het gewoon lastiger is om nauwkeurig te gebruiken in onze mening. Voor het overige zijn de instellingen eromheen exact hetzelfde als die op de E-PL1, namelijk bedieningselementen voor belichting, flitserinstellingen, zelfontspanner en transportmodus plus het regelen van de AF-punten. Het ontbreken van een speciale ISO-knop is een beetje vervelend voor de meer veeleisende gebruiker.

Afzonderlijke HDMI- en gecombineerde AV / USB-uitgangspoorten bevinden zich onder een dunne plastic klep aan de zijkant van de camera, terwijl een centrale schroefdraad aan de basis de mogelijkheid biedt om een ​​statief te bevestigen. Het compartiment en de stevige beschermbeugel voor de oplaadbare lithium-ionbatterij en optionele SD / SDHC / SDXC kaart bevinden zich ook op dezelfde plaats, dus zoals we zeggen is de E-PL2 meer een subtiele verfijning van de E-PL1 dan compleet make-over.

Ook overgenomen van zijn voorganger waarop de functie voor het eerst werd geïntroduceerd, is de ‘Live Guide’ van Olympus. Toegankelijk als een werkbalk die aan de rechterkant van het scherm verschijnt, met een druk op de ‘OK’ -knop op de achterplaat als de modusknop naar iAuto wordt gedraaid (aanwijzen en fotograferen intelligent Auto). Hierdoor kunnen gebruikers de helderheid van het beeld en de kleurverzadiging stapsgewijs en handmatig aanpassen en bewegingsonscherpte introduceren via de modus ‘Express Motions’. Eventuele aanpassingen worden in realtime op het scherm getoond, zodat u altijd ongeveer weet hoe uw afbeelding eruit komt te zien. Net als bij de XZ-1 compact, krijgen we ook een gedeelte met korte hints en tips waarin wordt beschreven hoe u betere foto's kunt maken. Dit komt alleen tevoorschijn bij het fotograferen met de iAuto-modus, dus meer ervaren gebruikers in de programma- of handmatige modus kunnen deze indien nodig volledig omzeilen.

Er zijn in totaal zes creatieve filters en ze zijn identiek aan degene die worden aangeboden door de nog kleinere XZ-1 compact, een andere mogelijke concurrent voor de E-PL2 als je de mogelijkheid niet nodig hebt om lenzen te wisselen. Net als dat model zijn ze toegankelijk, of het nu gaat om het maken van foto's of High Def-video. Voluit dan is er Pop Art, Soft Focus, Grainy Film, Pin Hole, Diorama en Dramatic Tone. Zoals we in onze XZ-1-recensie opmerkten, is de Diorama-functie de steeds alomtegenwoordiger miniatuurmodus met een andere naam, die de scherpte gefocusseerd deel van de afbeelding op een smalle centrale strook, waardoor de optische illusie wordt gewekt dat we een speelgoedmodel bekijken in plaats van het echte ding. Het contrast en de kleurversterkende dramatische toon, geïntroduceerd op Olympus 'vlaggenschip E-5 DSLR, weerspiegelt de resultaten die kunnen worden bereikt met compactcamera's die een hoge dynamische bereikmodi, en zoals het klinkt, kunnen ze sfeer en diepte toevoegen aan opnamen die er anders nogal vlak en oninteressant zouden uitzien, rechtstreeks uit de camera.

Omdat de standaardzoomzoom van 14-42 mm die bij ons testexemplaar wordt geleverd, handmatig kan worden ingetrokken - om het totale volume te minimaliseren wanneer hij inactief is - is dit vertraagt ​​de activering tot de tijd voor de eerste opname, omdat u de lens eerst volledig moet ontvouwen om te voorkomen dat een sms-bericht u hierom vraagt ​​voordat er iets gebeurt gebeuren. Met de lens vooraf uitgeschoven, is het opstarten anders bijna onmiddellijk en in dat opzicht zeker een match voor elke DSLR.

