Diablo III: Reaper of Souls

Beschikbaar op Xbox One, PS4 (geteste versie), Xbox 360, PS3
Het lijkt ketterij om dit te omschrijven als de definitieve versie van Diablo III maar - hé - laten we het toch maar zeggen. Dit is allemaal Diablo III, met twee jaar aan patches en wijzigingen die zijn ingevoerd, plus de extra inhoud en verbeteringen van de Reaper of Souls-uitbreiding, allemaal opgedoken met consolevriendelijke bedieningselementen en bijpassende interface tweaks.

Misschien vind je op sommige gebieden, zoals het selecteren van vaardigheden of het beheren van inventaris, de pc-versie nog steeds troef, maar de grootste verrassing van het spelen van deze Ultimate Edition is dat de PS4 voelt nu als Diablo's natuurlijke thuis (hetzelfde geldt vrijwel zeker voor Xbox One, maar we hadden die versie niet om te controleren).

Met de DualShock 4 in de hand, zijn de dagen van eindeloos klikken voorbij. Je kunt je held bewegen met de linker analoge joystick, aanvallen en spreuken, afstandswapens en beschermende bewegingen afvuren met de gezichtsknoppen, bumpers en triggers. Veeg met de rechter joystick in een willekeurige richting en je held rolt of achteruit, zodat hij niet in gevaar komt. Knijp R2 in of houd een relevante gezichtsknop ingedrukt en je zult blijven smakken met de relevante aanval totdat je vijand het koud heeft. Een snelle tik op het aanraakpaneel roept de inventaris- en personageschermen op, terwijl de bumpers je links en rechts door pagina's leiden voor het beheren van inventaris, vaardigheden, volgers en speurtochten. Zelfs de D-Pad krijgt een kijkje en fietst door nieuwe buit, zodat je kunt beslissen wat je wilt behouden, wat je wilt uitrusten en wat je moet laten vallen.

Heb je de pc-versie gespeeld? Tijdens het eerste halfuur spelen voelt de console-interface misschien vreemd aan, maar binnen een uur of twee is het een tweede natuur, en na drie of vier uur vergeet je dat je ooit een muis hebt gebruikt. En op dit punt heeft Diablo III je natuurlijk in zijn greep. Dit blijft een van de meest verslavende spellen ooit gemaakt.

Waarom? Nou, het is niet de verkenning of de strijd. Diablo III zit vol met prachtige landschappen en prachtig ontworpen monsters, maar er is echt heel, heel weinig te doen behalve je weg banen elk doolhofachtig gebied, alles wat beweegt en een paar dingen die eruitzien alsof ze zouden kunnen bewegen, beuken als je er even naar kijkt. De enige vaardigheden die hierbij betrokken zijn, zijn om erachter te komen welke van uw momenteel uitgeruste vaardigheden of aanvallen waarschijnlijk het meest effectief zijn tegen de huidige oogst van monsters, zorg ervoor dat je je gezondheid behoudt en de zwaarste inkomende aanvallen vermijdt als je kan. Er is een bepaald strategieniveau bij betrokken, maar dat is het niet Donkere zielen.

Evenmin zal het verhaal je waarschijnlijk doorzetten. Er is een overkoepelende verhaallijn in de vijf acts van de game en we krijgen een handvol kleurrijke schurken en de vreemde grote schok. Toch probeert Blizzard hier niet eens met Bioware te wedijveren. Het verhaal is flinterdun qua karakter en plot, en elke draai is niets meer dan een excuus om je door één wildernis te slepen gebied of kerker na het andere - in die mate dat je vaak vergeet waar je bent en wat je daar doet, en je gewoon kunt focussen op de voortdurende vechtpartij.

Nee, het echte geheim van Diablo III's allure is dat het de klassieke cyclus van de actie-RPG heeft geperfectioneerd. Je doodt om XP te verdienen en wat buit te verzamelen, en dan een level omhoog om nieuwe krachten te krijgen, terwijl je pauzeert om de meest uitgelezen uitrusting uit te rusten. Dan blijf je moorden om erachter te komen wat je nieuwe vaardigheden en dingen kunnen doen, en de hele cyclus van bloedvergieten en opruimen begint opnieuw. In Diablo III is het vrijwel meedogenloos. Zolang je de monsters blijft verslaan, blijf je nieuwe magische wapens oppikken, speciale aanvallen of effectievere spreuken leren en nieuwe bepantsering vinden. In feite gebeurt het allemaal in zo'n wonderbaarlijk tempo dat je misschien moeite hebt om het bij te houden.

Toch is het enorm bevredigend. Je kunt beginnen als een verliezer met een magische raket of een onkruidzwaard, en na een paar uur schiet je de dood stralen in demonische mobs of verstrooiende vijanden met een slag van je hamer zoals Sauron aan het begin van Fellowship of the Ring. Je hebt CPU-gestuurde bondgenoten gerekruteerd en opgeleid, en ze zullen ook tientallen monsters doden. En de mechanica van de game is slim genoeg om hiervan te profiteren, waardoor je XP-boosts krijgt voor het afslachten van monsters in een grotere kill-streak, om nog maar te zwijgen van gezondheidsdalingen en gezondheidsvoordelen die een agressieve stijl van Speel.

