Metroid Prime 3: Corruption Review

We weten allemaal dat het Wii Sports was, en niet Legend of Zelda: The Twilight Princess, waardoor het kleine wonder van Nintendo de op hol geslagen succes van deze consolegeneratie, maar Nintendo blijft ons vertellen dat het zijn loyale, meer hardcore publiek. Voor degenen onder ons die Nintendo-games spelen sinds de dagen van de NES en SNES, maakt dat Metroid Prime 3: Corruption een belangrijk spel. Hoewel het geen FPS als zodanig is, komt Nintendo het dichtst in de buurt van een Halo of Killzone, en degenen onder ons wiens Wii's hebben een groot deel van het jaar stof verzameld en worden wanhopig op zoek naar een Nintendo-klassieker met wat vlees het. De vraag is of een Metroid - en een die is ontworpen om rond de unieke bedieningselementen van de Wii te passen - dat wel kan overtuigen de hardcore fanbase en weerstaan ​​aan de steeds geavanceerdere concurrentie aan de andere kant consoles.

Het goede nieuws is dat de bedieningselementen uitstekend zijn geïmplementeerd. Met de originele Metroid Prime heeft Retro Studios fantastisch werk geleverd door de Metroid-serie opnieuw in te richten voor een first-person perspectief zonder zijn kernwaarden te verliezen, en hier heeft het team even fantastisch werk verricht door Metroid Prime aan te passen voor de afstandsbediening en nunchuk. De Nunchuk wordt gebruikt voor voorwaartse, achterwaartse en laterale bewegingen, terwijl de afstandsbediening werkt als een richtapparaat, bewegende vizieren en cursors binnen het hoofdschermgebied, maar de weergave roteren zodra deze naar de randen. Het is prachtig gedaan en geeft het spel dat directe gevoel van fysieke verbinding tussen speler en personage dat een factor is in zoveel van de beste Wii-spellen. Je hoeft niet voor de bank rond te huppelen zoals de man in de huidige tv-advertentie, maar er zijn momenten waarop corruptie je daar zin in geeft. Een pluim, Retro.

En ook een pluim voor het vinden van andere interessante manieren om de afstandsbediening en nunchuk te gebruiken die op deze basis voortbouwen zonder het gevoel te hebben dat ze totaal zinloze gimmicks zijn. Zelfs in de allereerste niveaus vindt u interactieve panelen en apparaten waarmee u kunt duwen, trekken en draaien de afstandsbediening, plus een grijper die kan worden gebruikt om items en vijandelijke schilden naar je toe te rukken en - later - naar je toe te zwaaien kloven. Het is allemaal erg leuk, en het draagt ​​allemaal bij aan dat belangrijke gevoel erbij te zijn.

Helaas maakt dit het des te ontmoedigender om te melden dat gedurende het eerste uur of zo in de game ‘er’ niet zo'n opwindende plek is om te zijn. Terwijl je aan de besturing went, lijkt de game je te doen vergeten wat er in de eerste plaats zo geweldig was aan Metroid Prime. Het eerste deel van een ruimtevaartuig van een federatie speelt als een saaie vernieuwing van een van de zwakkere ruimteschipniveaus van Halo, maar zonder de gratie of slimme AI van de serie van Bungie. Met anonieme troepen, irritante optredens van mede-premiejagers en voorspelbare ruimtepiraten aanvallen, heeft een groot deel van de proloog simpelweg niet de sfeer of lading die we van een Metroid verwachten spel. Erger nog, het laat de grafische hardware van de Wii in zijn slechtste licht zien. Met platte texturen, vreselijke menselijke personagemodellen en een algemeen gebrek aan glans, is het nog nooit zo duidelijk geweest dat de Wii GPU met vaste functie in wezen een supercharged DirectX 7-onderdeel is. Na recente FPS-games op de 360 ​​en PS3 is het moeilijk om het gevoel te vermijden dat je de game van gisteren speelde.

Wees moedig, vriendelijke lezer. Een paar momenten - een geweldig baasgevecht, een leuke puzzel voor Samus terwijl ze weer transformeert in haar rollende ‘morph ball’ - geeft al snel aan dat de zaken in de goede richting gaan, en al snel gaan we terug naar de klassieke Metroid gebied. Vreemde planeten om te verkennen? Controleren. Vreemde buitenaardse artefacten om te scannen? Controleren? Puzzels; beladen veldslagen; gebieden die u nu niet kunt bereiken, maar waarvan u weet dat u er later op terugkomt? Alles aanwezig en verantwoord. Vergeleken met een echte FPS is de AI van de vijand primitief en mist het arsenaal punch, maar dat is nooit het punt geweest van Metroid Prime. Het punt is het avontuur zelf, veel dichter bij old-school klassiekers zoals Wonderboy III en Zelda. Je verkent, je vindt nieuwe manieren om nieuwe objecten te gebruiken, en alle gevechten en gevechten met de baas zijn niet op zichzelf, maar het vinden van nieuwe uitrusting en het bereiken van nieuwe plaatsen.

