Ni No Kuni: Wrath of the White Witch - The Verdict Review

Ni No Kuni - Verhaal

Het detailniveau is altijd indrukwekkend. De hoofdverhaallijn sleept je door de fantasiewereld, via reizen terug naar huis en van kerker tot kerker, maar er zijn altijd nieuwe spreuken om te leren, nieuwe manieren om ze te gebruiken en een groot aantal side-quests, of het nu gaat om klussen die je kunt aannemen via de Swift Oplossingskantoren en vacaturesites die in de dorpen en steden worden geplaatst, of de premiejager-missies die je specifiek aanpakt monsters.

Het verzamelen, nivelleren en uitrusten van uw familiars wordt een kunst op zich, met echte voordelen voor bepaalde combinaties, en er is zelfs een receptgerelateerd knutselsysteem. Ni No Kuni ziet er misschien licht uit, maar het heeft evenveel diepgang als elke andere Final Fantasy, en het is de eerste paar uur veel boeiender dan alle FFXIII-games die we tot nu toe hebben gezien.

Ni No Kuni - Terug naar de aarde

Hoewel het spel naar de sterren reikt en ze vaak vindt, kan het helaas niet helpen om je terug te slepen naar de vaste grond. De grootte van de open landschappen van de game draagt ​​bij aan het epische gevoel, maar betekent ook dat er veel ronddwaalt, compleet met eindeloze monsterontmoetingen. Soms zou het leuk zijn om van A naar Z te gaan zonder een reeks hersenloze beesten aan te pakken, en er is niet genoeg andere interesse in de wereld, afgezien van een paar verborgen schatten, om de sleur te verlevendigen.

Veel van de ‘gevaarlijke plaatsen’ van de game - of kerkers voor jou en mij - zijn ook niet erg inspirerend. Ze zien er leuk genoeg uit, maar tenzij je de lokale fauna bashen, is er gewoon niet zoveel te zien. Er zijn reeksen waarin de game een meer fantasierijke, bijna Zelda-achtige benadering aanneemt, maar deze zijn op geen enkele manier de norm.

En Ni No Kuni kan ook vervelend zijn. Je kunt alleen opslaan op gevaarlijke plaatsen bij specifieke checkpoints, wat irritant kan zijn als de moeilijkheidsgraad toeneemt. Sterf en je kunt ofwel terugkeren naar het titelscherm en een save game laden of doorgaan vanaf het laatste checkpoint, maar het nemen van de laatste route brengt een heffing van 10% met zich mee. uw portemonnee, die meer lijkt te functioneren als een belasting op het vermijden van menu's en een boete voor het niet vaker sparen dan iets dat logisch is in het spel wat dan ook. En waarom laat je je niet rechtstreeks vanuit het doodsscherm laden?

Ni No Kuni - Afschuwelijke bazen

Deze kleine problemen zouden serieuzer kunnen zijn als Ni No Kuni een moeilijk spel was, maar in feite is het genereus en vergevingsgezind. Als je sterft tijdens een ontmoeting met een monster, is dat meestal omdat je geen voorraad genezende goederen hebt of niet naar je gezondheidsmeters hebt gekeken, en de gameplay moedigt snelle leveling aan, in die mate dat bekenden in je groep een hoger niveau bereiken, zelfs als ze niet actief bezig zijn gebruikt.

Dit vrolijkt je echter niet erg op als het spel een plotselinge, harde, moeilijkheidsgraad oplevert, meestal in de vorm van een baas. De baasgevechten in Ni No Kuni kunnen er geweldig uitzien, en we houden van de filmische presentatie in Zelda-stijl, maar dan goedkoop Hits met veel schade zijn niemands idee van plezier, vooral wanneer CPU-gestuurde bondgenoten niet in staat lijken te zijn om of ontwijken. Je kunt de ergste dingen overwinnen met een beetje extra slijpen, maar het loont zeker de moeite om partij te kiezen speurtochten en premiejachten in plaats van je een weg te banen door het volgende deel van het verhaal voordat je dat bent klaar.

Dit zijn geen ongebruikelijke klachten. In feite zijn ze behoorlijk endemisch voor de Japanse RPG als genre. Wat frustrerend is, is dat Ni No Kuni niet zomaar een Japanse RPG is. Het is een heel bijzonder spel met een fantastische wereld, een interessant verhaal en veel vreemde en onderscheidende karakters. Het is ook een van de weinige Japanse RPG's van de afgelopen jaren die graag met de mechanica speelt en manieren vindt om de gameplay rijker en spannender te maken. Wanneer je deze dingen samenvoegt, krijg je een game met het potentieel om verder te reiken dan het gebruikelijke Final Fantasy / Dragon Quest / Tales Of-publiek en gamers van acht tot tachtig voor zich te winnen.

Vonnis

Ni No Kuni is een haartje verwijderd van een RPG-klassieker. Samen hebben Studio Ghibli en Level-5 een fantasiewereld opgebouwd met dezelfde fantasie als je zou films in de studio vinden en een rijk, meeslepend verhaal vertellen met verrassend verfijnd gameplay. Het is deze verbeeldingskracht die het spel zo geweldig maakt, maar een gebrek eraan op sommige gebieden houdt het tegen, terwijl enkele kleine irritaties niet echt helpen. Een bijna meesterwerk dan een meesterwerk dus, maar nog steeds een van de beste Japanse RPG's van een consolegeneratie.

Lees verder: Beste games van 2013