The Order: 1886 recensie

Exclusief voor PS4
The Order: 1886 was bedoeld als game voor de lanceringsperiode PS4, dus misschien is het geen verrassing dat het nog steeds zo aanvoelt. Het is een verbazingwekkende grafische showcase, wat voor de PS4 doet Ryse: zoon van Rome deed voor Xbox One, en dan verder om dat spel en zo ongeveer al het andere uit het water te blazen. Toch is het een game die vastzit in slecht ontworpen gamemechanismen, gedateerd denken en een obsessie met filmische waarden boven gameplay-waarden.

Soms voelt The Order: 1886 vreemd vreemd aan, aangezien het team van Ready at Dawn zich haast om Gears of War en Uncharted in te halen in een tijd waarin gamers en andere ontwikkelaars op zoek zijn naar wat de toekomst biedt. Het is niet zo kort een ervaring als je misschien hebt gehoord en het heeft zijn verdiensten, maar iedereen die op zoek is naar de ongrijpbare exclusieve moordenaar van de PS4 zal weer droog en droog blijven.

Ondanks al zijn getelegrafeerde wendingen en clichématige regels - met een paar ongelooflijke brul later - werkt het spel zo ongeveer op een verhalend niveau. The Order: 1886 vindt plaats in een plaatsvervangend laat Victoriaans Londen, waar de mensheid en het rijk worden beschermd door het titulair lichaam; een kring van ridders die teruggaat tot koning Arthur en de ronde tafel, en beloofde de mensheid te verdedigen tegen duistere machten.

Zie ook: The Order 1886 tips en trucs

De actie begint goed en stelt vragen die later zullen worden opgelost, voordat onze held, Galahad, probeert een opstand en sinistere gebeurtenissen in Whitechapel te onderzoeken. Dankzij een combinatie van motion capture en krachtig stemwerk is hij een norse maar sympathieke hoofdrolspeler, en de rest van de cast staat net zo goed op. Het valt op sommige plaatsen uit elkaar, met enkele abrupte plotverschuivingen en hier en daar een vleugje dissonantie, terwijl Galahad vertelt over hoe hij niet zal doden onschuldigen voordat ze honderden mensen gingen vermoorden die gewoon hun werk deden, maar het is een grimmig, meeslepend verhaal dat je sleurt vooruit.

De beelden zijn ondertussen ronduit smakeloos. The Order: 1886 ziet eruit als een filmpje in beweging, waarbij je laag op laag textuur, oppervlakte-effecten, volumetrische nevels en filmische verlichting en bijna eindeloze details krijgt. De artiesten van Ready at Dawn hebben fantastisch werk geleverd door steampunk en hoog-Victoriaanse kunst en design te versmelten, en het resultaat is een spel vol oogverblindende ruimtes, prachtige objecten en geloofwaardige mensen.

Zie ook: PS4 versus PS3

Je zou The Order: 1886 gerust kunnen omschrijven als textuurporno, vooral wanneer de actie pauzeert zodat Galahad dat kan Streel wapens, foto's en kranten, schijnbaar om geen andere reden dan om te laten zien hoe ongelooflijk gedetailleerd alles is is. Het is ook slim genoeg om een ​​vleugje licht en kleur te gebruiken om de gebruikelijke meedogenloze industriële staalsoorten en grijstinten in evenwicht te brengen. Natuurlijk kun je klagen dat - net als bij Ryse ervoor - vijanden eindeloos worden herhaald, vaak binnen hetzelfde scène, maar seconde na seconde, frame voor frame, is The Order 1886 de grafisch meest voltooide game ooit Daar.

Helaas voelt het vaak als een filmpje in beweging. The Order: 1886 gaat groots met lange (en niet over te slaan) tussenfilmpjes, zij het die worden onderbroken door een vlaag van snelle gebeurtenissen (QTE), en dit in combinatie met de kwaliteit van de afbeeldingen kan ervoor zorgen dat het slechts semi-interactief lijkt, zoals een slechte kopie van een David Cage spel. Er wordt ontzettend veel op X gehamerd, op het juiste moment op de driehoek getikt en de rechter-analoge stick in de voorgeschreven richting en - we hebben het al eerder gezegd, we zullen het nog een keer zeggen - het is niet erg leuk.

