Call of Duty: Ghosts recensie

Beschikbaar op Xbox 360, PS3 (beoordeeld), pc (beoordeeld), binnenkort beschikbaar voor Xbox One en PS4
Voor al die hipsters en cynici het graag bespotten, hebben we veel te danken aan Call of Duty. Het was Call of Duty 2 die de maatstaf zette voor hoe shooters eruit zagen en speelden in het HD-tijdperk. Het was Call of Duty: Modern Warfare die de FPS opnieuw definieerde als een kaskraker met alle actie, terwijl de console-multiplayer werd getransformeerd. Het is dus jammer om te melden dat Call of Duty: Ghosts geen nieuwe benchmarks stelt of iets opnieuw definieert. Toen Infinity Ward Modern Warfare liet vallen om een ​​nieuwe serie te starten, had dit de franchise een geheel nieuwe start kunnen geven. In plaats daarvan hebben we iets dat niet zozeer een herstart is als een remake, die ons alles geeft wat we verwachten van een Call of Duty die tot elf komt, maar niets meer.

Het uitgangspunt is interessant, zij het enigszins belachelijk. In de nabije toekomst ontstaat een nieuwe macht - de Federatie - in Zuid-Amerika en haar invloed begint zich over de wereld te verspreiden. Federatietroepen vallen een orbitaal wapen van de VS aan en richten hun massavernietigingswapens tegen de VS, de helft van de staten terug in het stenen tijdperk blazen en een einde maken aan de Noord-Amerikaanse dominantie van de regio. Tien jaar lang verdedigen de overgebleven Amerikaanse troepen de overblijfselen van de natie tegen een vijandelijke invasie, geholpen door een elitegroep van special forces-agenten: de titulaire spoken. De singleplayer-campagne vertelt het verhaal van twee broers die tegen de Federatie vechten en samenwerken met de geesten.

In theorie - en in de PR-campagne van Activision - klinkt dit geweldig. Je vecht niet als lid van een goed ondersteund aanvalsteam van 's werelds grootste supermacht, maar als een guerrillastrijder die achter vijandelijke linies werkt. In de praktijk is het echter nog steeds business as usual, met toegang tot de beste wapens, luchtsteun en hightech gadgets en missies die alle gebruikelijke beslaan infiltreren dit, blaas dat op, ren hierheen en verdedig deze plek tomfoolery.

Oscarwinnaar Stephen Gaghan had misschien een hand in het script, maar het is nog steeds de normale mix van sub-Tom Clancy onzin, en halverwege lijkt het van het doel af te dwalen en elke interesse in de persoonlijke strijd in het hart van te verliezen het verhaal. Als je eenmaal op missie bent, is het moeilijk te zeggen dat dit geen Modern Warfare 4 is, terwijl de innovaties van Black Ops 2 - meer open kaarten, elke tactische controle - lijken uit de boot gevallen te zijn, in ieder geval tot de volgende Treyarch-game.

Natuurlijk zijn er enkele nieuwe features. Helaas is het belang van Riley de hond overspeeld, waarbij de machtige straathond alleen opduikt in bepaalde missies en zelfs dan pas op een paar specifieke punten controleerbaar wordt. Toch zijn de secties met hem leuk zolang ze duren, waardoor je de kans krijgt om door het gras te sluipen, vijanden te besluipen en hun keel eruit te scheuren. Bovendien krijgen we een helikopterreeks die meer is dan alleen een torentjesgedeelte, en we krijgen zelfs een korte, speelbare tocht in de ruimte en een hele missie onder water.

Maar het grootste deel van het spel bestond nog steeds uit het volgen van iemand langs een lineaire route van het ene doel naar het andere, waarbij je doet wat je verdomd goed wordt opgedragen. Federatie-troepen doen af ​​en toe een poging om je te overvleugelen, maar nemen anders genoegen met de klassieke “schuilplaats voor een minuut dan steek mijn hoofd omhoog en vuur 'routine die o zo succesvol is gebleken voor kanonnenvoer bij elke Call of Duty spel. Je zou een volkomen ellende moeten zijn om het meeste niet erg vermakelijk te vinden, op een domme, bombastische manier, maar als je een sluipend gevoel van déjà vu voelt, ben je niet de enige. Ghosts zou je zelfs een dubbel déjà vu kunnen geven, omdat het gevoel is dat je dit déjà vu eerder hebt gehad tijdens het spelen van Modern Warfare 3.

