The Artful Escape of Francis Vendetti recensie
De releasedatum van The Artful Escape of Francis Vendetti
Nog niet bekend. We laten het je weten zodra we het weten.
The Artful Escape of Francis Vendetti gamepay
Bij deze E3 ging alle aandacht uit naar het speelgoed van de grote jongens, terwijl de eksterhordes zich haasten om de superkrachtige Microsoft Xbox One X en gevestigde titels, zoals Assassin’s Creed Origins en Forza Motorsport 7.
Hoewel ik de aantrekkingskracht begrijp - deze titels zijn tenslotte allemaal niet voor niets grote namen - omdat ik met iedereen heb gaan zitten hen, geen enkele heeft me dezelfde rauwe vreugde achtergelaten en opgewonden voelde ik me tijdens het spelen van de indy-titel The Artful Escape of Francis Vendetti. Dit is momenteel de game van E3 2017 in mijn gedachten.
Dit lijkt misschien een gewaagde uitspraak voor een game die eruitziet als elke andere zijwaarts scrollende platformgame. Het verschil is dat, in tegenstelling tot de verstikkende duisternis en isolatie van Kleine nachtmerries of kindvriendelijk, prozac-gedreven geluk van Super Lucky's Tale en de animatieleer van Cuphead uit de jaren 30, Vendetti heeft een meer psychedelische toon.
Maar die beschrijving doet het geen recht, en tijdens de magere 20 minuten speeltijd die ik kreeg, had ik al slaagde erin om vrijwel elke droomsequentie te spelen die ik had als een kleine jongen die naar Heavy Metal en Bill keek en Ted.
Het verhaal is momenteel een mysterie, aangezien de hands-on me liet vallen in het midden van een veelkleurig bos dat eruitzag alsof het rechtstreeks uit een Rush-albumhoes kwam, zonder enige uitleg. Van daaruit genoot ik van een mooie par-for-the-course 2D-platformactie, steigerend door het kleurrijke landschap, dubbel springend van richel naar richel.
Zelfs dit was geweldig, want de setting is zorgvuldig ontworpen om de animaties en prog-ervaringen van weleer te weerspiegelen. Toen ik op een gigantische paddenstoel sprong, barstte het spel los met een buitenaardse muzieknoot die leek op iets dat je zou horen in Close Encounters of the Third Kind of de intro van een Pink Floyd-nummer, naast een vuurwerkachtige lichtshow.
Binnen een paar minuten werd het nog gekker toen de game me plotseling opdroeg om mijn lichte gitaar op een schijnbaar ondoordringbare richel uit te trekken en "me een weg door de lucht te banen". Door op de A-knop te drukken om me een weg te banen door een lichtstraal, waardoor ik likken creëer waardoor Steve Vai bleek zou worden, heb ik uiteindelijk landde in een Still Crazy-grot, gevuld met Strange Fruit - en niet de Bill Nighy-variëteit - en werd geconfronteerd met een gigantische spin.
Verwant: Xbox One X-games
Spring in het gesprekssysteem van de game, waarmee je een van de verschillende reacties op de veelheid aan in-game kunt kiezen personages, ik bevond me in een gitaardubbel met het achtpotige beest - vraag niet precies hoe, want het zou te lang duren om leg uit.
In ons epische duel moest ik geluiden en kleuren repliceren die uit de ogen van de spin op mijn lichte gitaar kwamen met behulp van de knoppen van de Xbox One-controller (die in gitaarmodus zijn toegewezen aan verschillende noten). Het was een strijd om het geheugen en de behendigheid van de vingers, vergelijkbaar met wat nodig was voor het populaire Simon-speelgoed uit de jaren 70.
Opnieuw was de toon van de game helemaal perfect en de resulterende geluiden waren alles waar ik van droomde, waarbij elke druk leidde tot een prachtige high-sustain gitaarklank die de Wild Stallions waardig was.
Nadat ik de spin had gesust met mijn goddelijke bijl, ging ik verder en sprong op een lasersnowboard dat een berg afdaalde, springende spleten terwijl ik ging, voordat ik mijn demo beëindigde in de aanwezigheid van wat ik alleen kan omschrijven als een welwillende ruimte kwallen. Ja.
Verwant: Beste Xbox One-games
Opening impressies
Hoewel de gameplay misschien niet baanbrekend klinkt, heeft The Artful Escape of Francis Vendetti me volledig gewonnen.
De trouwe knipoog naar de klassieke prog rock en power metal uit de jaren '70 en '80, in combinatie met volledig meeslepende psychedelische beelden, maakten het tot een van de leukste demo's die ik op de E3 2017 heb gehad.
Als de game dit niveau van afwisseling en vreugdevol plezier kan behouden tijdens het avontuur van Vendetti, zou het een van de beste indietitels kunnen zijn die dit jaar aankomen.
Het enige waar ik spijt van heb, is dat ik de game niet volledig heb gezien HDR glorie, aangezien de monitoren op de demo geen hoog dynamisch bereik ondersteunden, ondanks dat ik het testte op de Xbox One X.
