Sony Walkman NW-E015 recensie

Sony heeft een benijdenswaardige geschiedenis in de entertainmentelektronica. Het heeft door de jaren heen vingers in de meeste taarten gehad, van tv's tot hifi, gameconsoles en muziekuitgeverijen, en heeft gaandeweg een aantal echt baanbrekende producten voortgebracht.

Maar ondanks zijn onbetwiste stamboom is de Japanse reus erin geslaagd zichzelf volledig te strompelen op de markt van digitale muziekspelers. Dit is niet het gevolg van een gebrek aan technische expertise. Elke digitale speler van Sony die ik heb beoordeeld, heeft een fantastische geluidskwaliteit. Maar iedereen die ik heb bekeken, heeft eigenaren ook gedwongen om de interne SonicStage-software voor muziekoverdracht en -beheer van Sony te gebruiken. En hoewel Apple erin is geslaagd om van deze praktijk een deugd te maken, is Sony's poging om het te evenaren altijd vreselijk geweest.

Helaas verschilt de 2GB NW-E015 van het bedrijf in dit opzicht niet van zijn voorgangers. Ondanks het USB-stick-ontwerp van de speler kun je er niet eenvoudig nummers naartoe slepen vanaf je harde schijf, Windows Media Player of een andere speler gebruiken die je misschien leuk vindt. De enige manier om tracks naar de NW-E015 over te zetten, is door SonicStage CP 4.3 op te starten, een tijdje te wachten totdat deze is opgestart... en vervolgens te wachten tot de informatie op de speler... en dan, wanneer u probeert uw muziek ernaar te kopiëren, wacht u totdat de trackinformatie is bijgewerkt voordat u eindelijk aan de slag gaat met het uitvoeren van de taak op hand. En als uw muziek in WMA-indeling is, moet u natuurlijk een paar minuten wachten terwijl SonicStage deze transcodeert, waardoor de kwaliteit afneemt.

Het wachten is echter niet het einde ervan. Vreemd genoeg ondersteunt SonicStage geen bestandspaden die langer zijn dan 250 tekens, dus als je een lange naam hebt of een ingewikkelde mapstructuur die naar uw muziekmap leidt, wordt deze eenvoudigweg geweigerd om over te dragen sporen. Het laat je ook niet multitasken, en blokkeert verzoeken om door de muziekbibliotheek te bladeren terwijl je de relatief eenvoudige taak uitvoert om nummers naar je apparaat over te zetten.

SonicStage is natuurlijk niet allemaal slecht. Je kunt het gebruiken om tracks naar Advanced ATRAC lossless-formaat te rippen en ze af te spelen, een codec die in mijn oren net zo goed is, zo niet een tikje superieur, als open source FLAC lossless-bestanden. Het wisselt ook statistieken uit over waar u naar hebt geluisterd en hoe vaak met de NW-E015, waardoor dit mogelijk is om een ​​nauwkeurig beeld van uw favoriete muziek op te bouwen zonder dat u elke track moet beoordelen op basis van hand.

De hardware zelf is ook niet veel om over naar huis te schrijven, althans wat betreft uiterlijk en ontwerp. De meeste mensen aan wie ik het liet zien, zeiden zelfs dat de NW-E015 meer op een lippenstift of een tube mascara leek dan op een digitale muziekspeler, wat je een idee geeft van het niveau van bouwkwaliteit en afwerking. Zonder bevestigingsriem raakt u vrijwel zeker het deksel kwijt dat de ingebouwde USB-stekker en het kleine plastic afdekt knoppen varieerden langs de rand van de speler, met zilveren skip-knoppen ingebouwd in de kraag van het deksel, maken het onhandig om gebruik.

Om eerlijk te zijn, zijn er een aantal functies die de moeite waard zijn, zoals een helder, gemakkelijk af te lezen organisch EL-scherm en een indrukwekkende batterijduur van 30 uur. Ik denk niet dat ik bij algemeen gebruik ooit de batterijmeter onder drie van de drie balkjes heb zien dalen en hij lijkt ook snel op te laden. Er is ook een vrij coole bladermodus op 'jasje', waarmee je door je muziek kunt bladeren op albumhoezen in plaats van op de titels te hoeven vertrouwen. Maar dit is niet erg goed geïmplementeerd en het onderbreekt alles waarnaar u luistert zodra u ernaar overschakelt.

Het enige gebied waar de NW-E015 uitblinkt, is de geluidskwaliteit, die superieur is aan de meeste andere spelers in zijn klasse, passend bij de duurdere iRiver T60 Ik was zo onder de indruk van en overtreft Apple's nano. Het beste hiervan is dat je met de capaciteit van 2GB meerdere albums in ATRAC Advanced Lossless-formaat op de speler kunt plakken voordat de ruimte, hoewel je een behoorlijke wig in een fatsoenlijke koptelefoon moet investeren voordat je het verschil hoort tussen dit en 192 kbit / sec ATRAC 3 of MP3 codering. In beide formaten stelt het echter niet teleur.

Het begin van de luistertests met een vleugje van Regina Spektors maffe pianopop en de kracht van de NW-E015 waren meteen duidelijk. Er is hier een warmte en diepte en controle over de bas die bij de meeste andere spelers gewoon niet aanwezig is. Door te bladeren naar een vleugje old-school elektronica van Chicane bleek het punt verder, met zijn diepe, synthetische basnoten die op een overtuigende manier werden afgeleverd, zonder ooit te wollig te worden.

Die controle hielp ook met traditionele pop, waarbij tracks als Bryan Adams 'Run to You samen met energie, verve en goede timing werden getrapt, waarbij ook aan de bovenkant niets werd opgeofferd. Zelfs klassiek klonk goed: de enorm complexe koorgedeelten van Mozarts Requiem klinken hard en zijn bij sommige spelers moeilijk te beluisteren, maar dat is hier zeker niet het geval.

Verwacht echter niet de hoogtes te bereiken waar deze speler toe in staat is met de meegeleverde oordopjes. Deze zijn oké, maar klinken sissend tijdens rustige periodes en missen het soort basweergave dat de speler verdient. Zelfs met een redelijk goedkope koptelefoon, zoals de Sportapros van Koss, kun je echt optimaal profiteren van de warmte en de daverende bas van de NW-E015.

"'Vonnis"'

Met het risico te klinken als een vastgelopen plaat, is het echt jammer dat Sony erop staat te ondermijnen wat zouden anders half fatsoenlijke of zeer goede muziekspelers zijn met substandaard muziekbeheer software.

Normaal gesproken zijn het ontwerp en de bruikbaarheid van de spelers in combinatie met een geweldige geluidskwaliteit voldoende om deze handicap bijna te overwinnen. Maar met de NW-E015 is dat gewoon niet het geval en ondanks het feit dat hij waarschijnlijk de beste geluidskwaliteit biedt die je krijgt in een prijs van £ 47 speler, het is gewoon niet helemaal goed genoeg om iets meer dan een gemiddelde score te rechtvaardigen - en daarmee glijdt het stilletjes in bijna-maar-niet-helemaal middelmatigheid.