The Sinking City recensie

Het is moeilijk om niet te begrijpen wat The Sinking City, de nieuwste detective-’em-up van Frogwares, heeft geprobeerd te bereiken, zelfs als het de executie mislukt.

The Sinking City probeert in de eerste plaats de gameplay van Frogwares 'eigen Sherlock Holmes-franchise te koppelen aan de geschriften van de veelgeprezen (en controversiële) horrorschrijver H.P Lovecraft, die probeert te spelen met de wereld van kosmische horror die hij gemaakt.

Fans van zijn werk zullen inderdaad tal van kleine referenties vinden. Tijdens de openingsmomenten ontmoet je een man gekleed in een geel pak en deel je een knikje voordat je wordt voorgesteld aan Robert Throgmorten, die in alles behalve naam lijkt op Lovecraft's eigen Arthur Jermyn. Deze referenties komen dik en snel binnen, en ze gaan een lange weg in het vestigen van de wereld - en een toon - in de openingstijden.

Het grootste succes van The Sinking City is de sfeer die het creëert. De half onder water gelegen stad Oakmont wordt verscheurd door kolossale stormen terwijl vreemde wezens, bekend als Wylebeasts, skitter en slijm in de duisternis. Er is geen reden waarom een ​​gezond persoon ervoor zou kiezen om hier te blijven hangen, en als gevolg daarvan is het een fascinerend portret van ondergang. Veel van de inwoners kunnen of willen niet weg, aangezien de stad langzaamaan wordt overwonnen door een verontrustende druk.

Verwant: Crash Team Racing - Nitro-Fueled Review

Toen ik al vroeg door een half verlaten hotel slenterde, zocht ik mijn weg door kamers die bezaaid waren met ravings op de muren, en een kamer die leeg was op een verbrand portret na dat boven de open haard hing. De atmosfeer is subtiel maar effectief, en ik ontdekte dat het bestaan ​​in deze wereld beklemmend en gespannen begon te voelen.

Het doet ook goed werk door veel van de problemen van HP Lovecraft te ondermijnen.

Lovecraft was, als we eerlijk zijn, een enorme racist - zelfs in de jaren twintig, toen dit een prestatie was, want gewoon racistisch zijn was de norm voor Amerika, waar hij woonde. Dit sijpelde in zijn schrijven en al het "andere" werd plotseling slecht. Als gevolg hiervan concentreert veel van Lovecraft's werk zich op blanke mannen in New England die worden geteisterd door dingen die geen blanke mannen zijn, met een paar dun verhulde raciale prikken en een zeer helaas genoemde kat.

Dus elk creatief werk gebaseerd op Lovecraft's moet een beetje werk verzetten om afstand te nemen van zijn idealen. Hier wemelt het van de straten met een verscheidenheid aan verschillende personages, en ze vermijden de valkuil om te zeggen dat iedereen met 'de Innsmouth-look' een slechterik is, met veel van de gevarieerde personages in The Sinking City eigenlijk verward en moe door de massa 'nieuwkomers' die na de overstromingen op bedevaart naar Oakmont gaan begonnen.

Ga hier echter vandaan en The Sinking City heeft niet veel te bieden behalve een zinkend gevoel. Hoewel het werkt in zijn afbeelding van een detectivespel uit de jaren 1920, zijn de zaken die je oplost oninteressant, en ontbreekt vaak een sleutelmoment om een ​​zaak op te lossen, geen aha-moment, omdat je aftrek ervoor zorgt dat alles wordt gemaakt zin. In plaats daarvan gebruik je het privéoog en het personage Charles W. Reeds occulte visie om terug te gaan en te zien wat er feitelijk op een plaats delict is gebeurd voordat hij in de stad op zoek gaat naar je volgende reeks aanwijzingen.

Verwant: PS5 versus Xbox 2

Je kunt hier geen hand vasthouden, dus er zijn momenten waarop je je echt slim voelt om iets in elkaar te zetten. Het is echter niet veel vergeleken met de opgetogenheid die ik kreeg bij elke succesvolle identificatie, bijvoorbeeld, Terugkeer van de Obra Dinn, die zeer vergelijkbare mechanica gebruikt, en waarbij ik elke keer dat ik met succes belangrijke informatie samenhaalde, in de lucht moest slaan.

