Crush Your Enemies Review

Beschikbaar op pc (geteste versie), iOS
Crush Your Enemies spreekt over een groot spel in de Steam-productbeschrijving. We gaan "terug naar de tijd dat je dacht dat real-time strategiespellen geweldig waren" en een "verhaal vol met ondeugende humor: dus je moeder zal het spel niet verwarren met haar favoriete middeleeuwse dorp Clickfest! ”.

Het is niet verrassend dat het op geen enkel front presteert. Zijn verlangen om de wereld van barbaarse neanderthalers van deze man te vertegenwoordigen, heeft geleid tot een vreselijk onaangename en soms aanstootgevende dialoog die een toch al saaie en frustrerende one-trick pony naar beneden sleept.

Je speelt als Brog the Barbarian chieftain, die zijn leger door het land van Generia leidt met maar één doel: Crush Your Enemies. Al vroeg vang je een gevangene van je gezworen vijanden, de Pansies (yup), in de vorm van Prissy LeFop (ik weet het). Wat volgt is een reeks vreselijk onaangename tussenfilmpjes, waarvan sommige grenzen aan het offensief.

Verwant: Beste pc-games

Voorafgaand aan elke missie word je begroet met de charmante dialoog van Brog en zijn bende vechters. Je leest juweeltjes als "Hé! Ik zweer dat er minder van die fannies in blauwe pyjama's waren ', noemde Brog zijn zoon een' dikke, bowfin 'fannylicker', en laten we niet vergeten hoe 'Prissy naar het dorp springt als een gelukkig klein meisje'. Zelfs de laadschermen willen je maar al te graag vertellen dat de game momenteel "hobbit-porno" laadt.

Het script is gewoon ondraaglijk. Het voelt alsof dit is geschreven door een groep "jongens", die hysterisch lachen om hun klasse A "plagen", alleen om het aan iemand buiten de kamer te geven om te ontdekken dat het velen beledigt.

Zelfs de directe pogingen tot humor vallen plat, waarbij Fuzgut zegt dat hij zijn telefoon kapot heeft gemaakt, huilend de gedachte om alle apps opnieuw te moeten downloaden, of liever Warhammer te spelen dan echt oorlog. Er is betere lach te vinden in kerstcrackers.

Qua gameplay is het een realtime strategie die een simplistisch besturingssysteem hanteert om de focus te houden op door spelers gestuurde keuzes en acties. Klinkt aantrekkelijk, toch? Het probleem is dat het hele systeem saai wordt door zijn eenvoud.

Als je barbaarse troepen bestuurt, moet je een reeks steeds uitdagender fasen voltooien door elke vijand te verslaan (of ze te "verpletteren"). Er zijn rekruteringstenten om je aantal te verbeteren, en andere gespecialiseerde tenten om gewone infanterie om te vormen tot krijgers, boogschutters enzovoort.

Er is ook een 'biereconomie', waarbij het overnemen van geselecteerde locaties je drank oplevert - de valuta van het spel - die je kunt uitgeven aan buffs om het tij van de strijd te keren.

Crush Your Enemies biedt een uitgebreide reeks tutorialniveaus om je kennis te laten maken met alle basismechanismen, die allemaal goed beledigend zijn, afgezien van slechte dialogen. Het probleem is dat zodra de zijwieltjes loskomen, er zo'n agressieve moeilijkheidsgraad is dat je denkt dat je een paar lessen hebt overgeslagen.

Verwant: Monster Hunter Generations recensie

De kansen beginnen drastisch te worden getipt in het voordeel van de AI: ze zullen beginnen met meer rekruteringstenten dan jij, ze hebben meer land en daarmee zul je een compleet gevoel van hulpeloosheid overhouden.

Het voelt alsof je één trainingssessie hebt gehad en daarna met de profs bent binnengesmokkeld. De buffs helpen een deel van de spanning te verlichten, maar vanwege hun beperkte beschikbaarheid en ook het feit dat ze alleen zijn werk voor een kleine hoeveelheid tijd in een level, je zou uiteindelijk je hele inventaris kunnen opgebruiken en toch niet slagen voor de missie.

De uitdaging voelt zo oneerlijk gewogen aan dat je bijna onoverkomelijke kansen krijgt en, vanwege de eenvoud van de mechanica van het spel, het gevoel hebben dat je de tools mist om de taak te overwinnen u.

Sommige missies herstart je binnen een paar zetten omdat je weet dat de strijd al verloren is. Dit is niet zoals bij andere strategiespellen waarin fouten kunnen worden gecompenseerd of gecompenseerd met andere beslissingen. Omdat het spel zo eenvoudig is, kan een verkeerde beweging in de eerste seconden gordijnen betekenen - en het verpest het plezier van de ervaring.

Als je de controle voelt, kan het spel leuk zijn. Kiezen waar je je troepen naartoe wilt sturen, en hoeveel van hen, om de beste kans te maken om zoveel mogelijk van de drie doelen te winnen en te voltooien, voegt wat variatie toe. Echter, met de straffende moeilijkheid die vaak oneerlijk aanvoelt, en met zo weinig tools om te controleren en Als je de uitkomst verandert, zul je heel vaak de levels opnieuw opstarten tot het punt dat je gewoon stopt allemaal samen.

Vonnis

Afschuwelijke dialogen, overdreven simplistische bediening en mechanica zorgen voor een vreselijk avontuur voor Brog en zijn Barbaren. Hoewel het bewonderenswaardig is om een ​​simplistische RTS te maken, wordt elke mogelijkheid voor de speler om de oneerlijke kansen die het spel presenteert te overwinnen zodra de tutorials abrupt worden einde.

Het feit dat gameplay met elkaar verbonden is door een reeks niet-grappige en aanstootgevende tussenfilmpjes, maakt deze om te vermijden.