Een halve druk op de ontspanknop en de E-PL2 doet zijn voorgangers E-systeem eer aan door bliksemsnel te zijn bij het bepalen van focus en belichting. Daarentegen zijn de schrijftijden in de modus voor één opname iets langzamer dan we hadden gewild, waarbij een JPEG met de hoogste resolutie ongeveer vier seconden nodig heeft om volledig in het geheugen te worden vastgelegd. Dat gezegd hebbende, kan de ongeduldige volgende JPEG's afvuren terwijl de vorige naar de kaart schrijft. Voor degenen die liever in handen blijven, is er de optie om ook onbewerkte Raw te maken, of Raw plus een van de verschillende niveaus van gecomprimeerde JPEG. Kies hiervoor en het is nu vijf seconden wachten. Anders is continu-opnamen een bescheiden drie frames per seconde - vergelijkbaar met een DSLR voor beginners.

In termen van opnamen bij weinig licht spreekt de E-PL2 zichzelf goed uit, waarbij ruis niet bijzonder ruïneus is in termen van zijn gruizige uiterlijk, zelfs niet bij de hoogste slag, ISO6400, optie. Houd anders vast aan een verrassend hoge ISO1600 als je elke korreligheid qua uiterlijk grotendeels wilt omzeilen.

Op de achterkant bevindt zich een speciale video-opnameknop. In tegenstelling tot de meeste compactcamera's tegenwoordig, zal op de nieuwste ‘Pen’ niet automatisch één keer drukken kick start met filmen als er een alternatieve foto-modus is geselecteerd op de bovenplaat wijzerplaat. Je moet hem fysiek naar de video-instelling op de draaiknop draaien en vervolgens op de rode knop drukken, wat voelt alsof een snelkoppeling opzettelijk is gemist. Deze gedachtegang voorkomt misschien onbedoelde activering, maar gaat tegelijkertijd ten koste van het verder stroomlijnen van de gebruiksvriendelijkheid.

Overigens is de 14-42 mm-lens die bij de camera wordt geleverd, een tweede generatie-eenheid die de bediening verbetert door dichtbij te zijn stil - de eerste liet een onaangenaam mechanisch knarsend geluid horen toen het probeerde om automatisch de focus te veranderen tijdens het filmen clips.

In termen van kleuren levert de standaard Natural Picture Mode-instelling tinten op die dat inderdaad zijn naturalistisch, zij het enigszins naar het warme toe, dat is wat je wilt van een minimum aan gedoe consumenteneenheid. De andere optie is natuurlijk Levendig, of kies gewoon voor een van de creatieve filters om wat extra pit te geven als realisme toch niet jouw ding is. De combinatie van lens en sensor levert hier voldoende details om ons ervan te verzekeren dat we niet alleen vanuit een bescheiden zak naar een beeld kijken snapper, maar er is nog steeds een algehele zachtheid die, voor ons, de ‘beet’ mist die wordt geleverd door een echte DSLR met zowel een fysiek grotere sensor als lens. Het nadeel is natuurlijk dat u waarschijnlijk eerder de E-PL2 meeneemt dan een kolossale geweldige DSLR. En als je kiest voor de Pen en de dunste pannenkoeklens die er is, past deze misschien gewoon op plekken waar een DSLR niet past.

"'Vonnis"'

In wezen is de E-PL2 een opgefokte E-PL1, een subtiele evolutie van zowel camera als kitlens, in plaats van revolutie, dus bestaande eigenaren hoeven zich niet gekwetst te voelen dat Olympus hen geen optie biedt om alleen op het lichaam te upgraden naar. Dat zouden ze in werkelijkheid ook niet hoeven te doen, want de E-PL1 blijft, ondanks het kleinere scherm, op zichzelf een perfect prijzenswaardige camera. We zijn grote fans van de Pen-serie en ze hebben meer een retro-charme dan de modernistische, utilitaire Panasonic Micro Four Thirds-modellen. Dat gezegd hebbende, de E-PL2 is minder een voor de hand liggende erfenis uit de jaren 60 dan de originele E-P1 of E-P2.

Alles in aanmerking genomen, zouden we nog steeds moeilijk kunnen kiezen tussen dit en het GF2, die in vergelijking alleen maar naar beneden valt omdat hij, in tegenstelling tot de E-PL2, geen integrale anti-shake in het lichaam heeft, maar verder voelen we ons meer gestroomlijnd en iets gemakkelijker te gebruiken. De Olympus reageert met zijn indrukwekkende en leuke creatieve filters, dus uiteindelijk is een persoonlijke kennismaking de beste manier om deze specifieke aankoopbeslissing te nemen.