Deze keer krijg je de basisuitrusting - de morph ball, de raketten - meteen, waardoor er voldoende ruimte overblijft om te vullen met nieuwe goodies. Huidige favorieten zijn onder meer een raketupgrade voor je schip, zodat je luchtaanvallen kunt uitvoeren op specifieke, vooraf ingestelde doelen, maar er zijn genoeg andere dingen om te gebruiken. Retro heeft ook een grote nieuwe monteur ingebracht. Al vroeg ontvangt Samus een aangepast door Phazon aangedreven gevechtspak, met een soort turbo-optie die haar vuurkracht aanzienlijk vergroot. Dit is absoluut een aas in het midden van een massale schroot of lastige baasgevecht, maar het heeft een prijs. Elke keer dat je hem inschakelt, verbruikt hij de inhoud van een van de energietanks van je pak; energie is Metroid's equivalent van gezondheid. Wat meer is, het loopt ook van tijd tot tijd uit de hand, en terwijl je al die overtollige vernietigende kracht afblaast, is het erg handig wanneer je massa's moet maaien van vijanden op dat specifieke moment (proost Retro!) Hoe meer het spel doorgaat, hoe meer het duidelijk wordt dat deze wijziging ernstige gevolgen zal hebben gevolgen. De game heet niet voor niets corruptie.

Naarmate de gameplay verbetert, nemen ook de beelden toe. Zoals altijd is Retro de stad in gegaan om fantasierijke, echt buitenaards uitziende omgevingen te creëren vol met vreemde vegetatie, vreemde verwoeste architectuur en mooie sfeervolle verlichting. Aan de ene kant zou je kunnen zeggen dat corruptie een solide bewijs is dat de Wii nooit stand zal houden tegen de 360 ​​of PS3 als het komt tot het creëren van realistische details, maar aan de andere kant laat het ook zien dat ietwat gedateerde technologie nog steeds indrukwekkend kan produceren werk. Vertrouw me: de screenshots die je hier ziet, doen het niet echt recht. Als je eenmaal bent ondergedompeld in het universum van Retro, hoef je je geen zorgen meer te maken over het ontbreken van normaal in kaart gebrachte texturen of HDR-belichting; je wordt gewoon meegesleept in wat je ziet, wat je doet en waar je heen gaat.

Hier is nog iets goeds: de eerste twee Metroid Prime-games waren onmiskenbaar geweldig, maar ze waren ook een verworven smaak. Deze keer lijkt Retro een betere balans te hebben gevonden tussen het bieden van de uitdaging en de diepgang waar de serie bekend om staat, terwijl het ook de meer casual speler vermaakt. Corruptie is zeker iets gemakkelijker dan de onheilspellend taaie Metroid Prime 2: Echoes. Bossgevechten kunnen nog steeds een beetje lang duren, maar de patronen en zwakke punten zijn over het algemeen vrij gemakkelijk te herkennen en de gevechten worden minder angstaanjagend als je de Phazon-overdrive onder de knie hebt. Save-punten zijn verstandiger geplaatst en het spel heeft de goede gewoonte om checkpoints te plaatsen voor mogelijk fatale secties.

Sterker nog, er wordt minder teruggedraaid. Slimme mechanismen zoals een commando om je schip naar bepaalde vooraf ingestelde landingspunten te brengen, helpen ook, evenals enkele coole snelkoppelingen die de reistijd naar het begin van een sectie helpen verkorten. Maak je geen zorgen: als je een Metroid-veteraan bent; je kunt nog steeds alles scannen en massa's achtergronddetails over de geschiedenis en bewoners van de melkweg doorlezen. Je bent echter net zo welkom om dit spul te negeren en er doorheen te schieten.

Al met al hebben we een spel dat middelmatig begint, maar steeds beter en beter wordt. Hoe meer je speelt, hoe meer de sfeer groeit, hoe meer je wilt zien wat er om de hoek komt, en hoe boeiender de hele ervaring wordt. De muziek en geluidseffecten creëren moeiteloos die kenmerkende Metroid-sfeer, en het hele pakket aan visuals, plot en inventieve gameplay is een feest. Er zijn hier tekenen dat de Metroid Prime-formule een beetje moe wordt, en de proloog blijft een teleurstelling, maar als je wegkomt van Corruption zul je het onthouden als een van de sterkste games op de Wii, en een van de meest meeslepende game-ervaringen die je ooit zult hebben jaar.

"'Vonnis"'

Laat een hobbelige start niet weer een geweldige inzending in de Metroid-canon bederven. De first-person gameplay en de Wii-besturing zijn een huwelijk in de hemel, en de game wordt beter en meeslepender naarmate het langer duurt.