Half-Life 2: Episode One recensie

De woorden ‘Episode One’ geven me nooit echt vertrouwen. Sinds ik ben verbrand door de Star Wars-film met dezelfde naam, ben ik geneigd om de naam met argwaan te behandelen. Gelukkig helpt de eerste opvolger van de baanbrekende shooter Half-Life 2 mijn cynisme aanzienlijk.

De Half-Life-franchise is het spul van de pc-legende. Het origineel was gebouwd op een sterk gewijzigde versie van de Quake-engine en was misschien wel de eerste FPS die explosieve actie koppelde aan een echte verhaallijn. Met een van de beste introducties van een game die ooit is bedacht, viel het je in de schoenen van een natuurkundig wetenschapper, dr.Gordon Freeman (die lijkt eigenlijk precies op Wil - red.), die toevallig op het verkeerde moment op de verkeerde plaats was - een onderzoeksramp en een missie om de wereld.

De originele Half-Life introduceerde de G-Man, een mysterieuze overheidsagent die een behoorlijk geweldige kracht leek te bezitten. Hij haalt je uit een ‘pensioen’ om aan het vervolg te beginnen, dat eind 2004 werd uitgebracht, zodat je de wereld opnieuw zou kunnen redden. Deze keer is de mensheid in de greep van een sinistere groep genaamd de Combine die grote steden hebben afgesloten en met ijzeren vuist regeren. Combineer bewakers die door de straten patrouilleren en de ‘Vrije man’ - woordspeling, dat ben jij trouwens, is ook een gezochte man.

Half-Life 2 eindigde met Freeman die blijkbaar de leider van de Combine, Breen, versloeg en de Citadel in het centrum van zijn macht vernietigde. Helaas heb je ook je pseudo-vriendin met een pistool, een lieftallige dame genaamd Alyx, in levensgevaar gebracht. Bij het einde van de cliffhanger kwam de G-man uit het niets tevoorschijn om je blijkbaar weg te slepen van de naderende ondergang, waardoor arme Alyx aan een onbekend lot werd overgelaten.

Half-Life 2: Episode One begint meteen vanaf dat punt. De inleidende reeks laat zien dat Alyx wordt gered door je eenmalige vijanden en nu vrienden, de Vortegons. Ze wordt met je herenigd tijdens de openingsmomenten, maar het slechte nieuws is dat de Citadel op het punt staat te ontploffen, groots - en er is niet genoeg tijd om daar weg te komen. Het antwoord is natuurlijk om terug te reizen naar de stad om de massavernietiging van de Citadel te voorkomen en jezelf te redden.

En zo begint de achtbaanrit die deel uitmaakt van Episode One. Nieuwe spelers zullen dit uitbreidingspakket van $ 20 binnen ongeveer vier uur openbreken. Maar is het goed?

Het eerste dat je je moet realiseren is dat Episode One slechts een onderdeel is van een groter geheel. Half-Life 2 vermaakte ons met een gevarieerde missiestructuur en locatie - van claustrofobisch schieten in een bunker tot jet-boating op een meer. De variëteit hield gamers bezig en altijd alert. Episode One kan daarentegen eenvoudiger aanvoelen, met grote delen van het spel die op dezelfde plek worden doorgebracht met dezelfde wapens en dezelfde missie.

Het is daarom belangrijk om Episode One te zien als vijf levels uit een grotere game met vijftien levels, omdat het verwachten van dezelfde variëteit en hetzelfde tempo als een volledige game uit een kortere aflevering zal leiden tot teleurstelling. Binnen de context van de aflevering kunnen puzzels en gameplay-secties te lang en repetitief aanvoelen. Binnen de context van de drie aangekondigde afleveringen die deel uitmaken van de post-HL2-verhaallijn, vermoeden we dat ze ongeveer gelijk hebben.

Verwachtingen die naar behoren zijn nagekomen, er is een aantal krakende gameplay te krijgen. Om te beginnen begeleidt Alyx je voor ongeveer 75 procent van de game, een functie die Valve (de ontwikkelaar) ‘coöp voor één speler’ noemt. Ze is een echt nuttige bondgenoot en, meer ter zake, echt goed gekarakteriseerd. Valve beweert veel tijd te hebben besteed aan het verbeteren van zijn gezichtsanimatie en dit heeft duidelijk zijn vruchten afgeworpen. Alyx is een volledig gevormd personage dat woede, angst, amusement, berustende lethargie en meer toont wanneer hij wordt opgeroepen door de verhaallijn. Als verteller in delen, krijg je echt het gevoel dat je haar begint te ‘kennen’ - personagecreatie die film of tv waardig is.

