Race Driver: GRID Review

”‘Platformen: PlayStation 3; Xbox 360; pc; PlayStation 3-versie beoordeeld.”’

De eeuwige underdog van de racegamewereld, de TOCA-serie van Codemasters won en hield een hardcore fanbase, maar nooit helemaal de wereldwijde erkenning gekregen die Gran Turismo of Project Gotham Racing hebben genoten. Dit is jammer. De laatste poging, TOCA Race Driver 3, had zijn visuele problemen, maar bood een van de meest authentieke en opwindende race-ervaringen op de laatste generatie consoles. Race Driver: GRID heeft misschien de naam TOCA achtergelaten, maar het zit nog steeds vol met dezelfde kwaliteiten en - belangrijker nog - dezelfde houding die zijn antecedenten dreef. Ik hoop alleen dat het de 'underdog'-reputatie achter zich laat, want GRID verdient het om groot te zijn. Het is niet alleen vergelijkbaar met Gran Turismo 5: Prologue, Forza 2 en Project Gotham Racing 4 – het is in sommige opzichten zelfs een betere game.

Net als bij Colin McRae: DIRT van vorig jaar, heeft Codemasters GRID een gladheid en een verdacht VS-vriendelijke glans gegeven, maar hier heeft het geen zin dat het ontwikkelingsteam de elementen heeft verlaten die gebruikt werden om de TOCA-serie te maken speciaal. GRID scoort nog steeds waar TOCA altijd scoorde: het racen. De circuits zitten vol met maximaal 20 racers, en elk van hen wordt aangedreven door een AI die niet alleen op de racelijn gaat zitten en vrolijk zwaait als je inhaalt. Nee, deze kanonzonen zullen proberen je te blokkeren, tegen je aan te botsen en je zelfs uit de weg te ruimen terwijl ze proberen zelf een aantal angstaanjagende inhaalmanoeuvres uit te voeren. De concurrentie is hevig en zelfs in de beginfase op de gemakkelijkste moeilijkheidsgraden kun je geen overwinning garanderen zonder goed rijden of een beetje extra hulp (daarover later meer). Bovendien doet GRID's realistische benadering van autoschade je echt twee keer nadenken over het simpelweg pesten door het peloton of het nemen van elke hoek met roekeloze overgave. De oude routine van botsauto's, nog steeds duidelijk zichtbaar in GT5: Prologue, zal hier geen ijs snijden.

Het resultaat hiervan is niet dat je je angstig of nutteloos voelt op het circuit - het is om het racen een gevoel van risico, beloning en gevaar te geven dat zelfs de geweldige PGR4 niet kan evenaren. De sleutel is de meest ingenieuze truc van GRID: een kleine functie genaamd Flashback. Zonder dit zou al het bloedbad en de agressie op de baan het spel ondraaglijk frustrerend maken. Daarmee is de moeilijkheidsgraad precies goed. Dit is hoe het werkt. Neem een ​​slechte bocht in de laatste ronde, spin van de baan, schrijf je auto af of word door een overijverige rivaal tegen een barrière geschoten, en een simpele druk op de knop brengt je in een instant-replay-modus. En als ik instant zeg, bedoel ik hoogstens een pauze van een paar seconden. Gebruik de bedieningselementen om vooruit en achteruit door een kort stuk beeldmateriaal te ritsen, een goede plek te vinden, de Flashback-knop te gebruiken en binnen een moment dat je weer op de baan bent en doet wat je moet doen om te voorkomen dat de rampzalige combinatie van gebeurtenissen je ras.

