Is het gebrek aan verandering in AAA-games een slechte zaak?
MENING: Nick Cowen onderzoekt waarom FIFA-, COD- en andere AAA-titels niet innoveren. En of een gebrek aan verandering echt een slechte zaak is?
Een van de verwachtingen - of het nu eerlijk is of niet - die ontwikkelaars van videogames lijken te zijn, is dat ze voortdurend innoveren. In het gamingmedium kunnen critici, in tegenstelling tot bijvoorbeeld zowel muziek als film, nogal hard zijn tegen uitgevers en ontwikkelaars waarvan wordt gezien dat ze elk jaar licht getweakte varianten op een veilige formule uithalen.
Als het eerste jaar van de nieuwe generatie consoles één ding heeft uitgelicht, dan is het dat de grootste uitgevers hun toekomstige successen bankieren met bewezen franchises en gaming-sjablonen. Nieuwe versies van Call of Duty, FIFA, Assassin’s Creed, Far Cry, Super Smash Bros, Mario Kart, Forza en meer zijn allemaal ingeluid op de markt met nieuwe functies die hen enigszins onderscheiden van hun voorgangers, maar hun kernervaringen blijven bestaan tact. Ze hebben ook allemaal heel respectvol verkocht.
Bovendien zijn de grootste en meest succesvolle nieuwe IP's die worden vrijgegeven, allemaal getagd in de populairste genres van de branche. Titanfall is een shooter in de vorm van Call of Duty met mechs, wall-running en jetpacks - niet klein verrassing daar de oprichters van de studio die het maakte, Respawn, de leiding hadden over Infinity Afdeling. Lotsbestemming is misschien op de markt gebracht als een nieuwe "persistent world shooter", maar het is essentieel elementen uit de FPS-, RPG- en MMO-genres te nemen en ze vervolgens te stroomlijnen. Sunset Overdrive is waarschijnlijk de grootste hybride van de partij, die third-person-shooter-vuurgevechten combineert met een sandbox-map en een personage dat beweegt met behulp van een monteur die erg lijkt op die in de Tony Hawk-games.
Ubisoft's nieuwe IP's, Waakhonden en De bemanning zijn beide open-wereldgames die aspecten lenen van de populairste sandbox-franchises van de Franse uitgever - Assassin's Creed en Far Cry - inclusief coöpspel en de taak om zijmissies en inhoud te ontgrendelen en mini-speurtochten. De open wereldtitels van Ubisoft hebben zoveel gemeenschappelijke kenmerken dat het er bijna op begint te lijken dat ze dat ook zijn volgens een soort sjabloon. De uitgever is zelfs zo ver gegaan dat spelers missies beoordelen na voltooiing in de laatste twee Assassin's Creed-titels.
Zie ook: Beste spellen 2014
Zoals gezegd hebben alle bovengenoemde AAA-blockbusters inderdaad zeer goed verkocht. Hoewel sommigen van hen - met name Watch Dogs en Sunset Overdrive - niet bepaald door critici naar de hemel zijn verheven, is het licht duidelijk aan en brandt het helder voor de massa. Het is ook waarschijnlijk dat, zolang de games goed blijven verkopen, de ontwikkelaars er niet al te veel last van zullen hebben.
Immers, zelfs als een game een hit krijgt op de beoordelingsafdeling, maakt succes in de detailhandel het meer dan waarschijnlijk dat spelers een vervolg zullen zien. Kijk maar eens naar de Army of Two-serie; hoewel de games gemiddeld tussen de 7 en 5,8 lagen op Metacritic, verdiende EA genoeg geld om drie iteraties te produceren. Wat critici ook vonden van de Army of Two-spellen, veel mensen speelden en genoten er (vermoedelijk) van.
Zie ook: Beste PS4-games
Dus de meeste van de veel verkochte titels dit jaar zijn meer van hetzelfde geweest met een of twee aanpassingen, kneepjes en plooien. Hier is echter een punt om over na te denken: is dat zo erg?
De best verkopende franchises op de gamekalender - COD, FIFA, Assassin’s Creed, Far Cry - bereiken de hoogste gokkast in de verkoopgrafieken over releases, zeker, maar in tegenstelling tot andere IP's, slagen ze er ook in om wekenlang, soms maandenlang in de top tien te blijven hangen daarna. De reden dat ze zo goed verkopen, is voornamelijk omdat hun ontwikkelaars de verlangens van hun enorme erkennen publiek - dat soms in de miljoenen loopt - en in plaats van ze tegen te werken, geven ze ze wat zij willen. Net als de beste en best verkopende filmfranchises, kunnen ze wat sleutelen aan de vreemde monteur en, als ze op verhalen zijn gebaseerd, u kunt rekenen op een nieuw verhaal en een nieuw plot, maar ze wijken nooit te ver af van wat het publiek in de eerste plaats.
Zie ook: Beste Xbox One-games
In zekere zin benadrukken deze franchises de toenemende kloof tussen critici en de fanbases van de best verkopende IP's. Vanuit onze verheven posities - die ons ook de mogelijkheid bieden om te spelen games eerder dan de gelovigen en gratis - het is gemakkelijk om te vergeten dat de meeste gamers vanwege de tijdsdruk en de banksaldi niet zo veel verschillende titels kunnen spelen als critici. Dit verklaart wanneer titels als Gone Home of Thomas Was Alone naar huis in zicht komen, terwijl ze indruk kunnen maken op recensenten als ze iets aanbieden die echt verschillen van de inhoud van blockbuster-games, zullen niet per se tot de verbeelding spreken van het COD- en FIFA-publiek, omdat vurig.
Als je de tijd en de financiële middelen hebt om bijna elke game die wordt uitgebracht te spelen, kan het moeilijk zijn om in de headspace van een fan te blijven. Bekendheid kweekt... zo niet minachting, dan zeker de impuls om af en toe entertainment op afstand te houden. Als je een beperkt budget hebt en de tijd hebt om maar een paar titels per jaar te spelen, is het een ander verhaal. In dat geval heb je meer kans om te gaan met een serie die je in het verleden heeft vermaakt en met een trackrecord die je vertrouwt. In die situatie moet zorgvuldig worden omgegaan met het zoeken en blijven de kernervaringen het best behouden.
Zie ook: Xbox One versus PS4