Oproep van Juarez recensie

"’ Platform: pc, Xbox 360. Versie beoordeeld. Xbox 360."'

Ik moet toegeven dat ik Call of Juarez negeerde toen het vorig jaar voor het eerst op de pc verscheen. Misschien kwam het doordat we op dat moment een overvloed aan first-person shooters doormaakten, of misschien kwam het erop neer dat het was ontwikkeld door Techland: producenten van Chrome Specforce, een van de meest vermoeiende Sci-Fi FPS-games die ik ben tegengekomen jaren. Wat de reden ook is, ik heb me sindsdien afgevraagd of ik een fout heb gemaakt. Veel redelijk verstandige mensen hebben Call of Juarez geprezen. Het wordt beschreven als innovatief en boeiend; als een betere poging tot de videogame Western dan Gun of Red Dead Revolver. Ubisoft zag duidelijk ook iets in de game en pakte het op voor deze vernieuwde, verbeterde Xbox 360-conversie en een verbeterde DirectX 10 pc-versie voor de VS.

Grafisch zit de 360-versie ergens tussen de originele DirectX 9 Call van Juarez en de DirectX 10-update, met herwerkte texturen en verbeterde HDR-verlichting en effecten. Wat de veranderingen ook zijn, de game ziet er vaak geweldig uit, met enkele van de meest natuurlijk ogende buitenomgevingen die we sindsdien hebben gezien

The Elder Scrolls IV: Oblivion, en scènes badend in het soort warme verlichting dat een van John Ford's elegische westerse filmklassiekers niet zou hebben geschonden. Van grenssteden tot met gras begroeide hooglanden tot spectaculaire woestijnkloven, Call of Juarez buigt dubbel om te evenaren verwachtingen gevormd door een handvol Sergio Leone-films en elke western die Clint Eastwood heeft geregisseerd sinds The Outlaw Josie Wales. De personagemodellering is solide, en als de game moeite heeft om overtuigende interieurs en stoffige mijnen te creëren, het is nog steeds een miljoen mijl verwijderd van het ellendige, karakterloze werk dat Techland in Chrome heeft uitgevoerd Specforce. Om eerlijk te zijn, de schermen op deze pagina's doen het geen recht: afgezien van een ietwat overdreven scherptediepte-effect, doet Call of Juarez het purty goed voor eye candy.

Bovendien hadden die andere critici gelijk om Call of Juarez te prijzen voor zijn innovatie. Te veel schutters wilden de laatste tijd graag dezelfde voor ploegen: neem de klassieke Doom-sjabloon, voeg teamgenoten toe en voertuigen, gooi een paar Halo-stijl, set-piece gevechten in en begin het met de beste visuele effecten die er te koop zijn. Call of Juarez neemt een schizofreen pad dat minder goed is afgelegd. Aan de ene kant speel je Billy - een onbegrepen, half Mexicaanse jongen die niet anders kan dan in de problemen komen. Hij wordt beschuldigd van moord in de vroege stadia van het spel en de rest spendeert hij op de vlucht, sluipend door steden, mijnen en boerderijen en vermijdt hij stoere bandieten en schurkenstaten van Apache. Aan de andere kant speel je ook de dominee Ray - een gewapende prediker rechtstreeks van de Clint in Pale Rider-school, die lood en testament in ongeveer gelijke mate uitdeelt.

Het feit dat Ray op Billy's spoor zit, geeft de game zijn meest interessante dynamiek. Hoewel Billy kan vechten met zweep, pistool, geweer of boog, maakt zijn relatieve zwakheid stealth de verstandigere optie. Dit betekent dat je ongeveer de helft van het spel verstopt, sluipt, potschoten maakt vanaf een veilige afstand en deelneemt aan een kleine first-person platform-springende actie.

Ubisoft heeft blijkbaar veranderingen doorgevoerd die deze niveaus actiever en minder frustrerend maken dan ze waren in de originele pc-release, en eerlijk ze ratelen door in een redelijk tempo, met vijandelijke AI die vergevingsgezind genoeg is om succes mogelijk te maken, maar niet zo vergevingsgezind dat het wordt onvermijdelijk. Echter, voor degenen onder jullie die de geur van geweerrook verkiezen boven al dat "yella-bellied" kruipen, leveren de Ray-niveaus het in schoppen. Overal waar Billy gaat, lijkt hij een spoor van onwettige wangedrag in zijn kielzog achter te laten, en de gerechtigheid van de Heer aan hen brengen is precies wat Ray het beste doet.

Dankzij een fatsoenlijke - maar niet helemaal F.E.A.R. level - vijandelijke AI, een fijne selectie van keiharde pistolen en geweren, en een goed begrip van hoe je een vuurgevecht moet organiseren, de Ray-levels zijn geweldig. De revolver, je steunpilaar, kan dubbel worden gebruikt met behulp van de linker- en rechtertrekker, en met beperkte munitie in elk pistool moet je je schoten in overweging nemen en tactisch werken om te overleven. Wat meer is, revolvers zijn er in verschillende vormen, met verschillende niveaus van nauwkeurigheid en schade, en wapens worden onbetrouwbaar - zelfs gevaarlijk defect - na langdurig gebruik. Dit is ook geen spel waarbij je het je kunt veroorloven om zonder munitie te worden gepakt. Hoewel hij gepantserd is, is Ray niet onoverwinnelijk, en de game gebruikt een gezondheidsoplaadsysteem in Call of Duty 2-stijl om je scherp te houden. Voeg dit allemaal samen en je hebt een aantal van de meest bevredigende vuurgevechten die ik heb genoten sinds F.E.A.R.

