Recensie van Jericho van Clive Barker

”‘Platformen: PC, Xbox 360, PlayStation 3 – Xbox 360-versie beoordeeld.”’

Toen ik in augustus een preview van Jericho van Clive Barker zag, was mijn grootste zorg niet dat de game leek op een andere 'ik ook'-shooter (dat was het niet) of dat de game niet veelbelovend was (er zat veel van). Nee, mijn grootste zorg was of, in wat er al uitzag als het beste jaar dat we in lange tijd voor 3D-shooters hebben gehad, het een kans had om op te vallen. Zou het zijn potentieel kunnen waarmaken, of zou het tekortschieten en plat op zijn gezicht blijven?

Nu ik het eindproduct heb gespeeld, is het antwoord minder eenvoudig dan ik had verwacht. In sommige opzichten overtreft Jericho mijn eerste indrukken. In andere is het een veel slechter spel dan ik vreesde. Er zijn hier echte tekenen van innovatief denken en artistieke en technische vaardigheid, maar er is ook voldoende bewijs van slordig ontwerp, slechte uitvoering en clichématig of gewoon generiek werk. In zekere zin maakt dit me eigenlijk droeviger dan ik zou zijn als Jericho gewoon je gemiddelde vochtige squib was.

Als je de preview leest, weet je al dat de game een op squadrons gebaseerde shooter is, maar met de gebruikelijke militaire guff ingeruild voor een donker, bloederig horrorthema. Het zevenkoppige Jericho-team - een geheime militaire eenheid bestaande uit krijgers met paranormale krachten - is gestuurd op een missie om een ​​dimensionale kloof te dichten voordat een gruwelijke oudere entiteit kan worden losgelaten de mensheid. De kloof is ingesloten in wat de personages omschrijven als 'de doos'; een soort transdimensionale gevangenis die het beschermt. De kloof is tijdens het leven van de mensheid verschillende keren geopend en elke keer heeft het een verwrongen versie van de lokale architectuur en bevolking naar de doos gesleept. Daarom valt de reis van het Jericho-team in vier thema-acts, die betrekking hebben op Barker-fied versies van de Tweede Wereldoorlog, de kruistochten, Romeinse en Sumerische instellingen.

Gek genoeg blijkt de echte USP van de game niet het verhaal van Barker te zijn, dat – eerlijk gezegd – geen miljoen lijkt mijlen verwijderd van de X-Files ontmoet Doom ontmoet Cthulu ontmoet Aliens onzin die we al een miljoen keer hebben gezien voordat. Het zijn ook niet de personages, die zich op dezelfde manier conformeren aan de gevestigde sci-fi- en horrorstereotypen. In plaats daarvan blijkt de USP te zijn wat de personages kunnen doen. Zoals vermeld in de preview, heeft elk lid van het Jericho-team zijn of haar eigen specifieke wapens en krachten. Delgado is bijvoorbeeld een kolossale man in de Gears of War-modus, gewapend met een kolossaal kettinggeweer en in staat om een ​​vuurgeest los te laten die vijanden binnen visueel bereik kan opsporen en vernietigen. Black is een sluipschutter, maar ze is ook gezegend met telekinetische krachten waarmee ze barrières kan verschuiven en kogels in slow motion naar hun doelwit kan sturen. Cole kan de tijd vertragen, terwijl Church bloedrituelen kan uitvoeren die vijanden op de plek verankeren of ervoor zorgen dat ze in brand vliegen. Je zult ze allemaal onder de knie krijgen, aangezien je aanvankelijk speelbare personage al vroeg af is, maar - ingenieus - overleeft door zijn teamgenoten te bezitten. Je kunt overschakelen naar een ander lid van Jericho door je op dat personage te richten en op X te drukken, of door op X te drukken en vervolgens te selecteren met de D-Pad.

Wat niet naar voren kwam in de preview, was hoe complex en goed ontwikkeld deze speciale vaardigheden zijn, of hoe cruciaal ze zijn voor het spel. Speel Jericho als een echte 3D-shooter en je houdt het nog geen vijf minuten vol; je vijanden zijn te hard en te talrijk. Ondertussen maken het eenvoudige op een D-pad gebaseerde commandosysteem en de slechte squadron-AI (hierover later veel meer) het even onmogelijk om te spelen als een op squadrons gebaseerde strategische shooter. De truc is dan om snel tussen personages te schakelen en hun krachten te gebruiken wanneer je nodig hebt om zich te ontdoen van de honderden zombies met schedelgezichten en griezelige, halfmetalen mutanten die zwermen jouw manier.