Wat het spel redt, is het spektakel. Infinity Ward en Activision lijken zwaar te hebben geïnvesteerd in motortechnologie om het landschap te laten rimpelen, scheuren, verbrijzelen, afbrokkelen en exploderen, en geen enkel level is compleet zonder dat iets groots al deze dingen doet, vaak allemaal tegelijk als je aan het rennen bent er doorheen. Als dingen niet kapot gaan, krijgen we plotselinge overstromingen, duiken bij watervallen en talloze andere wonderen om je over te verwonderen. Dit maakt van elke missie het hoogtepunt van een blockbuster-actiefilm, en hoewel het effect vermoeiend is, verspreid over de speelduur, is het een geweldig spel om één missie tegelijk te spelen. Je weet dat je het allemaal eerder hebt gezien, maar je hebt het nog nooit zo groot gezien.

De instelling heeft Infinity Ward ook een licentie gegeven om nog meer interessante locaties te creëren. Natuurlijk hebben we de besneeuwde berginstallatie, de jungle en de door oorlog verscheurde stad al eerder gezien, maar Californische steden die instorten in kraters en door haaien geteisterde tropische wateren zijn iets nieuws. Slagveld 4 heeft misschien een aantal oogverblindende bezienswaardigheden en grote momenten, maar Ghosts laat het er nogal grijs en saai uitzien.

Het spektakel wordt alleen maar beter als je het op pc speelt. Infinity Ward heeft zijn engine niet herbouwd, maar er is ontzettend veel grafische tovenarij bovenop gelegd, met texturen in hoge resolutie, realistischer texture-mapping-technieken, verbeterde belichting, meer realistische watereffecten en een reeks filmische deeltjes, scherptediepte, bewegingsonscherpte en vervorming Effecten.

Met alles ingesteld ziet het er best gaaf uit, hoewel je een flinke installatie nodig hebt om het uit te voeren. Een Core i5 / GeForce GTX 560Ti-opstelling die het prima doet met Crysis 3 en Battlefield 4 op hoge instellingen had moeite om met Ghosts om te gaan zonder hier en daar een paar compromissen te sluiten. Op de PS3-versie verlies je veel detail en een aanzienlijk deel van de oogverblindende effecten, waardoor je een game overhoudt die veel lijkt op Black Ops 2 en veel op Modern Warfare 3 daarvoor. Het is nauwelijks lelijk, maar als je de pc-versie eenmaal hebt gezien, ziet de versie van de huidige generatie er gedateerd uit, en meer dan Battlefield 4.

Al met al hebben we dus een behoorlijke Call of Duty, maar niet bepaald een die de serie nieuw leven inblaast. Toch verandert de multiplayer dat, toch? Nou ja en nee. De multiplayer van Ghosts is een evolutie van wat we zagen in Modern Warfare 3, met een handvol nieuwe spelmodi en een squadron-systeem dat je een iets andere kijk geeft op online en offline spelen. Er zijn een aantal uitstekende kaarten, dus goede kaarten en een paar vergeetbare inspanningen, maar net als de campagne voor één speler is het vrij conservatief. Misschien zouden de CoD-gelovigen het niet anders willen.

Van de nieuwe modi is Search and Rescue eigenlijk slechts een variatie op Search and Destroy. Blitz is een vreemde en niet bepaald bevredigende mix van CoD en American Football. Grind is Kill Confirmed, waar je moet doden en vervolgens de dogtags moet verzamelen voordat het andere team ze kan pakken, met als extra complicatie dat je je tags moet opslaan. Net als Kill Confirmed is het een geweldige modus die kampeerders en sluipschutters ontmoedigt, maar niets nieuws.

Infected is een vermakelijke modus waarin overlevenden vechten om te voorkomen dat ze zombies worden, maar het hoogtepunt is Cranked: een nieuwe kijk op Team Deathmatch waarbij een kill je 30 seconden snelheid en schadeboost geeft, maar je moet opnieuw doden voordat de tijdslimiet toeslaat of jij ontploffen. We zijn nog steeds niet volledig verkocht op deze - het kan resulteren in briljante, manische wedstrijden waarbij iedereen constant uit is voor bloed, maar het kan ook zien dat een of twee spelers de kaart domineren in de mate dat niemand anders er een heeft pret. Maar als het werkt, werkt het ook echt.

