Fabel: The Lost Chapters Review

”’Platform: pc”’

Laten we dit direct vanaf het begin krijgen. Als je Fable op Xbox hebt gespeeld, er in minder dan tien uur doorheen hebt gezapt en je vreselijk teleurgesteld voelde, zal The Lost Chapters je mening niet veranderen. Als je minachting schonk aan Lionhead's gebrekkige maar aanbeden RPG, het ongunstig vergeleek met Zelda, of beledigende berichten op prikborden schreef omdat de bomen in het bos niet groeiden en verouderen zoals beloofd, dan ga je nog steeds zeuren over wat er op de pc ontbreekt versie. Sommige mensen snappen Fable gewoon niet, en ik moet toegeven dat ze niet helemaal ongelijk hebben. De kerngameplay is verrassend simplistisch, het is nog steeds geen epos in de Final Fantasy-competitie, en enkele van de meest geprezen functies zijn, als het erop aankomt, echt vrij oppervlakkig. Dit geldt net zo goed voor The Lost Chapters als voor de oorspronkelijke release.

Dat gezegd hebbende, ik vind het een geweldig spel.

Zie je, wat je uit Fable haalt, hangt sterk af van wat je erin stopt. The Lost Chapters voegt inhoud toe - nieuwe side-quests, missies, items, monsters, stijlen, uitdrukkingen en een geheel nieuwe regio – maar als je gewoon begint te spelen en door het centrale verhaal bladert, dan mis je echt de punt. Het is een beetje alsof je naar Rome gaat en in drie dagen langs de belangrijkste bezienswaardigheden stormt, terwijl een verstandig iemand dat zou doen neem een ​​week de tijd, ontspan en breng wat tijd door met het eten van ijsjes, door de straten lopen en genieten van de cultuur. Als je Fable haast, zul je enigszins teleurgesteld zijn.

Peter Molyneux heeft altijd over Fable gesproken in termen van een game waarin je je een held voelt, en dat betekent meer dan alleen de monsterdodende, kerker-plunderende actie van een typische RPG. Het betekent grote daden verrichten, enorme spieren opbouwen, tijd doorbrengen in de tavernes om poses aan te nemen voor aanbiddende meiden. Het betekent een geweldig kapsel krijgen, een glanzend harnas aantrekken en een mannelijke tatoeage op je borst krijgen. Het kan betekenen een huis kopen of een vrouw vinden, de duistere geheimen van een hard regime blootleggen of gewoon een beetje liefde over de hele wereld verspreiden. Of, als je een sinistere neiging hebt, kan het betekenen dat je je hoofd scheert, een lange baard laat groeien en de Ming the Merciless-look rockt, onschuldigen naar een macabere tempel slepen om te worden geofferd, handelaren en bewakers vermoorden of gewoon dronken worden en je gewicht in de schaal leggen in de omgeving van.

Wat je ook doet - wat je ook besluit te zijn - er is altijd een beloning. Bouw een reputatie op als een grote held en je zult overal worden toegejuicht. Vrouwen (en soms mannen!) Zwijmelen aan je voeten, en je zult door iedereen met genegenheid worden begroet. Neem de gemene route en kinderen rennen elke keer dat je verschijnt, dorpelingen laten vallen wat ze dragen en ineenkrimpen en, nou ja, de vrouwen zullen nog steeds bezwijmen aan je voeten, op voorwaarde dat je niet te veel ontsierend hebt tatoeages.

En dat is niet alles. Combineer een kapsel uit een puddingvorm met dressoirs van schapenvlees en kinderen zullen je op straat uitlachen. Eet of drink te veel en je krijgt een gewichtsprobleem en de drank zal zijn tol eisen. Je karakter is helemaal aan jou.

Toegegeven, dit 'heb het naar je zin'-dingen gaan alleen zo ver. De kern van het spel is een reeks voornamelijk door gevechten aangestuurde speurtochten. Er is enige schijn van variatie - je bewaakt misschien kooplieden, redt gijzelaars van bandieten of vecht tegen golven monsters in een grote arena - maar je zult altijd jezelf proberen voor hoofdschoten met je vertrouwde boog, een zwaard, bijl, foelie of hamer hanteren tegen de ongedierte, of loslaten met vuur en bliksem van je tovenaars vingertoppen.

