Assassin's Creed 4: Black Flag Review

Beschikbaar op Xbox 360 (getest), PS3 (pc, Wii U, Xbox One en PS4 volgen nog)
Ik heb medelijden met Assassin’s Creed 4: Black Flag. Puur op zichzelf genomen, is het een van de beste games in de serie, sterker dan Assassin's Creed en Assassin’s Creed 3, zelfs als het niet helemaal kan voldoen aan de normen van Assassin’s Creed 2 of Broederschap. In zekere zin heeft het dezelfde relatie met Assassin’s Creed 3 (waar we in de loop van de tijd minder van genoten) die Assassin’s Creed 2 deelde met het originele spel. Het is een lichtere, strakkere, smakelijkere follow-up die een bijna-ongeluk in een fatsoenlijk spel verandert. Maar waar Assassin's Creed 2 maar één game had, heeft Black Flag de pech om er vijf te hebben. Het is dan ook onvermijdelijk het slachtoffer van Assassin's Creed-vermoeidheid en van het erven van zo'n opgeblazen massa gamefuncties, mechanica, achtergrondverhaal en allerlei onzin. Begrijp ons niet verkeerd: als het goed is, is Black Flag absoluut briljant, maar er is veel dat te bekend is of gewoon, nou ja, te veel.

Dat wil niet zeggen dat het allemaal hetzelfde oud, hetzelfde oud is. Net zoals AC3 er helemaal om ging de serie de stad uit te brengen en de wilde grens in te trekken, zo brengt AC4 de actie naar een nieuw niveau; naar de diepblauwe zeeën van de Spaanse Main tijdens de gouden eeuw van piraterij. Onze held, Edward Kenway, de uiteindelijke vader van AC3's Haytham Kenway en grootvader van Connor, begint het spel niet eens als een Assassin, maar als een hebzuchtige kaper. Ondertussen neemt Black Flag de marine-actie die een nevenactiviteit was in AC3 en plaatst deze in het midden, en terwijl je nog steeds urenlang hoge gebouwen beklimt en parkour-runs uitvoert over de daken en het aanpakken van bewakers en doelen met een pistool, verborgen zwaarden of zwaard, je zult net zoveel tijd op de golven doorbrengen, schepen met breedtes vernielen en hun lading. Dit is Assassin's Creed meets Pirates of the Caribbean.

Black Flag laat ook zien dat Ubisoft heeft geluisterd naar enkele klachten over Assassin's Creed 3. Hoewel Edward misschien niet de charme van AC2's Ezio heeft, is hij nog steeds een boeiender hoofdrolspeler dan AC3's chagrijnige Connor en heeft hij een interessantere verhaallijn. De game van dit jaar begint ook niet zo traag als vorig jaar, en het tempo is minder zwaar en robuuster. Het is niet zo dat Black Flag verstoken is van spraakzame tussenfilmpjes, vervelende schaduw- en afluistermissies en de vreemde sequenties met TUTORIAL er overheen geschreven, maar het voelt veel meer als een scheurend garen, en eentje die figuren uit de geschiedenis trekt zonder vast te lopen door de details. Het vindt ook een nieuwe benadering van het moderne Abstergo-raamwerk dat zowel vaag verfrissend als veel minder opdringerig is dan de oude Desmond Miles-intermezzo's.

In het begin worstelt Black Flag om zich heel anders te voelen dan Assassin's Creed 3, of de Ezio-trilogie trouwens. Kenways mysterieus geoefende parkour-vaardigheden werken net als die van Connor, terwijl vechten niet merkbaar is veranderd ten opzichte van de aanvals- en tegenmechanica die we vorig jaar zagen. Vijanden hebben nog steeds een vreemde manier om rond te hangen, zodat je er maar twee of drie tegelijk aanpakt, waardoor het vreemd beleefd aanvoelt. Alle stealth- en overlevingsmissies, alle sluip- en vernietigingsmissies, alle escorte-, beschermings- en reddingsmissies die je van een Assassin's Creed zijn er, en hoewel het een beetje veel is om te zeggen ‘daar geweest, gedaan, het T-shirt gekocht’, lijkt de formule te groeien muf. In een zeer vroeg stadium laat Black Flag je smachten naar iets nieuws.

Het vindt het zodra het spel de zee op gaat, terwijl zeeslagen, plunderingen, mysterieuze eilanden en Maya-ruïnes de verhaallijn en je schip overtreffen wordt net zo belangrijk als Edward uitgerust houden met betere en sterkere zwaarden kleding. De zee - soms kalm, soms stormachtig, maar constant in beweging - is de ster van Assassin’s Creed 4, en het en de rotsachtige, onherbergzame tropische eilanden die het omringt, zorgen voor een aantrekkelijkere omgeving dan de VS van AC3 koloniën.

