Apple iPod shuffle (derde generatie) Review

Oke. Handen omhoog. We weten dat we een beetje laat zijn met deze, maar we hebben nog maar net de, ahem, gloednieuwe (ish) iPod shuffle kunnen bemachtigen. We zijn er ten minste 99 procent zeker van dat de vertraging te wijten is aan beperkte productmonsters en niets te maken heeft met onze lichtelijk negatief voorletterimpressies.

Het enige dat we kunnen zeggen is dat we zeker met een volledig open geest naar de shuffle zijn gekomen. We hielden tenslotte liever van de de laatste, en hoewel het door een aantal rivaliserende apparaten is overklast op het gebied van geluidskwaliteit, bruikbaarheid en waarde, is het nog steeds een van de beste micro-MP3-spelers op de markt.

Op een aantal belangrijke punten maakt de 3G-shuffle een nog betere eerste indruk. Ik heb de afgelopen maanden ontzettend veel spelers gezien, maar de nieuwste van Apple heeft een serieuze 'wauw'-factor, en het komt allemaal neer op een geweldige combinatie van grootte en stijl. Ik wist dat de shuffle klein was, maar ik had niet verwacht dat het zo klein zou zijn. Neem van mij aan, lezend dat het ongeveer 4,5 cm lang, 1,7 cm breed en 5 mm dik is, is één ding, maar dit ding in het metaal zien is iets anders.

Het is moeilijk voor te stellen hoe Apple de verwerkings- en uitvoercircuits erin heeft gestopt, laat staan ​​het flashgeheugen en een lithium-polymeerbatterij. Met niets op de gladde, aluminium body bar, een veerclip en een drieweg schuifschakelaar is het waarschijnlijk ook de meest minimalistische elektronische apparaat van elk type dat ik ooit ben tegengekomen en een die er - naar mijn mening - belachelijk uitziet koel.

De 'gun metal'-versie die ik hier heb lijkt op niets zo veel als de monoliet uit 2001 gekrompen tot mierenmaat. Misschien is dat gepast, want het voelt als een ijzersterk, onverwoestbaar, ondoorgrondelijk stukje buitenaardse technologie.

Natuurlijk moet er een prijs worden betaald voor alles dat minimalisme heeft gestudeerd; er is geen ruimte voor een scherm, of zelfs voor afspeelknoppen op de shuffle zelf. De driewegschuifregelaar aan de bovenkant naast de hoofdtelefoonuitgang (die nog steeds dienst doet als USB-connector) schakelt eenvoudig om tussen uit en Shuffle en Play in Order-modi, en de enige andere functie op het apparaat is een kleine LED-indicator voor de batterij toestand.

De bedieningselementen zijn in plaats daarvan op de oortelefoons gemonteerd, op de kabel onder de rechter oortelefoon. Net als bij de afstandsbediening die is ingebouwd in Apple's In Ear Headphones, krijgen we in feite drie knoppen; volume omhoog, volume omlaag en een multifunctionele inspanning. Hier wordt de shuffle een beetje slim. Klik eenmaal op deze knop en deze pauzeert of speelt af. Dubbelklik erop en het gaat één nummer vooruit. Klik er driemaal op en je slaat een nummer achteruit over.

Allemaal goed en wel, maar dat is niet echt veel controle, toch? Welnu, Apple heeft dit keer een slimmer alternatief voor het scherm bedacht: spraak. Houd de knop ingedrukt en een robotstem (mannelijk of vrouwelijk gesynchroniseerd met respectievelijk een Mac of pc) kondigt de naam van de huidige track en artiest aan. Sterker nog, dit is de eerste shuffle die afspeellijsten ondersteunt. Houd de knop langer ingedrukt en je krijgt de naam van de huidige afspeellijst, voordat de shuffle begint te fietsen door alle afspeellijsten die je naar het apparaat hebt overgebracht. Hoor je degene die je wilt? Klik nogmaals en je bent weg. Het is eenvoudig, maar het werkt, en het is een meer geavanceerde AUI (Audio User Interface) dan die op de Sony W202 walkman, met zijn bizarre "zappin' in" uitroepen.

Ik begrijp dat MacOS-gebruikers een meer menselijke stem krijgen, maar die voor Windows-gebruikers is perfect bruikbaar. In feite, afgezien van het vreemde stukje eigenaardige uitspraak, de enige rare zwakte die ik vond was dat, wanneer klassieke stukken van Wagner aankondigde, zou de shuffle plotseling overschakelen naar een vreemde, Germaanse man accent. Toch denk ik dat je het gepast zou kunnen noemen.