De nieuwe Squad-modus duwt de aanhoudende karaktereigenschappen van CoD nog verder, waardoor jij de leiding hebt over een een groep personages die je kunt ontgrendelen, aanpassen en vervolgens een level omhoog kunt gaan in de Squad-modus en de andere game modi. Verhoog je personages, wijs ze extraatjes toe, en je kunt ze online gebruiken om met of tegen andere spelers te vechten, of tegen de squadrons van andere spelers onder AI-controle. Het is moeilijk te zeggen hoe dit in eerste instantie zal uitpakken, maar de robuuste AI maakt dit een toegankelijke route naar een van de moeilijkste multiplayer-games die er zijn. In feite raadt de game je zelfs aan om wat offline te oefenen in de Squad-modus voordat je online gaat.

Sommige achtergrondveranderingen zijn een beetje verbijsterend. Het Pick 10-systeem van Black Ops 2 gaf je aanpasbare lessen waarmee je op je sterke punten kon spelen, maar was goed uitgebalanceerd om ervoor te zorgen dat geen enkele opstelling kon domineren. Het Perk Points-systeem van Ghosts, waar je een reeks extraatjes voor je personages kunt kiezen, wordt slecht uitgelegd en zorgt ervoor dat Pick 10 een toonbeeld van duidelijkheid lijkt. Beginnende spelers weten misschien niet eens dat het er is, waardoor meer ervaren spelers een voordeel hebben, en we weten nog steeds niet zeker of we het helemaal begrijpen. We zijn ook niet 100% zeker van enkele van de kill-streaks. Helikopterveegbewegingen zijn duivels effectief op sommige kaarten - en niet op een goede manier - terwijl de nieuwe aanvalshond moeilijk te verdedigen is en enorm vervelend.

Als dit allemaal een beetje somber klinkt, kun je er zeker van zijn dat Ghosts-multiplayer nog steeds zo dwangmatig en publiekstrekkend is als CoD-multiplayer ooit is geweest. Het is sneller en toegankelijker dan Battlefield 4, en het werkt beter op de huidige generatie consoles, aangezien een kleinere speler-cap (12 in plaats van de gebruikelijke 16) nauwelijks merkbaar is op de kleinere, strakkere kaarten. Een handvol kaarten is echter verrassend moeilijk te onderscheiden van andere (is het die in het door massavernietigingswapens geteisterde winkelcentrum of die in het door massavernietigingswapens geteisterde stadje?) en nieuwe functies die de kaarten tijdens de wedstrijd radicaal zouden veranderen, zijn vrijwel onzichtbaar. Er is hier niets dat overeenkomt met de semi-vernietigbare omgevingen of levolution-functies van Battlefield 4.

De gloednieuwe buitenaardse vechtende Extinction-coöpmodus stelt ook teleur. Daarin draagt ​​een van jullie een oefening die moet worden geactiveerd en verdedigd terwijl hij een alien uitwist bijenkorf, en voor de eerste paar golven is het een leuke variatie op Gears of War's Horde-modus of Halo's Vuurgevecht. Geef het echter de tijd en het sleept. Er is niet genoeg variatie of interesse om het fris te houden, en het is zelden een goed teken als het belangrijkste gevoel dat we kregen toen ons team werd uitgeschakeld niet ergernis was, maar opluchting.

Over het algemeen is CoD: Ghosts meer van hetzelfde op de huidige generatie consoles, en meer van hetzelfde, maar mooier op de pc, dus het hangt er allemaal vanaf hoeveel je van ‘hetzelfde’ houdt. Als jij een van degenen bent voor wie een nieuwe Call of Duty een jaarlijks feest is, dan is dit een solide inzending in de serie met enkele oogverblindende momenten. Als je je verveelt in Call of Duty, dan zal deze je enthousiasme niet weer aanwakkeren. Bovenal laat het ons iets voelen waarvan we nooit hadden verwacht dat we het zouden voelen: meer opgewonden over waar Treyarch de serie naartoe brengt dan over waar Infinity Ward heen gaat. Wie had dat ooit verwacht na de verschrikkingen van CoD3 en World at War?

Vonnis
We wilden de volgende fase van Call of Duty, maar Ghosts brengt ons echt meer van hetzelfde oud, hetzelfde oud. Het uitgangspunt is interessant, maar er is weinig teken van het beloofde gevoel van guerrillaoorlogvoering, en hoewel de veranderingen in multiplayer overtuigender zijn, zorgen ze niet per se voor een superieur spel. Ghosts is te gepolijst, te goed tempo en te spectaculair om een ​​teleurstelling te noemen, maar het zit vast in de laatste generatie, wanneer het zou moeten helpen om een ​​nieuwe te definiëren.

Waarom leest u deze recensie vervolgens niet? iPad Air