Rainbow Six: Lockdown-beoordeling

”‘Platform: PS2”’

Er zijn momenten waarop je je een tweederangsburger voelt als je alleen een PS2 bezit. Natuurlijk krijg je je deel van geweldige exclusieve aanbiedingen: een God of War, een Gran Turismo. Toegegeven, je krijgt zowat elke game van derden aan de gang, en een paar voor andere consoles. Maar je doet dit in de wetenschap dat je bijna altijd de slechtst uitziende versie krijgt, die met de groezelige graphics met een lage resolutie; de geduldige laadtijden; de onnauwkeurige analoge bediening; degene zonder de flitsende online functies. Je bent misschien in de meerderheid, maar je kunt het gevoel hebben dat je iets hebt gemist.

In het verleden kon Rainbow Six PS2-gamers om een ​​goede reden zo laten voelen. Kijk naar elke recensie van Rainbow Six 3, en de meeste zullen iets bevatten in de trant van "Koop de Xbox-versie als je kunt." De eerste pc De versie zat nog steeds vol met de vervelende routeplanningsdingen die het adrenaline-duivelige contingent uitstelden, en de Gamecube-versie leed door een gebrek aan online spelen, maar de meeste mensen waren ervan overtuigd dat de PS2-incarnatie niet voldeed - het had gewoon niet hetzelfde niveau van Pools. Als je een tactische shooter wilde, leken Ghost Recon en SOCOM verreweg betere weddenschappen.

Voor het grootste deel ondergaat Rainbow Six: Lockdown niet hetzelfde lot. Er ontbreken nog steeds een paar functies van de Xbox-versie, maar er is een gevoel dat Ubisoft deze keer hard heeft geprobeerd om elk systeem speciaal te laten voelen.

Net als Rainbow Six 3 is dit een zeer consolevriendelijke tactische shooter. Je hebt een squadron om te leiden, maar het is allemaal zo eenvoudig mogelijk gehouden. Het richtkruis op het scherm verdubbelt ook voor opdrachten, gekozen met behulp van de D-pad uit een contextgevoelig menu dat verschijnt wanneer u zich op een hoek of een deur concentreert. Richt je bijvoorbeeld op de laatste en je drie troepen kunnen worden bevolen om de deur te openen en vervolgens de kamer te ontruimen (let op: dit betekent dat je iedereen neerschiet die ze zie, niet opruimen), schiet de deur open en maak hem dan schoon, schiet de scharnieren open en maak hem dan open, gooi dan een granaat, of een van een aantal andere combinaties. Sterker nog, ze zullen niets doen totdat je op een knop drukt om de 'Go'-code te verzenden. Dit betekent dat je ze vanuit de ene ingang sommige kamers kunt laten betreden, terwijl je vanaf de andere kant heldhaftig naar binnen stormt. Het is vrij eenvoudig, maar het werkt.

En als vegen en opruimen de naam van het spel is, draait het levelontwerp deze keer om het stromen van de actie. Ik zal niet ingaan op de details van de plot; het is onnodig om te zeggen dat het de gebruikelijke onzin van Tom Clancy-games is over terroristische organisaties die wereldwijde doelen aanvallen met nanotech-biowapens, maar het stuurt je zo ver als Zuid-Afrika, Amsterdam, Edinburgh, Frankrijk en de Sahara in een reeks niveaus vol grote kamers of buitenruimtes die mooi versmalt tot kleinere gangvernauwing punten. Er zijn duidelijke decorstukken waarin je wordt geconfronteerd met een massale aanval of geconcentreerd sluipschuttervuur, maar elk niveau heeft zijn hoogtepunten en een geheel eigen look en feel.

Daarnaast biedt een reeks missies een mini-sluipschutterniveau, waarin je probeert de slechteriken neer te schieten voordat ze de rest van het team kunnen beschadigen. Het is allemaal een beetje Silent-Scope-licht, en nauwelijks de killer-functie die Ubisoft claimt, maar het is erg leuk en voegt een beetje extra variatie toe.

