Sony Cyber-shot DSC-H9 Review

Superzoomcamera's zijn een gevestigde en populaire sector op de markt voor digitale camera's. Ze markeren de grens tussen pocket compact snapshot camera's en digitale SLR's op instapniveau, en bieden een compromis tussen het gemak van de eerste en de mogelijkheden van de laatste. De meeste grote fabrikanten hebben producten in deze categorie, waaronder natuurlijk Sony, dat een reeks van vijf superzoomcamera's in zijn H-serie modellen heeft. Vandaag bekijk ik de Cyber-shot DSC-H9, een 8,1-megapixel camera met een 15x zoomlens, gelijk aan 31-465 mm. Tot de aankondiging vorige week van de DSC-H50, was de H9 Sony's topmodel met superzoomlens.

In gevestigde productlijnen heeft de vorm de neiging om te evolueren om de functie te volgen, dus het is niet bijzonder verrassend dat veel camera's met vergelijkbare specificaties er uiteindelijk hetzelfde uitzien. De Sony DSC-H9 vertoont in ieder geval een oppervlakkige gelijkenis met een aantal andere superzoommodellen. Het algehele ontwerp lijkt sterke invloeden te hebben van Konica-Minolta's Z-serie, en dat zou kunnen vertegenwoordigen waartoe de Z-serie zich had kunnen ontwikkelen als Konica-Minolta de digitale camera niet had verlaten markt. Wat de modellen van andere fabrikanten betreft, kan de H9 worden vergeleken met de

Fuji S8000fd (£ 172), de Olympus SP560UZ (£208), de Panasonic FZ18 (£ 229), en natuurlijk de Canon S5 IS (£233). De DSC-H9 is momenteel beschikbaar voor ongeveer £ 220, waarmee hij halverwege de prijsschaal ligt voor een 8 MP superzoom.

De eerste indruk van de H9 is gemengd. Aan de ene kant is het een vrij grote en imposante camera, 109,5 x 83,4 x 85,7 mm, en die grote lens met zijn merknaam Carl Zeiss ziet er zeker goed uit. De camera heeft een vrij grote handgreep en de body zelf is vrij dik, en ziet er in ieder geval behoorlijk solide en zakelijk uit. Bij het oppakken van de camera voelt hij echter wat lichter en minder solide aan dan hij eruitziet, ondanks met een gewicht van een substantiële 546g inclusief batterij, en het voelt niet zo goed gemaakt als een rivaal modellen. Het plastic lichaam voelt op sommige plaatsen een beetje dun aan, met een paar verontrustende kraakjes als je erin knijpt. Vooral de uitklapbare flitser en het batterij-/kaartluik voelen nogal dun aan.

Afgezien van zijn grote zoomlens, is het meest voor de hand liggende kenmerk van de H9 het enorme drie-inch 230.000 gelede monitorscherm. Deze is gemonteerd op een in twee richtingen scharnierende beugel, waardoor hij tot negentig graden omhoog of omlaag kan worden gekanteld, waardoor hij ofwel als heuphoogte kan worden gebruikt. zoeker of voor opnamen van bovenaf, en is ook heel handig als de camera op een statief is gemonteerd, hoewel het nog handiger zou zijn als hij vanaf de zijkant zou worden gekanteld Kant kiezen. Ik ben er vrij zeker van dat dit de grootste gelede monitor op een niet-SLR-camera is. Het is ook een goed scherm, zeer helder en scherp met een goede kleurweergave en een zeer hoge beeldhoek. De verversingssnelheid kan iets beter, maar je kunt niet alles hebben.


Superzoomcamera's zijn meestal gericht op meer ervaren fotografen, en de H9 is geschikt voor dit meer veeleisende publiek met een reeks handmatige opties voor creatieve fotografie. Het heeft sluiterprioriteit, diafragmaprioriteit en volledig handmatige belichting, met sluitertijden van 30 seconden tot 1/2000ste van een seconde en diafragma's van f/2,7-4,5 tot f/8, selecteerbaar in stappen van 1/3EV.

