Metro: Last Light - Metro: Last Light

Metro: Last Light - wapens en munitie

Last Light is ook uitstekend in het integreren van ideeën uit de meer RPG-achtige titels in de STALKER-serie. Zelfs de meest simpele kogel is echt waardevol, en zonder filters voor je gasmasker ga je niet lang mee boven het oppervlak of, in sommige gevallen, beneden. Er zijn maar een paar basistypen geweren, maar deze kunnen worden aangepast om sluipschutterwapens, stealthwapens en overweldigde jachtgeweren te maken, en het aantal vijanden en de relatieve schaarste aan munitie zorgen ervoor dat je goed nadenkt over de wapens die je draagt ​​en ervoor zorgt dat je het juiste gereedschap hebt voor elk gegeven situatie. Verschillende wapens hebben een tastbare impact op de manier waarop je speelt. Rust een pistool uit met een nachtkijker en een suppressor, en je hebt het perfecte hulpmiddel voor stealth-kills in het middensegment. Rust een jachtgeweer met vier loop uit en je kunt maar beter snel en hard slaan.

Degenen die worstelen met meer cerebrale shooters, hoeven zich geen zorgen te maken. De standaard campagnemodus verhoogt opzettelijk de beschikbaarheid van munitie vanaf de gierige niveaus van het origineel Metro 2033, en brengt de moeilijkheidsgraad in evenwicht om ervoor te zorgen dat een agressieve aanpak niet hoeft te eindigen mislukking. Sommigen zullen misschien denken dat dit, en een verminderde nadruk op gasmaskers en straling, als verzwakking telt. Ze hebben misschien een punt, maar Last Light is nog mijlenver verwijderd van Call of Duty.

Metro: Last Light - Sfeer en beelden

Gedeeltelijk is dat een kwestie van verhaallijn, die dubbelzinniger is en niet zo vatbaar voor de gebruikelijke onzin. Dit is een wereld waar de begrippen goed en kwaad grotendeels vervaagd zijn, en waar je de helft van het spel onzeker bent of je held überhaupt wel het juiste doet. Dit is een spel waarin je meest onbaatzuchtige en heroïsche daden contraproductief kunnen zijn, in een variatie op het feit dat geen goede daad ongestraft blijft.

Veel van de sfeer komt niet van grote plotpunten en zware karakterisering, maar van de bijna incidentele dialoog die je op de achtergrond hoort, allemaal natuurlijk geleverd door een uitstekende cast. De mensen van de metro in Moskou hebben de tijd gehad om te acclimatiseren aan een meedogenloze realiteit; wat voor jou schokkend is, is normaal voor hen.

De graphics zijn ondertussen even effectief. De geteste PS3-versie lijdt aan het vreemde dubieuze model of de modderige textuur - de mutanten lijken bijzonder slecht - maar de gedetailleerde landschappen en weelderige verlichting, met een aantal indrukwekkende rook- en gaseffecten, maken eventuele tekortkomingen meer dan goed Daar. Het is onmogelijk om te zeggen dat Metro: Last Light ooit mooi is, maar op zijn best is het griezelig en overtuigend. Je ruikt bijna de vochtige gangen, het vet van de werkplaats, de stinkende geur van een half opgegeten lijk.

Metro: Last Light - Originaliteit en Pools

Waar Last Light naar beneden valt, is het gebrek aan originaliteit, maar ook poetsmiddel. Ondanks een slimme in-game begeleiding is de weg voorwaarts niet altijd duidelijk, en op een bepaald punt krabden we ons achter het hoofd totdat we toevallig op de juiste plek kwamen, wat leidde tot de volgende reeks. Sommige van de set-piece-gevechten zijn niet alleen generiek, maar onhandig afgehandeld, waardoor de speler weinig ruimte heeft om iets te doen, behalve afwisselend schieten en genezen. Het tempo is een beetje afwijkend, zodat sommige saaie secties slepen terwijl sommige geweldige secties voorbij zijn voordat ze zelfs maar zijn begonnen, en een beetje meer vertakking in de niveaus zou geen pijn doen. Al met al is Metro: Last Light een traktatie: een grimmig sfeervolle singleplayer-shooter met een geweldige setting, een behoorlijk verhaal en een ietwat ouderwetse aanpak. Sterker nog, het komt onverdund door ingeschakelde coöp-opties en teamgebaseerde modi.

Vonnis
Metro: Last Light is niet de meest originele of gepolijste shooter van de afgelopen twaalf maanden, maar wel een van de meest sfeervolle en meeslepende. Het is toegankelijker en completer dan Metro 2033, maar het heeft hetzelfde grimmige gevoel van plaats, samen met indrukwekkende graphics en een intrigerend plot. Fans van de STALKER-serie zullen misschien zeggen dat dit een stap te ver is richting Call of Duty, maar Last Light is eigenlijk dichter bij Half Life 2. Het is zelden zo geïnspireerd of inventief als Valve's klassieker, noch zo briljant als een Bioshock of Dishonored, maar het is een spel dat fans van intelligente sci-fi shooters nog steeds niet willen missen.

Lees verder: Beste games van 2013