Transformers: The Game Review

Vroeger wist je waar je was met grote licenties voor zomerfilms. In één woord, ze waren rotzooi. De ontwikkelaars namen de basispersonages en de verhaallijn van de film en pasten deze eenvoudig toe op een basisgenresjabloon. Je hebt een scrappy scrollende beat-em-up, een slechte 3D-platformgame of een rotte 3D-shooter met een slechte facsimile van de ster en iedereen wist wat te verwachten.

In deze generatie beginnen de ontwikkelaars echter zorgwekkende tekenen van ambitie te vertonen. Af en toe loont dit, zoals in de ondergewaardeerde bewerking van King Kong door Michael Ancel. Meestal is het echter een verhaal van hoop dat snel wordt gevolgd door teleurstelling. Neem bijvoorbeeld EA's meest recente Harry Potter. Eén minuut lang denk je dat je een briljant free-roaming-avontuur gaat krijgen dat zich afspeelt in een prachtig gedetailleerd, authentiek virtueel Hogwarts. Dan dringt het langzaam tot je door dat de taken die je moet uitvoeren saaier en fantasielozer zijn dan je ooit voor mogelijk had gehouden. Het is een soortgelijk verhaal met Pirates of the Caribbean: At World's End van deze zomer. Eerst word je meegezogen door de lichtgevende graphics en de schitterende digitale facsimile's van Johnny Depp et al. begin te hopen dat het zou kunnen voortbouwen op de platforming in Tomb Raider-stijl en niet op het nutteloze, op doelen gebaseerde avontuur spullen. Helaas, het duurt niet lang voordat de realiteit doordringt en je je realiseert dat dit niet gaat gebeuren.

Nou, bereid je voor op meer van hetzelfde met Transformers.

Hier zijn de goede dingen. De modellering en animatie van de verschillende ‘robots in disguise’ is uitzonderlijk. De manier waarop de camera op en neer beweegt terwijl hij achter hen aanloopt, een beetje zoals de geweldige shakey-cam in Gears of War, geeft ze een echt gevoel van gewicht en kracht. Kijken hoe Bumblebee verandert in een gele sportwagen of Optimus Prime verandert in een vrachtwagen is misschien genoeg voor de meest nostalgische liefhebbers van de oude cartoon om de aankoopprijs te rechtvaardigen. De actie is soms spectaculair. Kijken naar gigantische robots die bussen oppakken en naar elkaar gooien of elkaar door gebouwen zien duwen, wordt nooit oud. De omvang van de vernietiging is soms indrukwekkend, en als je de stijgende score en de ongelooflijk luidruchtige crash-and-bang-geluidseffecten toevoegt, is het een redelijk goed recept voor audiovisuele overbelasting.

Meer willen? Welnu, de game biedt twee campagnes voor één speler, een goede - de Autobots - en een slechte: de Decepticons. Binnen deze campagnes speel je als veel klassieke Transformers-helden en -schurken, zij het in hun bijgewerkte Michael Bay-filmvormen. Dat betekent dat u zich kunt verheugen op het stappen in de schoenen van Bumblebee (nu een Chevy Camaro in plaats van een Kever), Optimus Prime (vrachtwagen), Jazz (Pontiac) en Ironhide (Pickup) aan de kant van Autobot, en Blackout (Helicopter), Barricade (politiewagen), Starscream (Fighter Jet) en Megatron voor de Misleidingen. Als bonus is het mogelijk om enkele van deze personages te ontgrendelen in hun originele Transformers-vormen van 'generatie één'.

OK, dus tijdens het eerste half uur spelen ziet het er goed uit. De eerste Autobot-missies spelen zich af in het centrum en de buitenwijken van een niet nader genoemde stad aan de westkust, en terwijl de omgevingen zijn niet zo liefdevol gedetailleerd als de robots, er zijn een aantal mooie, gedetailleerde texturen en de HDR-verlichting is excellent. Je kunt rijden, springen en klimmen waar je maar wilt, en de game ziet eruit als een veelbelovende free-roaming-actiestijl, die doet denken aan Hulk: Ultimate Destruction of Crackdown. Hoofdcampagnemissies verschijnen één voor één als plekken op de kaart, terwijl extra uitdagingsmissies kunnen worden ontgrendeld door de energieblokken te verzamelen die in elk gebied zijn verspreid. Echt, wat kan er mis gaan?

Nou, genoeg. Het blijkt dat de stages helemaal niet zo free-roaming zijn. De uitdagingsmissies zijn niet-inventief en oppervlakkig; de typische dingen van 'verpletter zoveel vijandige robots in zoveel seconden', of 'rijd zo snel mogelijk van checkpoint naar checkpoint'. De straten geven je ondertussen weinig te doen, gebouwen vernietigen of muggen-achtige aanvallen afweren van het leger of de politie uit de buurt. Je zou tijd kunnen besteden aan het verzamelen van de energieblokken, maar noch hun plaatsing, noch de stadsarchitectuur maakt dit zo boeiend als de verschillende upgrade-jachten in Crackdown. Als gevolg hiervan hoef je alleen maar lineair van de ene hoofdmissie naar de andere te rijden, en de vrij rondlopende kaart is niet veel meer dan een verheerlijkt missieselectiescherm.

Dit zou op zich niet zo erg zijn als de missies zelf een politieagent waren, maar het ontbreekt ze jammerlijk aan ideeën en energie. Ga van locatie naar locatie en versla elke vijandige robot die aankomt. Ga van plaats naar plaats en vernietig specifieke gebouwen of objecten op elke locatie. Volg een vijandige robot en schop zijn metalen op verschillende punten langs het pad. Er zijn enkele subtiele variaties op deze thema's, maar meestal is dit alles wat het spel te bieden heeft.

