Resident Evil 4 recensie

Nintendo heeft terecht of ten onrechte de reputatie opgebouwd de 'kinderkeuze' te zijn als het gaat om console-gaming. Deze mening kwam voornamelijk voort uit de schattige personages die in grote games zoals Super Mario en Zelda met Nintendo werden geassocieerd. Dat wil niet zeggen dat deze spellen niet goed zijn, want ze zijn, heel goed om precies te zijn; maar veel potentiële gamers zijn afgeschrikt door de jongere look en feel van deze games. Het schattige Nintendo-imago staat echter op het punt te worden aangevallen, want Capcom heeft Resident Evil 4 uitgebracht en maakte er een GameCube-exclusief van - in ieder geval tot het einde van het jaar wanneer een PlayStation 2-versie is geruchten.

Nu durf ik te zeggen dat velen van jullie niet zo enthousiast zullen zijn over een nieuwe Resident Evil-game, aangezien de franchise een beetje muf begon te worden. Hoewel Resident Evil: Code Veronica op de Dreamcast een geweldige game was, voelde het niet als een grote stap voorwaarts ten opzichte van de vorige PlayStation 1-titels. Ik ben daarom blij te kunnen melden dat Resident Evil 4 niet zozeer een stap voorwaarts is, maar eerder een gigantische sprong!

Zoals bij alle voorgaande games, heeft Resident Evil 4 een sterke verhaallijn die de actie met zich meedraagt. Maar wat als een grote verrassing komt, is dat er geen zombies zijn en nog verbazingwekkender is dat de kwaadaardige Umbrella Corporation niets te doen heeft met de procedure - nou, dat laatste is niet helemaal waar, maar je zult vrij ver in het spel moeten spelen om erachter te komen wat ik gemeen.

Wat direct herkenbaar zal zijn voor Resident Evil-fans, is het personage dat je bestuurt. Leon Kennedy, de rookie-agent van Resident Evil 2, keert terug, hoewel hij niet langer voor de politie werkt. Leon heeft een paar veranderingen ondergaan en is nu een overheidsagent op een missie om de dochter van de president (Ashley) te redden. Na de waarnemingen van Ashely in een afgelegen Europees dorp, gaat Leon eropuit (natuurlijk alleen) om haar te vinden en te herstellen.

De verhaallijn heeft dus een behoorlijke wending gekregen, maar uiteindelijk is het de gameplay die elke grote titel zal maken of breken. Als je al een tijdje Resident Evil-games speelt, zijn er waarschijnlijk een paar dingen aan de gameplay die je haat - die stomme inventarisdozen bijvoorbeeld, en het feit dat het richten van wapens altijd een vrij willekeurige aangelegenheid was, is een andere. Als je een lijst hebt gemaakt van alle dingen die je irriteerden aan eerdere Resident Evil-engines, zou je waarschijnlijk merken dat Capcom ze allemaal heeft aangepakt.

Leons beweging besturen met de linker analoge joystick is eenvoudig op zich, terwijl je met de rechter analoge joystick rond kunt kijken. Je moet nog steeds op de B-knop drukken om te sprinten, maar dit voelt om de een of andere reden niet zo verouderd als bij eerdere games. De A-knop behandelt de meeste acties en fungeert als een aanvalsknop wanneer je een wapen hebt getrokken. De rechtertrigger trekt je uitgeruste wapen, terwijl de linkertrekker je mes trekt, ongeacht welk wapen is uitgerust.

Gevechten zijn veel gelikter dan bij welke eerdere RE-game dan ook. Als je de rechterknop ingedrukt houdt, trekt Leon zijn pistool; alle korteafstandswapens hebben laservizieren, dus je moet goed mikken voor maximale schade - ga voor het hoofd geschoten en je zou die dorpeling kunnen uitschakelen met een of twee schoten, voor de romp gaan en het zou vier of kunnen duren vijf. Wapens met een groter bereik hebben telescoopvizieren, die kunnen worden in- en uitgezoomd met de rechter analoge joystick. Er is ook een beetje ongewapend gevecht voor de goede orde - als het je lukt om een ​​vijand te verdoven met een paar goed geplaatste kogels (of een flitsgranaat) kun je dan naar ze toe lopen en ze in de hoofd. De trappen brengen niet veel schade aan, maar ze geven veel voldoening.

Over wapens gesproken, hoewel je af en toe wat hardware opraapt die handig rondslingert, moet je ervoor betalen als je state-of-the-art wapens wilt. Verspreid over het landschap zijn wapenhandelaars die je wapens verkopen of zelfs de wapens die je hebt upgraden. Deze kooplieden zullen ook schatten kopen die je tijdens je omzwervingen hebt verzameld, waardoor je nog meer geld kunt uitgeven aan destructieve producten. Helaas kun je alleen wapens van de handelaars kopen en niet de munitie om erin te gaan - munitie moet onderweg worden verzameld. Munitie kan gewoon rondslingeren of in kasten worden verborgen, hoewel vijanden vaker wel dan niet zo vriendelijk zijn om er een paar te laten vallen als ze doodgaan.

De handelaar verkoopt echter niet alleen wapens, je kunt ook schatkaarten kopen die je de locatie van alle schatten in je huidige gebied laten zien - ideaal om een ​​flinke bankrol op te bouwen. Maar een van de beste nieuwe toevoegingen is de mogelijkheid om attachékoffers van de handelaar te kopen. Simpel gezegd: hoe groter uw attachékoffer, hoe meer spullen u bij u kunt dragen. Je denkt misschien dat je aan het begin van het spel voldoende voorraadruimte hebt, maar als je eenmaal begint met het verzamelen van wapens zoals jachtgeweren, geweren, SMG's en magnums, wordt die ruimte snel vol. Om nog maar te zwijgen van het feit dat je ook voor elk pistool munitie moet dragen.