Kortom, hoewel het nadeel van geen scherm niet helemaal is weggenomen, is het een stuk gemakkelijker om met de nieuwe shuffle te leven dan met de oude. Dat gezegd hebbende, dingen zijn nog steeds niet helemaal perzik in shuffle-land. Zoals Gordon opmerkte in zijn originele nieuwsbericht, is de implementatie van de bedieningselementen op de oortelefoons zelf eerder dan is een adapterkabel een echt probleem, om de eenvoudige reden dat het beperkt welke hoofdtelefoons je kunt gebruiken met de apparaat. Liever Shure, Sennheiser of Klipsch IEM's boven de standaard Apple modellen? Sorry. Je hebt geen geluk.

Om eerlijk te zijn, worden in de nabije toekomst telefoons van derden verwacht van Klipsch en Scosche, en de laatste fabrikant heeft ook een stand-alone afstandsbediening/adapter aangekondigd. Voor nu zit je echter vast met een keuze uit de gebundelde knoppen of die van Apple In-ear hoofdtelefoon.

Laten we duidelijk zijn: het geluid via de meegeleverde oordopjes is niet slechter dan het geluid dat je krijgt via de meeste MP3-spelers met de meegeleverde oortelefoons. Sterker nog, ik heb de afgelopen maanden veel erger gehoord van concurrenten uit het Verre Oosten. Het geluid mist warmte en bas en dwaalt af naar de te heldere / blikkerige kant van het audiospectrum, maar je oren zullen niet vallen tijdens het luisteren en je muziek zal niet helemaal akelig klinken. Het ergste dat ik kan zeggen is dat de dingen niet in je oren blijven tijdens het sporten, en voor een shuffle is dat best een groot probleem.

Sluit de in-ear koptelefoon aan en het wordt duidelijk dat de nieuwe Shuffle – net als de laatste Shuffle – een degelijke kleine speler is. De output is duidelijk aan de bovenkant, vlezige aan de onderkant en sterk daartussenin. Luisterend naar de spectaculaire hit-and-miss samenwerking tussen Timbaland en Chris Cornell, Schreeuw, hoor ik een sterk begrip van dynamiek, pittige beats en basnoten en genoeg definitie om recht te doen aan de kenmerkende, vlijmscherpe productie van de maestro.

Ik heb Massive Attack's gehoord Veilig klinkt warmer en krachtiger aan de onderkant, maar nogmaals, dat heldere geluid helpt het tot leven te brengen. De Shuffle voelt zich thuis met stillere akoestische tracks zoals gebeden van het uitstekende debuutalbum van Scott Matthews, Passing Stranger, hoewel het ietwat dunne middenbereik niet past bij Mastodon's episch zware Waarzeggerij best zo goed. Het frustrerende is dat ik denk dat het geweldige dingen zou kunnen doen met een andere koptelefoon, maar op dit moment is er geen manier om te zeggen. Je kunt een andere set aansluiten, maar zonder gemakkelijke manier om zoiets fundamenteels als het volume te veranderen, is het onpraktisch om ze te gebruiken.

Ik vermoed dat er ook een andere afweging is voor het kleine formaat: batterijcapaciteit. Tien uur is voldoende, maar 50 procent minder dan je zou krijgen van de Sansa-clip, Sony's NWZ-B133 of Samsung's YP-U4, en ongeveer de helft van wat je zou krijgen van de Creatieve Zen-steen.

Bovenal lijdt het geen twijfel dat u - letterlijk - een hoge prijs betaalt voor de uitgeklede styling van de nieuwe shuffle. £ 60 voor 4 GB is niet langer een grote waarde in een markt waar je voor minder dan £ 50 een Sansa Clip van 8 GB kunt kopen, terwijl een Samsung YP-U4 van 4 GB voor minder dan £ 45 kan worden gekocht. Houd er rekening mee dat, als je een Clip of U4 koopt, je een fatsoenlijke budgetkoptelefoon kunt krijgen voor £ 30 tot £ 40, terwijl de in-ear-koptelefoon van Apple je £ 50 extra kost, en de zaken zien er gelijk uit slechter.

Ondanks dit alles is het bijna onmogelijk om niet wat liefde op de Shuffle te gooien. Het is prachtig om naar te kijken, gemakkelijk overal mee naartoe te nemen, redelijk om naar te luisteren met de duurdere telefoons en – op één detail na – de meest bruikbare Shuffle tot nu toe. Het is gewoon jammer dat dit ene detail – het feit dat je het niet kunt gebruiken met de meeste telefoons van derden – zoveel negatieve invloed heeft op de waarde ervan. Als je een stijlvolle micro-mp3-speler wilt en je kunt leven met de gebundelde knoppen, koop dan weg. Anders is de shuffle van de vorige generatie nog steeds erg aantrekkelijk en algemeen verkrijgbaar. Als geluid en waar voor je geld er echter meer toe doen, dan is de goede oude Clip gewoon logischer.

Uitspraak

Klein formaat, goed geluid en weelderige stijl brengen hoge kosten met zich mee, zowel in termen van waarde als in termen van het moeten leven met enkele beperkingen. Als de cache van de shuffle niet het allerbelangrijkste is, zijn er betere keuzes.

Betrouwbare score