De H9 is uitgerust met een aantal meer geavanceerde functies van Sony, met name Super SteadyShot-beeldstabilisatie en de Bionz-beeldprocessor met Dynamic Range Optimizer. Beide werken buitengewoon goed, de IS biedt ongeveer 2-3 stops extra opnamestabiliteit en de DRO haalt ongeveer twee stops extra schaduwdetail tevoorschijn.

De H9 mist echter een aantal functies die ik had verwacht te zien, zoals handmatig scherpstellen, een intervaltimer, of zelfs meer basale dingen zoals instelbare scherpte, kleurbalans, contrast of verzadiging. Zelfs het aantal automatische opnamemogelijkheden is zeer beperkt. De hoofdmodusknop biedt de standaard reeks opnameprogramma's, inclusief landschap, portretmodus met gezichtsherkenning, nachtportret en sportmodus, evenals een scènemodus, maar deze heeft slechts vier scènes programma's; vuurwerk, sneeuw, strand en schemering. Aangezien sneeuw en strand vrijwel hetzelfde zijn, moet dit de meest gierige reeks automatische modi zijn die ik ooit heb gezien.

De H9 heeft echter één ongewone functie; de slimme nachtopnamemodus die voor het eerst te zien was op de DSC-F717. Dit is een speciale opnamemodus waarin het infraroodfilter dat normaal voor de CCD zit, opzij wordt geschoven en een kleine infrarood-LED voor ongeziene verlichting zorgt. Alle compactcamera's kunnen tot op zekere hoogte infrarood licht zien (probeer het uit met de IR-zender op de afstandsbediening van je tv), maar de H9 kan letterlijk in de donker, waardoor een griezelig groen beeld op de monitor ontstaat en korrelige, spookachtige beelden worden vastgelegd die niet zouden misstaan ​​in een Most Haunted serie. De beeldkwaliteit is behoorlijk slecht en je kunt niet veel details onderscheiden, maar het is een indrukwekkende nieuwigheid en een goede feesttruc.

De prestaties van de H9 zijn redelijk goed voor een superzoomcamera, opstarten in ongeveer 2,5 seconden en weer afsluiten in ongeveer dezelfde tijd. In de single shot-modus is de shot-to-shot-cyclustijd een indrukwekkende 1,2 seconden, terwijl het in de continue modus twee opnamen per seconde kan volhouden totdat de geheugenkaart vol is, wat best goed gaat. Het negen-zone AF-systeem van Sony is zeer snel en betrouwbaar en werkt goed in een breed scala aan lichtomstandigheden, inclusief volledige duisternis dankzij een AF-hulplamp. Het zal ook scherpstellen in het donker in de Night Shot-modus met behulp van de IR-verlichting. De batterijprestaties zijn ook redelijk goed voor een grote camera, met de 940mAh Li-ionbatterij die genoeg energie levert voor ongeveer 280 opnamen, hoewel de H9, in tegenstelling tot sommige recente camera's van Sony, niet de nuttige InfoLithium-lading heeft meter.

Helaas is de DSC-H9 uitgerust met een kleine 1/2.5-inch sensor. Het is een Sony SuperHAD CCD, die enig voordeel zou moeten opleveren, maar in feite is de uiteindelijke beeldkwaliteit echt niet zo goed. Verrassend genoeg, gezien de illustere merknaam, worden veel van de problemen veroorzaakt door de lens. Het heeft last van aanzienlijke tonvormige vervorming aan de groothoekzijde, kussenvormige vervorming aan de telefoto-einde en zeer zichtbare chromatische aberratie die steeds erger wordt naar de rand van de kader. Centrumscherpte is goed, met veel fijne details, maar de negatieve effecten doen merkbaar afbreuk aan de beeldkwaliteit. Beeldruis is ook een probleem, maar vooral vanwege het zeer hardhandige ruisonderdrukkingssysteem, dat helaas niet instelbaar is. Beelden boven de 200 ISO zien er zeer bewerkt uit en beelden bij de 3200 ISO instelling zijn, zoals meestal het geval is, vrijwel onbruikbaar. Ik merkte ook enkele problemen op met inconsistente belichting, waarbij verschillende opnamen aanzienlijk onder- of overbelicht waren.

