Tom Clancy's Rainbow Six: Vegas (Xbox 360) Review

Het had met een knal moeten beginnen. Je bent klaar voor de felle lichten en de grote stad, voor gokautomaten en neon schittering, voor draaiende wielen en hoogglans glamour, en in plaats daarvan word je gedumpt in een Mexicaans grensstadje en speel je een game die aanvoelt als een levenloze imitatie van Ghost Recon: Advanced Oorlogsjager. De graphics zijn fragmentarisch, met brandend zonlicht en rafelig stucwerk aan de buitenkant, boxy-architectuur en saaie, in kaart gebrachte texturen aan de binnenkant.

Je teamgenoten en de terroristen waar je tegen vecht, lijken rechtstreeks uit Counter-Strike te komen zonder al te veel grafisch polijsten. Het ergste van alles is dat het allemaal een beetje hetzelfde voelt, hetzelfde oude: omring de deur, ruim de kamer op, tango naar beneden. Als je hoopte op een echte next-generation kijk op Rainbow Six, zou je je teleurgesteld voelen.

Hang ermee op. Het wordt beter. Veel, veel beter. Gebruik de tijd om te wennen aan de besturing - aan een nieuw, enigszins vereenvoudigd squad-commandosysteem dat elegant gebruik maakt van de hele 360-controller - en aan nieuwe spelmechanica. Er is een gezondheidssysteem in Call of Duty 2/Gears of War-stijl dat je zicht waziger en donkerder maakt met opeenvolgende hits, maar wordt opgeladen als je een weg naar veiligheid kunt vinden. In een beweging die doet denken aan Splinter Cell, zijn er touw- en abseilopties om mee te werken, plus een snake-cam waarmee je om te bekijken wat er achter gesloten deuren gebeurt en zelfs primaire doelen toe te wijzen aan je mannen voordat ze hun Ingang.

Je kunt met één druk op de knop schakelen tussen aanvals- en infiltratieploegen, en je mannen lijken veel beter toegerust om neem je bevelen op, toon initiatief, vind dekking en selecteer – en schiet op – doelen met stille efficiëntie en echt precisie. Maak een tocht door de tunnels onder een in onbruik geraakt treinstel, raak dan verstrikt in een solo-gevecht om de extractie te halen, en je zult merken dat Vegas begint op te pikken. Misschien is de nieuwste Rainbow Six toch zo slecht nog niet...

... en plotseling ben je in sin city, en de game heeft een hoge versnelling bereikt.

Het eerste echte Vegas-niveau is een knaller; een run-and-gun-gevecht door de legendarische strip, met hordes gemaskerde schutters in je weg, en glas dat overal in de winkel breekt. Ja, de plaatsing van auto's en vrachtwagens om je naar links en rechts te leiden is een beetje gekunsteld, maar het geeft je ook voldoende gelegenheid om naar grip op het nieuwe afdeksysteem - zoek een muur of auto om je achter te verschuilen, houd de linker trekker ingedrukt en het beeld verandert naar een derde persoon. Je kunt blind schieten, in Gears of War-stijl, of de camera bewegen om een ​​beter beeld te krijgen van het proces.

Jij en je jongens rennen naar voren, pakken 'tango's' bij de dozijnen neer en proberen een weg te vinden naar een casino waar ze gijzelaars hebben genomen. Een uitbarsting van SMG-vuur en een van je mannen is neer, maar in Vegas betekent dat niet langer dat ze nutteloos zijn. Kruip naar hen toe, raak A, en een snelle prik zet ze weer op de been. Voordat je het weet, heb je een muur omver geblazen en sta je in de Calypso - het populairste casino op de Vegas-strip.

En opeens zien die graphics er niet meer zo tweederangs uit. Het scherm is overspoeld met verblindend licht en onbezonnen kleuren - het is misschien een fictief casino, maar wat het vastleggen van de Vegas-stijl betreft, heeft de Calypso gelijk. Er volgen gespannen vuurgevechten in de gangen, je mannen bewegen zich snel tussen de eenarmige bandieten, gewapende mannen komen uit elke deur naar voren en vallen zelfs via touwlijnen van de verdiepingen erboven. Er is geen ruimte meer om blasé te zijn - Vegas wil je laten zweten voor elke kamer die leeg is, elke gang die wordt doorbroken. Een reis door een centraal atrium, je een weg banend naar de vastgelopen roltrappen en gehavende diensttrappen, is een opleiding in hoe het verticale vlak zich precies presenteert. net zoveel bedreigingen als de horizontale, met goons die op je schieten vanaf de verdiepingen erboven, terwijl anderen achter dekking gaan staan ​​en hun uiterste best doen om je neer te schieten uit. Ze maken gebruik van de omgeving en werken samen om je te overvleugelen. De kwaadaardige gits gebruiken zelfs rookbommen en flitsbommen. Dit is toch niet de cakewalk die je bij de start verwachtte?

