Killzone 4: Shadow Fall recensie

Platform: exclusief voor PS4

Killzone-games hebben er altijd goed uitgezien, dus het is geen echte verrassing dat Sony Killzone 4: Shadow Fall heeft uitgekozen als de sleutel PS4 exclusieve lanceringstitel. Het is precies het soort game om loyale PS3-bezitters te laten upgraden. Na Killzone: Huurling leverde de fantastische PS Vita FPS waar we zo lang naar hebben verlangd, waagt Shadow Fall zich in een wereld die ten volle profiteert van de volgende generatie hardware en hoopt hetzelfde te doen voor de PS4.

Helaas hebben we de multiplayer nog niet goed laten werken voorafgaand aan de lancering van de PS4, dus voorlopig we richten ons op de campagne voor één speler waarvan de omgevingen de setting zijn voor veel van de multiplayer ook. Tegenwoordig voelt het alsof de singleplayer een bijzaak is voor FPS-games, maar geldt dit ook voor Killzone: Shadow Fall?

We zullen die vraag later beantwoorden, maar eerst wat scène-setting. Voor degenen die niet bekend zijn met het Killzone-universum: het laatste conflict vindt plaats op de planeet Vekta. Na de gebeurtenissen in Killzone 3 waar de planeet van Helghast wordt vernietigd, wonen de ‘slechteriken’ (dat is de Helghast) nu op dezelfde planeet als de Vektans, gescheiden door een veiligheidsmuur. Vrede regeert dertig jaar, maar het is tot niemand verbazing (en zeker niet van ons) dat dit niet blijvend is.

In Shadow Fall speel je Lucas Kellen, die we als jonge jongen voor het eerst zien in de openingsmomenten van de spel waarbij zijn vader wordt vermoord door Helghast-soldaten terwijl ze proberen hun stad te ontvluchten Vekta. Deze gebeurtenissen hebben natuurlijk een diepgaand effect op onze hoofdrolspeler, aangezien hij wordt begeleid door een Shadow Marshall die hem redt. Snel vooruit naar het heden van het spel en Kellen is nu een moreel corrupte special forces-soort die achter vijandelijke linies opereert.

Tot nu toe zo algemeen, maar die tag is een beetje oneerlijk. Eerdere Killzone-games maakten gebruik van historische en hedendaagse gebeurtenissen om de verhaallijn vorm te geven en Shadow Fall volgt de trend met duidelijke ondertonen van de Koude Oorlog, benadrukt door het wantrouwen tussen de twee strijdende facties en de interne strijd creëert.

Het is een moedige poging om weg te blijven van enkele van de meer clichématige campagnes voor één speler die we vaak bij de meeste shooters zien. In plaats van alleen een zwart-wit-goed versus kwaad-type affaire, creëert Killzone: Shadow Fall een scène waarin twee mensen proberen naast elkaar te bestaan ​​op één planeet met alle problemen die dat oplevert.

Het komt echter niet helemaal los. Hoewel de thema's interessant genoeg zijn, komt het niet echt samen als een samenhangend geheel op dezelfde manier als een Bioshock Oneindig doet bijvoorbeeld. Het is maar al te gemakkelijk om uit het oog te verliezen waar de plot precies naartoe gaat en waarom, terwijl de stemacteurs en de dialoog eerder werkmanachtig dan boeiend zijn. Guerilla Games heeft geprobeerd een interessante narratieve spanning te creëren, maar het voelt nog steeds alsof het verhaal een verre derde is achter de beelden en het vuurgevecht. En als Mass Effect, Bioshock en Halo ons iets hebben geleerd, is het dat een goed verhaal elke singleplayer-ervaring kan maken of breken.

Maar als het verhaal soms die meeslepende aantrekkingskracht mist, doen de beelden veel om dit te compenseren. Killzone: Shadow Fall in 1080p HD is verbluffend. Het is een van de mooiste PS4-lanceringstitels en je zult vaak merken dat je rondkijkt naar hoe prachtig het landschap is. De achtergronden zijn verbazingwekkend gedetailleerd en zien er natuurlijk uit en de manier waarop verlichting door gaten breekt om je zicht te verduisteren, laat echt zien waartoe de PS4 in staat is. Als voorbeeld van wat ‘next-gen’ inhoudt, doet Killzone 4: Shadow Fall zijn werk heel, heel goed.