Om het nog erger te maken, de moeilijkheidsgraad van het spel is overal en om de verkeerde redenen. Het is eigenlijk best moeilijk om te sterven aan gezondheidsverlies; er kloppen meestal power-ups binnen handbereik, terwijl anderen kunnen worden verzameld van gekapte vijanden, menselijke voertuigen of robots. Nee, het probleem hier zijn tijdsbeperkingen. Bij de meeste missies moet je binnen een tijdslimiet naar het volgende actiegebied gaan of je faalt, en sommige vragen je om je doelen binnen een bepaalde periode te voltooien.

Soms is dit prima, maar verstrikt raken in een ad-hoc schermutseling, vast komen te zitten achter een landschap of de verkeerde route door de stad nemen, en je kunt de hele missie in enkele ogenblikken pluizen. Om dit nog vervelender te maken, controleert de game je niet tijdens de missie, dus als je het aftellen tegen het einde van een episch verhaal van vijf fasen blaast, is dat moeilijk. Je zult de hele caboodle opnieuw moeten doen. Aangezien de missies je al bij de eerste poging deja-vu geven, is dit niet bepaald een geweldige ontwerpbeslissing.

Hoe meer je speelt, hoe meer je ook zult merken hoe over het algemeen slordig de physics-engine is — vreselijke regels voor het omgaan met auto's OK — en hoe beperkend het vechtsysteem ook is. De zwakkere robots - nagesynchroniseerde drones - kunnen met slechts een paar slagen worden verzonden, terwijl benoemde personages formidabele sterke punten hebben (meestal een schijnbaar onverslaanbare melee-verdediging of speciale aanval) maar ook een achilleshiel die, eenmaal opgemerkt, al snel leidt tot hun gemakkelijke dood. De enige uitdaging hier is de zwakte te ontdekken, vooral wanneer logica zo weinig te spelen heeft. Je kunt bijvoorbeeld zien dat Barricade van zijn voeten moet worden geslagen voordat je voorbij de zijne kunt komen verdedigingen, maar hoe moet je weten dat de enige manier om schade aan te richten is om hem op te pakken en te gooien? in de omgeving van? Waarom hebben jouw slagen geen effect op zijn gezondheidsmeter?

Nu zou je denken dat een keuze aan campagnes je meer variatie zou geven, maar in feite is er geen echte verandering in gameplay van de ene naar de andere. Sommige Decepticons kunnen vliegen, wat cool zou moeten zijn, maar op deze punten verandert het spel in een onbetrouwbare versie van de oude 16-bits favoriet, Thunderhawk, met nog gekkere dan normale tijdgebonden missies zoals 'twintig vliegtuigen opblazen in drie minuten'.

Het is leuk dat Decepticons het milieu kunnen verwoesten zonder dat ze daarvoor worden vermaand - te veel 'onderpand' schade' kan een recept zijn voor mislukking in de Autobot-missies - en je kunt zelfs bonusextra's ontgrendelen voor hersenloze verwoesting. Het is echter vervelend om op te merken dat hoewel Bumblebee een missie voor het vernietigen van gebouwen in de Autobot-campagne kan mislukken, hij een gratis licentie lijkt te hebben gekregen terwijl je speelt als de Decepticons. Je probeert zijn wrede golfaanval te blokkeren en dichtbij te komen voor de moord. Ondertussen is hij druk bezig een hele buitenwijk te egaliseren zonder enige scrupules. Ik dacht dat hij hier was om de mensheid te beschermen? En terwijl ik kreun, waarom moesten twee van de omgevingen (de woestijn militaire bases in de Decepticon-campagne en de geheime regeringsbasis in de Autobot-campagne) zo belachelijk saai zijn? Bruin zand, bruine militaire gebouwen, oranje gangen…. is het kunstbudget ineens opgedroogd?

Stel je even voor dat je terug bent in de jaren tachtig, en dat je een Transformers liefhebbend kind bent in de aanloop naar Kerstmis. Maandenlang vraag je om Jazz of Starscream en onder de kerstboom zie je een pakket van precies de juiste maat en vorm. Maar dan komt de grote dag, je opent het pakket en vindt... Kevinator, een goedkope Gobot-afzetter die verandert in de beige Opel Cavalier van je moeder. Zou je niet een beetje teleurgesteld zijn, misschien zelfs diepbedroefd?

Nou, dat is het Transformers-gevoel samengevat. Het ziet eruit als een geweldig gigantisch robotspel, maar in vermomming is het niets meer dan weer een deprimerende film die toont een sprankje belofte, begraaft het dan onder een berg halfslachtige missies en saaie, al versleten spel. Als Traveller's Tales de tijd en de neiging had gehad om de sterke punten van het spel te benutten - de aantrekkelijke graphics, de uitstekende animatie, het schouwspel van grote robots die vechten in de straten van de stad op aarde – en verder gaan met de aspecten van de open wereld, dan hebben we misschien winnaar gehad. In plaats daarvan hebben we een spel dat consequent niet presteert. De echte tragedie is dat, dit weekend, deze jongens het zullen uitvechten met de even teleurstellende Harry Potter voor de eerste plaats in de game-hitlijsten van het land, terwijl andere, betere titels wegkwijnen in het slop onderstaand. Kom op Autobots, is dit echt een wereld die het waard is om te beschermen?

"'Uitspraak"'

Vuilnis in vermomming. Gedurende enkele glorieuze minuten lijkt het op Crackdown met gigantische morphing-robots, maar dan verandert Transformers in iets veel minder opwindends. Waarom zou je je drukmaken?

Betrouwbare score