Nee. Sterker nog, er zijn momenten dat het zelfs een beetje te moeilijk is. Hoewel checkpoints en het nieuwe gezondheidssysteem dit een meer vergevingsgezinde Rainbow Six maken dan sommige eerdere inspanningen - en het is zeker een minder hardcore tactische shooter dan de moedwillig sadistische GRAW - er zijn nog steeds genoeg gelegenheden waarbij Vegas je door lange stukken van zo'n vernietigend geweervuur ​​gooit dat zelfs elke seconde scherp blijven geen garantie is voor je overleving. Om de een of andere reden komen deze vaak direct na in-game tussenfilmpjes (voor het gemak weergegeven in een Picture-in-Picture-helmcamera in GRAW-stijl), wat betekent dat er een aantal plotgerelateerde aankondigingen zijn waar je keer op keer onder moet lijden, hoewel je in ieder geval terroristen kunt vernietigen terwijl jij doet dat. Als geheel is Vegas echter een uitstekend uitgebalanceerde uitdaging - altijd sterk genoeg om de spanning torenhoog te houden, maar niet zo zwaar dat je het gevoel hebt dat je de controller neer wilt gooien.

Sterker nog, tegen de tijd dat ik me een weg baande door een eersteklas casino met een Chinees thema en de vecht in de neonnevel van een verbluffende reproductie van Fremont St. I'm a little bit in love with het spel. Wat begon als een lelijk eendje is veranderd in een opzichtige zwaan van goud en scharlakenrood.

Ik denk dat dit het Rainbow Six-equivalent is van Splinter Cell: Chaos Theory - het spel waar alles samenkomt en een altijd veelbelovende serie de hoek omgaat. Het is toegankelijk, het is plezierig - het buigt zich achteruit om ervoor te zorgen dat je plezier hebt. Je moet de omgevingen graven, die de belachelijke overdaad van de Vegas-casino's perfect vastleggen en tegelijkertijd fantastische omgevingen bieden om vijandige troepen in te schakelen. Ik hou van Gears of War tot de dood, maar er is iets speciaals aan het zien van iemand die rondsluipt achter een smakeloze gegolfde glazen wand twee verdiepingen hoger en een kogel door hun hoofd schieten, of door een raam naar een restaurant zwaaien en drie schutters neerschieten in een tweede.

De gevechten op vaste stukken, uitgevochten in enorme arena's met meerdere niveaus, zijn ongeveer net zo groot als ze zijn, waardoor je je vaak afvraagt ​​​​hoe een terroristische macht zoveel hoogopgeleide troepen kan verzamelen. Bovenal, nu je mannen de slimheid hebben om bevelen op te volgen en tango's aan te pakken, is er het verwarmende plezier van een goed plan dat samenkomt. Je raakt vanuit de ene deuropening, ze raken vanuit een andere, en de kamer wordt ontruimd voordat je vijanden weten wat er is gebeurd.

Zijn er fouten? Nou, het kunstteam lijkt mensen nog steeds niet onder de knie te hebben, en er zijn een aantal echt verschrikkelijk uitziende gijzelaars en schurken, compleet met rare hoekige lichamen en slecht getextureerde gezichten. En hoewel de multiplayer-modi leuk zijn – op basis van mijn weliswaar vrij beperkte ervaring ermee – zijn ze niet zo geweldig als ik had verwacht. Sommige kaarten zijn een beetje saai of zelfs lelijk, en hoewel je een handig scala aan lone-wolf- en teamgebaseerde opties krijgt, lijkt er niets echt innovatiefs aan de hand te zijn.

Je zult zeker niet teleurgesteld zijn, vooral als je van Counter-Strike-achtige games houdt, maar als je bent al geobsedeerd door Gears of War, Call of Duty 3 of zelfs GRAW, ik betwijfel of deze je zal verscheuren weg. Positief is echter dat je de hele campagne voor één speler coöperatief kunt spelen met maximaal drie spelers, of specifieke uitdagingen op het gebied van terrorismejacht kunt aangaan. Er gebeurt hier zeker genoeg om je bezig te houden.

Noteer in ieder geval wat Vegas verkeerd doet - de saaie eerste missie, de soms onbetrouwbare mensen - tegenover alle vele dingen die het goed doet en het is duidelijk op welke manier de beoordelingsschalen liggen. Bovendien is het een waanzinnige droom, met zoveel echte wapens, allemaal met bevredigende geluiden, en het heeft zelfs een onstuimige soundtrack. Voor mijn geld is dit momenteel een van de beste singleplayer-shooters op de Xbox 360, en de ideale titel om op te volgen als je al op jouw manier hebt gewerkt door Gears of War - het is niet zo prachtig of consequent aangrijpend, maar de combinatie van sin city-glitter en tactieken maakt het verdomd bijna net zo goed een spel algemeen. Echt, wat wil je nog meer dan dat?

"'Uitspraak"'

Laat je niet afschrikken door het eerste uur - Vegas is een van de mooiste momenten van de 360 ​​en een geweldig voorbeeld van een tactische shooter die niet alleen voor het gebruikelijke hardcore publiek is.

Betrouwbare score