Legend of Zelda: Triforce Heroes Review

Exclusief voor Nintendo 3DS
De twee games lijken misschien niets gemeen te hebben, maar ik kan Legend of Zelda: Triforce Heroes niet spelen zonder aan Destiny te worden herinnerd. Net als Bungie's briljante maar beslissende first-person shooter / RPG, neemt Triforce Heroes een gamestijl die geassocieerd wordt met solo spelen en past deze aan voor coöp-multiplayer.

Net als Destiny is het een spel dat vereist dat spelers samenwerken, de spelmechanismen begrijpen en teamspelers worden, geen gloriezoekers. En net als Destiny heeft Triforce Heroes de ongelukkige gewoonte om ervoor te zorgen dat sommige spelers het nooit op zijn best zullen ervaren. Het is een geweldige ervaring in de juiste omstandigheden, maar helaas teleurstellend als dat niet het geval is.

Het uitgangspunt is simpel. In een koninkrijk vol stijlvolle mensen, geregeerd door een koninklijke familie die rijk is aan haute couture, heeft een knorrige heks de It-girl-prinses vervloekt en haar gedwongen zich alleen in een stoer zwart pak te kleden. De mensen lijden en het koninkrijk verliest zijn mode-flair.

Er gaat een oproep uit voor helden met puntige oren, gedurfde bakkebaarden en de juiste manier om hun heroïsche haar uit elkaar te halen om de grauwe gebieden in te rennen, het kwaad te bestrijden en de vloek van de heks te verbreken. Je bent zo'n held, en het zal niet lang duren voordat je in het kasteel bent, bereid om door het Triforce-portaal te reizen en je steentje bij te dragen om het rijk te redden.

Vanuit een lobby word je uitgezonden op een missie van vier fasen, uiteengezet in de 2.5D, top-down stijl van A Link Between Worlds. Je vindt items om te verzamelen en te gebruiken in gevechten en puzzels, versla talloze vijanden en hersenkrakers en begeef je vervolgens naar het Triforce-portaal van het podium. Bereik de laatste fase van het level en je staat voor een laatste uitdagende schermutseling of een baasgevecht van eerlijk tegen goedheid. Triomf en je zult rijke beloningen winnen.

Maar hier doet Triforce Heroes de dingen anders. In deze Zelda ben je slechts één elf van een team van drie elf, en bijna elke ontmoeting en puzzel in het spel is gebaseerd op teamwerk. Als onderdeel van het team heb je meer dan alleen het zwaard van je held zwaaien; je kunt andere personages oppakken die deel uitmaken van een 'totem'-stapel van twee tot drie man, en ze ook gooien. Dit is cruciaal om hoge gebieden te bereiken of gaten te kruisen, maar ook om bepaalde doelen te raken met een bom, vuurbal of pijl. Als je de hoogte niet goed kunt krijgen, maak je de foto niet.



Maar de puzzels worden ingenieuzer dan dit. Er zijn secties waar de ene elf de andere twee op of over kan gooien, maar hoe krijg je hem waar zijn kameraden zijn als er niemand is om hem te gooien of te dragen? Hoe kun je ervoor zorgen dat jullie alle drie het volgende portaal bereiken, of de knoppen activeren die nodig zijn om een ​​poort te openen? Hoe kun je dat lastige monster bereiken, of een bom in het gat op de rug van de baas krijgen en hem vervolgens een pak slaag geven terwijl hij naar beneden is? Teamwork, teamwork, teamwork.

De truc is altijd om de omgevingen en de gadgets te begrijpen en vervolgens uit te zoeken waar dit teamwork kan komen. De game knijpt gadgets uit een breed scala aan Zelda's, van oude gelovigen zoals de boog, boemerang en hamer, tot minder bekende zoals de windvlaag. We krijgen zelfs een aantal nieuwe spins, zoals de vuurballen gooiende vuurhandschoenen, de watertuit die de waterhengel oproept of de hookshot-achtige gripshot. De laatste kan worden gebruikt om je naar palen, hekken of zelfs een statische kameraad te slepen, terwijl de boemerang nu een handige vaardigheid krijgt om een ​​gestrande bondgenoot aan je zijde te krijgen.

Verwant: Nieuwe 3DS versus 3DS

Natuurlijk mis je de verhalen, personages en eindeloze eigenzinnige activiteiten van een echte Zelda, maar Triforce Heroes is slimmer dan het op het eerste gezicht lijkt. Elke expeditie duurt ongeveer tien tot twintig minuten, afhankelijk van hoe snel je kunt trainen de puzzels, en elke sectie is gevaarlijk en omslachtig genoeg om je iets nieuws te geven om in vast te komen zitten.

Hoewel je wapens zelf niet worden geüpgraded, kun je nieuwe pakken kopen in de boetiek in de stad kledingstukken die de kracht van bepaalde items vergroten of uw leven gemakkelijker maken in het ijskoude afval of met lava gevuld grotten. Op de moeilijkere gebieden heb je deze nodig om vooruitgang te boeken. Wat meer is, als het level eenmaal is gepolijst, kun je terugkeren met verschillende uitdagingsmodi ingeschakeld, waardoor je verschillende beloningen krijgt die kunnen worden gebruikt om nieuwe en nog krachtigere kostuums te maken. Kortom, het is een Zelda met een eigen buit- en upgradecyclus. Het is verslavend spul.