Geconfronteerd met een bende grijnzende botkoppen met exploderende kruisboogbouten? Black kan ze een voor een van een afstand uitschakelen met behulp van haar psychisch verbeterde sluipschuttervaardigheden. Vlammende vijanden onderweg? Gebruik Delgado om wat van de hitte af te nemen en laat de rest van het team ze uitroeien. Waarom zou je niet kijken of Jones, je vriendelijke ziener, een monster kan bezitten en iets in de buurt kan gebruiken om verstoring te veroorzaken? Of misschien kan de kerk die vliegende demon op zijn plaats houden met een bloedritueel, zodat de rest van het team het behendige kleine ding met lood kan vullen.

Jericho doet ook een beetje moeite om deze krachten te integreren met andere aspecten van de gameplay, hoewel deze voornamelijk neerkomen op het indrukken van een hendel of het nemen van een kleine solo-run. Soms splitst de game het team ook opzettelijk op, waardoor je gedwongen wordt om je bezig te houden met specifieke personages en mogelijkheden die je normaal gesproken zou negeren. Laten we nu duidelijk zijn: er liggen hier wat leuke, fantasierijke dingen op de loer, en het moet gezegd worden dat Jericho echt niet speelt of aanvoelt als de gemiddelde FPS.

En terwijl we lovende woorden uitspreken, laten we ook zeggen dat de jongens van MercurySteam trots kunnen zijn op veel van hun visuele werk. Hun aangepaste engine is in staat tot verbluffende resultaten, en wanneer de monsters, kleuren en architectuur samenkomen, zoals ze doen in het kruistochtgedeelte van het spel, bereikt Jericho Gears of War-niveaus van pracht. Gooi er een paar enorme monsters in, over het algemeen geweldig schepselontwerp van de Clive Barker-school met gevilde huid en bloederig orgels, en je hebt een spel dat er altijd goed uitziet en er vaak ook geweldig uitziet - met één groot voorbehoud waar ik later op terugkom Aan.

Zie je, voor alle goede dingen is het onmogelijk om te negeren dat Jericho gewoon niet zo'n vermakelijke game is.

Probleemnummer uno: AI. Je vijanden lijken er geen te hebben, of in ieder geval een die aanzienlijk is gevorderd sinds de dagen van Quake II. Dat is prima. We verwachten niet dat zombies slim zullen handelen, en de game zou waarschijnlijk onmogelijk zijn als ze dat wel zouden doen. Wat een probleem is, is dat je teamgenoten net zo onwetend zijn. Ik heb ze met hun rug naar een kogelregen zien staan ​​terwijl ze nadenken over hun volgende zet. Ik heb gekreun terwijl ze elk om de beurt in de doelzone van een gekampeerde goon met explosieven lopen. projectielen schijnbaar omdat ze zich bij hun vrienden wilden voegen die tegelijkertijd al waren neergehaald plek. Vanaf het begin word je aangevallen door explosieve zombievijanden, maar zelfs uren aan je troepen hebben niet geleerd dat een neergestorte ontploffingsmachine altijd één of twee seconden na het instorten explodeert. Ze lijken ook niet in staat om zich te richten op de gele zwakke plekpuisten op de beesten. Zijn deze jongens bedoeld als doorgewinterde veteranen? Waarom zijn ze dan zo dik?

Om dit te verzachten, gooit Jericho een Gears of War-genezingssysteem in waarbij neergehaalde kameraden kunnen worden opgewekt door dichtbij te komen en X te raken. Combineer dit echter met Jericho's neiging om een ​​eindeloze stroom vijanden naar je toe te gooien, en soms verandert het spel in een kluchtige healing-em-up, waarbij je rondreist als een kip zonder kop probeert zoveel mogelijk leden van het Jericho-team fit te houden als menselijkerwijs mogelijk is - gewoon omdat dit de beste en enige manier is om een ​​nieuwe reis naar de herlaadbeurt te voorkomen scherm.