In eerdere RE-spellen had je maar een bepaalde hoeveelheid voorraadruimte en moest je andere items in kluisjes dumpen die verspreid over het spel lagen. Ik stel me voor dat het idee hierachter was om een ​​strategische invalshoek toe te voegen waarbij je zorgvuldig moest balanceren wat je bij je droeg en wat je in het kluisje achterliet. Helaas, wat de lockermethode eigenlijk aan het spel toevoegde, was ergernis en frustratie, dus ik ben erg blij om de achterkant ervan te zien.

Hoewel er geen zombies zijn in RE4, zijn er veel dorpelingen die bezeten lijken te zijn - ze lijken opmerkelijk veel op zombies, maar met grotere snelheid en behendigheid. Je komt er uiteindelijk achter dat de dorpelingen worden beheerst door een soort parasitaire levensvorm, en uit de beelden blijkt duidelijk dat de ontwikkelaars veel tijd hebben besteed aan het kijken naar John Carpenter's The Ding.

Grafisch is Resident Evil 4 baanbrekend op de GameCube, en het is waarschijnlijk een van de best uitziende consolegames die ik ooit heb gespeeld. De aandacht voor detail op de personagemodellen is verbluffend, terwijl de landschappen, gebouwen en interne omgevingen allemaal prachtig worden weergegeven. Het geluid is ook erg goed verzorgd, met een Dolby Pro Logic II-soundtrack die meer sfeer toevoegt aan een toch al meeslepende game.

Een ander echt irritant kenmerk van de oudere RE-spellen was de noodzaak om inktlinten voor de typemachines te vinden om je voortgang op te slaan. U moest dus niet alleen een opslagpunt vinden, maar u moest ook een reserve inktlint hebben als u er eenmaal een had gevonden. Gelukkig is dit ook aangepakt in RE4, en hoewel de typemachines blijven bestaan, zijn de inktlinten gelukkig de weg gegaan van, nou ja, inktlinten denk ik.

Resident Evil 4 is een erg grote game en wordt, net als Code Veronica, op twee schijven geleverd. Om de overgang van schijf één naar schijf twee te maken, duurde het ongeveer twee keer zo lang als ik Halo 2 had voltooid. Maar net als Halo 2 wil je RE4 blijven spelen, gewoon om te zien hoe het verhaal eruitziet, of welk bekend gezicht er daarna opduikt.

Als je Ashely eenmaal hebt gevonden, moet je haar en jezelf beschermen - als Ashley wordt vermoord of meegenomen, is het spel afgelopen. Je kunt je EHBO-sprays en geneeskrachtige kruiden op Ashley gebruiken om haar gezond te houden, maar elke spray die je gebruikt is er één minder voor jezelf. Ashley komt soms wel van pas, aangezien er bepaalde puzzels en taken zijn die beide vereisen jij, en als je je diep genoeg in het spel waagt, zul je zelfs merken dat je Ashley bestuurt in plaats van Leon.

De gameplay is zeker gestroomlijnd voor RE4, en je merkt niet dat je urenlang heen en weer rent over hetzelfde terrein zoals je deed in eerdere games. De puzzels zijn precies op het juiste niveau ingesteld om interessant, maar niet frustrerend te zijn. Er zijn zelfs enkele "reactietijd" -momenten, waarbij je binnen op een specifieke knoppencombinatie moet drukken een seconde of zo - het beste voorbeeld hiervan is het mesgevecht, waar je snel moet reageren of eindigen als sushi.

Helaas, hoewel de puzzels niet vervelend of frustrerend zijn, is het overmatige aantal baaspersonages dat wel. Ik weet dat er een tijd was dat eindbazen nodig waren om games een langere levensduur te geven, maar die dagen zijn voorbij. Ik ben niet eens een van die gamers die te veel over bazen klaagt, en het kan best lonend zijn om het vreemde baaspersonage te hebben om voorbij te komen. Maar RE4 lijkt de ene baas na de andere te laten vechten, en nog een en nog een. Sommige bazen zijn werkelijk verbazingwekkend om te zien, maar je zult daar nog steeds vastzitten terwijl je probeert uit te zoeken waar de zwakke plek is, en dan hoe je deze kunt uitbuiten zonder dood te gaan. Als het exorbitante aantal bazen in RE4 er niet was geweest, zou het waarschijnlijk de eerste game zijn geweest die wegliep met een score van 10/10 en een Editor's Choice-prijs. Maar een game die zo goed was als deze, hoefde niet zoveel baasgevechten te gooien om een ​​extra uur gameplay uit te persen.

Maar zelfs het buitensporige gebruik van bazen kan mijn enthousiasme voor Resident Evil 4 niet temperen, ik zou zelfs zo ver gaan als te zeggen dat het er een is van de beste games die ik ooit heb gespeeld - en dat zegt iets toen Half-Life 2 en Halo 2 slechts een paar maanden werden uitgebracht geleden. Als je de vorige RE-games leuk vond, zul je Resident Evil 4 geweldig vinden, en zelfs als je de andere games haatte, zou je RE4 toch eens moeten proberen, want het is zoveel beter dan zijn voorgangers.

"'Vonnis"'

Resident Evil 4 heeft niet alleen het survivalhorror-genre nieuw leven ingeblazen, maar ook de GameCube nieuw leven ingeblazen. Als je een GameCube hebt, moet je deze game kopen en als je geen GameCube hebt, is het de moeite waard om er een te kopen om Resident Evil 4 te spelen.