Need for Speed: The Run Review

Praten over jezelf in de voet schieten. Na een periode van twee jaar waarin EA Games hard heeft gewerkt om de Need for Speed-franchise opnieuw op te starten, Need for Speed: The Run is een onwelkome herinnering aan wat de reputatie van de serie in de eerste keer verwoestte plaats. Na de regeerperiode te hebben gegeven aan het Burnout-team bij Criterion voor de uitstekende Hot Pursuit en Slightly Mad Studios voor de ondergewaardeerde Shift en Shift 2, is EA teruggekeerd Need for Speed ​​naar EA Black Box, het brein achter de geliefde Need for Speed: Most Wanted, maar ook de desastreuze Need for Speeds Carbon, Undercover en ProStreet.

Net als die games is The Run een soort filmische, actievolle arcade-racer, hoewel een die alle ambities in de open wereld verruilt voor een veel meer lineaire stroom van evenementen. In zekere zin is de beslissing van EA het gaming-equivalent van Warner Brothers die tegen Christopher Nolan zei "Hé, we houden van Batman Begins en The Dark Knight, maar we willen die Joel Schumacher nog een kans. Wie houdt er tenslotte niet van tepels op het Batsuit? "

De verrassing is dat Need for Speed: The Run lang niet zo erg is als de afschuwelijke Undercover. Het frustrerende eraan is dat het bijna erg goed is. Helaas dekt dat bijna een groot aantal fouten die samen een van de meest irritante games maken die we dit jaar hebben gespeeld.

Wat is er goed aan? Welnu, de vrij rondzwervende stedelijke verkenning van de Most Wanted / Carbon / Undercover-cyclus is verdwenen, samen met die afschuwelijke video-tussenfilmpjes. In plaats daarvan is The Run het verhaal van een illegale race van de westkust naar de oostkust van Amerika, beginnend in San Francisco, door de woestijn, de Rockies en de midwestelijke vlaktes alvorens te eindigen in Chicago en New York. Het nadeel hiervan is dat je te maken krijgt met een ondraaglijke street-punkheld, wat levenloze stemacteurs en wat ellendige actiescènes met snelle tijdgebeurtenissen, maar het voordeel is een glorieuze snelle roadtrip door het gevarieerde terrein van de Verenigde Staten.

Met de Frostibite 2-engine van DICE aan het roer - zoals gebruikt in Battlefield 3 - ziet Need for Speed: The Run er vaak fantastisch uit. Forza 4 en GT5 leveren misschien meer gedetailleerde auto's, maar niemand heeft circuits gemaakt die er zo verbluffend uitzien, en racen door nationale parken en over verraderlijke bergwegen zijn vol mooie vergezichten met een overvloed aan paden langs de weg detail. De race is opgedeeld in secties, elk bestaande uit verschillende individuele races, en terwijl sommige van de urban brokken worden een beetje generiek, elke sectie heeft zijn eigen look en feel en zijn eigen opvallende momenten.

Of je nu tegen tegenstanders en een lawine racet of de politie ontwijkt op een stormachtige vlaktes, The Run doet een mooie imitatie van een auto-achtervolging zware film, en de crashes en algemene voertuigwrak zijn briljant gedaan. Het is geen wonder dat Michael Bay zo'n aanlokkelijke trailer kon afleveren; The Run is helemaal in zijn straat.

En het kan enorm spannend zijn. Hoewel de evenementen in principe beperkt zijn tot rechte races, checkpoint-races, eliminatie-evenementen en baasgevechten - allemaal met of zonder de politie achterna te zitten - de hoge snelheden, het sterke parcoursontwerp en het belemmerende verkeer zorgen ervoor dat de adrenaline toeneemt keer. Er zijn zelfs periodes waarin The Run een genot is om te spelen.