En soms faal je, deels vanwege de enorme hoeveelheid en belachelijke kogelweerstand van zelfs de meest elementaire slechteriken, en deels vanwege de lemming-achtige neigingen van je team. Om dit echt vervelend te maken, is het checkpointen vaak erg slecht gedaan, wat betekent dat je elke keer dat je team ten val komt, een herhaalde trektocht van tien minuten door dezelfde vier gevechten kunt maken. Om het nog erger te maken, je moet elke keer dat je herlaadt een ja/nee-prompt doorlopen, en Jericho gooit zelfs in irritante in-game cinematics direct na enkele checkpoints, wat betekent dat je veel kunt genieten van dezelfde zwakke dialooglijnen keer voorbij.

Erger nog, dit is een spel dat niet meer repetitief hoeft te worden. Het enige grote punt van kritiek op het kunstontwerp is dat elke zone van 'de doos' steeds opnieuw dezelfde architectuur gebruikt en dat de game als geheel een zeer beperkt kleurenpalet gebruikt. Het is allemaal erg grimmig en gothic, maar na een tijdje worden zwart, rood en bruin muf. Erger nog, het spel is ook structureel repetitief. Het is dom lineair, en komt in feite neer op 'ploeg betreedt nieuw gebied, ploeg verslaat hordes slechteriken, herhaal tot niveau eindigt'. Het is geen toeval dat de momenten waarop het spel een vlucht neemt, de momenten zijn waarop het gedurfd genoeg is om de formule te dumpen en een interessantere ontmoeting of een grote baas op te zetten strijd. Het is alsof alle verbeeldingskracht in de bevoegdheden is gestoken, waardoor er te weinig overblijft voor wat er met hen kan en moet worden gedaan.

En alsjeblieft, alsjeblieft, alsjeblieft, alsjeblieft - kunnen we geen games meer laten verpesten door Quick Time Event-reeksen. Jericho heeft er binnen de eerste vijf minuten een die je tanden op scherp zet, en gooit er dan sporadisch meer in om je ze te laten malen naarmate het spel vordert. De snelheid waarmee het knoppictogram aan en uit knippert en de vereiste snelheid van reageren, maken van iedereen een nachtmerrie. Het meest irritante is dat je op een gegeven moment gedwongen wordt een wezen te doden dat je al twee keer hebt neergehaald op een andere manier met behulp van een QTE-reeks, alleen omdat de ontwikkelaars een filmische uitbetaling wilden doen. Grrr...

Nu zou ik waarschijnlijk met sommige van deze irritaties kunnen leven, maar het laatste probleem dat Jericho heeft, is sfeer - het heeft er gewoon niet genoeg van. Het is duidelijk de bedoeling dat je geïntrigeerd bent door de mythos van het spel en geschokt door de duistere visioenen, maar na een tijdje worden alle bloed en ingewanden versmelten met de achtergrond, en je blijft je concentreren op de mechanica om van het ene gevecht naar het andere te gaan. De volgende. Misschien is het niet eerlijk om het te vergelijken met survival-horrortitels als het zichzelf altijd als een thriller heeft gepresenteerd, niet een chiller, maar Jericho sleept je nooit mee naar zijn rare onderwereld zoals een Silent Hill of Project Zero zou. Als FPS is het ondertussen lang niet zo zenuwslopend als Bioshock, Half-Life 2 of – ironisch genoeg – het vorige gameproject van Clive Barker, Undying.

Het eindresultaat is dus een game boordevol goede ideeën en indrukwekkende graphics, maar verpest door een slechte uitvoering en een slecht ontwerp. Als je een grote fan bent van enge films en van de Liverpoolse horrorauteur en je moet het absoluut hebben, dan is mijn enige advies om door te zetten; het spel wordt beter naarmate het vordert. Mijn echte advies op dit moment zou echter zijn om gewoon niet de moeite te nemen. Als je kijkt naar wat er in het FPS-genre uitkomt of uitkomt, hebben we het nog nooit zo goed gehad. Goed voor ons, moeilijk voor Jericho. Maar zelfs zonder Bioshock, The Darkness en The Orange Box in de buurt, zou ik het moeilijk vinden om deze game mijn hartgrondige aanbeveling te geven.

"'Uitspraak"'

De ontwerpdocumentatie was waarschijnlijk een geweldig stuk werk, maar de ervaring van minuut tot minuut van Jericho is een teleurstelling. Hoewel het spel steeds beter wordt, is het te gebrekkig en vervelend om je geld waard te zijn.

Betrouwbare score