Hellblade: Senua's Sacrifice Review

Beschikbaar op PS4, Xbox One en pc

Opmerking van de uitgever: Hellblade: Senua’s Sacrifice is nu beschikbaar op de Xbox One-systeemfamilie met extra Xbox One X-ondersteuning. We hebben onze beoordeling bijgewerkt om dit weer te geven en hebben de One X-verbeteringen bekeken.

Hellblade: Senua’s Sacrifice is niet de grootste game van Ninja Theory, maar het is misschien wel de beste. Jarenlang heeft de studio gewerkt aan ambitieuze filmische actietitels, door Andy Serkis, Alex Garland en Nitin Sawhney binnen te halen om games te maken die eruit zagen en aanvoelden als kunstwerken. Meer gefocust en beknopt, Hellblade werkt op een kleinere, meer intieme schaal, maar combineert uitstekende beelden, audio en gameplay tot één enorm coherente, krachtige ervaring. Hellblade is verdomd bijna perfect.

Het is zowel een mythe - een Noorse-ontmoet-Keltische draai aan het verhaal van de held - als een psychologische karakterstudie, naar aanleiding van de zoektocht van een jonge krijger, Senua, om de hel binnen te gaan en de ziel van een geliefde terug te winnen. Zeggen dat Senua haar demonen heeft, is zacht uitgedrukt. Ze hoort stemmen, heeft visioenen en lijdt aan psychotische instortingen; allemaal gevoelig en intelligent behandeld door Ninja Theory met advies van de University of Cambridge Professor of Health Neuroscience, Paul Fletcher, en de Wellcome Trust.

Verwant: The Last of Us, deel 2

De game gaat de ziekte van Senua niet uit de weg, maar plaatst het centraal in de hele ervaring. Terwijl je speelt, hoor je Senua's stemmen, constant commentaar geven, waarschuwen, in paniek raken, adviseren. Perspectief, vervorming, verhoogde zintuigen, angst en manieren om dingen te zien zijn allemaal een integraal onderdeel van wat u moet doen. En hoewel Senua's zoektocht, op het ene niveau, een fysieke reis is door beproevingen, gevaren, angstaanjagende vijanden en angstaanjagende idealen, is het ook op een ander niveau een innerlijke reis. Alleen door met haar demonen te worstelen en op zichzelf en op anderen te vertrouwen, kan Senua hopen te overleven.

In termen van visueel en audio-ontwerp is het een geweldige inspanning. Er is iets van The Revenant in Hellblade's stijl, de camera die Senua achtervolgt vanuit een close third-person perspectief, de geluiden die ze hoort, het spel schakelt met een focusknop om ons de wereld te geven van iets dichter bij Senua's directe punt visie. Het maakt de ervaring ongelooflijk visceraal en soms bijna ondraaglijk.

En de mythische wereld van Senua is een van de sterkste die we deze generatie hebben gezien, die beklijvende landschappen smeedt uit een cocktail van Noorse legende, duistere fantasie en lichamelijke horror, met landschappen die ogenblikkelijk kunnen veranderen van somber en mist in schitterend zonneschijn. In 1080p op PS4 het is ongelooflijk, terwijl je bezig bent PS4 Pro in een dambord 4K met HDR is het ronduit verbazingwekkend. En al dat audiovisuele kunstenaarschap wordt verankerd door een reeks sterke uitvoeringen, waarvan de meeste stemwerk mengen met zwaar behandelde video, maar met Melina Juergen's genuanceerde motion-vastgelegde prestaties als Senua bij de kern.

Nu is de game beschikbaar op Xbox One, Heeft de Ninja-theorie voorzien Xbox One X verbeteringen in de vorm van drie verschillende grafische instellingen. Verrijkte beelden, hoge framesnelheid en hoge resolutie zijn allemaal beschikbaar voor selectie. In tegenstelling tot games zoals God van de oorlog of Shadow of War, er is geen pauze na het wisselen tussen verschillende instellingen; je kunt rechtstreeks vanuit het pauzemenu teruggaan naar het spel. Bij het hervatten van het spel duurt het een seconde of twee voordat de aanpassing begint, waardoor de aanpassing aan visuele veranderingen wordt aangebracht iets subtieler dan het is in de twee eerder genoemde spellen - en soms is het zeker veel meer merkbaar.

De game verwijdert letterlijk gebladerte van een scène en regenereert het in overeenstemming met je voorkeur. Als u de voorkeur geeft aan verrijkte beelden, zal het groen dichter zijn, terwijl bij het overschakelen naar de andere instellingen deze weelderigheid enigszins wordt teruggedrongen. Als je naar rotsformaties kijkt, schakel dan weg van hoge resolutie en er zal een merkbare waas overheen kruipen. Natuurlijk is de sprong van 30 fps in hoge resolutie of verrijkte beelden het meest direct merkbaar.