Zie ook: Aankomende PS4 Games 2015

In feite lijkt The Order: 1886 vaak ontworpen te zijn om een ​​bepaalde groep gamers tegen te werken - en de meeste gamejournalisten om op te starten. Denk aan alles dat je irriteert aan blockbuster-actiegames en het is er, van de eerder genoemde afhankelijkheid van QTE tot zinloze lock-picking en baanbrekende sequenties (beide genadig eenvoudig), oninteressante traversal, AI-metgezellen die je de baas zijn, slechte dekkingstechniek en verrotte stealth-sequenties waarbij eenmaal opgemerkt worden onmiddellijk betekent dood. Ik zweer het, er is een sectie later waar de combinatie van insta-fail stealth en Galahads neiging om vast te komen te zitten aan laaggelegen struikgewas ervoor zorgde dat ik in ongelooflijke woede tegen de tv schreeuwde. Laat me niet eens beginnen met de stomme weerwolfgevechten, die schieten en QTE combineren tot een bizar komisch effect.

Geen enkel spel doet de hele tijd quick-time, en voor het grootste deel van zijn lengte is The Order; 1886 is een third-person shooter in de vorm van Gears of War. Hoewel er enige doorgang is a la Tomb Raider of Uncharted, is het eenvoudig en afgesplitst van de explosieve delen. Als schutter gaat het van redelijk naar solide tot sporadisch geweldig, maar er is niet genoeg variatie of intelligentie in de vijanden of genoeg va-va-voom in de set-stukken om het tempo hoog te houden voor lang. Er zijn een aantal briljante wapens, zoals de elektriciteitspuwende Arc Gun of de spray-and-ignite Thermite Rifle, maar je kunt er niet vaak genoeg mee spelen. Het is een Gears of War zonder de uitvinding en ademloze intensiteit.

Zie ook: Beste PS4-games 2015

En als je niet in gevecht bent, kan het je niet helpen dat je merkt hoe beperkend de hele zaak is. Dit is een wereld vol gesloten deuren, waar onroerende objecten en vreemd onroerende mensen je ervan kunnen weerhouden om ergens heen te gaan waar de ontwikkelaars je niet heen willen. U kunt een handvol documenten of kasten onderzoeken, maar de rest is verboden terrein en volkomen niet-functioneel. Zelfs als je detective speelt, ben je alleen maar op zoek naar alle objecten in de scène waarmee je moet communiceren om de volgende tussenfilmpje te activeren.

Afgezien van een paar reeksen waar de actie begint, is het een spel waarbij er één benadering is en slechts één manier om de situatie aan te pakken, en je zult het gewoon volgens het boekje moeten spelen. Je kunt niet eens kiezen tussen dodelijke en niet-dodelijke verwijderingen. Tik gewoon op de knop die u wordt opgedragen, en laat Galahad de rest doen. Ter vergelijking: het maakt zelfs games zo zwaar georkestreerd als Uncharted 3 zien er zo rijk en open uit als een Far Cry 4.

Zie ook: PS4 versus Xbox One

Voor dit alles genoten we vooral van The Order: 1886. We hebben het spel in ongeveer zeven uur gekraakt, opgewarmd door het schieten en de wapens, genoten van het spektakel en raakten betrokken bij het verhaal, ondanks al zijn clichés en fouten. Wat we niet kunnen doen, is u aanraden het te kopen. We zijn niet van plan om multiplayer te spelen, maar zeven uur aan gebrekkige, soms fatsoenlijke gameplay lijkt niet van grote waarde voor £ 40 tot £ 50, zelfs niet met zulke weelderige visuals.

Vonnis
Een verbluffende grafische showcase die een matig spel niet kan verbergen. The Order: 1886 heeft een geweldig uitgangspunt en een fatsoenlijk, zij het clichématig verhaal, maar de kosten van zijn filmische waarden komen in beperkende gameplay, middelmatige opnamen en een te grote afhankelijkheid van quick-time evenementen. Het is een fantastisch ogende game om te pronken met je PS4, maar het is te kort en te fantasieloos om niet meer te zijn dan huiddiep.