Panasonic Viera TX-P42S10 42-inch plasma-tv recensie

Na een beetje teleurgesteld te zijn geweest door het eerste LCD-toestel van de nieuwe S-serie tellers van Panasonic, de L37S10, vandaag richt ik mijn aandacht op het eerste plasma S-model dat we in handen hebben, de 42-inch P42S10. Hopelijk zal het in staat zijn om te handelen in het sterke plasma-erfgoed van Panasonic om iets verleiders te leveren.

Niet dat het er bijzonder aanlokkelijk uitziet. Natuurlijk voelt de afwerking van de glanzend zwarte omlijsting ongewoon robuust aan, en de zachte boogvorm van de onderrand geeft een vleugje stijl. Maar uiteindelijk is er gewoon niet genoeg rauwe panache te zien om de set te laten opvallen in de overvolle winkelrekken van elektrische winkels.

De P42S10 stelt ook wat betreft zijn aansluitingen teleur, omdat hij geen USB-poort heeft en slechts drie HDMI-aansluitingen biedt als ik er tegenwoordig vier begin te zoeken. Misschien ben ik hier een beetje oneerlijk, aangezien de P42S10 tenslotte redelijk laag op de Panasonic's huidige tv-reeks ‘ladder’, en slaagt erin een SD-kaartsleuf te bieden die zowel JPEG's als AVCHD kan afspelen video.

Om specifieker te worden over de positie van de P42S10 in de nieuwste tv-serie van Panasonic, bevindt hij zich tussen de Freesat-sportieve middenklasse G10-serie en de bijna instapmodel X10-serie. Wat de volgende impact heeft op de specificatie.

Ten eerste ben ik blij te ontdekken dat het een Full HD-model is - geen sinecure met een 42-inch plasma-tv. In feite blijft Panasonic tot op heden de enige fabrikant die ons een plasmascherm van 42 inch heeft kunnen leveren met het 1920 x 1080 Full HD-aantal pixels.

Het scherm heeft ook een waanzinnig hoge dynamische contrastverhouding van 2.000.000: 1 en een uitstekende native contrastverhouding van 30.000: 1. Intrigerend genoeg beweert het ook 400Hz Sub Field Drive-verwerking - een duwtje in de rug van de 600Hz die op de P46G10 waar we een tijdje geleden naar keken, maar nog steeds een figuur die veel belooft als het gaat om de manier waarop het scherm met beweging omgaat. De 400Hz-voorziening komt als een verrassing, aangezien de L37S10 niet eens 100Hz had.

Het is niet verrassend gezien de 400Hz-claims dat de P42S10 ook het Intelligent Frame Creation-systeem van Panasonic heeft het interpoleren van nieuwe frames met beeldgegevens die zijn ontworpen om beweging over het scherm er minder trillend uit te laten zien en daarom scherper.

Het belangrijkste ‘slechte’ nieuws - als je het zo mag noemen - over de P42S10 is dat bij het afstappen van de G10 je verliest een Freesat-tuner en krijgt niet langer een van de nieuwe, verbeterde NeoPDP-panelen van Panasonic op de tv hart. Dit laatste feit betekent dat de P42S10 u niet hetzelfde helderheidsniveau biedt als de P46G10 of hetzelfde niveau van flexibiliteit bij het verminderen van het werkingsvermogen van uw tv.

Dat wil echter niet zeggen dat de tv niet behoorlijk ‘groen’ is. Het heeft bijvoorbeeld een van die steeds vaker voorkomende ‘Eco’-modi waarmee de helderheid van het beeld kan worden aangepast aan de lichtniveaus in uw kamer. Bovendien is, zoals al geruime tijd bij alle Panasonic plasma's, de P42S10 loodvrij gebouwd.

Toen ik me vestigde om naar de P42S10 te kijken, moet ik zeggen dat mijn eerste gevoel een lichte teleurstelling was. Want zelfs in een vrij weinig verlichte omgeving is het gebrek aan helderheid van het beeld in vergelijking met de eigen P46G10 van Panasonic - en elk aantal lcd-tv's is natuurlijk meteen duidelijk, waardoor het beeld niet meteen opvalt gevolg.

Liefhebbers zullen hier denken dat een tv-beeld niet direct impact hoeft te hebben om echt heel goed te zijn. In feite kunnen te veel helderheid en kleuroverlast op de lange termijn de beeldprestaties schaden. Maar ik kon niet anders dan het gevoel hebben dat de gedempte aard van het beeld op de P42S10 uiteindelijk een beetje plat aanvoelt als je een soort omgevingslicht hebt om mee te kampen.

Of dit is in ieder geval het geval als u de normale tv-instellingen gebruikt, of vooral de bioscoopvoorinstellingen. Als je de dynamische voorinstelling kiest, wordt het nog leuker - maar alleen ten koste van enorm toegenomen beeldruis en wat overdreven kleuren. Eng.