"'Uitspraak"'
Sony's DSC-H9 heeft een aantal interessante functies, waaronder een indrukwekkend zoombereik, handmatige belichtingsopties, nacht schieten en een grote kantelbare monitor, en het is scherp geprijsd, maar het mist de veelzijdigheid van een rivaal camera's. Het ontbreekt ook aan de uiteindelijke beeldkwaliteit, met onverwachte optische problemen en overweldigende ruisonderdrukking. Geen slechte camera, maar er zijn betere alternatieven beschikbaar.

”Op de volgende pagina's wordt een reeks testopnames getoond. Hier zijn de afbeeldingen op volledige grootte met de minimale en maximale ISO-instellingen verkleind voor bandbreedtedoeleinden om u de volledige afbeelding te laten zien, en een reeks van uitsneden van originele afbeeldingen met volledige resolutie met een reeks ISO-instellingen zijn opgenomen om u een idee te geven van de algehele kwaliteit."

—-

Dit is het volledige frame bij minimale ISO.

—-

Hoewel er geen ruis is, zijn er andere problemen met de beeldkwaliteit.

—-

Bij 200 ISO is er wat kleurvlekken in de donkere delen.

—-

Bij 400 ISO wist het ruisonderdrukkingssysteem al fijne details uit.

—-

Beeldruis neemt sterk toe bij 800 ISO.

—-

Bij 1600 ISO is er geen fijn detail meer en is de beeldkwaliteit erg slecht.

—-

Gebruik deze instelling nooit. 3200 ISO, maar waarvoor?

—-

Dit is het volledige frame bij 3200 ISO.

—-

”Op de volgende twee pagina's wordt een reeks algemene testopnamen getoond. In sommige gevallen is de afbeelding op volledige grootte verkleind voor bandbreedtedoeleinden en is er een uitsnede van de oorspronkelijke afbeelding met volledige resolutie onder geplaatst om de algehele beeldkwaliteit weer te geven. Er kan op sommige andere foto's worden geklikt om de originele afbeelding op volledige grootte te bekijken."

—-

Hier is de gebruikelijke detailtestopname van het westelijke raam van de kathedraal van Exeter, om te vergelijken met andere camera's. Zie hieronder voor een volledige res-uitsnede, of klik om de hele foto te zien.

—-

Dicht bij het midden van het frame is het niveau van scherpte en fijne details indrukwekkend.

—-

De "Carl Zeiss" -lens produceert vreselijke tonvormige vervorming aan het groothoekuiteinde en de opname is ook enigszins overbelicht.

—-

Centrumscherpte is goed, maar ook hier zie je sporen van chromatische vervorming.

—-

De cyaan en groene randen hier worden veroorzaakt door chromatische aberratie, de lens focust niet alle kleuren op hetzelfde punt.

—-

Aan het telefoto-einde knijpt speldenkussenvervorming in de zijkanten van deze opname.

—-

”Op de volgende twee pagina's wordt een reeks algemene testopnamen getoond. In sommige gevallen is de afbeelding op volledige grootte verkleind voor bandbreedtedoeleinden en is er een uitsnede van de oorspronkelijke afbeelding met volledige resolutie onder geplaatst om de algehele beeldkwaliteit weer te geven. Er kan op sommige andere foto's worden geklikt om de originele afbeelding op volledige grootte te bekijken."

—-

Het groothoekuiteinde van het zoombereik is gelijk aan 31 mm, behoorlijk breed voor een superzoom.

—-

Het telefoto-einde is gelijk aan 465 mm, ideaal voor het uitkiezen van details in een scène. Deze is uit de hand genomen met een sluitertijd van 1/80ste van een seconde.

—-

De standaard kleurinstelling geeft ondanks de bewolking goede resultaten.

—-

Levendige kleur is een beetje overdreven.

—-

Onze griezelige, door zombies geteisterde kelder in infrarood, in Night Shot-modus.

—-

Betrouwbare score