DmC: Devil May Cry recensie

Invoering

Beschikbaar op Xbox 360 (beoordeeld), PS3, pc

DmC is alles waar Capcom-fans bang voor moeten zijn. Het is een herstart van een geliefde franchise waarbij de held onherkenbaar is getransformeerd, en die is aangepakt door een externe, westerse ontwikkelaar. Als ik denk aan Capcoms eerdere experimenten met westerse teams - Resident Evil: Outbreak, Bionic Commando en de duivelse Dark Void - is dat reden genoeg om het ergste te vrezen. Toch is DmC een triomf, niet alleen zo goed als de oude Devil May Cry-games, maar aantoonbaar beter. Het heeft het beste uit de serie genomen en het in gedurfde nieuwe vormen omgezet, maar zonder de algehele geest op te offeren.

DmC: Devil May Cry - A New Beginning

Laten we de Ninja Theory - de studio achter Heavenly Sword en Enslaved: Odyssey to the West - loven. Met DmC heeft het een prachtige hybride gebouwd van zijn eigen stijlen en die van Capcom. Je kunt sporen van het eerdere werk van de studio terugvinden in het visuele ontwerp en de benadering van het vertellen van verhalen, maar ook de handtekening van Capcom in het ontwerp van het wezen, het gevecht en de spelsystemen. Het resultaat is een spel met één voet in het Oosten en één voet in het Westen, maar met hart en ziel op de juiste plek.

Als reboot zijn we terug bij de tekentafel in termen van Dante en zijn wereld. De louche, zilvermanige hark van Devil May Cry 1 tot 4 is niet langer vervangen door een jonge, eigenwijze straatpunk in vest, spijkerbroek en leren parker. Dante's broer en rivaal, Vergil, is nu het hoofd van een mysterieuze terroristische organisatie, en het hele oorsprongsverhaal van Dante's demonische vader, Sparda, en hoekmoeder, Eva, is subtiel herschreven. In andere opzichten herwerkt DmC de plot van de eerste Devil May Cry, waarbij Dante het opnemen tegen de demonenkoning Mundus, nu het hoofd van een schimmige organisatie die in het geheim de wereld regeert. Van een stormachtige opening met een rennende strijd tegen een enorme demonische jager, volgt de plot Dante terwijl hij zijn verleden verkent, het netwerk van Mundus aanvalt en het gevecht aangaat met de duivelse baas zelf.

Qua gameplay past DmC in de traditie van 3D-actie-epen van derden die de originele Devil May Cry hielp uitvinden; een traditie die nu ook God of War, Ninja Gaiden en Bayonetta omvat. De reboot speelt trouw aan zijn voorouders door afstandswapens zoals pistolen en jachtgeweren te combineren met melee wapens zoals zwaarden, bijlen en zeisen, en door groot te worden - nee, maak dat enorm - op spectaculair combo's. Er gaat amper een seconde voorbij zonder dat Dante vijanden van de grond hijst, ze in de lucht gooit en ze jongleert met geweervuur ​​of brute uppercut-aanvallen om de schade te maximaliseren als ze vallen. Veel van de vijanden passen in bekende archetypen, en de nieuwe DmC voert dezelfde soort gevechten tegen enorme en afstotende baasmonsters als zijn voorgangers. Dante is misschien veranderd, maar de kerninhoud is dat niet.

DmC: Devil May Cry - De gameplay opnieuw opstarten

Toch brengt DmC nieuwe dingen aan de serie. Dantes belangrijkste wapens blijven zijn zwaard, rebellie en pistolen, ebbenhout en ivoor, maar naarmate hij vordert het spel krijgt hij toegang tot twee reeksen aanvullende wapens, die zijn halve engel, half duivel weerspiegelen natuur. Deze bieden je niet alleen een reeks opties om specifieke demonische vijanden aan te pakken, maar openen ook een al een zeer uitgebreid combo-systeem met aanvallen die vijanden naar een inspringend bereik slepen of je naar toe lanceren hen. Slimme, deze secundaire wapens kunnen direct worden gebruikt door de linker en rechter triggers als modificatoren te gebruiken, waardoor het is gemakkelijk om hun aanvallen te integreren in vicieuze combo-ketens, of van arm te wisselen terwijl je verschillende vijanden aanpakt een keer. Ten slotte gooit het spel de klassieke Devil Trigger in, met een meter voor Dante om te vullen door demonen te verslaan, wat hem kracht geeft om een ​​zware, gezondheidsherstellende duivelsmodus te betreden - altijd handig als je een kamer met door de hel voortgebrachte hardnoten hebt om te verwijderen.

Gevechten zijn het bloedende hart en de ziel van DmC, en het is briljant. Het heeft misschien niet het gewicht en het ritme van de gevechten in God of War, maar het komt overeen met dat van Bayonetta systeem voor vloeibaarheid en gratie, en elke ontmoeting brengt nieuwe uitdagingen en kansen om nieuwe te proberen combo's. Heavenly Sword en Enslaved hadden fatsoenlijke actie, maar Ninja Theory's interpretatie van Capcom's strijd is gemakkelijk het beste werk tot nu toe.