Ik genoot echter van de mechanica van gezond verstand. Ontdek iets echt griezeligs, of ga te veel gruwelen onder ogen, en je begint te hallucineren. Deze momenten zijn echt huiveringwekkend, en ik merkte dat ze me als speler vaak dwongen een seconde te nemen en te wachten tot de geestelijke gezondheidsmeter was opgeladen, zo desoriënterend waren de visioenen.

Uiteindelijk is een detectiveverhaal slechts zo interessant als zijn verhalende haak, en wanneer je het probeert een dronken vechtpartij uitwerken op een dok of wat papierwerk vinden dat verborgen is in een kantoor, het kan aanvoelen als een karwei. Dit is, eerlijk gezegd, waarschijnlijk een behoorlijk facsimile van detectivewerk, maar miste het spektakel dat ik me wilde binnenhalen.

Dit gold vooral voor hoe pijnlijk het reizen door de stad kan zijn. Thematisch gezien is het geweldig om met de boot door een zinkende stad te reizen en navigeren op de stratenkaarten zou opwindend moeten zijn. Maar toen ik eenmaal een deel van het leven in Oakmont had gezien, vond ik navigatie enigszins vermoeiend - hoewel je snel snelle reispunten ontgrendelt.

Verwant: Google Stadia-voorbeeld

Meer problemen veroorzaken de ietwat plichtmatige opnamesegmenten van het spel. Een rechercheur op een plek als deze zou waarschijnlijk een pistool moeten dragen, en de paar keer dat ik het tegen andere mensen gebruikte, voelde wel een beetje schokkend. Helaas voelden over-de-schouder gevechtssegmenten die me zagen schieten met een verscheidenheid aan Wylebeasts, ongemakkelijk en misplaatst aan.

Zones waar vijanden om je heen zwermen, op de open wereldkaart gemarkeerd als 'besmette gebieden', zijn bezaaid met knutselonderdelen en buit, maar het is duidelijk dat jij als speler noch jij, noch de ontwikkelaars echt te veel betrokken willen raken bij de strijd.

Vervelend is dat de munteenheid in Oakmont kogels is - om een ​​reden die nooit naar tevredenheid is uitgelegd. Het eindresultaat hiervan is dat je elke keer dat je in een gevecht bent, in feite geld naar de vijanden slingert om probeer ze ertoe te brengen je met rust te laten, wat de strijd frustrerend maakt, en het verlies van schaarse middelen nog meer.

Veel survivalhorror-ervaringen hebben het beheer van hulpbronnen tot een succes gemaakt, en het is een kernonderdeel van het genre, maar The Sinking City is een detective-avontuur in hart en nieren, met horror als gevolg van het algemene onbehagen in plaats van uitgehongerd beesten.

Verwant: Alles wat we weten over PS5

Het had ook kunnen doen met een andere laag nagellak. Als open wereld is het over het algemeen vrij van bugs, maar een paar keer kwam ik ongebruikelijke fysische problemen tegen; een keer sprong ik op een geparkeerde boot en merkte dat ik vijf meter hoog in de lucht zweefde. Het is geen groot probleem, maar het zijn allemaal kleine krasjes in het sfeervolle fineer dat The Sinking City doet werken.

Vonnis

The Sinking City is een bijna-misser en een uniek uitstapje naar surivival-horror. Het vertroetelt je niet, en het houdt zeker geen hand vast, wat het een uniek detective-uitje maakt dat in de steek gelaten wordt in zijn uitvoering door een aantal kleine tekortkomingen.

Een vervolg dat zich richt op het minder alledaags maken van zaken en bezuinigt op de strijd, zou een geweldig aanbod kunnen zijn voor vrome fans van het detectivegenre. Het spel is het niet slecht, maar het is moeilijk om je zorgen te maken over wat je doet, aangezien veel gevallen in The Sinking City zo banaal zijn.