Dit en het typisch indrukwekkende vuurgevecht is waarschijnlijk precies waar loyale Killzone-fans naar op zoek zijn. Sluipschutter en machinegeweren hebben tijd nodig om te herladen, maar schieten nog steeds met een bevredigende dreun weg terwijl je je een weg baant door Helghast-soldaten. Wapens zijn nu ook veelzijdiger en je standaardarm kan worden gebruikt als een sluipschuttersgeweer, waarbij de loop uitschuift en er een bereik verschijnt om op afstand te schieten. Je kunt alle wapens in vuur en vlam zetten, maar de nieuwe sonarzoeker helpt je een meer heimelijke aanpak te kiezen - een aanpak die in evenwicht wordt gehouden door het feit dat overmatig gebruik van de sonar nabijgelegen soldaten zal waarschuwen.

Een andere gevechtsverbetering die is geïntroduceerd voor Killzone: Shadow Fall geeft ons ook de kans om het touchpad van de PS4 voor het eerst in woede te gebruiken. Als je in de minderheid bent, kun je een helpende hand krijgen van een kleine drone genaamd de OWL. Als je op L1 drukt om de OWL te activeren, kun je in verschillende richtingen op het touchpad vegen om de OWL opdracht te geven een schild op te zetten, computers te hacken, een zip-line uit te zenden en vijanden te verdoven of te vuren. Als je bent vermoord, kan de drone je nieuw leven inblazen zolang je nog een Stim-pack over hebt.

Je hebt ook alle hulp nodig die je kunt krijgen, aangezien de Helghast AI duidelijk is opgevoerd en zeker meer dan een paar ronden nodig heeft om de oranje Helgahst-soldaten neer te halen. Als je de alarmsystemen niet uitzet, zullen de hordes op je af blijven komen, waardoor het gemakkelijk wordt om dood te gaan als je niet slim speelt. Dit voorkomt dat Killzone afdaalt in een te veel van een hersenloze rennen en geweren-affaire.

Net als de grotere vrijheid om te verkennen, wat meer mogelijkheden betekent om te pronken met de controller ondersteuning, zoals de mogelijkheid om audiologboeken af ​​te spelen die vanuit kamers zijn ontdekt via de ingebouwde DualShock 4 spreker. Dat gezegd hebbende, het is nog steeds grotendeels een lineaire aangelegenheid waarbij je simpele doel is om missies te voltooien om van A naar B te komen, terwijl de meer open omgevingen ook betekenen dat je soms doelloos ronddwaalt voor je volgende objectief.

Alles bij elkaar is de campagne voor één speler een leuke afleiding met een aantal spectaculaire decorstukken, maar de fragmentarische verhaallijn en het zo-zo-niveau-ontwerp betekent dat het niet de meest memorabele is. Dat is echt jammer, want er zijn momenten waarop Shadow Fall uitblinkt, maar het voelt alsof Guerrilla Games nooit alles zo strak mogelijk heeft samengebracht.

Wat ons doet concluderen dat de multiplayer echt nog steeds het belangrijkste ingrediënt is. We komen binnenkort terug voor een uitgebreidere verkenning hiervan, maar het is een bekende opzet gebaseerd op een les systeem waar je kunt kiezen uit Assault-, Recon- en Support-klassen met 12 unieke special capaciteiten. Het serveert oude favorieten zoals Capture the Flag, Domination en Deathmatch, maar er is ook een aangepaste optie om je eigen levels en deel ze met andere spelers die Killzone: Shadow Fall's meest interessante functie zouden kunnen blijken te zijn, gezien Sony's geclaimde focus op sociale media gamen.

Vonnis

Killzone: Shadow Fall is een prachtig ogende game en de perfecte visuele showcase voor de PS4-hardware. De ondersteuning van de DualShock 4-controller geeft ons een veelbelovende kijk op hoe andere PS4-games ook de touchpad- en luidsprekerfuncties kunnen omarmen. Zoals schutters gaan, is het een solide inspanning. Het ambitieuze verhaal wordt niet perfect uitgevoerd en de meer open omgevingen doen eigenlijk meer kwaad dan goed soms, maar elke Killzone-fan zal genieten van de singleplayer-campagne en de beelden zijn net zo verbluffend als de trailers stel voor.