Het lijkt een beetje op het ‘sand of time’ van Prince of Persia, maar dan aangepast aan een racegame en het werkt als een traktatie. Niet langer zal een slechte zet van een AI of een stomme fout in de laatste van vijf ronden je vol ongeloof naar het scherm laten spugen en vloeken. Je hoeft niet langer op veilig te spelen, alleen maar omdat een riskante manoeuvre je hele race kan verpesten. Tegelijkertijd kun je Flashback maar een bepaald aantal keren gebruiken, dus terwijl het je spek in een cruciaal moment, je kunt het niet willekeurig gebruiken alleen omdat je zeker weet dat je die hoek een beetje had kunnen nemen sneller. En als je blijft crashen, heb je uiteindelijk geen tweede kansen meer. Met andere woorden, het is cool en helemaal geen spelbreker.

Je zult het een tijdje gebruiken, want de bediening is even wennen. De laatste racegame die ik diepgaand heb gespeeld, was GT5: Prologue, en de auto's in GRID voelen merkbaar lichter en meer aan veerkrachtig op het asfalt, en meer geneigd om uit te glijden als je te agressief bent met het gaspedaal of de rem. Maak je geen zorgen - nadat ik was geacclimatiseerd, hield ik van het gevoel, en het draagt ​​​​allemaal bij aan dat gevoel van roekeloos racen dat GRID zo'n thriller op het circuit maakt. Dit was zelfs de eerste racegame in tijden waarin ik enthousiast was over het overschakelen van een pad naar mijn vertrouwde Logitech-stuur en -pedalen, zodat ik een stap dichter bij het echte werk kon komen.

Sterker nog, de aanpassingsopties van de game zijn uitstekend. Zelfs als je alle rijhulpmiddelen uitschakelt, het opnieuw opstarten van de race uitschakelt en het zicht op de cockpitcamera vergrendelt (die net zo uitstekend is als in Colin McRae: DIRT) zal de ervaring niet zo realistisch zijn als FIA GTR2 op de pc, en ik denk dat de ruzies tussen GRID-fans en fans van Forza 2 of GT5: Prologue nog maanden. Voor mij vinkt het echter alle juiste vakjes aan. Met de rijhulpmiddelen aan, kun je het spel redelijk snel oppikken, maar het vergt een zekere mate van vaardigheid en durf om echt het maximale uit je voertuig te halen.

Ondertussen is de carrièrestructuur voor één speler uitstekend. GRID verdeelt zijn races in drie territoria - Europa, de VS en Japan - en verschillende soorten, variërend van rechte races tot destructieve derby's, driftraces en de touge; een Japans bergracetoernooi waarbij twee auto's het tegen elkaar opnemen over twee baanvakken. Net als bij PGR4 is het de verscheidenheid aan evenementen die de zaken fris houdt. Het ene moment ben je verwikkeld in een felle muscle car-vechtpartij door de straten van San Francisco, het volgende ben je aan het driften voor punten op de neonverlichte straten van Shibuya, het volgende moment zou je door een industriegebied van Yokohama kunnen racen terwijl je stapels verpakkingskratten ontwijkt en wacht vrachtwagens. Zet dat soort dingen samen met overvloedige auto-nage en Flashback, en er ontstaat veel hilariteit.

Net als in de TOCA Race Driver-games draait het allemaal om het simuleren van een racecarrière, maar GRID verschilt in de manier waarop het hiermee omgaat. Je begint als een rookie-coureur met slechts één gehavende Mustang in de garage en een aantal grote reparatierekeningen om te betalen. Je kunt banen aannemen als invulcoureur voor andere teams, maar als je eenmaal genoeg hebt verdiend om je voertuig te repareren, kun je je eigen raceteam starten en voor jezelf strijden. Het komt allemaal neer op het winnen van geld en het opbouwen van je reputatie - je hebt de eerste nodig om auto's in te kopen om deel te nemen aan de verschillende evenementen, en de laatste om nieuwe licenties te verdienen in elk van de drie territoria. Nieuwe licenties openen vervolgens nieuwe evenementen. Het mooie is dat je altijd vooruitgang boekt en dat wanneer je een bakstenen muur raakt - en in deze uitdagende racegame zul je - er is altijd iets anders dat je kunt proberen, of het nu een ander evenement is of een snelle kleine verdiener voor een ander elftal.