Bij elk aanbod iets unieks (tenzij u geen 4K-tv bezit, in welk geval een hoge resolutie ongeldig is), en Hellblade's gemak om tussen alle drie te schakelen, het is echt een kwestie van je voorkeur op elk moment in de spel.

Verwant: Beste pc-games

De zorg is al vroeg dat de artistieke prestaties van de game niet altijd worden geëvenaard door de gameplay. Het is verbluffend om naar te kijken, krachtig om naar te luisteren en op een vreemde manier aangrijpend, maar niet zo boeiend als het zou moeten zijn om daadwerkelijk te spelen. Al vroeg vecht je tegen een, twee of drie griezelige krijgers met een dierenschedel, met behulp van een vrij eenvoudig blokkeren, ontwijken en tegengaan systeem, plus enkele vrij eenvoudige puzzels waarbij je moet proberen de vormen van runen in Senua's omgeving te vinden, meestal om een deur. Ik begon me zorgen te maken dat Hellblade een loopsimulator zou kunnen zijn met zwakke puzzels en plotselinge uitbarstingen van ultrageweld.

Geef het echter de tijd, en Hellblade zal je harder werken. Senua's pogingen om een ​​bedrieger-god op te sporen, brengen slimme puzzels met perspectief en verborgen routes met zich mee. Door een reeks beproevingen wordt u beroofd van licht en zicht, of navigeert u door paden en poorten tussen lichte en donkere versies van de wereld. Er zijn secties die spelen op je angsten, secties die knoeien met je standpunt en secties die je snelheid en zenuwen testen. Meer dan eens wordt audio naar de voorgrond getrokken als een manier om meer te testen dan alleen je reflexen. Bovendien lijkt elk element meer te zijn dan alleen maar een cool idee of game-mechanic, maar een manier om te ontdekken wie Senua is en waarom ze lijdt.

Ook de strijd wordt steeds beter. Hoewel het ontbreken van tutorials en prompts op het scherm in de meeste opzichten een goede zaak is, kostte het me eeuwen om te beseffen hoe je blokken, aanvallen en ontwijkende manoeuvres in combo's, hoe je aanvallen van buiten je standpunt kunt herkennen en tegengaan, en hoe je Senua's focusvaardigheden kunt gebruiken in strijd. Toen ik dat eenmaal deed, vielen de dingen op hun plaats en begon ik te genieten van de woeste stroom van de strijd.

Verwant: E3 2018

Zoals met alles in Hellblade, kan het zo gespannen zijn dat het behoorlijk stressvol is, maar het overschrijdt nooit het doel en wordt frustrerend. Nieuwe soorten vijanden - allemaal slim herkenbaar - komen binnen met nieuwe wapens en aanvalspatronen. Je gaat van het vechten tegen een of twee jongens tegelijk tot het vechten tegen verschillende groepen in verschillende configuraties en moet werken aan je positionering, timing en crowd control. Kortom, je hebt Senua nodig om de stoere krijger te worden waarvan je weet dat ze het kan zijn om te overleven, hoewel ze houdt nooit op een zeer menselijke, kwetsbare figuur te lijken, zelfs als ze de nachtmerries wegsnijdt en snijdt.

Interessant is dat de game al vroeg verwijst naar een permadeath-situatie, maar dit werd niet echt geactiveerd tijdens mijn eerste playthrough. Deze angst maakte de actie des te spannender, hoewel ik niet zeker weet of ik te opgewekt zou zijn geweest als ik zo'n zes of zeven uur een game over het scherm had gespeeld.

Laten we eindigen met een voorbehoud. Zoals bij elk spel waarin verhaal en personage zo belangrijk zijn, zullen de ervaringen verschillen. Je kunt geen verbinding maken met Senua en haar verhaal, en je vindt het spel misschien niet zo boeiend en krachtig als ik. Voor mij is er echter iets aan Hellblade's toewijding aan zijn karakter en aan een visie die hem onderscheidt. Spookachtig, rijk, vreemd en mooi, het is een actiespel zoals je nog nooit eerder hebt gespeeld.

Verwant: Call of Duty Black Ops 4

Vonnis

Hellblade triomfeert evenzeer als actiespel, mythische zoektocht en psychologische karakterstudie, waarbij een aantal fantastische beelden, geweldige uitvoeringen en ingenieus ontwerp samenkomen. Het is van korte duur, maar heeft een perfect tempo met een mix van actie en puzzels die in rijkdom en complexiteit toenemen naarmate het spel vordert. Hoewel sommigen misschien de voorkeur geven aan Enslaved of het opnieuw opstarten van DMC, zou ik het het beste werk van Ninja Theory tot nu toe willen noemen.