Er zijn deze keer meer vruchtbare inspanningen geleverd om uw team wat persoonlijkheid te geven. Je kunt hun gezichten meestal zien, en de tussenfilmpjes doen er alles aan om ze kleine grappen of heldenmomenten te geven die laten zien dat ze niet alleen gezichtsloze drones zijn, maar ook mensen. Dit strekt zich zelfs uit tot in het spel, waar ze allemaal hun eigen opmerkingen en uitroepen hebben om te maken terwijl ze vuur maken of een kamer opruimen.

Het is een gedeeltelijk succes, vooral omdat je alleen kunt geloven dat deze jongens menselijk zijn als ze zich op een enigszins rationele manier gedragen. Op hun best zijn je teamgenoten slim en meedogenloos efficiënt, ze ontruimen kamers, verkennen gangen en schieten slechteriken neer voordat je zelfs maar een kijkje hebt genomen. Op andere momenten worstelen ze om hun positie om een ​​deur te openen, in de vuurlinie te dwalen of besluiten de kamer erachter te verkennen zonder zich zorgen te maken over het vuurgevecht dat achter hen plaatsvindt. In het ergste geval tot nu toe zag ik met afgrijzen hoe alle drie de squaddies om de beurt een ladder achteruit afdaalden in een kamer vol met geweerdragende boeven, die alleen pauzeerden toen het schieten begon, vermoedelijk om een ​​gemakkelijker doelwit te maken. Zonder te stoppen en de kamer te overladen met granaten en pot-shots, was het vrijwel onmogelijk om verder te gaan.

Aan de positieve kant kan de vijand net zo variabel zijn. Voor elke deskundige scherpschutter of stiekeme git die aan je blindside rondsluipt, is er een eikel die niet kan zien dat je vlak achter hem staat. Wat betreft de goons die een raketwerper afvuren op de lage muur twee voet voor hen, nou ...

Grafisch is dit de beste Rainbow Six 6 op de PS2 en een van de mooiere Sony-shooters, punt uit. Op zich zegt dit niet echt veel. Met een paar opmerkelijke uitzonderingen - Time Splitters: Future Perfect, Medal of Honor: European Assault - is de concurrentie dat gewoon niet heet (Waarom, als we God of War en Gran Turismo hebben, hebben we nog steeds te maken met PS2-shooters die lijken op Half Life 1, ik zal nooit weten). Toch ziet deze er echt best goed uit. De personagemodellen zijn goed geanimeerd en redelijk gedetailleerd, en de omgevingen hebben een leuk, echt grungy gevoel. De soundtrack van de schurende rock wordt een beetje versleten, maar het dringt meestal niet op, en de radioberichten en geluidseffecten zijn effectief, zelfs als je na een paar uur “Tango, geëlimineerd".

Toch zijn er nog enkele goede redenen om jaloers te zijn op de Xbox-versie. Zonder Live! service om op terug te vallen, moet de PS2 het doen zonder de Persistent Elite Creation-modus van de Xbox, waar je je eigen medewerker kunt creëren en online een reputatie kunt opbouwen. En hoewel de beloning in een handvol PS2-exclusieve online-modi komt, lijkt geen van deze een enorme afwijking van de norm. Toch krijg je een uitgebreide selectie van coöperatieve en competitieve opties die verder gaan dan alleen "kill" of worden gedood", en aangezien de PS2 niet echt zwemt in online tactische shooters, moeten ze worden verwelkomd met open armen.

Laten we in feite het positieve allround omarmen. Dit is niet de beste Rainbow Six op een console of de 3D-schietervaring van je leven, maar het is ook geen halfbakken, slecht afgewerkte versie die je doet verlangen naar de smaak van het echte ding. Het ziet er goed uit, het klinkt goed, het speelt goed, en als je nog niet genoeg van dit soort dingen hebt gehad, zul je ervan genieten. Wie kan nu eerlijker zeggen dan dat?

"'Uitspraak"'

Niets verbluffends, maar een goede vijftien uur solide tactisch schietplezier, en meer als je de online modi kunt gebruiken. Aangezien zulke dingen vrij zeldzaam zijn op PS2, zou je erger kunnen doen dan deze eens te bekijken.

Betrouwbare score