Eenmaal op zee voelt het spel energiek aan. De zeegevechten zijn zowel geavanceerder als uitdagender dan in Assassin's Creed 3, met sterkere en talrijkere schepen die het zowel dramatischer als grimmiger bevredigen. Het is niet bepaald een realistische kijk op schip-tot-schip-gevechten, maar schepen hebben genoeg gewicht en meer dan genoeg vuurkracht om het anders te laten voelen dan al het andere dat je hebt gespeeld, en de laatste instapactie geeft elke ontmoeting een bevredigende conclusie - hoewel een beetje misplaatst als je nog andere vijanden in de buurt hebt om af te maken uit. Of je nu Spaanse fregatten aanpakt met kanonnen, vuurvaten en mortieren, aan boord gaat van kapotte schepen of jaagt op zwakkere handelsschepen, je zult het gevoel hebben dat het piratenleven iets voor jou is. Een deel van deze energie komt ook terecht in de missies op het land, en terwijl Edward weinig doet wat Connor voor hem niet deed, helpen het tropische landschap en de mysterieuze ruïnes om dingen op te frissen. Een pluim voor Ubisoft ook voor het gebruik van snelle reismodi en handige winkels aan boord om het bijhouden van gegevens en verspilde reistijd te verminderen.

Helaas is het niet allemaal goed nieuws. Net als Assassin's Creed: Revelations, voelt Black Flag soms onsamenhangend of gebrekkig aan. Sommige missies voelen zich onderontwikkeld. Anderen zetten je geduld op de proef met belachelijke beperkingen of lijken willekeurige elementen in de mix te gooien. Een zeemissie moest bijvoorbeeld keer op keer worden herhaald omdat andere schepen bleven verschijnen en meededen aan de strijd. Uiteindelijk hebben we het schip op eigen kracht in het nauw gedreven en gewonnen, maar het voelde dat we uiteindelijk meer door geluk dan door oordeel wonnen.

En net als Assassin's Creed 3 kan Black Flag opgeblazen aanvoelen. Het is natuurlijk geweldig dat er zoveel te doen is. Je kunt schoeners opsporen en de buitenlandse marines lastigvallen, kaarten zoeken en begraven schatten zoeken, jagen vlees en dierenhuiden, om nog maar te zwijgen van het verzamelen van animusfragmenten, zeesjanties en tal van andere verzamelobjecten. Er zijn hacking-minigames, haaien-harpoenerende minigames en niet te vergeten aanvallen op kustforten. Je kunt naar gezonken schatten duiken, sleutels en Maya-artefacten verzamelen of nieuwe kleding maken. Maar hoewel dit je allemaal erg druk houdt, zijn veel van de activiteiten eigenlijk niet zo diepgaand of vermakelijk. Het Caribisch gebied heeft tientallen eilanden, maar slechts een paar hebben een uitgesproken persoonlijkheid of hebben iets echts te doen. Black Flag is een game met een enorme lijst aan functies, dus waarom hebben zo weinig van hen het gevoel dat ze tellen?

Je kunt tenminste niet twijfelen aan de productiewaarden. Hoewel niet elk personage goed in de gaten wordt gehouden, zijn de modellering en animatie meestal fantastisch, en de game is er een van de late visuele triomfen van de console-generatie, vol prachtig verlichte en weergegeven Caribische landschappen, gedetailleerde personages en zo spectaculaire zee. De weerseffecten, die zowel de gameplay als de esthetiek beïnvloeden, behoren tot de beste die we hebben gezien. De partituur is behoorlijk overweldigend en wordt versterkt door een aantal uitstekende zeeshanties, en zelfs het stemwerk komt goed als je eraan gewend bent Edwards kenmerkende stem (het duurde even voordat we beseften dat hij Welsh moest zijn, niet alleen Engels met een onzin accent).

Uiteindelijk heeft Black Flag een aantal sterke ideeën, een behoorlijk verhaal en meer dan zijn aandeel in geweldige Assassin's Creed-momenten. Hoe meer je erin komt, hoe intrigerend het wordt. Toch kan het ons er nog steeds niet helemaal van overtuigen dat deze serie niet zonder stoom komt te zitten. Misschien wordt het tijd dat Assassin's Creed stopt met het toevoegen van nieuwe functies en zich concentreert op een grondiger opknapbeurt. Misschien is het tijd om na te denken over een frissere, flexibelere aanpak. Hoe dan ook, Black Flag is goed genoeg om de serie in vorm te houden, maar er zal meer nodig zijn om het verder te laten zeilen.

Vonnis
Black Flag werkt als een scheurend garen, directer en leuker dan Assassin's Creed 3. Terwijl de kerngameplay ietwat muf wordt, verkent de actie op zee nieuw terrein en helpt het de franchise overeind te houden. Het resultaat is een overwegend aangrijpend piratenverhaal dat fans van de serie zou moeten plezieren, zelfs als het hen niet verbaast.