Ik maak de vergelijking ook niet zomaar. Het vuurgevecht van Call of Juarez vereist dezelfde weloverwogen aanpak als F.E.A.R., en de game heeft zelfs zijn eigen equivalent van F.E.A.R.'s slowmo-functie. Houd je revolvers in het holster, klik vervolgens op een trigger om te tekenen en het spel gaat naar de concentratiemodus. De tijd vertraagt ​​tot een kruip, en een paar dradenkruizen volgen langzaam naar het midden van het scherm. Je kunt langzaam bewegen om perfect te mikken en - terwijl het dradenkruis een doelwit markeert - een spervuur ​​van rondes afknijpen. Wacht tot het dradenkruis is uitgelijnd en het spel keert terug naar de normale snelheid en (hopelijk) zal elke lage zondaar die in zicht is, verstikkend op de grond vallen. Het is de perfecte manier om het soort capriolen van The Man with No Name of Django na te bootsen. Het ene moment ben je het doelwit van elk niet goed, het volgende moment ben je de laatste man die overeind staat.

Tot op zekere hoogte is Call of Juarez dus een uitstekende FPS. Ik kan dit echt niet genoeg zeggen. Als je je standaard sci-fi of militaire shooters verveelt en op zoek bent naar iets met een ander gevoel en stemming, dan is dit een echte aanrader. Het heeft looks, het heeft hersens, het heeft sfeer. Het heeft zelfs een krakende, met de vingers geplukte gitaarzware soundtrack en een aantal zeer respectabele stem. Om er echter van te genieten, moet u bereid zijn om met een paar ruwe randjes om te gaan, waarvan sommige uw plezier in het algemeen zullen bederven.

De meest ernstige problemen hebben invloed op je tijdens de sequenties waarin Billy van rand naar rand moet springen of over gaten moet zwaaien met zijn zweep. De springknoppen zijn gewoon niet precies genoeg om lastige sprongen te maken, en je zult constant merken dat je ten onder gaat en lange stukken moet herhalen. Het checkpoint-opslagsysteem is meestal uitstekend geïmplementeerd, maar het lijkt op deze punten altijd af te vallen. We hebben het niet over Ninja Gaiden-niveaus van frustratie bij het kauwen van je eigen vuist, maar wees gewaarschuwd. De zweepbits zijn eigenlijk erger, deels omdat de zweep zelf een nachtmerrie is om op te richten en te besturen, en deels omdat de in-game physics op vakantie lijken te zijn als het gaat om slingeren. Het is moeilijk om je swing te voorspellen, en belachelijk onrealistisch.

En het is dit gebrek aan glans dat het spel als geheel bederft. Af en toe is er iets - een tussenfilmpje, een slecht geënsceneerde strijd, een onmogelijke sectie in het Indiase land - dat je eraan herinnert dat je niet te maken hebt met een major-league, triple-A-product. Af en toe is er een beetje amateuristische scène-setting die de atmosfeer doorbreekt en de stemming weer plat naar beneden brengt. Je zult versteld staan ​​van de scherpschietcapaciteiten van bandieten en Apache-dapperen die je van kilometers ver kunnen slaan met wat je later leert om een ​​roestig geweer te zijn. Je zult elke keer hetzelfde stukje dialoog ondergaan als je bepaalde stealth-secties niet haalt, ongeacht hoe vaak je het eerder hebt gehoord. U kunt zelfs helemaal worden afgeschrikt door een erbarmelijk aanvankelijk opleidingsniveau van verbluffend ambachtelijke kwaliteit. Iemand had deze dingen tijdens het testen moeten zien en er snel op moeten gaan zitten.

Dat zijn niet mijn enige klachten. De omgevingen zijn niet bijzonder interactief, waardoor je je afvraagt ​​waarom je een saloon vol boeven in brand kunt steken, maar niet naar een houten structuur vol bandieten, en veel van de niveaus zijn net zo lineair als alles in Call of Duty 2 of Medal of Eer. Natuurlijk zijn er reeksen te paard, maar deze lijken beperkt en geven je nooit meer dan een hoger perspectief en grotere snelheid. In feite heeft de hele game een zwevende kwaliteit ten opzichte van de beweging die ingaat tegen het ruige, donsachtige en vuile gevoel. Ondanks al zijn innovatie is Call of Juarez gewoon niet zo glad of goed uitgevoerd als Gears of War, GRAW2 of de andere vooraanstaande shooters van de 360.

Daarom ben ik relatief gierig geweest met de score onderaan deze pagina. Ondanks zijn verdiensten is Call of Juarez niet helemaal de game die het had kunnen zijn met alleen wat meer aandacht voor detail. Het toont echter aanzienlijk meer verbeeldingskracht en vindingrijkheid dan een aantal grotere namen shooters, en het is een goed platform waarop Techland - als je de kans krijgt - een fantastisch vervolg. Gezien de sprong in kwaliteit tussen Chrome Specforce en dit, zou ik niet zeggen dat dit uitgesloten was. Meer ter zake, als Call of Juarez 2 verschijnt, zal ik veel minder geneigd zijn om het te negeren. Ik zal zelfs een van de eersten in de rij zijn om een ​​kijkje te nemen.

"'Vonnis"'

Call of Juarez, verbeterd voor de Xbox 360, scoort hoog vanwege zijn aanpak van een onderontdekt genre en zijn interessante spelmechanismen. Alleen een gebrek aan afstemming en polijsting verhindert dat het een volwaardige handvol dynamiet is.