Black Clover Quartet Knights recensie

Woorden door Jason Coles

Voor degenen die niet op de hoogte zijn van de nieuwste anime, is Black Clover eigenlijk een liefdesbrief aan het medium. Het speelt zich af in een wereld waar magie essentieel is en zelfs de meest elementaire klusjes worden gedaan met magie, de belangrijkste personage, Asta, is zowel verweesd als volledig zonder magie, terwijl zijn jeugdvriend Yuno magisch is hel.

Asta heeft echter zijn eigen speciale vaardigheid: de magie van anti-magie die zich manifesteert - net als de magie van anime - met een bloedig groot zwaard dat magie zowel kan doorsnijden als afweren.

Yup, Black Clover Quartet Knights is een spel gebaseerd op het anime-equivalent van elke anime-trope weggooien die in een blender met een gezonde klodder vervelend geschreeuw, voordat je hem in de koelkast laat staan ​​om 's nachts in te stellen als een grote, saaie, gelei. Een vier-tegen-vier-team-strijder, waarmee je het andere team kunt leren met een verscheidenheid aan rollen en spreuken. Denken

Dissidia, en je bent halverwege.

Een van de beste dingen van Black Clover Quartet Knights zijn de charmante goochelaars, afkomstig van de show, die goed genoeg zijn geschreven om je je favoriete personage in de show te laten zien leven.

Hoewel het verhaal zelf even oninventief is als de anime, voelen de individuele interacties ongelooflijk trouw aan het bronmateriaal, een essentieel onderdeel van elke succesvolle poging tot dit soort games. Het verhaal speelt zich af op een gegeven moment nadat Asta Mars verslaat in de eerste kerker die de jonge Black Bull verovert. Het is een beetje licht op het specifieke tijdsbestek, maar de bemanning is zich bewust van Licht en zijn snode groep, maar Vetto is geen complete puinhoop, dus het moet vóór de meer recente afleveringen zijn.

Verwant: Beste FPS-spellen

Het grote kwaad is een personage dat helemaal niet wordt besproken in de hoofdserie, een vader die zijn dochter bezit die hij vanwege magie naar de toekomst heeft gestuurd. Ja echt. Je uiteindelijke doel is om erachter te komen wat er is gebeurd dat de hele situatie heeft veroorzaakt en om te proberen te voorkomen dat het koninkrijk wordt vernietigd. Om dit te doen, waag je je aan tien ongelooflijk korte missies als Asta, en daarna acht even korte missies als Yami. De campagne duurt misschien anderhalf uur als je de tijd neemt. Als je hoopt te genieten van de solo-aspecten van Quartet Knights, dan ben je onder de indruk.

Dit wordt natuurlijk eerst gefactureerd als een multiplayer-game, dus hoe werkt dat? Nou, soms is het gewoon niet, in de loop van mijn speeltijd, kreeg ik een grote verscheidenheid aan verbroken verbindingen te zien voordat ik zelfs maar in een wedstrijd zou komen en dan een flink aantal stotteraars als de wedstrijden dat wel lukte aansluiten. Elke game die ik speelde, begon met jou op zoek naar een kamer en wachtte vervolgens tot er spelers toetraden, en dan wacht je met ingehouden adem terwijl je onvermijdelijk tekortschiet bij de volledige acht spelers en de vrije plekken gevuld zijn met bots. Als de AI er niet was geweest, zou er hier geen enkele game online zijn geweest.

Als je eenmaal echt in een spel komt, zijn er een paar verschillende soorten wedstrijden, maar elk daarvan bestaat meestal uit gaan en op een plek staan ​​en je tegenstanders doden totdat je het gebied hebt ingenomen / de schat hebt opgehaald / de bij elkaar passen. Vaker wel dan niet wat er werkelijk gebeurt, is dat je onmiddellijk sterft zonder zelfs maar te beseffen dat je bent geraakt. Er zijn veel problemen met het spel, maar de meest ernstige is de feedback. Of je nu slaat of geraakt wordt met een zwaard of een spreuk, je zult het je gewoon niet realiseren, tenzij je aandacht besteedt aan je eigen gezondheidsbalk of de cijfers die uit je vijanden vliegen.

Aanvallen hebben het gevoel dat ze zonder zwaartekracht worden afgeleverd op een wolk helium. Het zijn echter niet alleen de aanvallen die gewicht missen, de beweging en het springen zijn verstoken van alles dat ook maar enigszins op voldoening lijkt. De problemen gaan echter veel dieper. De tijd om te doden in elke wedstrijd is hierdoor zo kort dat je je vaak afvraagt ​​wat er werkelijk is gebeurd, omdat je niet eens besefte dat je werd geraakt. Het geeft je een overweldigend gevoel van apathie voor de hele ervaring.

Verwant: Beste pc-games

De personages zijn onderverdeeld in verschillende klassen, maar deze voelen nooit echt betekenisvol. Het enige echte verschil tussen personages die dingen door elkaar halen, is of de basisaanval een afstandsaanval of een melee-aanval is. Anders kun je door simpelweg R2 vast te houden schade uitstorten over alles wat je in het vizier krijgt, terwijl het automatisch richten het overneemt. Als speler zul je nooit het gevoel hebben dat wat je doet er toe doet, de gameplay van moment tot moment is zonder keuzevrijheid en als gevolg daarvan voelt de hele ervaring zinloos.

Dit wordt allemaal versterkt door het feit dat de game zelf er best goed uitziet, de visuals erg prettig voor het oog zijn en het lijkt alsof de anime gewoon een extra dimensie heeft toegevoegd en interactief is geworden. Veel van de tussenfilmpjes zijn geanimeerd en hebben ook een redelijk hoog kwaliteitsniveau.

Dit maakt de angel van de verschrikkelijke monteurs veel pijnlijker wanneer deze wordt geleverd door iets dat er zo goed uitziet. De inconsistenties versterken alleen de slechtste delen en dempen de impact van de beste delen, omdat uiteindelijk de de beste onderdelen zitten in de overtollige details in plaats van de basis waar ze zouden zijn als dit een goed was spel.

Vonnis

Het spel heeft een kleverige, gladde buitenlaag met een ruw, onaangenaam midden. Helaas lijkt Black Clover Quartet Knights veel op Asta zelf; volledig ontbreekt aan magie.