Er zijn personageklassen in Diablo III waar het logisch is om achterover te leunen, maar vaak is de boodschap om te blijven doden, plunderen en blijven verbeteren. Blizzard heeft de moeilijkheidsmechanismen de afgelopen twee jaar ook gewijzigd, zodat monsters kunnen opschalen om je een uitdaging te geven op basis van het door jou gekozen niveau. Diablo III te gemakkelijk vinden? Pauzeer gewoon het spel en verhoog je moeilijkheidsniveau.

Het is allemaal erg glad, en het kan uren duren voordat je je realiseert dat je uur na uur bijna precies hetzelfde doet, alleen met verschillende spreuken en wapens. Alleen de locaties, de monsters en het doel (als je het je kunt herinneren) veranderen daadwerkelijk. En zelfs als je je realiseert, kan het je nog steeds niets schelen. Op de een of andere manier zorgt Diablo III ervoor dat een licht eentonige taak aanvoelt als het meest boeiende en belangrijkste dat een mens kan doen. Pas daarna - of in die vreemde gevallen waarin je vruchteloos ronddwaalt op de huidige kaart - stop je en denk je na over al die verspilde tijd.

Als het een goede solo is, wordt het alleen beter als het eenmaal is gedeeld. Je kunt het online spelen met vrienden of vreemden - en de matchmaking is ook heel goed - maar de ideale manier om coöp Diablo III te ervaren, is lokaal, offline spelen. Maximaal vier van jullie kunnen vechten met slechts één console, met elk vier sets meters hoek van het scherm en de kaart weigert te scrollen tenzij alle spelers naar rechts bewegen richting. Je moet het spel laten pauzeren elke keer dat iemand van vaardigheid wil wisselen of zijn zwaard wil ruilen, maar over het algemeen werkt het. Het komt het dichtst in de buurt van een Gauntlet uit 2012, maar met een beetje extra diepte.

Slim, het spel stelt je in staat om karakters te importeren van elke console waar je eerder karakters hebt geëxporteerd, met een paar beperkingen (niet één generatie teruggaan of PS3 naar 360 of 360 naar PS3) en een voorbehoud dat beide consoles moeten worden gekoppeld aan uw sneeuwstorm account. We waren in staat om personages rechtstreeks uit de Xbox 360-versie te importeren en ze rechtstreeks naar de PS4 te brengen, en het is mogelijk voor vrienden om personages van hun console mee te nemen om samen te spelen. U hoeft zich ook geen zorgen te maken over verschillende niveaus. Diablo III's Apprentice-systeem geeft zwakkere spelers een tijdelijke boost in statistieken.

Eén ding is zeker: Diablo III heeft er nog nooit zo goed uitgezien. De eerdere consoleversies draaiden op 720p en zagen er een beetje modderig uit en de interface-elementen waren niet altijd scherp. Nu in full HD op PS4, alles is prachtig scherp en duidelijk. Je kunt alle weelderige details in de omgevingen zien, en de monsters, de personages en de duizelingwekkende reeks licht- en deeltjeseffecten van de game schieten praktisch uit je tv-scherm. Zoals alle Blizzard-games gaat Diablo III meer over de coherente kunststijl dan over flitsende fotorealisme, maar Diablo heeft iets meer grime en grit dan World of Warcraft, en deze PS4-versie komt nu overeen met een high-end pc als het erom gaat dat te laten zien.

Kerkercrawlers zijn niet voor iedereen weggelegd, en het lijdt geen twijfel dat de niet-aflatende gevechten en het gebrek aan zinvolle niet-gevechtsinteractie voor een eentonige ervaring kunnen zorgen. Toch doet Diablo drie dit spul nog steeds beter dan wat dan ook. Het is ongelooflijk rijk aan details, even rijk aan buit en wezens, en prachtig gepolijst. Het laat wannabes zoals de Dungeon Siege en Sacred-serie achter in het vuil.

Het beste van deze ultieme editie is echter dat het een enorme dreunende deurstop is van een game. De eerste vier acts waaruit Diablo III bestaat, zullen je - in ieder geval - een goed, lang weekend kosten om door te komen. Het vijfde bedrijf, dat Reaper of Souls vormt, gaat nog een dag verder.
Zodra dat is gekraakt, ontgrendel je de avontuurmodus, waar je vrij bent om de volledige kaart te verkennen, met willekeurig gegenereerde kerkers, nieuwe buit en nieuwe mogelijkheden om je inmiddels halfgodachtige uit te breiden bevoegdheden. De moeilijkheidsgraad van de game werkt hier goed, en zorgt ervoor dat je nog steeds een uitdaging krijgt, of je nu solo speelt of met vrienden, terwijl het Paragon-systeem ervoor zorgt dat je krachtiger blijft groeien, zelfs als je eenmaal door het level bent gegaan cap. Het is een vergissing om games te waarderen op basis van het gewicht van de inhoud, als je de uitgebreide speeltijd van Diablo III combineert met de pure kwaliteit van het crawlen in de kerker, is het een ongelooflijk goede koop.

Vonnis
Niet alleen de definitieve versie van Diablo III, maar de beste actie-RPG op consoles van de volgende generatie, zelfs als de concurrentie niet bepaald hevig is. Diablo III: Reaper of souls - Ultimate Edition is gelikt, prachtig en enorm verslavend, zelfs als de gameplay van minuut tot minuut maar één noot is. Het is allesabsorberend solo gespeeld, maar vrijwel onverslaanbaar als een coöp-actie-RPG.

Lees verder: Xbox One versus PS4