Bovendien krijg je de basis van teammanagement. Je krijgt aanbiedingen van sponsors, die zich vertalen in geldbonussen wanneer je bepaalde doelen in evenementen bereikt. Met slechts een bepaald aantal slots op uw auto's moet u voorzichtig zijn; ga je voor hoge beloningssponsors die alleen leveren als je een race wint (of op zijn minst een podiumplaats) of speel je op veilig met de goedkope schaatsen die zelfs blij zijn als je alleen finisht? Naarmate het spel vordert, moet je ook andere chauffeurs rekruteren en afhandelen. Als eenmansband kun je alle races winnen, maar toch het teamkampioenschap verliezen aan je rivalen. Het helpt allemaal om het spel af te ronden en compenseert het gebrek aan uitgebreide auto-aanpassingsopties.

Het beste nieuws van alles is echter dat GRID nooit instort waar zijn voorganger deed: visuele kwaliteit. Je kunt dit spel nooit inconsistent noemen. De NEON-motor van Codemasters was al indrukwekkend in Colin McRae: DIRT, maar hier levert hij uitstekend werk af door tot twintig auto's te besturen op spectaculair gedetailleerde circuits, compleet met werkelijk prachtige verlichting en enkele van de meest levensechte reflectie-effecten die ik ooit heb gezien, en dit alles met slechts af en toe een gevallen frame of teken van scheuren. Ik ben meestal niet iemand voor uitgebreide post-effecten en scherptediepte of snelheidsvervaging, maar hier werken ze om de game een rijke filmische glans te geven. En als er iets misgaat en je twee voertuigen ziet botsen in een grommende massa van verbrijzeld glas en verwrongen metaal, zijn de effecten adembenemend. Kortom, GRID ziet er echt hot uit.

De kers op de taart is het online spelen. Met twaalf spelers op de baan is het snel en furieus, en er is niets van de waanzin van auto-botsingen die GT5: Prologue een ietwat vreemde ervaring maakten wanneer ze live werden gespeeld. Toegegeven, het ontbreken van Flashback (om voor de hand liggende redenen) betekent dat je enkele minuten kunt wachten om deel te nemen aan een game alleen om te worden weggevaagd in de eerste lastige bocht, maar dat is een kleine prijs om te betalen om zo rauw te racen en opwindend. Deze verdient het om te rennen en rennen.

Ik hoop dat ik mijn zaak inmiddels duidelijk heb gemaakt. GRID is een van de premium racegames van deze generatie. Op de PS3 is er gewoon geen serieuze concurrentie; dit is de beste wegracer op het systeem, en een die GT5: Prologue steriel en bloedarm achterlaat, ondanks de uitmuntende beelden en het rijgedrag. Ik bedoel, zelfs de menigte heeft meer vlees voor hen, juicht je toe als je passeert en krimpt terug als je uit de hand naar hen ploegt. Op de 360, waar het tegenover Forza 2 en PGR4 staat, is het nog steeds een belter - het is een veel boeiender spel voor één speler dan de eerste, en het is alleen de sterk afgestemde gameplay en coole weerseffecten van Bizarre's PGR-zwanenzang die het een close call maken over welke game de het beste. Hoe dan ook, GRID verdient het om deel uit te maken van de collectie van elke serieuze racer, en ik zou iedereen die zelfs van racegames houdt dringend willen aanraden om er eens naar te kijken. Je hebt TOCA misschien genegeerd, maar deze keer is er echt geen excuus.

"'Uitspraak"'

Vergeet de underdog-tag; deze keer heeft Codemasters een van de beste wegracers van een consolegeneratie gemaakt. Nieuwe functies zoals Flashbacks verdienen het om standaard te worden, en de visuele uitmuntendheid, rijkdom en verscheidenheid van het racen zorgen voor een uitzonderlijke game.

Betrouwbare score