Maar - en dit is waar we beginnen te klagen - het kan ook een echte koninklijke pijn in het achterste zijn. Iemand bij EA Black Box besloot dat het een goed idee zou zijn om elk evenement op te splitsen in secties met controlepunten, met een crash of handmatige reset om je terug te brengen naar het laatste controlepunt. Dit is prima - het past best goed bij dit soort ruige en tuimelende racers. Iemand besloot toen dat je maar vijf keer kon resetten in de moeilijkheidsgraad Medium, of tien keer genereuzer in Easy.

Dit is op zichzelf misschien geen probleem, maar voor verschillende andere problemen. Ten eerste is de CPU-oppositie vervelend, waardoor je van de weg af wordt gedwongen en je binnen enkele seconden bij een kleine fout van jouw kant wordt ingehaald. Ten tweede vereist elke gebeurtenis dat je als eerste klaar bent. Eindig als tweede, en je zult de hele kreng opnieuw moeten starten. Ten derde lijkt elke achtervolgende politie zich exclusief op jou te richten, waardoor je leven een ellende wordt met bakken en wegversperringen terwijl de andere concurrenten grotendeels ongedeerd blijven.

Ten slotte kunt u automatisch worden gereset om de weg te verlaten. De daadwerkelijke afstand is niet consistent van race tot race of zelfs van checkpoint tot checkpoint en kijken het scherm vervaagt naar zwart op het moment dat je op het punt staat je een weg terug op het asfalt te klauwen, is inderdaad erg verergerend.

Gooi een heel wisselend rijgedrag in, met auto's die een fishtail bij het minste excuus krijgen, en je hebt een recept voor ernstige niveaus van stress. Hoewel het helpen om de moeilijkheidsgraad terug te zetten naar gemakkelijk, worden grote stukken van The Run een beetje te gemakkelijk.

Als je de hele race in één keer zou spelen en nooit een evenement zou falen, zou de belangrijkste singleplayer-campagne van The Run binnen ongeveer twee uur voorbij zijn. In de praktijk is dit buitengewoon onwaarschijnlijk, maar het is geen spel waarbij je alle uitdagingen wilt wegnemen om langs de onmogelijke piek te glippen.

Er is ook een gevoel dat de game zijn sterauto's verspilt. Soms wordt u gevraagd om te upgraden, en onderweg zijn er garages waar u van het ene voertuig naar het andere kunt overschakelen. Er is ook een reden om dat te doen, want muscle cars geven je snellere tijden op rechtere snelwegen, terwijl exoten en sportmodellen beter omgaan met de meer veeleisende, bochtige banen. Desalniettemin blijken de muscle cars zo moeilijk te hanteren dat het al snel verleidelijk wordt om ze helemaal te negeren en gewoon te kiezen voor de snelste exoot die momenteel beschikbaar is.

Drie dingen verzachten al deze pijn. Ten eerste opent het voltooien van elke sectie van The Run een reeks uitdagingsgebeurtenissen voor die sectie, waardoor in feite een alternatief spel voor één speler wordt geopend. Ten tweede hangt dit allemaal samen met de nakomelingen van Hot Pursuit's Autolog-systeem, dus je vergelijkt constant je prestaties met die van vrienden die ook de game hebben gekocht. Ten slotte heeft The Run een solide multiplayer-optie, met evenementen georganiseerd in gespecialiseerde afspeellijsten waarmee je je kunt concentreren op de stijlen en tracks die je het leukst vindt. Het is niet moeilijk om een ​​game te vinden, en zonder AI om je lastig te vallen, werkt de actie aantoonbaar net iets beter. Toch is het in dit opzicht geen patch op Hot Pursuit.

Vonnis
Er is niets mis met het uitgangspunt van The Run, en de indrukwekkende beelden en prachtige langlaufparcoursen kunnen de basis vormen voor een briljante racegame. Helaas kan de uitvoering slordig zijn en kan de game vreselijk frustrerend zijn, terwijl hoe minder er wordt gezegd over de verhaallijn en actiescènes, hoe beter. Als EA wilde voortbouwen op de successen van Hot Pursuit en Shift 2, was dit niet de Need for Speed ​​die het moest uitbrengen.