Zelf de afbeelding kalibreren kan de beste resultaten opleveren, maar met de afbeelding ingesteld om de beste zwarttinten en de laagste ruisniveaus te leveren, vond ik het toch iets minder helder dan ik had gewild.

Dit is ook niet de enige oorzaak van teleurstelling, aangezien afbeeldingen in standaarddefinitie er ook vrij zacht uitzien. Misschien als gevolg hiervan zien afbeeldingen in standaarddefinitie er niet zo luidruchtig uit als op sommige concurrerende Full HD-tv's, vooral lcd-schermen. Maar voor mij gaat de zachtheid net iets te ver voor comfort.

Een ander probleem is dat ik me niet helemaal overtuigd voelde door het kleurenpalet met standaarddefinitie van de tv. Huidtinten hebben de neiging er een beetje oranje of roze uit te zien, en groentinten zien er soms een beetje raar uit, bij gebrek aan een betere beschrijving. En over het algemeen is er gewoon niet dat extra niveau van levendigheid dat we zien bij de beste tv's.

Het belangrijkste voordeel van bronnen met standaarddefinitie is voor Panasonic bekend: uitstekende zwartniveau-respons. Donkere scènes in elk drama dat u wilt bekijken, genieten van zwarttinten die zo diep zijn - en consistent over het hele scherm - dat ze elke normale lcd-tv kunnen laten huilen. Dit helpt onvermijdelijk donkere scènes om een ​​geweldig gevoel van naturalisme en schaal te bereiken.

Vaste lezers zullen weten dat ik het krijgen van een geloofwaardige black-level-respons als het fundamentele begin beschouw punt bij het opbouwen van een goed tv-beeld, en Panasonic heeft nog steeds een pak slaag op deze belangrijke beeldkwaliteit slagveld.

Het 400Hz-systeem van de P42S10 zorgt er ook voor dat beelden in standaarddefinitie er redelijk scherp en vloeiend uitzien als de dingen in beweging komen, en terwijl kleuren zijn misschien niet bijzonder levendig, ze zijn in ieder geval grotendeels vrij van de stripingproblematiek die van oudsher problematisch is bij plasma technologie.

Gezien zijn Full HD-karakter is het niet verrassend dat de P42S10 echt tot leven komt met high definition. Vreemd genoeg zien kleuren er authentieker en zelfs iets levendiger uit; de effecten van het 400Hz-systeem worden duidelijker, vooral bij het kijken naar Blu-ray; en je wordt je ook in het algemeen meer bewust van hoe het plasma-karakter van dit scherm de vervaging van de reactietijd die bij veel lcd-tv's te zien is, vrijwel volledig wegneemt.

Het is ook de moeite waard om te benadrukken dat de effectiviteit van de zwartniveau-respons van het scherm nog groter wordt belangrijk als je te maken hebt met de extreme contrasten die je tegenkomt bij een typische film in tegenstelling tot een ‘vlakkere’ tv programma.

Maar zelfs met HD-beelden leek het beeld op de een of andere manier niet zo scherp en gedetailleerd als ik had verwacht. Ook, hoewel het 400Hz-systeem op de P42S10 beweging en horizontale camerabewegingen er vloeiender laat uitzien - zonder serieuze verwerkingsartefacten te veroorzaken - dan op de X10-plasma's van Panasonic en alle eerdere generaties plasmaschermen van Panasonic, is trillingen zeker niet volledig verwijderd door middelen. Er lijkt zeker duidelijk meer van te zijn dan je krijgt met het 600Hz G10-bereik.

Het geluid van de P42S10 zet de algemeen winnende formule voort die te vinden is op de meeste recente platte tv-uitgangen van Panasonic. Volumeniveaus kunnen opvallend luid worden zonder dat er vervorming optreedt, het middenbereik is voldoende open om dat te garanderen dialoog is nog steeds hoorbaar tijdens actiescènes, en er is veel meer bas in de buurt dan je gewoonlijk krijgt bij een flat TV. Het enige probleem is dat deze bas af en toe sommige mannenstemmen een beetje soepachtig kan laten klinken, en dat sommige hoge tonen een beetje uit de mix worden geduwd.

"'Vonnis"'

Als u op zoek bent naar een betaalbaar 42-inch Full HD-homecinemascherm voor een speciale - d.w.z. zeer weinig verlichte - kijkkamer, dan is de P42S10 zeker het overwegen waard. Maar hoewel het een typische Panasonic masterclass op zwartniveau levert, en zeker zijn momenten heeft, is het dat niet redelijk succesvol genoeg op alle gebieden van zijn beeldprestaties om onvoorwaardelijk aan te bevelen als een hoofdwoonkamer TV. Kortom, als u het zich kunt veroorloven om over te stappen naar de superieure G10-reeks van Panasonic (waarvan een model van 42 inch u nog eens £ 150 of zo kost), zou ik u aanraden dat te doen.