Verwant: Nieuwe 3DS versus nieuwe 3DS XL

Het is ook prachtig gepresenteerd, met tassen met klassieke Zelda-charme. De cartoon-beelden zijn enkele van de beste die we op de 3DS hebben gezien, met een geweldig personageontwerp gekoppeld aan een mooie weergave van een verlichting en niveaus vol met schattige kleine details. De personages in de stad zijn maf en zetten het dwaze modethema voort, en hoewel de levels zelf niet ver afwijken van de gevestigde Zelda-archetypen, hebben ze allemaal een ingenieuze wending. Natuurlijk hebben we allemaal gespeeld met veranderende niveaus in een watertempel of hebben we eerder geprobeerd ijsblokken af ​​te breken, maar we hebben het nog nooit zo gedaan - nou ja, tenzij we de Gamecube-spin-off, Four Swords, speelden Avontuur.

Maar nu heb je waarschijnlijk de mogelijke valkuil opgemerkt: het spel heeft drie spelers nodig om te werken. In mijn ervaring is lokale coöp voor drie spelers de ideale manier om het spel te spelen. Je kunt elkaar instructies toeschreeuwen, juichen als er iets goeds gebeurt, fronsend als er iets ergs gebeurt en lachen als het allemaal mis gaat. Dit is gemakkelijk een van de beste coöp-ervaringen op een handheld. Helaas zullen niet alle spelers het op deze manier kunnen ervaren, en het heeft ook geen zin om slechts twee spelers te hebben. Vind er drie, anders heb je pech.

Verwant: Beste Wii U-spellen 2015

Je kunt ook online spelen, met vrienden of met vreemden. Matchmaking lijkt naadloos en het lobbysysteem is slechts een deel van de wereld, met enkele gekke activiteiten om je bezig te houden terwijl je wacht tot andere spelers verschijnen. Nintendo staat natuurlijk geen voicechat toe, maar met een eenvoudig systeem van emotes op het onderste touchscreen kun je grijpen de aandacht van een andere speler, verzoek om een ​​worp of een stapel, wijs naar een item of zwaai, juich, verontschuldig en medelijden hebben.

Als het werkt, werkt het briljant, maar veel hangt onvermijdelijk af van je medespelers. Soms kom je uit bij een droomteam, waar iedereen samenwerkt en met elkaar overweg kan. Ook hier doet Triforce Heroes me denken aan Destiny - er zit een positieve energie in de game die mensen vriendelijker, geduldiger en coöperatiever lijkt te maken dan in andere games.

Helaas kan het zijn dat je de vreemde nukkige speler tegenkomt die gefrustreerd raakt door zijn medemensen en besluit dat ze hun tijd verspillen. De oplossingen voor de puzzels zijn niet altijd voor de hand liggend en soms vereist succes een beetje vallen en opstaan ​​- niet geholpen door het gebrek aan in-game chat. Op dit punt stoppen knorrige spelers soms, dumpen hun kameraden en sturen iedereen terug naar de lobby. Hoewel de game zijn best doet om dit te verdoezelen met een vrolijke boodschap, laat het toch een zure smaak achter in je mond. We hebben echter nog geen opzettelijke griefers ontmoet, en als we dat deden, heeft de game een handige blacklist-functie om te voorkomen dat ze opnieuw worden ontmoet.

Verwant: Alles wat we weten over de Nintendo NX

En hoe zit het met solospelers? Nou, Nintendo heeft een aparte lobby toegevoegd waar je kunt samenwerken met twee ‘doppels’ - magisch geanimeerde poppen die je tijdelijk met je ziel kunt bezielen. Dit zijn geen door de CPU aangestuurde bondgenoten, en je moet eigenlijk van held naar dubbelganger naar dubbelganger overschakelen om dingen voor elkaar te krijgen. Er is een beroep op dit - je moet echt nadenken over de volgorde waarin je dingen doet, en de meest logische manier om elke elf of dubbelganger te krijgen waar hij moet zijn - maar ook veel nogal traag en repetitief werk. Het resultaat? Triforce Heroes spelen op je tod is niet erg leuk.

Maakt dit uit? Ja en nee. Andere games die coöp op de eerste plaats zetten, hebben meestal wel wat solo-inhoud, zoals het geval is bij Destiny, en ik kan het niet helpen dat ik dat voel de beste manier om jezelf uit te rusten en voor te bereiden op online Triforce Heroes, is door de levels solo of in lokale coöp te spelen eerste. Het is ook waar dat we al online speelden voordat de game werd gelanceerd, met weinig andere spelers om mee te spelen en een aantal lange wachttijden in de lobby. Een volledige lancering zou minder wachten en meer actie moeten opleveren, en het gemakkelijker maken om het spel te spelen zoals het bedoeld was.

Vonnis
Triforce Heroes is erg sympathiek. Het is moeilijk te zeggen of de game eindeloze herhaling zal doorstaan ​​zonder de diepe upgradesystemen van een Destiny of hack-and-slash RPG, maar het is een fantastisch, leuk coöpspel in korte uitbarstingen. Het heeft ook een multiplayer Colloseum-modus waarin je het kunt opnemen tegen vrienden of vreemden, met verschillende gadgets om mee te vechten in elke compacte fase. Het voelt echter nog steeds een beetje Zelda-lite, en je moet jezelf echt afvragen of je het spel met vrienden kunt spelen in plaats van met een willekeurige ophaalgroep. Als het antwoord ja is, duik dan verder. Als dat niet het geval is, bereid je dan voor om het ruwe met het gladde te pakken.