"’ De volgende foto's zijn allemaal opgenomen als grote JPEG-bestanden van hoge kwaliteit onder beschikbaar natuurlijk licht, met automatische witbalans en de Olympus E-PL2 ingesteld op de ‘Natuurlijke’ beeldmodus. '' '

—-

—-

Met ISO ingesteld op Auto, heeft de camera correct vastgesteld dat ISO200 geschikt is voor de taak, wat ook de laagste handmatig selecteerbare instelling op de E-PL2 is.

—-

We zitten bij ISO 400, meestal het punt waarop wat subtiele beeldruis binnensluipt, maar hier is de het beeld blijft prijzenswaardig helder en van weinig verschil met wat we hebben gezien (of liever niet hebben gezien) ISO200.

—-

ISO800 en er is enige zichtbare verzachting bij het bijsnijden in het frame, maar nauwelijks op een merkbaar niveau.

—-

We zitten bij ISO1600 en de details beginnen iets korreliger te worden, maar slechts in geringe mate. We zouden zeker blij zijn om in deze omgeving te blijven fotograferen.

—-

Ruis is duidelijker zichtbaar over het hele frame bij de hogere ISO3200-optie, maar de prestaties zijn hier nog steeds vergelijkbaar met wat kleinere compactcamera's doen bij ISO800.

—-

Meer duidelijk korrelig weer bij ISO6400, maar nog steeds een resultaat dat men zou willen behouden, dus over het algemeen een lovenswaardig resultaat van de E-PL2.

—-

”” Een meer algemene selectie van testopnames wordt op deze pagina onthuld en dient vervolgens als een evaluatie van de E-PL2 in verschillende opnameomstandigheden met de 14-42 mm (bescheiden 28-84 mm equivalent) zoomlens op test gehecht."'

—-

De E-PL2 met 14-42 mm lens op de breedste equivalente 28 mm-instelling. Geen duidelijke tonvormige vervorming zichtbaar en goede scherpte van rand tot rand zonder duidelijke hoekverzachting. Een goede, gelijkmatige belichting en natuurlijke kleuren die voldoen aan de belofte van de ‘Natuurlijke’ beeldmodus van de camera.

—-

Inzoomen vanaf hetzelfde uitkijkpunt om te laten zien hoe de kwaliteit is aan het telefoto-uiteinde van dezelfde lens. We zijn wat detaildetails kwijtgeraakt en het beeld zou profiteren van verdere aanpassing / versterking van het contrast, maar desalniettemin een acceptabel niveau van detail en prestaties.

—-

Nog een groothoekopname, maar deze keer 's nachts en van het nieuwe Olympisch stadion. Gemaakt met de zelfontspannermodus van de camera om te voorkomen dat de hand wiebelt wanneer deze tegen een reling rust. Nogmaals, een goede hoek tot hoek scherpte en het soort detail dat we van een 12 megapixel model verwachten.

—-

"’ Hier zijn enkele algemene testopnamen gemaakt met de E-PL2 en 14-42 mm lens, zoals vermeld om een ​​idee te geven van prestatievermogen als het gaat om beeldkwaliteit, dynamisch bereik, kleurweergave en het brandpunt van de lens bereik. ''

—-

Een paar afbeeldingen die de mogelijkheden van de E-PL2 laten zien om zelfs op een saaie grijze dag een opvallend beeld te krijgen zonder toevlucht te nemen tot Photoshop, met dank aan het Dramatic Tone Art Filter.

—-

En hier is daarentegen een voorbeeld van wat haalbaar is met de creatieve filters van de E-PL2 als u gezegend bent met natuurlijk kleurrijke onderwerpen.

—-

Als een sombere Dramatic Tone-look niet jouw ding is, dan is er het alternatief om de kleurverzadiging te verhogen tot retina-verschroeiende niveaus via de Pop Art-optie. Als je je onderwerp echter verstandig kiest, kan het eerder een effectieve verbetering zijn dan een dwaze truc.

—-

Ter vergelijking: hier is een afbeelding die het soort kleuren laat zien dat wordt geleverd met de camera, terwijl de standaardinstelling voor de ‘Natuurlijke’ beeldmodus is ingesteld. Nogmaals, deze afbeelding zou baat hebben bij een aanpassing van de helderheid / contrast in Photoshop om een ​​beetje punch toe te voegen, maar is niettemin een meer dan acceptabele weergave.

—-