Er zijn opvallende momenten in de game waar ze cruciaal bij betrokken is. In de ene sectie baan je je een weg door de straten van City 17, op de grond, terwijl ze je bedekt met een sluipschuttersgeweer uit verschillende verdiepingen. Het werkt fantastisch goed, en het is een goede afwisseling. Een ander deel heeft haar verlamd van angst in het donker, wanhopig op zoek naar jou om een ​​vijand af te weren die haar heeft verrast. Weer een ander laat haar haar mannetje staan ​​tegen golf na golf van zombies, terwijl jullie wanhopig vechten om vol te houden totdat een typisch onbetrouwbare lift jullie beiden uit het gevaar kan brengen.

En het zijn deze momenten die het spel echt de moeite waard maken om te spelen. De set-stukken, de voortgang van de verhaallijn - dat is wat Episode One de moeite waard maakt om bij te blijven. Zorg ervoor dat je die gedachte in je hoofd houdt, want er zullen zeker punten zijn die je doen ineenkrimpen. Het eerste uur van de game doorbrengen met niets meer dan de Gravity Gun, brengt je niet echt in de stemming, en is terecht royaal frustrerend. Nog een uur of zo doorbrengen, bijna in volledige en totale duisternis, is niet alleen vervelend voor degenen die hun gezichtsvermogen waarderen, het voelt ook kunstmatig aan. Andere secties voelen ongeïnspireerd en op rails, met het lineaire pad dat voor je ligt op een ‘Energy Core Shutdown for Dummies’ manier. Hoewel er secties als deze in Half-Life 2 waren, werden ze snel vervangen door interessantere gameplay. In aflevering één vallen ze op omdat ze proportioneel groter zijn - in ieder geval totdat aflevering twee arriveert.

En de verhaallijn? Nou, het is jammer dat er weinig van te krijgen is. Gretige fans wachtten op meer ontrafeling van het Breen / Alien-mysterie, enkele antwoorden over de motivaties van de G-Man, misschien zelfs een concrete ‘interactie’ tussen Gordon en Alyx. Deze fans zullen teleurgesteld zijn (nou ja, tenzij je knuffels meetelt). Er zijn hints, stukjes en beetjes - en cruciaal, een trailer voor aflevering twee aan het einde van het spel. Uiteindelijk mist de game echter een verhaallijn om te inspireren en vooruit te helpen, wat moeilijk te verdragen is na meer dan een jaar wachten.

Grafisch is de game zelden verbluffend. Valve heeft nieuwe texturen met hoge resolutie gebruikt, wat betekent dat gebouwen en headcrabs er beter uitzien dan ooit. Er is een hoger aantal polygonen en een groter gevoel van schaal voor dingen. De storm die rond de top van de Citadel broeit, is een constant brandpunt voor je aandacht, en jongen, het ziet er best netjes uit.

De High Dynamic Range-verlichting die we voor het eerst zagen in Lost Coast, de tech-demo-come-uitbreiding van vorig jaar, verschijnt hier opnieuw. Het is erg goed gelukt, waarbij sommige delen van het spel er echt spectaculair uitzagen. U zult de sneltoets voor schermopname willen gebruiken om een ​​paar mooie nieuwe bureaubladachtergronden te pakken.

Aan de andere kant heeft Valve veel van de prestatie-optimalisaties geïmplementeerd die het aan de motor heeft aangebracht om deze aan het werk te krijgen op de Xbox, wat betekent dat degenen zonder de nieuwste en beste grafische technologie niets goeds hoeven te missen visuals.

Audio is ook een belangrijk onderdeel van het spel. De geluidseffecten zijn versterkt, met geweren die vleziger klinken dan ooit, en de omgevingsgeluiden van de stad om je heen voegen veel toe aan de sfeer. Als je in het donker rondscharrelt, heb je vaak alleen maar geluidssignalen, dus het is goed dat ze goed worden gedaan.

"'Vonnis"'

De eerste aflevering in het aankomende vervolg op de trilogie levert op sommige punten op, maar niet op andere. De belofte van meer plot-onthullingen houdt je gretig om te spelen, maar slaagt er uiteindelijk niet in. De opvallende momenten in de game en de belofte dat er nog meer zullen komen in aflevering twee, zijn echter voldoende om de meesten over te halen om aan de slag te gaan, en degenen die de twintig dollar opdoen, zullen genieten van wat er is en dan weer gaan kwijlen over het vooruitzicht van de Halfwaardetijd die nog moet komen.