In dit opzicht maakt het meestal niet uit of je een ontluikende Sir Galahad of een wannabe Darth Vader bent; er is maar één manier om de missie te doen, en als je de doelen niet voltooit, zul je falen. Er zijn een aantal duidelijk vervelende missies, en soms geeft de game je een duidelijke optie om het pad van goed of te nemen het pad van het kwaad, maar er is geen kans om, laten we zeggen, in een opwelling te beslissen om zich bij de bandieten aan te sluiten en hun gevangen leider. In dit opzicht lopen Bioware's Star Wars: Knights of the Old Republic-games comfortabel voor op Fable in de 'kies je eigen moraliteit'-inzet.

Toch maar een paar games – de eerder genoemde Bioware-games plus Jade Empire, de GTA-trilogie, Ultima Underworld, The Elder Scrolls: Morrowind – zijn erin geslaagd een wereld te creëren die zo verbluffend en levendig is, en je echt het gevoel te geven erbij te horen het. Het is geen enorme wereld, maar het is echt een mooie; doet meer denken aan een Europees volksverhaal dan de standaard sub-Tolkienbrij. Er zijn tal van groene bossen, donkere bossen en scherpe moerassen in de vroege delen, met een verstrooiing van bergen, ijs en sneeuw - inclusief een geheel nieuwe noordelijke regio - die later zal volgen.

Net als World of Warcraft is het allemaal verbonden door een coherent, fantasierijk kunstontwerp, met prachtige landschappen, gedetailleerde huizen en vervallen ruïnes overal waar je kijkt, plus royale sjorringen van gouden zonlicht en met mist doordrenkte atmosfeer. Personages en monsters zien er fantastisch uit - zelfs als een paar meer soorten dorpelingen en handelaars welkom zouden zijn - en dit moet een van de meest aantrekkelijke RPG's zijn die we tot nu toe hebben gezien. En hoewel de oneerbiedige grappen en regionale Britse accenten de meer po-faced fantasy-gamer misschien afschrikken, helpen ze om het een van de meest ronduit vermakelijke te maken.

Bovendien is Fable van alle hierboven genoemde games gemakkelijk het meest toegankelijk voor een regulier publiek. Er is niet genoeg gezegd over hoe slim het team van Lionhead was om de RPG uit zijn hardcore, stat-gedreven wortels te halen en het te veranderen in iets dat iedereen graag zou willen spelen.

Je hoeft geen complexe gevechts- of magische systemen te leren, urenlang je inventaris te beheren of door schermen te werken die ervaringspunten toewijzen. Je kunt je personage sterker zien worden, een vuurbal laten schieten of een gezondheidsdrankje gebruiken met een druk op de knop, en je boog richten op een hoofdschot op de gemakkelijkste en meest logische manier die mogelijk is. Je hoeft niet eens urenlang over enorme afstanden te dwalen als je eenmaal gewend bent aan het effectieve teleportnetwerk van de game. Ja, het verdoezelt, maar het verdoezelt op een slimme manier. En met een muis voor nauwkeurig richten en de sneltoetsen van de pc werkt Fable zelfs nog beter dan in de originele Xbox-versie.

In feite voelt dit over het algemeen als een groter, completer en bevredigender spel. De nieuwe missies en side-quests zijn overal netjes in verweven - hoewel de Northern Wastes dat niet doen toegankelijk worden tot later - en er wacht een gewijzigde, vleziger finale op je aan het einde van de spel. Oh, en er is nu ergens een Bordello verborgen, als je nog een ondeugd wilt toevoegen aan moedwillige dronkenschap.

We hebben het nog steeds niet over dertig uur plus solide gameplay, maar als je er het beste van maakt, zul je niet merken dat het tekortschiet. Neem de tijd. Als je dat doet, zul je merken dat dit zoveel meer is dan de simpele actie-RPG die het eerst verschijnt. Zie je, hoeveel ik ook nadenk over de nadelen - de vreemde, slecht ontworpen monsterontmoeting, enkele gebreken in de target lock-on-systeem - ik kan het niet helpen na te denken over alle stukjes die me doen glimlachen, me aan het denken hebben gezet of me zelfs aan het lachen hebben gemaakt hard op. Ik kijk naar mijn aantekeningen, en het zijn er echt heel veel. Mijn hoofd zegt 8, mijn hart zegt 10. Ik kan het beter ergens in het midden beoordelen ...

"'Uitspraak"'

Dit is nog steeds niet helemaal de fabel die Peter Molyneux oorspronkelijk beloofde, maar verwijder het wrak van de hype en teleurstelling en er zit een schitterend juweel van een game in.

Betrouwbare score